Mureniaanse bouillon

Voor een album dat zich beroept op historische feiten is het pijnlijk om te moeten vaststellen dat de scènes die zich afspelen te Brussel in 2005 aan het Centraal Station, incorrect zijn. Het vernieuwde Europakruispunt voor het Centraal Station werd pas in 2010 ingehuldigd (pagina 8, kader 5), de Starbucks Koffieshop (pagina 6) zag pas in 2011 het daglicht. Een weinig doordacht gebruik van hedendaags fotomateriaal. Dom. Want moet je dan veronderstellen dat de rest ook uit de duim gezogen werd of beroep doet op verkeerde bronnen? Inhoudelijk: het is zo pathetisch en zo melig. Servais toch, het wordt tijd om eens wat anders te serveren en dus ook om uit een ander vaatje te tappen. Had hij zich gefocust op de Kruistocht, dan had je geschiedkundige honger nog gestild worden met een intrigerend overzicht van Godfrieds levensloop. Met Benoît en Mady geeft hij de lezer krampachtig een kapstok om zich mee te identificeren. Politieke overcorrectheid (racisme) en relationeel drama moeten je doen wegsmelten. Dat gebeurt niet. Noch door de passie. Noch van verdriet. Nochtans valt er met de strip te huilen. Alleen om andere redenen.
- Godfried van Bouillon 2 **
- Junior Suske en Wiske 8 **

De uitgever 'wraakt' een scène omdat ze veel te obsceen, provocatief of allesbehalve functioneel zou zijn. Met of zonder de anderhalve plaat 34 en 35, het zou inhoudelijk geen essentieel verschil uitmaken. Nochtans is de voorgestelde dildo net ervoor weergegeven ook niet van de poes voor de poes, qua expliciete vertegenwoordiging van het libertijnse gedachtegoed. Waarom dan überhaupt enkele maanden later het boek toch in de originele vorm uitbrengen? $$$ natuurlijk, al zijn eurotekentjes hier beter op hun plaats. Gelukkig is het niet zo maar een vluggertje geworden die dubbel zo veel kost. Met het extra dossier word je extra opgegeild en kan je je fantasie de vrije loop(s) laten om gevierd te beginnen experimenteren. Het verhaal ervoor wordt dan ineens een simplistisch voorspel. Laat maar klaarkomen, die handel. En het verhaal zelf? De voorkafttekening is nogal artificieel. Het torso van de robuuste man met daarop dat te kleine hoofd. Of wat dacht je van de vrouwelijke rechterarm die wel erg lang is uitgevallen. Ook in het Romeinse Rijk had je al supermensen: elasticiteitsvrouw. Natuurlijk is het genieten van de steeds weer weerkerende getemperde inkleuring die historie en oudheid uitstraalt. Spectaculair is Doornen niet, wel vol van archetypische intriges waarbij de meester van het influisteren het best Caesars besluiten kan beïnvloeden. Zorg dan ook steeds dat je aan de goede kant van het apparaat staat. Echter hou je er best rekening mee dat dit van vandaag op morgen wel eens sneller kan veranderen. Het vertelprofessionalisme wordt helaas eventjes verstoord door rasechte sexploitatie. De onnodige vrijscène oogt dan mooi, ze is weinig functioneel in deze kont-tekst. Een bijdrage die even flauw is als deze woordspeling.
- Murena 9 speciale editie ****