Dat Christopher Nolan de hoogstaande klassiekers uit het Batman-universum goed beheerste, bleek al uit Batman Begins. Maar met The Dark Knight puurt hij het beste uit hetgeen ooit geschreven werd. Ondanks het vermoeden dat de plotlijn uit Frank Millers The Dark Knight Returns zou gedistilleerd worden, lijkt eerder The Killing Joke de echte drijfveer met de continue spanning tussen de grappende supercrimineel en de niet-zo-ongenaakbare held. Het psychologisch spel dat The Joker speelt is in deze uitvoering afschrikwekkend reëel. Bleef hij voorheen een papieren demon, nu met diens slechts geschminkt en verminkte gezicht -anders dan maskerdragende poppenfiguren zoals The Green Goblin- en zijn niet-alledaags, noem het gek, gedrag heb je een psychopaat voor je staan van vlees en bloed. Een onberekenbaar iemand die je totaal niet kan inschatten. Ideaal voor een cineast om steeds verrassingselementen mee in te lassen, met The Joker kan je alle kanten uit. Bruce Wayne is dan wel de antipode, hoe ver wordt hij gedreven door zijn opponent? Behoorlijk ver.Het is moeilijk afstand doen van al je Batkennis en niet te veronderstellen wat gaat gebeuren. Da's dan net de kracht. Nolan zuigt je mee in dat geloofwaardige universum. Waarbij een man geleidelijkaan beseft dat misdaadbestrijden weinig zin heeft in een wereld waar gekken hunkeren naar enkel aandacht en geen specifiek idealistisch doel meer voor ogen hebben. Gedesillusioneerd druipt de vleermuis af. Totdat the dark knight returns...
The Dark Knight. Kinepolis. Brussel.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten