Senaatszetel voor Alex

De voorkafttekeningen dekken de lading voorlopig niet. Mangin & Démarez kiezen niet voor de voor de hand liggende enscenering met Alex als uithangbord. Ondanks de mystiek en grandeur die deze uitstraalt, mis je toch dat kenmerkende (rood) van Alex en bovenal het kenmerkende dat minder overeenkomt met hetgeen je binnenin ziet. De transformatie is weergaloos. Gewoon al die openingspagina: rustiek en ouderwets, alsof Démarez echt marmer gebruikt om op te werken. Het boekt ademt antiquiteit uit, weliswaar in een modern jasje. De vertelling wordt meer beleefd en geacteerd. De spelers vertellen de plot zonder steeds te moeten onderdoen voor de traditionele ellenlange beschrijvingen waarmee Martin de actie voorheen overspoelde. Je maakt vlugger deel uit van het avontuur met wederom een geweldige ontknoping op het einde. Exotisch qua locaties, intrigerend qua politiek. De laatste farao, sterk.
- Alex Senator 2 ***½
- Grand Prix Box Compleet ***
- Michel Vaillant HC Verzamelbox ***
- Regenboogstraat, De ***

De killer gedood en dromen van Africa

Wat is Jacamon toch ongelooflijk sterk in het gebruik van dunne, eenvoudige lijntjes, aangevuld met een indrukwekkende inkleuring. Terwijl ze in Golden City hol de computer gebruiken om alle leemtes artificieel op te vullen, komt er dat bij Jacamon volledig natuurlijk uit. Exotische plaatjes vanuit de lucht (pagina 29), de glinsteringen op het water (30-31), de groene jungle (12, 15), zelfs 'minimalistisch' een arenapubliek tekenen gaat hem als vanzelfsprekend goed af. Nog steeds struikelt de Killer over de immense hypocrisie in de wereld. Het dubbelzinnige politiek correct zijn terwijl niemand zich echt aan de regels kan houden. Sneren worden uitgestrooid, vat het best persoonlijk op, want iedereen treft wel schuld. Gelukkig wijkt in de tweede helft de filosofische Killer voor de praktische. Tijd om in actie te schieten en orde op zaken te stellen. Hoewel je je afvraagt of dat in deze context nog zal lukken? Spannend(er).
- Africa Dreams 3 **½
- Classic Collection Maus ****
- Killer, De 12 ***½
- Suske en Wiske vakantieboek - Feestspecial 2013 ***½

Cross Fire-Margot-A Game of Thrones-Rode Ridder

Eerherstel voor Sala en Chan. De complotten worden in het rond gestrooid, het kwaad valt nog moeilijker van het grotere kwaad te onderscheiden, want wie is wie? Zelfs al is dit maar een overgangsdeel, het vele gekonkelfoes dat hierin verteld wordt, houdt je nog steeds onwetend. Opdracht volbracht, je nieuwsgierigheid is immers gewekt. Ideaal voer voor antiklerikalen. Artiest Chan wentelt zich in een mangabeeldtaal met flitsende decoupages en zelfs figuren die wat weghebben van Oosterse helden. Niet altijd even accuraat, toch stoor je je er niet aan. Want zelfs met de droge verklarende passages bevat Sterven en laten leven heel wat dynamiek.
- A Game of Thrones 6 ***
- autoreportages van Margot, De 4 ***
- Cross Fire 3 SC ***½
- Rode Ridder, De 215 Luxe Klein **½

Lefranc-Ythaq-Avatar

Twee verhalen voor de prijs van één. Een saai ingegraven leventje, ver van alles en iedereen, op den duur gaat dat toch vervelen, niet? Graniet zal daardoor eventjes op geheime missie vertrekken om prinsesje te spelen tijdens een diplomatieke crisis, terwijl Callista een middel bedenkt om fortuin te maken. Callista en Graniet, de Ythaq-tegenhangers van Cixi en C'Ian. Twee rivaliserende meiden die achter het zelfde goedje zitten! Slim bedacht: één hoofdstuk wordt afgesloten terwijl het andere verderloopt in het volgende deel.
- Avatar De legende van Aang 1 ***
- Lefranc 24 **½
- Ythaq 11 HC ***½
- Ythaq 11 SC ***½

Troonsafstand, medelijden tijdens een Kruistocht: Valentine Pity

André Benn zoals je hem nog nooit eerder gezien en gelezen hebt. Je begrijpt niet meteen het verband tussen de pioniersvliegeniers uit de Proloog en de belevenissen van de ondernemende Pity-familie die erop volgen. Het tweede Valentine Pity-deel brengt hopelijk opheldering daaromtrent. Wat je wel te weten komt is dat de radeloze Valentine, die haar ouders verliest in het drama, zonder medelijden (pity) haar mannetje staat en die getuigt van een gezonde overlevingsdrang te beschikken. In plaats van te berusten in haar lot, reist ze onvermoeibaar verder. Met een ietsiepietsie heel veel geluk kruist een Inuit haar pad. Ze zal bewust deel uitmaken van diens leven. Voor een keer geen detective of mysteries in het fantastische, wel een intimistisch, haast etnologisch portret van een afgezonderde gemeenschap. Benn verlekkert zich aan het volwassener thema en schuwt seksualiteit en wreedheden niet. Kortom de oermens ten voeten uit waar toch een plaats is voor gevoelens. Benns stijl is zoals die van de laatste Mick Mac Adams, krasserig en ruw. Toch lukt het hem om ook daarin finesse te leggen (Yapuki's gezicht, plaat 29, kader 12). Valentine Pity 1, intrigerend.
- A Game of Thrones 5 ***
- Kruistocht 7 HC **½
- Kruistocht 7 SC **½
- Valentine Pity 1 ***

Giorgio Moroder deed het Express

Door Daft Punk gerehabiliteerd in Giorgio by Moroder , discogoeroe Giorgio Moroder laat vibes ook in 2013 immer voortleven. De daftse Punkers pikken, kopiëren en recycleren niet, ze eren! Een lesje voor al de wouldbe-muzikanten die klakkeloos overnemen en ongecrediteerd imiteren.
Giorgio Moroder dus. Na Donna Summer wereldfaam te hebben bezorgd, werd menig filmregisseur begeesterd door de ritmische, opzwepende beats van Moroder. Alan Parker was er één van. Of het nu zo'n goede zet was om een hele filmscore aan de muzikant over te laten? Je hebt tijdsgebonden én eeuwigdurende. De bezwerende Chase behoort -hoe kitscherig ook- tot de laatste categorie, de rest van de Midnight Express Original Picture Soundtrack helaas niet. Lukt het jou om beluistering twee nummers lang uit te houden?

Het spook van de Zomer: Shaun Tan en Fantomas

Verwacht geen heldendaden van deze geroemde crimineel. Al bekampt hij de gevestigde orde, hij hakt er behoorlijk op los en laat van het gerechtelijke apparaat weinig heel. Wie is deze onvatbare figuur die toch voor de guillotine verschijnt en naderhand herrijst? Voorlopig krijg je daar absoluut geen antwoord op. De mystiek rond deze criminele vaandeldrager wordt er alleen groter door: schurk, moordenaar, opperboef. Aangezien deze Franse 'literaire' figuur minder onderdeel uitmaakt van het noordelijke culturele erfgoed, heb je nog minder affiniteit met deze topmisdadiger. Schrijver Olivier Bocquet maakt het weliswaar door de structuur intrigerend, door de immense slechtheid van het personage creëert hij weinig verbondenheid met de lezer. Verbondenheid nul. Fantomas blijft daardoor letterlijk en figuurlijk ongrijpbaar. Een niet te vatten monster. Terwijl de inhoudelijke honger niet bevredigd wordt, vereeuwigt Julie Rocheleau op een sublieme manier de genadeloze moordenaar en het avontuur errond. Een kruising van Pedrosa met Mattotti, een stijlvol spel van retrokleuren en artistieke lijnen. Jammer dat het mooiogende finaal niet resulteert in een schitterende strip. Het extra halve sterretje is voor de artieste.
- Dobberman + Van Geyt 1 ***
- Peter van Straaten-collectie 14 Schande ***½

De wereld van Shaun Tan wordt voortgestuwd door kinderlogica. De regels van de zomer is wederom een surreële reis doorheen een quasi onaards landschap. Je kan zo'n situaties en omgevingen nergens concreet mee vergelijken hoewel je toch niet het gevoel hebt dat je je op een andere planeet bevindt. Bevreemdend, al stel je je er geen vragen bij. Je belangrijkste bekommernis is het wagen van een poging om die zomerregels te vatten. Volgens die reeds vermelde kinderlogica: onlogisch. Je ondergaat en leeft mee met de jongeren die je als een volwassene in gevaarlijke situaties ziet terechtkomen, maar die toch steeds hun plan weten te trekken. Shaun Tan daagt uit en projecteert (schitterende) beelden met een visuele vrijheid voor de kijker. Interpreteer naar goeddunken. Dat is het zo een beetje.
- Regels van de zomer ***½
- toorn van Fantomas, De 1 ***½

R(h)onda vorma: Rhonda

Hans van Oudenaarden valt het best te vergelijken met Minck Oosterveer. Amerikaans geïnspireerd, zijn klassiekers kennend en die even anatomisch lineair met een hoog pin-upgehalte uitpakt. Rhonda is hem op het lijf geschreven. Logisch, want dit keer zit de artiest ook achter de schrijverstafel. Het resultaat is een luchtige filmnoir met een mannenverslindende vamp in de hoofdrol. Eentje met een verleden dat geleidelijkaan wordt uitgeplozen. Eentje met gedaanteverwisselingen om extra verwarring te stichten en haar vervolgens te desoriënteren. Gelukkig kan de lezer het vanop afstand beter inschatten. Van Oudenaarden schrijft atypisch Europees, dicht aanleunend bij de Amerikaanse misdaadcomics. Help me, Rhonda!, zoals het hoofdpersonage: speels.
- Hel van Niconar, De 1 ½
- Rhonda 1 HC ***½
- Rhonda 1 SC ***½
- Rhonda 1 Dossieredtie ***½

Schildpaddensoep: Teenage Mutant Ninja Turtles

Voor wie de geschiedenis van de Teenage Mutant Ninja Turtles niet kent is dit een uitstekende instap. Kevin Eastman herschrijft de ontstaansgeschiedenis van de vier bijzondere schildpadden met voldoende mysterie en ontwikkelingen die het verleden openbaren. Meteen beginnend met een robuust gevecht is het even wennen. Het valt niet op dat er slechts drie in het strijdperk hun vaardigheden tonen. Wie is de tegenstander waar de Turtles het tegenop nemen? De voice over is de typische (Amerikaanse) uitdieping van de geest, losstaand van de actie. Voor een keer geen saaie recapitulatie van hetgeen je ziet. Dit IS strip zoals het hoort te zijn! Eastman verspringt geregeld tussen heden en verleden, voldoende pistes openlatend om later verder uit te diepen. Qua inhoud en storyboarding een waar genot. Enkel de tekeningen van Dan Duncan kunnen de genialiteit van het geheel niet helemaal bevestigen. Het schetsmatige is bewust rudimentair, alleen zijn de penseelvegen niet dynamisch genoeg of anatomisch te hoekig (vergelijk met een even storyboardende Darwyn Cooke), het schoentje wringt vaak. De inkleuring van Ronda Pattison is top.
- Assassin's Creed (DDB) 3 SC ***
- Assassin's Creed (DDB) 4 SC ***
- Sigmund 23 ***
- Teenage Mutant Ninja Turtles 1 ****

In een múm van tijd voor de gek gehouden

Even getest, licht arty farty herkenbaar tussen al de andere múm-borelingen: The Szabotnik 15 Mission. Onwetendheid wordt afgestraft. Nieuwsgierigheid ook. Waarom zouden de IJslanders zich ineens Weens oriënteren? Lees de allerkleinste lettertjes: "Mum are Paul Schneider & Stefan Jungmair". Niet de Múm die jij kent? Hou het zo. Ambient shit van de bull.

Stripk(h)oning Thé Tjong

Een minder lang Arman & Ilva-verhaal (25 pagina's = 50 in het boek) waarbij voorwoordschrijver Marq van Broekhoven het op gepaste, eervolle en vermakelijke wijze introduceert. Overacteren op papier, het is een kunst. Tjong-Khing maakte er een handelsmerk van. Theatraliteit troef zonder saai over te komen. Ilva als moordenares, geoorloofd? Je nieuwsgierigheid is gewekt. Met een discussie rond Artificiële Intelligentie, een fenomeen dat sinds de intrede van de computer menig mens ongerust maakt. Het bijhorende dossier achterin geeft extra duiding. De felicitatiehoek volgestouwd met wensen van stripcollega's (naar aanleiding van Khings 80ste verjaardag) toont dat velen de grote artiest met respect bewonderen en dat ze eveneens beseffen dat het niet baat om zo'n invloedrijk tekenaar trachten te evenaren.
- Arman & Ilva ***½
- Gummbah 7 De avonturen van Wim Kut ½
- kouwe koffie magazine 1 *½
- Krijgsheren 2 ***

Wat hebben Jerusalem en Amoras met elkaar gemeen?

Vierenvijftig pagina's krijgen Legendre en Cambré om uiteindelijk bitter weinig te vertellen. Ja, er gebeurt onderweg van alles zonder dat het voorlopig tot iets groots bijdraagt. Geen situatieschets, wel tegen 150 km/u razen doorheen de plot met verspringingen van de ene naar de andere protagonist. Het zijn allemaal van die langrekkende foefjes die het feuilleton moeten voeden met holle fraseringen om (waarschijnlijk) uiteindelijk als een uitgebarste bubbel vast te stellen dat het toch niet zo veel voorstelde, de marketingheisa. Terwijl menig de auteurs ophemelt en hen zelfs niet eens het voordeel van de twijfel gunt, maar hen doodleuk blindelings volgt in deze 'unfoldende' saga, durft een ander toch te opperen dat het niet meer is dan een scheet in een fles water. Iets waarvan je achteraf zal zeggen dat er behoorlijk wat elementen aan bod kwamen, zonder dat ze degelijk werden uitgewerkt. Legendre heeft nu genoeg gegoocheld met spielereien, het wordt tijd dat hij met iets concreets over de brug komt. We zijn echter nog maar twee albums ver, waarom zich haasten? Cambré springt mee op die trendy trein en komt viriel uit de hoek. De combinatie modernisme-karikaturalisme is niet altijd even geslaagd (de kuisploeg op plaat 22 tegenover de geestesgestoorde op 24). Amoras ontketent misschien een omwenteling binnen het logge Standaard-apparaat, revolutionair is het niet. Storend, de aflopende tekening op plaat 7 die niet helemaal aflopend is (let op de inkleuring die ook bovenaan stopt met een witte strook). Interessant: kadertje 9 van plaat 16: waarom zijn de inktlijnen ineens vervaagd? Skinnies versus fatties. Om het hip en modern te maken zijn zij de mageren en de vetten van weleer. Een veelzeggende beschrijving: Deze vond ik naast het skelet van een soldaat in het wrak van een tank. Concreter kan welhaast niet. Storend (23-3). Eveneens storend (25-3): het onderste tekstkadertje zorgt ervoor dat je naar beneden doorleest terwijl de actie naar links verplaatst. Een gelijkaardige fout: plaat 47, kader 1.
- Amoras 2 ***
- Amoras 2047 2 Luxe (linnen) ***
- Amoras 2047 2 Luxe (velours) ***
- Bessy 154 *½

Dirkjan van Gogh

Schateren wil je. Voortdurend schateren. Helaas zijn ook nu weer de lachbuien beperkt. Ondanks de zeskoppige assistentie komt Dirkjan minder komisch voor de dag. Terwijl de ene Retera beschuldigt van voortdurende herhaling wanneer hij wederom de Smurfen en Kabouters erbij haalt, schreeuw jij ongetwijfeld om de terugkeer van deze atypische stripwezens. De hoogtepunten zijn schaars, gelukkig krijg je een opeenvolging van van Gogh-gags (veel te weinig), de Ku Klux Clan, schokkende beelden en Dirkjan en Bert op roverspad.
- Bessy 148 **
- Bessy 149 **
- Bessy 152 **
- DirkJan 19 ***

Geen reukje aan?

Merho wou grotere uitgaves, waarom hebben de pagina's dan nog altijd zo'n grote witte boord rondom rond. Deze 'uitbreiding' resulteerde niet bepaald in een meerwaarde. Oorspronkelijk had je één hoofdrolspeler: Marcel Kiekeboe. De cast breidde zich uit via zijn gezin: Charlotte, Fanny en Konstantinopel. Dan had je Van de Kasseien of anderen die in een album als 'held' mochten opdraven. Wanneer je echter verschillende personages tegelijkertijd iets wil laten beleven, zorg dan dat er een gedegen structuur zit in het verhaal die duidelijk ergens samenkomt. Zelfs al heeft Merho zijn alomvattend idee, de actie rond Fanny en Tomboy, Alanis en haar liefje, Kiekeboe en Van de Kasseien, het leest allemaal kunstmatig vergezocht. Want ook Charlotte en Konstantinopel moeten hun duit in de zak doen om het geheel af te ronden. Geen rook kondigt meteen zonder vuur aan. Hopelijk is dit meer dan slechts een steekvlam.
- Bessy 155 *½
- Kiekeboes, De 138 **½
- Kiekeboes, De 138 Luxe **½
- Kiekeboes, De Superdeluxe 138 **½

Thor spuwt zijn gal

Waarom de uitgever na de laatste pagina überhaupt een overzichtsschema van de Thorgal-mythe moet publiceren, moedeloos word je ervan. Het is duidelijk: we zijn nog niet meteen verlost van al de prietpraat rondom de eens zo stoere held. Het einde van de zijreeksentunnel is de komende jaren duidelijk niet in zicht. Gelukkig is er de hoofdreeks die voornamelijk dankzij het schitterende schilderswerk van Rosinski je enigszins verblindt en je zelfs het gevoel hebt dat Sente veel van het breedsprakerige gezeur weglaat om het verhaal organischer te laten verlopen. Een uitzondering hier en daar niet meegerekend: "En zij hebben me later dit verhaal verteld in het slavenkamp waar ik opgroeide met Ibissan, de zoon van de kalief die door mijn moeder werd gered." Heerlijk toch, die volzinnen! Soms is de schrijver zelfs iets te improviserend waarbij er op sommige pagina's niets essentieels gebeurt dat tot het verdere verloop bijdraagt. Dan komt Rosinski te gepaste tijden op de proppen met sfeerplaatjes (pagina 37, kader 4). Rosinski heeft een vlottere aquareltechniek gevonden waarbij hij minder moet zwoegen om het doek met traagdrogende olieverf te vullen (zoals de covertekeningen). Een probleem: het absorberende papier laat bobbelende, bollende sporen na die in druk storend opvallen (20-1, 24-5, 25-2, 26-5, 27-1, 27-6). Heeft de artiest er echt zin in, dan tovert hij pareltjes tevoorschijn. De stad (8-1/2/3) of een vergezicht (pagina 6). Jean-François Charles kan er een poepje aan ruiken. Wanneer het hem minder zint, merk je het wel en gaat het er heel wat minimalistischer aan toe (13-6, 30-8).
- Fokke & Sukke Aan de kinderen **½
- Oliver Twist *½
- Thorgal 34 HC ***
- Thorgal 34 SC ***

Geen cowboy in het Wilde Westen

Wat een vermakelijk 'luchtig' en explosief boekje. Met een femme fatale die elk mannelijk hart doet wegsmelten en verteert. Tenzij je als ervaringsdeskundige ertegen bestand bent, gewapend met aseksuele emoties om aan elke verdere verlokking te kunnen weerstaan. Lupano schrijft een Tarantino-achtige western met verschillende protagonisten die azen op hetzelfde goed. Alleen beseffen ze het nog niet van elkaar dat eendracht machtiger is om het doel te bereiken. Met een Britse reeksnaamdrager druipt de flegmatiek ervan af. Droge humor in een absurde context. Salomone accentueert met zijn stijl het karikaturale, inkleurder Pieri geeft er een broeierig Mexicaans tintje aan. Chili met blauwe bonen, een leuk en onderhoudend begin.
- Engelsman die niet van vuurwapens houdt, De 1 ***½
- Norah Limoen 1 HC ***
- Norah Limoen 2 HC ***
- Tam Temmer 1 HC *

Zo verschrikkelijk zijn die minidino's niet

Het bewijs dat niet enkel Trondheim een patent heeft op kinderlijke verhalen vol anarchistische invalshoeken en -wegen. Met hoofdstuktitels als Twintig stomme kraken onder zee, Een niesje naar de Maan, De wolkenfluisteraar en Reis naar het binnenste van mijn broer merk je dat de auteur zich liet inspireren door de grote klassieken. Gary Northfield accentueert hiermee van begin af aan de speelsheid waarmee hij de jeugdige dino's avonturen laat beleven. Alles kan, niets moet in deze snotgevoelige omgeving. Het gevaar mag dan om de hoek loeren, de kleintjes verkennen de wereld en leren alzo -samen- hoe zich tegen de gevaren te wapenen en te verweren. Simplistisch getekend (een nog lossere stijl als die van Cromheecke en Deth) met leuke kleurtjes, iets wat jongeren ongetwijfeld kan bekoren, net als het rijkelijk vloeiende (snot)slijm. Verwacht geen dinowaarheden, wel dinofantasietjes. Leuk.
- Commissaris Moordenaar 1 HC **½
- Commissaris Moordenaar 2 HC **½
- Commissaris Moordenaar 3 HC **½
- verschrikkelijke verhalen van de minidino's, De ***

Een Barbaarse kus van Jodocus

Marq van Broekhoven heeft duidelijk een gespleten persoonlijkheid. Als bedenker van de reeks en hoofdverantwoordelijke ten opzichte van schrijver en tekenaar (hijzelf), is hij niet in staat om het geheel in goede banen te leiden. Met de chaos waarmee hij vertelt heb je amper voeling met één der personages. Da's Trondheim die hij imiteert, Donjon is in dat opzicht niet veraf. Alleen beheerst Trondheim de materie compleet, hij weet hoe en waar hij alles perfect in moet lassen. Dat terwijl van Broekhoven freewheelt zonder duidelijke lijn. Nochtans getuigt van Broekhoven over heel wat schrijfkunnen te beschikken waarbij de (beperkte) grafiek slechts het instrument is om zijn doldwaze ideeën te verbeelden. Zo subliem als de beginfase van dit derde deel was de auteur voorheen nooit. Geen standpunt, wel vanuit het oogpunt startend van verschillende protagonisten, met een steeds weerkerend stramien (uitzoomend op het oog). Zelfs al wordt het na zeven keer te systematisch (een dosering over het volledige verhaal ware sterker geweest), van Broekhoven zet met deze repetitieve sequentie een geniale toon. Een toon die hij helaas tijdens de rest van het vergalopperende avontuur niet kan aanhouden. Niet getreurd, want dit was nu eens zo'n onverwacht licht in de barbaarse duisternis.
- Glyff 1 HC **
- Jodocus de Barbaar 3 **½
- Uit de archieven van Willy Vandersteen 12 ***
- Zwart gat Classics Collection 5 ****

Mureniaanse bouillon

Voor een album dat zich beroept op historische feiten is het pijnlijk om te moeten vaststellen dat de scènes die zich afspelen te Brussel in 2005 aan het Centraal Station, incorrect zijn. Het vernieuwde Europakruispunt voor het Centraal Station werd pas in 2010 ingehuldigd (pagina 8, kader 5), de Starbucks Koffieshop (pagina 6) zag pas in 2011 het daglicht. Een weinig doordacht gebruik van hedendaags fotomateriaal. Dom. Want moet je dan veronderstellen dat de rest ook uit de duim gezogen werd of beroep doet op verkeerde bronnen? Inhoudelijk: het is zo pathetisch en zo melig. Servais toch, het wordt tijd om eens wat anders te serveren en dus ook om uit een ander vaatje te tappen. Had hij zich gefocust op de Kruistocht, dan had je geschiedkundige honger nog gestild worden met een intrigerend overzicht van Godfrieds levensloop. Met Benoît en Mady geeft hij de lezer krampachtig een kapstok om zich mee te identificeren. Politieke overcorrectheid (racisme) en relationeel drama moeten je doen wegsmelten. Dat gebeurt niet. Noch door de passie. Noch van verdriet. Nochtans valt er met de strip te huilen. Alleen om andere redenen.
- Godfried van Bouillon 2 **
- Junior Suske en Wiske 8 **

De uitgever 'wraakt' een scène omdat ze veel te obsceen, provocatief of allesbehalve functioneel zou zijn. Met of zonder de anderhalve plaat 34 en 35, het zou inhoudelijk geen essentieel verschil uitmaken. Nochtans is de voorgestelde dildo net ervoor weergegeven ook niet van de poes voor de poes, qua expliciete vertegenwoordiging van het libertijnse gedachtegoed. Waarom dan überhaupt enkele maanden later het boek toch in de originele vorm uitbrengen? $$$ natuurlijk, al zijn eurotekentjes hier beter op hun plaats. Gelukkig is het niet zo maar een vluggertje geworden die dubbel zo veel kost. Met het extra dossier word je extra opgegeild en kan je je fantasie de vrije loop(s) laten om gevierd te beginnen experimenteren. Het verhaal ervoor wordt dan ineens een simplistisch voorspel. Laat maar klaarkomen, die handel. En het verhaal zelf? De voorkafttekening is nogal artificieel. Het torso van de robuuste man met daarop dat te kleine hoofd. Of wat dacht je van de vrouwelijke rechterarm die wel erg lang is uitgevallen. Ook in het Romeinse Rijk had je al supermensen: elasticiteitsvrouw. Natuurlijk is het genieten van de steeds weer weerkerende getemperde inkleuring die historie en oudheid uitstraalt. Spectaculair is Doornen niet, wel vol van archetypische intriges waarbij de meester van het influisteren het best Caesars besluiten kan beïnvloeden. Zorg dan ook steeds dat je aan de goede kant van het apparaat staat. Echter hou je er best rekening mee dat dit van vandaag op morgen wel eens sneller kan veranderen. Het vertelprofessionalisme wordt helaas eventjes verstoord door rasechte sexploitatie. De onnodige vrijscène oogt dan mooi, ze is weinig functioneel in deze kont-tekst. Een bijdrage die even flauw is als deze woordspeling.
- Murena 9 speciale editie ****

By the rivers of Babylon

Zoals departementshoofd Eric Gubel het netjes verwoordt in het voorwoord: "een geslaagd huwelijk van ongeëvenaard tekentalent en populair-wetenschappelijk werk van hoog niveau." Schrijfster Anne Deckers hield zich duidelijk niet in met het volschrijven van de pagina's. Ze laat nauwelijks ruimte over voor de broodnodige foto's en illustraties. De woordenstroom vloeit overvloedig op de pagina's. Alsof Ruffieux zich geregeld moet beperken tot de weinige ruimte die hem rest. Wanneer hij dan eens voluit mag gaan, is het wel imposant raak. Mede door de uiterst geslaagde inkleuring van Jean Torton die zorgt voor een zonrijke inval, warmte uitstralend. Atypisch zijn de geschilderde bijdrages op pagina's 3, 6 (de portretten!), 23, 24, 25, 38. Komen die ook uit de tekenpen van Ruffieux? Populair-wetenschappelijk vertaalt zich in een goede verkoop voor dit genre van documentaires.
- Don Lawrence The Legacy 3 ***
- Jommeke 267 ***
- reizen van Alex, De - Babylon - Mesopotamië ***
- Requiem De Vampierridder 11 **

's Winters koud, 's zomers Bloedheet

Even om Baru's Bloedheet te introduceren, wordt een citaat van Vautrin aangehaald. Vautrin is niet de scenarist van Bloedheet. Vautrin is de schrijver wiens werk Baru met deze strip verbeeldt.

"Een polar, da's iets organisch: al doende leert men. Een polar, da's het leven weg van de schone schijn. Da's het leven in de marge van de maatschappij. Da's het leven in de schaduw. Het is een discipline die
perfect past bij de autodidact, de vrijdenker, de utopische doldwaze, de anarchistische aanhanger en de vijand van het fascisme."

Jean Vautrin
(in het magazine Les Temps Modernes, oktober 1997)

Bloedheet verschijnt in maart 2014 bij Casterman.

De indringende blik van Johan, de Rode Ridder

Claus heeft voor een keer geen element uit het fantastische genre ingebouwd, een hele verbetering. Johan wordt voor een tijdje een viking, die mee op de boot de grote plas oversteekt. De idee van Johan op Amerikaanse bodem is natuurlijk zeer interessant, de snelheid waarmee Claus door de plot raast, is dat niet. De integratie in een totaal nieuwe habitat, een creatieveling had er meerdere albums mee kunnen vullen. Hoe vaak zal het voorkomen dat de Rode Ridder net als Prins Valiant door gevangenschap of toeval in andere continenten terechtkomt en er kennis kan maken met een totaal ander ras. Neen, Claus heeft genoeg aan 30 pagina's om Johan eventjes over en weer te laten reizen en de Indianen te helpen verdedigen. Claus probeert hippe taal te introduceren. Maar Johan die "het zijn geen gediplomeerde soldeniers" denkt (25A-1), vraag je je toch af of er in die tijd diploma's werden uitgereikt. Of wat dacht je van (26A-1): "Vooruit! Hou de druk op de ketel!" Vroeg of laat zorgt dat voor stoom.
- Rode Ridder 240 **
- Rode Ridder LX 240 (linnen) **
- Rode Ridder LX 240 (velours) **

Jij had van Daniël van den Broek nog niet gehoord? Reeds in Viktor & Frenky kon je met zijn kunnen kennismaken. Onbegrijpelijk dat uitgever Don Lawrence hier geen heil in zag om te ondersteunen of dat het onder de vlag zou varen van Strip 2000. De twee auteurs kiezen voor het eigen risico en verschansen zich onder de banier van De Stripgilde. Hopelijk blijft het niet bij dit ene album want hier zit potentieel in. Claeys heeft moeite om de figuur van Turpin vast te leggen. Is hij nu de mislukkeling of de typische held? Een beetje vergelijkbaar met de Gilles de Geus uit de beginfase. Een protagonist die zeer tegen de zin moet meedoen aan een 'queeste' die de zijne niet is. Gilles kreeg de kans om zich gaandeweg via kortverhaaltjes te ontplooien (al verscheen die compilatie pas later als nulnummer in de reeks), Turpin zie je meteen een heel album vullen en daar is Claeys nog niet klaar voor. Nochtans zitten er scènes in die wel pit hebben (het idee, pagina 17, kaders 3-4-5). Daniël van den Broek is uitermate getalenteerd en stelt dat zonder complexen tentoon. Met een leutige schwung die je zelden terugvindt bij Nederlandse tekenaars is het gniffelen geblazen. Ook de kleuren zijn goed, al heb je vaak te donkere passages (de druk?) en hier en daar te veel overlopen in de achtergronden.

Onnodige lichteffectjes. Het vlakke groen zonder tierlantijntjes op pagina 47 is des te efficiënter. Een ander minpuntje is het vele wit van boven en vanonder, terwijl links en rechts van de tekeningen het behoorlijk knelt. Van den Broeks pagina's zijn niet helemaal geschikt voor dit formaat. Over struikrovers & piraten ben je ondertussen meer te weten gekomen, nu verlang je naar andere verhalen van Turpin. Dit was ter zee. Nu op het land!
- Turpin 1 ***

Ekhö gekhö

Leuk, wat Arleston uit de pen laat vloeien. Slechts af en toe vervalt hij in de systematiek van de beschrijvende commentaren, nu in de meeste gevallen alles aan de actie overlatend. Dat zorgt voor een extra dynamiek waarbij je geduldig moet afwachten op de geleidelijke onthullingen, net zoals Fourmille die niet weet van welk hout pijlen maken. Arleston is creatief met de verrassende parallelwereld, of ben je nu toch in het dodenrijk? Bovendien verrijkt hij de plot met een aansluitend personage, de gespleten persoonlijkheid van Fourmille. Een gestripte versie van All of me. Barbucci zet het zeemzoeterige van Skydoll aan de kant, vooral de andere invalshoek met betrekking tot diens karakteristieke inkleuring zorgt voor een nauwere aansluiting met de strips uit Arlestons universum. Samen maken ze er een pleziertocht van.
- Ekhö De spiegelwereld 1 HC ***½
- Ekhö De spiegelwereld 1 SC ***½
- Michel Vaillant 12 **½
- Michel Vaillant retro HD 12 **½

January Jones Sweetwater?

Wie tekent er als lezer niet voor om jaarlijks van een January Jones-verhaal te kunnen genieten? Eric Heuvels klare lijntekeningen stralen zo veel natuurlijke authenticiteit uit dat je je waant in dat typische Hergéachtige universum. En Martin Lodewijk kroont zich een meester in complexe wetenschapsmateries. Hoe lang zal het duren of we komen echt in een parallelle wereld terecht? Liever niet, het zou zonde zijn om de valse echtheid van de reeks te ondermijnen. Het graf van de zeppelin is leuk, toch verwacht je vooral op het gebied van het scenario dat er een flinke tand bijgestoken wordt. Het plezier en de opwinding van de eerste delen ontbreekt een beetje. Stokt de inspiratie?
- January Jones 6 HC ***
- January Jones 6 SC ***
- land van Langvergeten, Het 11 HC ***½
- land van Langvergeten, Het 11 SC ***½

Een langvergeten uitstap

Een stevige kluif om je even zoet mee te houden, al verjaagt de luchtigheid een gevreesde verveling. Makyo is niet te breedsprakerig en laat genoeg ruimte over voor... ruimte. Het leven gaat verder zijn gewone gangetje. Zo ook voor Thierry. Hoewel, door zijn goedgelovigheid trapt de jongeman gewillig in de ene en de andere val. Hoe kan Thierry, na wat hij in de twee voorgaande cycli reeds beleefde, zo naïef blijven en niet méér op de hoede zijn? Ongetwijfeld omdat hij zich steeds door een mooie vrouw laat inpalmen (Maryan versus de zwartharige Blanche). Makyo gaat verschillende richtingen uit zonder dat je het functionele er van inziet. Faure tekent Bilaliaans rauw, uit de beginperiode. Helaas focust hij zich onvoldoende op de sekteverschillen en wordt het oorlogje nogal simplistisch beëindigd. € 24,95 voor zo'n dikke knoert, een verlies is het niet. Als Arboris nu nog de vorige cycli kan heruitbrengen, dan krijgt Het land van Langvergeten toch nog een tweede leven en wordt het niet vergeten. Voor de bespring van de overige delen, klik door via De waarachtigen, Rabal, de genezer en De steen van de Apocalyps.
- land van Langvergeten, Het 10 HC ***
- land van Langvergeten, Het 10 SC ***
- land van Langvergeten, Het Integraal 3 ***½
- Uit de archieven van Willy Vandersteen 14 ***½

Stomend hete Charlotte

Twee scenaristen die Cucca op zijn wenken willen bedienen om een strippubliek softporno te kunnen presenteren. Na lezing heb je het gevoel noch vlees noch vis (van beeldspraak gesproken) in huis gehaald te hebben. Met de nodige sérieux voelen Ecuba en Lauria zich genoodzaakt om daadwerkelijk een verhaal te vertellen! Alsof de doorsneelezer van zo'n boeken zich daarvoor interesseert! Je wil actie, gevoos, gerampetamp, alle hoeken van de kamer zien met als het kan een leuk verhaaltje erbij. Een leuk verhaaltje, ja. Niet een nodeloze detectivepoging om een maffiabaas erin te luizen via zijn vrijpostige dochter. Ofwel concentreer je je op dat thrillersegment en zet je de nymfomane Mei-Li buiten spel, ofwel kies je voor keiharde actie. In beide gevallen kom je bedrogen uit. Cucca kent het principe van 'overdaad schaadt' niet en stouwt de pagina's overvol.
- Hot Charlotte **½
- land van Langvergeten, Het 9 HC ***
- land van Langvergeten, Het 9 SC ***
- Ype 6 **

Kid Paddle et Proust: à la recherche du temps perdu

Overchaotisch en superdruk zijn de zoekplaten van Midam. Niet meer zo simplistisch als bij de nog overzichtelijke Where is Wally, een zoekplaat blijft niet beperkt tot het vinden van Kid, De Kleine Barbaar of een ander personage. Soms moet je ook tussen de lijntjes wroeten naar een voodoopop, de portemonnee van Horace en tal van andere voorwerpen. Nog extremer wordt het wanneer Midam en c° je net voor de oplossingen overstelpen met extra opgaven (genre: tel het aantal spuiten en dies meer), dan is het hek helemaal van de dam en loop je weg van het 'avontuur'. Het was daarvoor al behoorlijk vermoeiend. Wie zoekt, die vindt is een leuk vrijetijdsboek voor jongeren die wat extra breinontwikkeling kunnen gebruiken.
- Dino's 3 **
- Kid Paddle Buiten reeks - Wie zoekt, die vindt ***

Al lang vergeten

Eindelijk terug in het vertrouwde land (van Langvergeten) waar ook oorlog en waanhoop heersen. Het einde van deze cyclus is alvast bevredigender dan het begin. Hoewel de concretisering van de rivaliserende sektes (Katharen versus Rooms Katholieken) je niet helemaal begeestert, is het grote geheel toch verrassend genoeg (net door die terugkeer naar!). Met een apocalyptische blik op de toekomst schrijft Makyo een bittere afsluiter. Hij laat echter veel pistes onbenut: Rabal had een grotere rol mogen spelen, de scheiding tussen de echte wereld en de fantasie Middeleeuwen (hoewel het land echt bestaat), de tweestrijd tussen de 'bendes', de functie van de futuristische droommachine. Goed, voor Makyo niet goed genoeg.
- land van Langvergeten, Het 12 SC ***
- Voetbalgek 5 **
- Wielergek! 5 *½

Pauze

PAUZE, PAUZE, PAUZE, PAUZE, PAUZE, PAUZE, PAUZE, PAUZE, PAUZE, PAUZE, PAUZE, PAUZE, PAUZE, PAUZE, PAUZE, PAUZE, PAUZE, PAUZE, PAUZE, PAUZE, PAUZE, PAUZE, PAUZE, PAUZE, PAUZE, PAUZE, PAUZE, PAUZE, PAUZE, PAUZE, PAUZE, PAUZE, PAUZE, PAUZE, PAUZE, PAUZE, PAUZE, PAUZE, PAUZE, PAUZE, PAUZE, PAUZE, PAUZE, PAUZE, PAUZE, PAUZE, PAUZE, PAUZE, PAUZE, PAUZE, PAUZE, PAUZE, PAUZE, PAUZE, PAUZE, PAUZE, PAUZE, PAUZE, PAUZE, PAUZE, PAUZE, PAUZE, PAUZE, PAUZE, PAUZE, PAUZE, PAUZE, PAUZE, hoewel niet echt.

Storm-achtig

Zo'n motor op de covertekening, als dat geen vleug Akira is? Helaas stopt daar meteen de vergelijking met één der meest dynamische strips aller tijden. Dick Matena werd als scenarist terug gekoppeld aan de Nederlandse succesreeks, helaas voorlopig zonder al te veel inhoudelijk succes. Dat komt vooral omdat de race an sich weinig voorstelt: ze begint pas halfweg het boek, eindigt abrupt (in Golden Cup zijn ze nu nog steeds aan het rijden!) en de meebeleving is nihil (eerder de externe gebeurtenissen volgend dan dat je met Storm meeraast op de weg). Een avontuur dat je dus even vlug weer vergeten bent. Dan verleg je je focus toch gewoon naar het 'artwork'. Hoe die kleurencombinaties net dat specifieke universum van Storm uitmaken, het is uniek. Molenaar de de Vos doen hun uiterste best om in de voetsporen van meester Lawrence te blijven. Soms perfect geslaagd, soms missend (30-1, te korte lijfjes). De race van Opaal, doorsneeamusement.
- Snippers 2 ***
- Storm 28 HC ***
- Storm 28 SC ***

Legendarisch begin

Een goed begin om in de wereld van de Legendariërs te stappen, toch zeker omdat deze zijreeks knapper getekend is dan het origineel. Het duurt een tijd eer je de personages kan plaatsen en de belangrijkste hoofdrolspelers weet te filteren. Stereotiep heb je 'het kwade' aan de ene zijde, hoewel er ook in dit kamp gradaties zijn. De ene slechterik wil immers de andere de pas afsteken of uitschakelen. Aan de andere zijde 'het goede' twijfels en dubbelzinnigheden schering en inslag zijn. Deze zijn duidelijk menselijker. De Legendariërs is duidelijk een product van een anime-manga-generatie. Gedreven recycleren ze de typisch Oosterse beeldvorming, realisme en fel overdreven karikaturaal door elkaar, met zeemzoete kleuren. Wanneer je het boek openslaat, heb je het gevoel een overdadige snoepwinkel binnen te stappen. Danaël, stereotiep en leuk.
- land van Langvergeten, Het 12 HC ***
- Legendariërs, De - Het begin 1 HC ***
- Legendariërs, De - Het begin 1 SC ***

Wenend verdriet in Wenen

Wat een artisanaal vakmanschap van Martin Jamar. De petieterige uitwerkingen van de decors, het zijn ware architectonische weergaven van paleizen, kerken en salons. De gedetailleerdheid vereist bewondering. Sommige scènes (pagina 8, kader 4) verdienen een volledige pagina gezien de arbeid die de artiest erin stopt. Helaas lukt hem dat minder wanneer het personen betreft. Toch zeker vrouwen lijden aan een zekere wisselvalligheid, vaak in het gelaat (pagina 23, kaders 1 tot en met 4, de gravin). Scenarist Dehousse geeft het avontuurlijke leven weer tijdens Weense nachten in de salons, met een intrigant-playboy als de gids. En hoewel de plot nogal verhakkeld is en met horten en stoten voort boert, geniet je van de gevoelige snaar die bij François geraakt wordt. De vrouwenverslinder heeft toch een week hartje.
- Arcadia Archief Luxe 24 François Jullien 5 ***
- François Jullien 5 ***
- oorlog van Alan, De box ***½

Rosinski-kloon

Hoewel Ange behoorlijk summier is in De Orde van de Drakenridders, vaak een actievol avonturenverhaal met weinig dialoog en diepgang, kiest hij in Marie der Draken voor een andere, meer uitgesponnen aanpak. Dat merk je meteen aan de pagina-opbouw. Meestal vier stroken van één, twee à drie kadertjes, wat resulteert in goedgevulde bladzijden. Amaury biedt meer leeswerk. De hocus pocus neem je erbij, het openen van poorten naar een duistere onderwereld vol monsters is eigen aan Maries leefwereld. Met Démarez waan je je weer in het universum van Thorgal. Zijn Rosinski-'imitatie' in de beginfase (is de jonge Marie niet de evenknie van Aaricia?) zorgt voor een vertrouwde sfeer. Terwijl Rosinski ondersteund werd door Graza, kan Démarez een beroep doen op de schitterende inkleuring van Bastide (Notre Dame)!
- De Ruyter 2 ***
- Marie der Draken 3 ***½
- Orde van de Drakenridders, De 12 ***