Bevat weer tal van prachtige documenten, facsimile-weergaven van originele tekeningen of zelfs reproducties van
Robbedoes Weekblad-covers, als het maar betrekking heeft op de Smurfen of andere creaties van Peyo. Inhoudelijk overlapt de tekst wel met de dossiers van
Steven Sterk en
Johan en Pirrewiet, logisch want ze kwamen in dezelfde omstandigheden tot stand. Helaas ook hier de bedenking dat Standaard Uitgeverij een stukje authenticiteit aantast door de minder esthetische belettering te gebruiken. Een minpunt. Over
De valse Smurf: is compact en had gerust uitgesponnen kunnen worden tot een volwaardig verhaal. De actie is welhaast obsceen wanneer de Smurfen in elkanders staart beginnen te knijpen! Even dacht je dat in
De honderdste Smurf alle verschillende Smurfen voorgesteld zouden worden. Zo ver komt het niet, slechts tien noemen de auteurs bij naam. De zoektocht naar een honderdste metgezel geeft een leuk resultaat. Dit deel is een blijver! Standaard Uitgeverij is wakker geschoten en heeft de mechanische lettering vervangen door een iets dynamischere en dus ook een mooiere font. Dat de r licht gekruld is, neem je er op de koop toe bij. Over
De Smurfen en de Krwakakrwa:
The little shop of horrors wanneer Grote Smurf een nieuwe meststof creëert die een lief plantje ombouwt tot een vleesetende carnivoor. De ongehoorzaamheid van de Smurf - de zogenaamde vernietiging - zorgt voor nieuwe problemen binnen deze vredelievende gemeenschap. Of Peyo het nu al vingerwijzend en belerend naar de jeugd toe geschreven heeft, het Krwakakrwa-monster is een product van de eigen luiheid (niet naar de woestijn willen gaan omdat het te ver is) met catastrofale gevolgen. Ondanks de continue bedreiging door die verschrikkelijke vogel, weten Peyo en Gos er ook op ander vlak de spanning in te houden. Dankzij de humoristische passages (het wegschieten van Brilsmurf, een bout halen) begrijp je waarom deze minikaboutertjes zo sympathiek zijn: de verpersoonlijking van mensen die in een blauw hemd worden gezet met hun goeie en minder goeie krwakakrwaliteiten. Over de
De Ruimtesmurf:
De ruimtesmurf is een tijdloos verhaal dat toch wel aan kracht moet inboeten door de afgelikte opkuis uitgevoerd door Standaard Uitgeverij. Als echte nonprofessionelen bezoedelen ze de charme door een te glad blinkend papier te gebruiken waardoor de kleuren ineens feller tegen elkaar afsteken. Bovendien is het vooral de lelijke, onpersoonlijke lettering die een stuk van de ziel wegneemt. D'r zijn voldoende mechanische fonts die wél ongestoord d'rbij zouden passen. Maar neen. Gelukkig is Peyo's schitterende vondst à la
Capricorn One zo goed en charmant dat de sympathie blijft voor deze dag- en nachtdromer die absoluut zijn fantasie wil waarmaken. De vondst van Grote Smurf is geniaal en levert grappige scènes op, toch zeker wanneer de Ruimtesmurf het wel ziet zitten om langdurig bij de Gnoefs (de bewoners van de planeet die de Ruimtesmurf bezoekt) te blijven plakken.
De Regensmurfer mist die punch, hoewel de tekeningen van even goed niveau zijn. Zo'n
Smurfenstrips maken ze nu niet meer. Uit
De Leerlingsmurf komt het veel kortere
Smurfenvallen en dat is ook veel beter. Gargamel die handig weet in te spelen op de karakters van de verschillende Smurfen, wordt eveneens het slachtoffer van zijn eigen 'gulzigheid'. En uit
De Olympische Smurfen komt:
Paassmurfverhaal. Dit verbleekt met het titelverhaal uit dat album.
26-07-2018
8/10
Geen opmerkingen:
Een reactie posten