Bewondering alom voor de esthetiek waarmee Erik Kriek deze knoert van een familiekroniek rijkelijk uitbeeldt. Bijna tweehonderd pagina's om de terugkeer van de balling en het drama dat dit losweekt te 'vieren'. Vanzelfsprekend veroorzaakt dat een aardverschuiving nu de kaarten onvoorzien wederom geschud worden en mag je er prat op gaan dat koppen zullen rollen. Kriek beperkt de cast en dat maakt het boek net intiemer. Je volgt de beide kampen op zoek naar een manier om deze omwenteling terug te kaderen. Finaal volgt natuurlijk de ultieme confrontatie. Alsof je naar een gezeefdrukt boek zit te kijken, lijdt De Balling niet aan overdadige kleuren. Het belang van eenvoud, Kriek doet dat ook visueel. En dat terwijl de inkt rijkelijk vloeide.
31-10-2019
8/10
Het onzienbare en andere verhalen van H.P. Lovecraft
Met Gutsman heeft Kriek faam gemaakt en zich naar het Nederlandse stripsterrendom verwezen. In het woordloze medium wist de auteur je immers telkens weer te boeien met stille, tragikomische vertelsels. Hoe vergaat het hem nu hij tekstueel in een tragikomisch bad ondergedompeld is? Goed. Zeer goed zelfs. De gruwelnovelles met een verrassende twist vinden hun oorsprong bij Lovecraft. Krieks voorliefde voor de auteur heeft hem definitief naar de bron geleid. Vanzelfsprekend. Want Lovecraft en de EC-stijl zijn op Krieks lijf geschreven. Al hebben de personages een iet of wat uitgesproken Hollandser uiterlijk. Alsof een Zeeuws meisje iets te overjaars haar waren nog aanprijst. Natuurlijk zit een groot deel van de verdienste in het macabere dat Lovecraft voorstelde. Echter dan heb je wel nog een artiest nodig die dit optimaal weet voor te stellen. Het gelukt Kriek met bravoure, ondersteund door liters gitzwarte inkt (hoewel, gedempt door het matte papier) en een monotone grijze steunkleur. En hoewel het op het eerste zicht saai lijkt, lijdend aan babbelziekte, drijf je lekker mee op het kabbelende woordenbeekje. Het onzienbare mag gezien worden.
23-11-2012
7/10
Jylland 1 HC - SC (2018)
Reeksnamen waarbij je niet meteen de titel kan ontleden, het wekt net als de tekening op de achterkaft weinig vertrouwen. Is het nu Bylland, Gylland of Sylland? De rug biedt alsnog uitsluitsel/ Jylland. En dat terwijl de backcover doet terugdenken aan de beginperiode van Thorgal, een artistiek zichzelf nog zoekende Rosinski. Het lezersongeduldf eist dertig jaar later meteen het allerbeste, dan is Klosin alvast goed op weg. Voorlopig imperfect, wel met voldoende potentieel om beter te doen dan Kas. Jylland is meteen raak en geeft een goed beeld van een sterk op de achtergrond manipulerende tweederangspotentaat. Eentje die nieuwe (of eerder oude) regels terug wil toepassen, eentje die over lijken gaat. Het levert een interessante machtsstrijd op met de lezer als 'neutrale' toeschouwer. Gefabriceerd voor de Nederlandstalige markt mag het gezegd, Magnulv de Goede schiet sterk uit de startblokken.
10-11-2018
7/10
Simon Hardy 2
Voor Amiya heeft Frank Leclercq zich duidelijk gebaseerd op een vrouwelijk Juillardachtig Blake & Mortimer-personage. Dit is grafisch zo beschamend arm waarbij alle dynamische regels van het verhalenvertellen aan de laars wordt gelapt. Retrolezers vragen misschien niet liever, een heropvoedingskamp zou hen alsnog de ogen kunnen openen. Zo cliché, zo amateuristisch, zo on-21ste eeuw. Wie doet beter? Jij, ongetwijfeld. De shock zorgt voor een bevrijdend ontwaken. Lachwekkend, de ontknoping.
31-10-2019
3/10
Druuna Box Vol met delen 0 t/m 5
Zes maal 29,95 is 180 euro, de verzamelcassette er bovenop is 20 euro extra. Wat een klantendienst! Plak je alle besprekingen bij elkaar, dan krijg je dit resultaat. Dog eat dog, de wet van de sterkste. Serpieri pikt de Druuna-draad terug op en graaft diep in het verleden. Waarom deze weerspiegeling Anima-Druuna of wat de ware beweegreden ervan is, erg duidelijk presenteert de auteur deze relatie niet. Terwijl je net verwacht dat hij enkele extra tipjes van de sluier licht, merk je dat het enige waar hij zich mee bezig houdt, is het recycleren van de doorsnee-ingrediënten. Dit heb je al meerdere malen gezien, woordloos gehuppel van een voluptueuze dame die behoorlijk wat hormonale wezens onvrijwillig uitdaagt. Gek dat zo'n overlevingsvrouw een levenscyclus zonder kleerscheuren doorkomt, echter nu ze er voor de eerste keer op uit trekt kruist ze het pad van een moorddadige slang, een loopse hond, een wilde tijgerin, een overreligieuze cultus. De Moebiusaanse tekeningen annex Arzach-vertelling hebben weinig vernieuwend te bieden, wat je na jaren afwezigheid net nodig had. Dus niet zo maar een kopie van de oude, grote Serpieri. In het begin stond de inkleuring van Serpieri nog niet op punt. Dat merk je aan de schitterende facsimilé ongekleurde pagina's (143 tot en met 159), prachtige arceringen, het zwartgebruik van die sombere wereld. Over Morbus Gravis: toen Druuna verscheen (verleden tijd) was het een mijlpaal. De rechtsgeoriënteerde uitgever werd publiekelijk op de vingers getikt en zou de reeks snel afvallig zijn. Waarom? Seksueel provocatief, het lichaam expliciet als lustobject gebruikend. Serpieri windt er geen doekjes om. Jaren heeft Druuna weten te overleven in de wildernis, nu ze er op uittrekt, belandt ze ineens van het ene gevaarlijke spektakel in het onwaarschijnlijk andere. Je kan het niet gekker bedenken. In een wereld vol preutsheid kwijlde menig man op de wulpse vormen van deze rondborstige dame die te pas en te onpas copuleerde. Vleselijk (wel degelijk een l in plaats van een r) getekend met ruimte voor liefde, dat is Druuna ten voeten uit. Nu natuurlijk achterhaald, al blijft de bewondering voor het anatomisch correcte overeind. Over Delta: verkrachtingen, sado-masochisme, erotiek, de ideale liefde, pikant, provocatief. Met daarbij het monsterlijke, gedegenereerde, het ziekelijke, het afzichtelijke en het besmette van een ontaarde wereld. En daar tussenin het perfecte, voluptueuze lichaam van Druuna die weet wat ermee aan te vangen. Vlezig en pezig getekend door Serpieri. Je kickt vooral op de beelden. Schetsen en illustraties smukken deze verzameling van twee verhalen achterin op. Over Creatura: wederom een spel van droom en werkelijkheid. Speelt Creatura zich eveneens in de verbeelding van één der hoofdpersonages af? Via de Einstein-dokter (gek genoeg eerder een portret van Serpieri zelf) komt William op de sofa te liggen om diens waanvoorstellingen te analyseren. Qua grafiek indrukwekkend, te vergelijken met de hoogdagen van Bilal. Vlezig anatomisch, realistisch verdekte porno. Een beetje dubbelzinnig, want het wellustige wordt getemperd door wel erg vreemde creaturen. Op plaat 8 (pagina 10) een Escher-spielerei. Over Carnivora: SF en psychoanalyse, Serpieri schuwt de overlapping niet. Deels recycleert de auteur het basisgegeven van de onbereikbare relatie tussen Druuna en haar Schastar, de vleesgeworden ziekte. Deels lees je Do androids dream of electric sheep ofte Blade Runner. Is Druuna wel degelijk een mens? Tegenstrijdig fulmineert Serpieri filosofische prietpraat terwijl hij de meest dierlijke lusten manifesteert via Druuna's paringsgedrag. Schetsen en illustraties smukken deze verzameling van twee verhalen achterin op, met vooral de ongekleurde pagina's die zeer mooi zijn om zien. Over Mandragora: hoe visueel vertellen, het is een discipline die Serpieri met gemak beheerst. Hoe hij je oog over de pagina's laat meebewegen via de composities, het lijkt allemaal zo vanzelfsprekend, toch vereist het enig denkwerk. Geen enkele keer vergis je je in de leesrichting, toch zeker niet als hij je van rechtsboven naar linksbeneden begeleidt. Ook de tekeningen en het expressieve zijn van een uitzonderlijk hoog niveau in het realistische genre, het is dan ook jammer dat Serpieri in dezelfde vijver blijft vissen en zich steeds herhaalt met deze licht-pornografische dierlijke ruimtestrip. En dat valt extra op wanneer je veel Druuna's na elkaar leest. En over Aphrodisia: en zo gaat het filosofisch geleuter van hierboven voort, in een wanhoopspoging om een touw aan deze gedachtestroom (lees scenario) vast te knopen. Reeds vanaf het derde album zwalpte Serpieri met een stuurloos schip door de ruimte. Zonder enige bestemming, zonder enige rationele vooruitgang. Voor hem is de verleidelijke Druuna slechts een 'dek'mantel om sexy plaatjes, perversiteiten en SM-praktijken in beeld te brengen. Het blijven mooie prentjes, ideaal op maat gesneden. Voor de ene uitstekend om het lid te versterken, voor de ander een reden om de moraalridder uit te hangen met Druuna als uitstekend voorbeeld van zedenverval. Het is jammer om zo'n 'potentieel' goed uitgangspunt te laten ver'wateren' tot pure pornografie. Of moeten we dit als intelligent bestempelen vanwege de 'diepzinnige' bedenkingen. Geef dan maar de mooie illustratieboeken van Serpieri – tenminste zolang hij er geen banale teksten bij schrijft – en laat het fantaseren aan jezelf over. Over De vergeten planeet: ondanks Serpieri's inspanningen om enigszins verrassend uit de hoek te komen en de psychologische doorgronding van de rondborstige jongedame uit te werken, blijft hij steken in gewone kneuterigheid. Maar ach, een Druuna lees je dan ook niet voor het verhaal of diens overtollige diepgang. De gebruikte verteltechniek van de steeds nadenkende meid die zich afvraagt waar ze toch in terecht is gekomen, steekt na enkele bladzijden al tegen. Maar dat kan ook zijn vanwege de vlakke, slechte lettering (slechte afkapping van woorden, pag 59 de benedenst ad. en technologieën) en de middelmatige vertaling. Op pagina 21 de knorrige uitdrukking ik ga in zwijn vallen wordt enkele pagina's verder gelukkig rechtgetrokken met zwijm. Neen, het had allemaal fijnzinniger gekund. Toch blijft Druuna een mooi kijkboek dat bepaalde lezers eventueel kan aanzetten tot actie. Over De kloon: onvoorstelbaar met wat voor een pretentie Serpieri -qua uiterlijk de Einstein onder de striptekenaars- het holle karakter van de Druuna-boeken tracht te overklassen met pseudo-filosofisch gezwets en dies meer. Man, doe toch gewoon waar je goed in bent: copulerende rondborstige dames die zich overgeven aan indringende penetraties. Uiteindelijk is dat het enige waar de klant op wacht. Het duurt immers tot de veertigste pagina eer Druuna van bil gaat. Slechts drie bladzijden kort! Een echte ontgoocheling voor de ware Serpieri-fan. Is ook hij bezadigd? De veelzeggende titel beklemtoont Serpieri's vluchtige scenario. Hij recycleert en combineert zijn heilige thema's van erotiek, monsterachtige SF én zijn fascinatie voor het Wilde Westen. Open eindigend, goed voor een eventuele mogelijkheid om de naakte waarheid rond deze rondborstige deerne wederom verder uit te spitten zonder er iets aan toe te voegen. Inhoudelijk nihilistisch, flauw (de derde ster is voor de tekeningen).
31-10-2019
6/10
Geen opmerkingen:
Een reactie posten