Is dit het syndroom van de modieuze spielerei met klassieke muziek? De typische oude(re) rocker die zich geroepen voelt om het oeuvre als een soort van climax-eindwerk te recapituleren. Ruikt het hier naar Helmut Lotti of is deze Peter Gabriel goes classic meer dan een gewone herbronning? Oorspronkelijk deed Peter Gabriel enkel grootsteden aan, genre Londen en Parijs met een vijftal exclusieve uitjes voor de weinige gelukkigen om diens New Blood in levende lijve mee te maken. Een goed half jaar later gunt de artiest echter ook de modale liefhebber de kans om hem van dicht(er)bij te bewonderen.
Als een theaterstuk opgebouwd met een eerste en tweede luik, pauzegewijs onderbroken, slaat de auteur twee maal een andere toon aan.
Ingetogen ontdek je hoe Gabriel de jeuk bedwong in Scratch my back. Werk van David Bowie (Heroes), Paul Simon (The boy in the bubble), Elbow, Bon Iver, Talking Heads, Lou Reed, Arcade Fire, Magnetic Fields, Randy Newman, Regina Spector, Neil Young en Radiohead worden verhaspeld en door de creatieve molen gedraaid. Vaak zo onherkenbaar dat de aha-erlebnis ver uitblijft. Verrassend op zijn minst. Dit vraagt om een CD-ondersteuning net omdat je ontwricht bent door het onwezenlijke. De orkestrale toevoeging is alvast verpletterend.
En dat geldt evenzeer wanneer Gabriel na de rust het eigen werk herbeleeft. Met zijn typische stemtimbre overstemt hij de geluidsbarrière die normaal door de rockband veel heftiger wordt opgedrongen. Kalmte straalt hij uit, melodieus meegaand met de strijkers. Dat contrasteert natuurlijk met de apotheose wanneer het publiek om uit de bol te gaan hunkert naar het obligate Solsburry Hill. Al dringt hij twee uur lang de eigen wil op, het publiek krijgt brood en spelen.
Bijzonder en memorabel, ook dankzij de twee nieuw verworven tshirts.
Peter Gabriel New Blood tour. Vorst Nationaal.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten