Marq van Broekhoven heeft duidelijk een gespleten persoonlijkheid. Als bedenker van de reeks en hoofdverantwoordelijke ten opzichte van schrijver en tekenaar (hijzelf), is hij niet in staat om het geheel in goede banen te leiden. Met de chaos waarmee hij vertelt heb je amper voeling met één der personages. Da's Trondheim die hij imiteert,
Donjon is in dat opzicht niet veraf. Alleen beheerst Trondheim de materie compleet, hij weet hoe en waar hij alles perfect in moet lassen. Dat terwijl van Broekhoven freewheelt zonder duidelijke lijn. Nochtans getuigt van Broekhoven over heel wat schrijfkunnen te beschikken waarbij de (beperkte) grafiek slechts het instrument is om zijn doldwaze ideeën te verbeelden. Zo subliem als de beginfase van dit derde deel was de auteur voorheen nooit. Geen standpunt, wel vanuit het oogpunt startend van verschillende protagonisten, met een steeds weerkerend stramien (uitzoomend op het oog). Zelfs al wordt het na zeven keer te systematisch (een dosering over het volledige verhaal ware sterker geweest), van Broekhoven zet met deze repetitieve sequentie een geniale toon. Een toon die hij helaas tijdens de rest van het vergalopperende avontuur niet kan aanhouden. Niet getreurd, want dit was nu eens zo'n onverwacht licht in de barbaarse duisternis.
-
Glyff 1 HC **
-
Jodocus de Barbaar 3 **½
-
Uit de archieven van Willy Vandersteen 12 ***
-
Zwart gat Classics Collection 5 ****
Geen opmerkingen:
Een reactie posten