De film van Ome Willem: gewobbel in Body Double

Na de Hitchcock-drill van twee weken geleden, was het de beurt aan De Palma om de parallellen te zoeken tussen het werk van de leermeester en diens volgeling. Vooral Vertigo wordt positief geëvenaard. De persoonsverwisseling (Novak versus Griffith) annex verkleedpartij, de fobie (hoogtevrees versus claustrofobie), het erin luizen om een moord te verdoezelen, het voyeurisme (dat eerder doet terugdenken aan Rear window) en schaduwen. Zelfs bepaalde locaties lijken onrechtstreeks te verwijzen naar dat pareltje Vertigo (het appartement van Jakes vriendin neigt naar het kloosterkerkjein V). En alsof het zo bedoeld was speelt Melanie Griffith (The Birds-actrice Tippi Hedrens dochter) een belangrijke rol.
Bezorgt de film evenveel plezier wanneer je de knipogen of hommages niet herkent? Dan degradeer je Body Double toch voor een deel tot een doorsneethriller: B-filmachtig zoals het ook B-filmgewijs opent met puur amateurisme in een pompeuze stijl.
Lekker goor met een uitdagende vleug sex. Niet verwonderlijk dat ZTT-iconen Frankie goes to Hollywood mochten opdraven om hun perverte orgasmekick Relax te spui(t)en. De prikkelende sensatie exciteert nog evenveel als die eerste keer toen Holly Body in '84 vanop afstand je verleidde op de tonen van Pino Donaggio's muziek. Zinneprikkelend.
Dringend uit de kast halen: mijn originele filmposter van toen!
Body Double. Brian De Palma. 1984. ****