Een film waarin Christopher Walken een gekidnapte maffioso-baas speelt, alleen al vor diens karakterspel het bekijken waard. Zou je vermoeden, alleen is diens bijdrage té geminimaliseerd om hem als de echte drager van het geheel te beschouwen. De plot ("Vier rijkeluizoontjes, Avery, Matt, Max en T.K., zitten aardig in de problemen als Avery's zus, Elise, gekidnapt wordt. Het losgeld van 2 miljoen dollar is net iets teveel voor hun portemonnee. Ze bedenken daarom een plan om een maffiabaas te kidnappen en hem om te ruilen tegen Elise. Zo gezegd zo gedaan, doch alles loopt niet zoals gepland. Slachtoffer en maffia kopstuk Charlie Bartolucci ontdekt immers dat het plan van de jongens niet waterdicht is. Stilaan begint hij hen tegen elkaar op te zetten.") voelt te veel aan als een toneelstuk, waarbij buitenhuisscènes (met een weinig grappige Dennis Leary) werden toegevoegd om de boel levendig te houden. Het theatrale overleeft dan ook enkel indien de acteerprestaties toereikend zijn. Logisch dat niemand van de bende aan Walkens voetzolen reikt, hun geforceerde geladenheid is artificieel en onnatuurlijk. Gelukkig krijgt de plot enkele belangrijke twists naar het einde toe waardoor je enigszins extra plezier beleeft. De winnaar van het pakket is echter (ja, zelfs Walken kan onmogelijk zichzelf in True Romance evenaren) Graeme Revell die een uitstekende muziekscore aflevert. Met betere acteurs was dit een betere film.Suicide Kings. Peter O'Fallon. 1997. ***.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten