Spring in 't veld

Je weerstaat doodsangsten omdat je voor het eerst verantwoordelijk bent voor een volwaardig stripscript (oké, eigenlijk de tweede keer). D'raan beginnen is niks, ideeën spuien ook, of het zo complex maken dat zelfs de tekenaar d'r niet aan uit kan, wat een luxe. Alleen de afrondingspagina's ontbraken. Zevenentwintig van de uiteindelijke dertig heb je neergepend en wat blijkt: je trapt in dezelfde val als die waaraan degene die je vanalles verwijt lijden. Je hebt nog maar drie bladzijden en wil vanalles vertellen! Gelukkig was er ruimte voor een rijpingsproces terwijl de eerste platen op papier worden gezet. Door het alziend oog van de baas-artiest werden hier en daar dingen ten goede aangepast, echte onenigheden zijn er nooit geweest. Komen die er nu wel na het uitspuwen van het einde? Ik kan me voorstellen dat de tekenaar steigert bij het zien van het te verwachten resultaat. Precies een duel waarbij de ene de andere uitdaagt. Om nog beter te presteren! Opgelucht haal ik adem. Mijn cirkel is rond!