Wie niet meteen overtuigd is, zal onze bespreking wél helpen: "Een bundel met een minimalistisch dossier. Jacques Pessis beklemtoont wederom dat het uiterlijk van de twee brokkenmakende helden gelijkend op Michael Douglas en Karl Malden puur toeval is. Ach, op den duur ga je het nog geloven! Pessis focust zich op de beginnende schrijverscarrière van Duchâteau. Waarom moest deze zo nodig in de stripwereld terechtkomen? Puur uit werkdiscipline wordt de schrijver een gevestigde waarde. Over De alligatorpoel: meestal vervaagt het kritisch vermogen wanneer je op korte termijn te veel van hetzelfde leest en je toch meegezogen wordt in de middelmatigheid van het avontuur. Dat principe keert zich echter tegen De Brokkenmakers. Schrijver Duchâteau blijft de politieverhalen steeds maar verknallen met de opgeblazen onwaarschijnlijkheden die de realitei geweld aan doen. Een stad in Amerika waar twee truckers de verantwoordelijke burgervader zijn die het zich veroorloven alle wetten aan hun laars te lappen. Al en Brock zullen het daar eens even gaan opkuisen. Lang duurt het niet of ze worden afgeleid door een kidnapping. Een ettertje verschijnt ten tonele, zo eentje die je liever kwijt dan rijk bent en graag aan zijn lot wil overlaten. Maar neen, Al en Brock springen van het kastje naar de muur en wringen zich in alle bochten om deze 'detective' tot een goed einde te brengen. De alligatorpoel is eerder een poel des verderfs. Over Florida Connection: zelfs de beste vrienden gaan uiteen, al vraag je je vaak af of Al en Brock ooit wel echte vrienden zijn geweest? Het voortdurende gekibbel, het steeds in elkanders haren vliegen, de onverantwoorde wijze om ieders leven op het spel te zetten, kan je zo wel stellen dat je een hecht team vormt? Maar net als bij Yin en Yang kan het één niet zonder het ander. Nochtans blijkt de eenheid hierin danig geschaad. Vooral mopperpot Brockowsky kan moeilijk water bij de wijn doen. Duchateau schrijft niets anders dan gelijkaardige scenario's van B-tv-reeksen (uit de zeventiger jaren van de 20ste eeuw). De vriendschapspsychologie is een onkomisch lachertje, de thrillerplot eveneens. Lichtpunt is artiest Christian Denayer die zijn vorm heeft gevonden. De tekeningen zijn minder strak en dynamischer, ideaal voor actiescènes natuurlijk. Toch ontbreekt er dat tikkeltje inzicht om hem bij andere grootheden als Hermann te plaatsen. En over Trein naar de hel: je geniet van de accuraatheid waarmee de (kapotgereden) bolides steeds verder crashen, net als de decors die waarheidsgetrouw worden weergegeven. San Francisco en Chinatown (pagina 27) komen tot leven. In die omgeving opereren Al en Brock, rasechte Brokkenmakers, die er een sport van maken miljoenen dollars schade te veroorzaken. Grappig, toch? Neen, helemaal niet. Ze wekken eerder irritatie op. En dat niet alleen bij hun overste. Ook als lezer stoor je je aan hun onverantwoorde gedrag. Zelfs al heiligt het doel de middelen, dan nog kan je er geen begrip voor opbrengen. Gemaskeerd door een uitstekende plot zou je je daaraan niet storen, gezien Duchateaus beperkt verbeeldingsvermogen wordt het lezen van deze Trein naar de hel zelf hels. Dan krijg je een crimineel gevat (Crawford, pagina 11), nog geen bladzijde verder is hij weer op vrije voeten. Denayers en Duchateaus naam prijken op de filmaffiche, pagina 12."
04-04-2018
5/10
Geen opmerkingen:
Een reactie posten