Wie niet meteen overtuigd is, zal onze bespreking wél helpen: "Je kan tenminste zeggen dat ze mooi in de kast staan, netjes samen één tekening op de rug vormend. Het dossiertje is zoals vanouds weer even summier, net als het uitgeschreven velletje scenario van Duchâteau (pagina 11). Het surplus zit hem vooral in de laatste zestien pagina's. Het kortverhaal Hallo? Spookwagen? werd nooit eerder in een album opgenomen. Na lezing begrijp je ook waarom. Vluchtig geschreven (één zinnetje om de plot te definiëren) en even vluchtig getekend (3 à 4 kaders per pagina). Over Big Mama: Convoi en andere truckersfilms dienden als voorbeeld. Hoewel geen Kris Kristofferson als uithangbord, Denayer laat zich door hem niet inspireren om Jack gestalte te geven. Technisch knap, die grote mastodonten, netjes gedetailleerd weergegeven. Duchateau en Denayer deden het reeds eerder in deel 3 Operatie mammoet, nu met een hele bende vrachtwagenbestuurders in de hoofdrol. Wie is de dader? Je hebt er het raden naar. Weliswaar met een getuige (Tutsy, pagina 14) die tot het einde niks durft te zeggen. Jammer dat Denayer met pijltjes de leesrichting moet aangeven (pagina 40, kaders 1-2, 43-1/2). Onwaarschijnlijk hoe Al een sprong van een truck (pagina's 17-18) ongeschonden overleeft. Origineel, het camerastandpunt (pagina 35, kader 5) vanuit de cabine. Over Big Mama II: Christian Denayer heeft zich duidelijk geamuseerd met het tekenen van trucks, want meteen verklaart hij een extra liefde voor deze mastodonten. Vrachtwagenchauffeur Jack Cummings krijgt de hoofdrol toebedeeld, de zo joviale man uit het voorgaande deel werkt zich echter steeds verder in de nesten. De psychologische val van iemand die ten einde raad is. Helaas bouwt Duchateau er een zwak verhaal rond en heb je amper voeling met diens beweegredenen. De scenarist lijkt eerder à l'improviste te schrijven, ongecoördineerd en oplossingen al doende aanreikend. Het groots bedoelde Big Mama II is dan ook eerder klein uitgevallen. Zwak, al verdient Denayer een pluim voor de technische details (de Big Mama-truck). Op pagina 22 neemt Al bij een kiosk een exemplaar van een Chick Bill ter hand. En over Een super smeris: Al en Brock maken tegenwoordig minder brokken dan voorheen, alsof ze een zekere beheersing aan de dag kunnen leggen en zich niet meer genoodzaakt voelen tijdens het uitvoeren van de dienst vele bolides in de prak te rijden. Bij deze twaalfde titel vermoed je even dat het een komische Police Academy-variant wordt, op de cover straalt de gelijke van Steve Guttenberg. Edoch Duchateau blijft serieus, zelfs met een stripauteur die de serieuze en verzonnen rol op zich neemt. De verschillende kortverhalen hebben onvoldoende panache, een supersmeris onwaardig. Hoe groot de bedreigingen ook zijn, het lijken eerder akkefietjes. Christian Denayer heeft met Fernandez een uitstekende assistent. De decors worden immers knap ingevuld. San Francisco, net echt (pagina 3 en bladzijde 34, kader 1).
28-10-2018
6/10
Geen opmerkingen:
Een reactie posten