Indiana Stevens in Seven sing along songs

Opdracht volbracht. Voor 1 mei moest het Eerste Communieboekje van Indiana Stevens gerealiseerd worden. De uitstap naar Amsterdam voor een Koninginnedagje werd geschrapt om alsnog de gedrukte versie van het verhaal aan de trotse vader af te leveren. 'Verhaal' mag dan overdreven lijken, aangezien de tekeningen in vergelijking met Indiana Stevens and the shrine of the Holy King niet met elkaar verbonden zijn, toch vormt het een eenheid. Ik had vooral heel wat hoofdbrekens omtrent het concept. Hoe kon je de levensjaren van het meisje met specifieke reisbelevenissen met elkaar verbinden zonder er een droge opsomming van te maken? Het idee van de kinderliedjes drong zich op, gekoppeld aan cijfers om elk levensjaar te representeren. Aan Alec Severin met (specifieke) richtlijnen om deze te visualiseren. Geniet vanaf morgen elke dag van het resultaat.

Niet minor, wel major

Pécau maakt ineens wel een grote sprong voorwaarts. Wat is er in tussentijd met Pandora gebeurd? Met moeite kan je goed en kwaad -of eerder kwaad en minder kwaad- van elkaar onderscheiden. Lopen er echt wel helden in dit verhaal rond, gezien ze allemaal hun duistere kantje etaleren. Van de simpele ziel op straat tot in de hoogste regionen van het establishment, met als uitschieter de aan de touwtjestrekkende president. De koning in het geel is vooral visueel genieten. Damien leeft zich in het begin Mignolaesque uit om daarna weer het retropad te bewandelen. Diens behangmotief (pagina's 8 en 9) torpedeert je zo in de tijd. Mooi. Is deel 3 van Major Arcanum even mooi?
- Boven de wolken 1 SC ****
- Kobijn 7 ***
- Major Arcanum 3 ***½
- Merlijn 1 SC ***

Northern Exposure 3.13 - Things Become Extinct

Een episode met een unieke warmte. De dood en de overlevering sluipen in deze aflevering van Northern Exposure. Niet zozeer het verlies van een persoon, wel je eigen eindige plek op deze wereldbol staat centraal. Waarom leven we (Holling) en wat blijft erover na het heengaan (Ed en Wingfeather). Met daartussenin dobberend Joel die evenzeer worstelt met diens (Joodse) identiteit.
"The death of his uncle sends Holling out to his still and into an orgy of self-doubt, Joel feels isolated as he searches for proof of other Jews in Alaska, and Ed widens his own horizons when he films Ira Wingfeather producing his unique wooden flutes."
Een topper uit de reeks die ongeëvenaard het leven weerspiegelt. Met mooie rustgevende muziek.
Northern Exposure. Seizoen 3. Aflevering 13. Things Become Extinct. 1991.

Een doordeweekse middernacht op Rhodos

Uitgever Casterman is uiterst gul en biedt de liefhebber meteen het complete Rhodos-verhaal aan, echter in twee aparte delen. Je vraagt je af waarom niet gekozen werd voor een verzamelde bundel? Voorlopig creëert Boisset heel wat mysterieuze spanning rondom de ontsnapte Tibetaanse monnik Chögyam. Met welk doel komt hij op dit Griekse eiland contact maken met de ringdrager? En welke spionnen hebben het op hem gemunt, want ondanks de parallelle beelden zijn dit duidelijk geen Chinezen! Qua opbouw word je niet meteen bevredigd. Middernacht op Rhodos verrast echter op een ander vlak: die van de menselijke interactie. Het triumviraat Christian, Nicos en Julietta zetten een theatrale prestatie neer alsof je gemoedelijk tussen alle spelers zelf zit, gelijktijdig hun lot ondergaand. Diezelfde natuurlijkheid vind je terug in Joseph Béhé's beelden. Heel fris en bijna uit de losse pols getekend, ben je extra betrokken bij het gebeuren. Benieuwd waar dat gaat eindigen.
- autoreportages van Margot 2 ***½
- Klein Suske en Wiske Zomerboek 2009 **
- Middernacht op Rhodos 1 ***½
- Middernacht op Rhodos 2 ****
Hoe onderhoudend het spionagecomplot ook, het is de menselijke interactie tussen de protagonisten die voor een enorm verfrissende en verrassende cocktail zorgt. De ontknoping rondom Chögyams opdracht is slechts een bijzaak. De sterkte van Middernacht op Rhodos zit hem immers in de kunde waarmee Boisset en Béhé je doen meeleven met Christian, Nicos en de frivole Ponette. Ze zijn niet de klassieke helden met overtuigde en weldoordachte handelingen, wel zijn het kwetsbare figuren waaraan je je langzaam gaat hechten. Zo sterk zelfs dat je spijt hebt na een negentigtal bladzijden om afscheid van hen te nemen. Warme menselijkheid.

Juillard (& Yann): Mezek

Originele tekeningen uit stripverhalen zijn moeilijk te plaatsen wanneer je de context amper kan kaderen. Zelfs al heb je een summier résumé van de plot, het is koffiedik kijken naar wat precies dé sleutelmomenten zijn uit het boek en wanneer het drama het hoogst oplaait. Zelfs wanneer je het volledige album als geheel presenteert, staar je verweesd bij gebrek aan tekst en uitleg. Galerie Champaka doet dat met Mezek, de nieuwste dracht van de Franse toptekenaar met cultstatus André Juillard en scenarist Yann. Het is een overzichtsexpo geworden met alle platen, veel voorbereidend studiemateriaal en enkele speciaal voor de galerie gecreëerde commercieel uitdagende vrouwenillustraties. De nadruk ligt duidelijk op de verkoop.
Door Champaka doet het beeldverhaal steeds verder zijn intrede in het kunstmilieu. Met een locatie aan de Grote Zavel tracht de galerie duidelijk te snoepen van het gefortuneerdere non-strippubliek. De tentoongestelde auteurs hebben ofwel een hoog arty-farty-gehalte (Ever Meulen, De Crécy), ofwel kunnen ze teren op een trouwe schare fans die alles voor hun idool over hebben (Juillard), duurdere prijzen incluis. Niet verwonderlijk dat het kostenplaatje dan ook vaak veelal dubbel zo hoog ligt dan de normale marktwaarde. Hier geldt niet 'Wat de gek ervoor betaalt', wel het principe van de marktbepaler die de regels opdringt.
Eric Verhoest stampte deze galerie uit de grond in partnership met zoonlief Spitaels, ja die van Guy. Niet verwonderlijk dat op de receptie Brussels PS-burgemeester Freddy Thielemans acte de présence gaf, net als de Israëlische ambassadrice. Kwestie van de juiste vrienden te hebben. Een mooie erkenning.
Le Lombard gokt voorlopig enkel op het Franse paard en laat Mezek in het Nederlands links liggen. Benieuwd welke gegadigde het lef heeft om deze oneshot alsnog in onze taal uit te geven.
Tentoonstelling Mezek. André Juillard - Yann. Galerie Champaka. Van 29 april tot 22 mei 2011.

You wanna kick some ass?

Mark Millar gaat ver. Mark Millar gaat erg ver. Lang duurt het niet of hij overschrijdt de grens van het fatsoen. Toch zeker binnen de grenzen van het superheldenmedium. Niet zozeer met de openingsscène: die zet meteen de toon en ondergraaft het genre door de mens duidelijk te maken dat hij geen super-mens is, nog steeds gebonden aan zwaartekrachtbeperkingen. Wel een pagina verder waarbij de hoofdpersoon aan de edele delen geroosterd wordt om ware bekentenissen af te (kunnen) leggen. Je hebt duidelijk met een idealistische sukkelaar te maken die alsnog een poging wil doen om de mensheid te redden. Da's buiten de schurkenwaard gerekend. En de hem omringende medemens ook. Mark Millar neemt de onverschilligheid van onze maatschappij haarscherp op de korrel. De sensatiedrang, het immobilisme, het egoïsme, het vervliegen van elke moraal. Zonder heroïsche pretenties, met beide voeten op de grond onze realiteit weerspiegelend. Bloederig, wreed en supersatirisch. John Romita Junior is Millars krachtige instrument die met confronterende beelden (vaak in close-ups) je met de neus op de feiten drukt. Gek genoeg heeft de strip niet de overweldigende sensatie van de film, de toevoeging van (de overdonderende) muziek verheft geslaagd het geheel naar de ultieme dimensie. Absolute aanrader.
- De ontdekking & De zoektocht ****
- Kick-Ass 1 ****½
- Kookaburra 5 **½

Under the Minck

Vanavond even (on)zakelijk bij Minck Oosterveer op visite geweest. Ondanks dat de auteur het Europese stripplatform voorlopig (!) de rug heeft toegekeerd en dus heil zoekt over de Grote Plas, zette de onlangs gelauwerde Stripschappenning-winnaar toch de deur voor ondergetekende Zuiderbuur open om diens niet-voor-publicatie-zijnde frustraties te delen.
De Nederlandse markt heeft nu eenmaal weinig uitgeefmogelijkheden voor realistische tekenaars om convenabel van te kunnen leven. Dan mag het Don Lawrence-imperium van Rob van Bavel een succesvolle goudmijn lijken, roeiend met de riemen die hij heeft, blijft het betaaloverschot voor de tekenaars vrij miniem wanneer je doorgedreven en gedetailleerd werk aflevert en er financieel volledig van afhankelijk bent.
Terwijl Minck jaren wroette om enige voet op Amerikaanse bodem te krijgen (via beloftevolle maar vruchteloze contacten met Mike Mignola) en er druppelgewijs publiceerde met The Unknown als apotheose, lijkt het nu wel te lukken dankzij agent Renee Witterstaetter. Ineens duikt er een cont(r)act op bij het grote Marvel om als invulartiest een deeltje van het heropgerakelde Ruse te tekenen. En daarna? Hou je vast: Spider-Man.
Voorlopig zit er een verhuis naar de States nog niet in. Want daar wil ik ook wel graag op bezoek gaan!
Trouwens in Stripnieuws nummer 42 van maart 2011. Een overzicht van Oosterveers carrière met flarden citaten, een bibliografie, commentaren van collega's Willem Ritstier, Mark Waid en agent Renee Witterstaetter. Bovendien boordevol illustraties, met onder andere een ex-libristekening van Het B-Gevaar.

Baudoin symbolisch met de spons erover

Goede wijn behoeft geen krans, maar je moet er wel van proeven om zeker te zijn dat de vooraf bestempelde kwaliteitswijn effectief goed is! Baudoin bevestigt wel degelijk zijn waarde en weet dit intimistische verhaal over -zogezegd- asociale mensen heel warm en intens weer te geven. De onverschilligheid waarmee we de maatschappelijke outcasts wegdrukken, wreekt zich natuurlijk. Zonder de moraalridder uit te hangen, worden we geconfronteerd met een niet alledaags standpunt. Net degene die we proberen te mijden, speelt plotsklaps een centrale rol waarvan we afhankelijk zijn! Voor immer verguisd en nu legt hoofdpersoon Pi de (on)gelijkheid van de mens bloot ("Zouden jullie hetzelfde doen als het om Monique ging, de krantenverkoopster?"). Baudoin is ook één van de weinige auteurs die erin slaagt literatuur te verstrengelen met beelden zonder als lezer geïrriteerd te geraken door te opdringerige tekstblokken. De balans is evenwichtig en ligt niet zwaar op de maag. de sponzenkoopman leest als een fait divers, maar dan wel mét inhoud. De toevoeging achterin rond De vier stromen is een leuk extraatje.
- Carthago - De nieuwe stad 1 ***
- Misdaad en straf ***
- sponzenkoopman ***½

Ongepubliceerde Severin

Alec Severin is al geruime tijd van het striptoneel verdwenen. Met een aangekondigd definitief vaarwel kon je enkel sporadisch nog een glimps van diens virtuoos talent opvangen via illustratieopdrachten met Petits Papiers als intermediair. Lijdzaam luisterde ik naar diens opmerkelijke verhaal dat hij wel degelijk nog aan een eenvoudig, woordloos stripje werkte enkel voor het eigen plezier. Elke avond, zichzelf amuserend voor het slapengaan. Zonder restricties, zonder verplichtingen.
Vandaag was ik bij Alec om één van die 'bestellingen' op te volgen. Naar aanleiding van Indiana's eerste communie wouden diens ouders net als bij haar geboorte een souvenirboekje produceren dat dienst zou doen als uniek geschenk voor familie en vrienden. Origineler kan haast niet.
Zeven jaar geleden bokste ik een verhaaltje in elkaar, gebaseerd op dé ware feiten, met de ontstaansgeschiedenis van de nieuwe boreling als uitgangspunt. Gekoppeld aan de (strip)voorkeuren (Urbanus, Wiske, Nero en c°) en het werk van papa en mama was het zelfs niet moeilijk om bepaalde helden te integreren. En met Alec Severin als illustrator in het achterhoofd had ik een extra troef achter de hand. Hij vulde de afgebakende ideeën rijkelijk aan. Misschien de ouders toch eens vragen of het complete verhaal hier niet gepubliceerd mag worden?
Dus bij Severin thuis om verder af te stemmen of alles vlekkeloos verloopt op het vervolg van Indiana Stevens & the Shrine of the Holy King. Zij het met vertraging, het zal tijdig afgeraken. Een echte verrassing bij Severin is dat niet. Op hem kan je rekenen. Maar wonder boven wonder. Geen twee colaberen die broodjes konden smeren, wel een Alec Severin die -ondanks zijn nonuitgeefverdrag- toch een nieuw boek uit de kast haalt. Van zijn voorlopig 100-pagina-tellende hobbystrip heeft hij immers de helft gebundeld en er veelvouden van vervaardigd. In zeer beperkte oplage, niet voorzien om via winkels verdeeld te worden, minutieus afgewerkt. Ik heb alvast mijn exemplaar besteld.

Stand by me tijdens Stephen Kings Beproeving

De horrorstrip gebaseerd op Stephen Kings The Stand heeft een enorme concurrent met Walking Dead. In deze laatste zit meer dynamiek en vooral verbondenheid met dee personages. Doordat in De beproeving gekozen wordt voor verschillende protagonisten op verschillende locaties is het moeilijker om er een band mee te kweken. Je kan wel veronderstellen dat ze systematisch naar elkaar toe zullen (gaan en) groeien, vooralsnog blijf je eerder een buitenstaander. Echter het grote verschil zit hem in de 'boeman' die een ultiem kwaad vertegenwoordigt. Een soort van duivels wezen zij het verantwoordelijk voor deze helse beproeving die de overlevenden moeten ondergaan. En die invalshoek maakt de strip ook iets onwezenlijker. "Het lijkt wel of de westerse mens nu en dan een zuivering nodig heeft, zodat hij de nieuwe eeuw schoon en vol optimisme tegemoet kan treden. Alleen hebben wij nu een superklysma gekregen, want dit is het einde." King weet toch altijd zo'n deprimerend mensbeeld te vormen met een fatalistische toekomst. Fascinerend en goed! Het oordeel van De Beproeving 2.
- Batman - Hush ***
- Beproeving 3 ***
- Durandal 1 ***

Rommelmarktkoopje: de met Kinder-Surprise gauw gevulde kinderhand

In Tervuren was het niet het o zo schattige Smurfenboekentasje voor superkleintjes -het ideale omkoopmiddel om Kris te paaien- dat mijn hart veroverde, wel het vriendelijke meisje dat absoluut van haar Kinder Surprise-verrassingen afwou en mezelf daardoor bevrijdde van het chocoladejuk waarbij je je dag na dag moet volvreten met de gekende bruinwitte eieren om steeds misnoegd te ontdekken dat je die andere prulletjes niet wil. Waarom vinden ze niet zo'n gelijkaardige gimmick uit voor de negertetten van Melocakes?
Al beperkte ik me tot de strip- en animatieafgeleide figuren, de balans was 32 waardoor de verzameling bijna meteen verviervoudigt! Asterix, Shrek, Cars, The Simpsons en een enkele Smurf. In een vlaag van ongekende excitement bij het ontdekken van deze Ali Baba-surprisegrot heb ik de jongedame niet zestig, maar wel honderd betaald!
Eurocenten welteverstaan.

I'm a Soul man

Met zo'n titel verwacht je voortdurend gelinkt te worden met het gelijknamige lied van Sam & Dave. Gitzwart is de soul in deze 'de bedrieger wordt bedrogen'-thriller met evenzeer bleekgezichten als hoofdrolspelers. Chauvel schrijft iets Reservoir Dogsachtig, een casus op leven en dood waarbij zielenrust weinigen gegund is. Soul man is meer dan een gevangenisdrama. Soul man is een poging om gemaskerden te ontmaskeren. Denys jailhouse rockt iets minder dan in Precinct 77, minder inkt gebruikend, cleaner van stijl. Resultaat: afgelikter. Spannend.
- Losers 2 ***
- Piet Pienter en Bert Bibber 48: Op het spoor van Pom **
- Soul man ***½
- Tomoyo - Yap en het geheim van het verdwenen geld ***

Op de derde dag is Hij verrezen uit de doden: Vrolijk Pasen

Terwijl de Kerken leeglopen, leek het toch eens een uitdaging om zelf in levende lijve na jaren afwezigheid een mis mee te maken. Stel je voor dat door de huidige crisis de beheerders erin geslaagd zijn een compleet nieuwe weg in te slaan om de verloren zielen terug te winnen. Helaas, paashaas, zelfs met de thematische Hoogmis en het begeleidende koor blijkt weer hoe de oude garde de bal misslaat en zich distantieert van enige zielsbeleving en modernisering. Dat terwijl er in de Bijbel zovele passionele verhalen terug te vinden zijn, met morele waarden om U tegen te zeggen. Alleen moet je die dan in een ietwat actuelere context plaatsen. Neem nu Guérineau en Meunier met hun sublieme "Tertia die resurrexit a mortuis". Op de derde dag is Hij verrezen uit de doden. Vrolijk Pasen!
Net als bij de verschillende albums gerealiseerd door verschillende teams die onder de noemer Zeven werden ondergebracht, werkt de Casus-collectie volgens hetzelfde principe. Niet verwonderlijk dat je dan ook wisselvalligheid aantreft in de opeenvolgende creaties. In plaats van meteen uit te pakken met een topstrip kiest de oorspronkelijke Franse uitgever voor een ruwe Diamant. De tweede zaak is gelukkig van een totaal ander kaliber. Guérineau is de visuele uitvoerder, hoe valt een klassiek kamerspel te rijmen met diens dynamische, actiegerichte stijl in
De zang van de Vampiers? Perfect, zo blijkt. Met een andere, lossere aanpak vol karakterkoppen (een uitgemergelde Judas) overtreft hij alle verwachtingen. De mimiek, het gesticulerende qua acterende vermogens enerzijds en de strakke pagina-opbouw anderzijds. De magistrale lijdensweg, gesymboliseerd door de kruisiging op de pagina's 27 tot en met 29, is een sublieme weergave van een pijnlijk Bijbels tafereel. Terwijl bij De zang Guérineaus beelden aan kracht moeten inboeten door de fletse computerinkleuring (het veelgeplaagde cliché: 'vroeger was het beter'), is de tandem artiest-inkleurder (Delf) tiptop op elkaar ingespeeld. Qua sfeer is dit ongeëvenaard, genre Dodier-Cérise in Jerome K Jerome Bloks. Wat dan met Meuniers scenario? Houdt het stand? Absoluut. Al heb je voortdurend het gevoel naar een georkestreerd toneelstuk te kijken, de dialogen zijn vaak hilarisch en/of uitermate intelligent, alsof de spelers bij wijlen fragmenten uit Wachten op Godot declameren. Ontkrachten de auteurs van de uiterst zwakke De Bijbel-strip de Heilige Schrift, Meunier, Guérineau (co-auteur) en Delf delven dieper en raken doelgerichter in de zielenroos van de Goddelijke ideeën. Een verhaal waarin Jezus amper in voorkomt en dat toch vol waarden steekt, wat een hemels instrument. Een meesterwerk met hoge morele waarden.

Corto Malteses schattenjacht

Hoe drie boeken toch enigszins kunnen verschillen: zwartwit, kleur of een redux-versie met een extra introductie.
Onbegrijpelijk de keuze om dossieredities uit te brengen van Corto Maltese zonder dat ze iets wezenlijks aan het oeuvre toevoegen. De introducties zijn langdradig, zweverig en oninteressant, al dienen ze met kunstonzinnige foto's om in de juiste Pratt-sfeer te belanden. Het gouden huis van Samarkand opent op pagina 33 spectaculair met een schitterende aquarelpagina waarvan je hoopte dat Pratt het gehele album ermee zou vullen. Da's pure poëzie in kleur omgezet. Meteen daarna staat de artiest terug met beide voeten op de grond met een zwartwitspel in een voornamelijk gekalibreerd motief (twaalf even grote kadertjes animatiegewijs vertellend). In deze reduxversie natuurlijk ingekleurd. Ook hier twijfel je aan de meerwaarde. Hoe minimalistisch ook, Pratt verliest aan intensiteit eens het papier en de tekeningen overschaduwd worden. Het maakt de lezer lui en laat hem het summiere lijnenspel van Pratt niet zelf ontdekken. Wars van literaire referenties (Kipling, Byron, Shelley, Edward John Trelawny) en cultuur-historische achtergronden (militaire interventies) doorspekt de auteur de zoektocht naar de ultieme illusie. Aan jou om je eventueel verder in te graven. Het zorgt alvast voor een afleidende verzwaring die je nietig maakt. Voor Corto heb je bagage nodig. Veel bagage. "Als je gevonden hebt wat je zoekt, raak je het weer kwijt" (pagina 44), de onrust van de mens die niet stil kan zitten met zijn honger naar meer. Liefst (her)ontdekken met geestesverruimende middelen (74): "Vandaar de naam Het Gouden Huis van Samarkand, want je kunt er alleen uit ontsnappen via de gouden dromen van de hashish". Uitdagend.
- Corto Maltese kleur 9 Het gouden huis van Samarkand ***½
- Corto Maltese Redux - Kleur 11: Het gouden huis van Samarkand ***½
- Corto Maltese zwartwit 9 Het gouden huis van Samarkand ***½
- Psyren 1 ***

My name is earl 4.4 - Stole an RV

Net wat je nodig hebt om de dag af te sluiten: menselijke warmte en humor.
"Earl wants to make up for a stolen and destroyed RV from a war veteran, while Joy hunts for the legend of Pigsquatch."
Hoe zorg je ervoor dat iemand die een levenloos bestaan leidt terug zin krijgt in het leven?
My name is Earl. Seizoen 4. Aflevering 4. Stole an RV. 2008.

Konvoois Nävis ten voeten uit

Dan eens sexy. Dan eens gewelddadig. Dan eens preuts. Dan eens uitdagend. Dan eens militair. Dan eens art nouveau. Dan eens Oosters. Dan eens Westers. Dan eens geschetst. Dan eens ten voeten uit gedetailleerd. Dan eens stoer. Dan eens fragiel. Dan eens goedlachs. Dan eens kwaad. Dan eens gekwetst. Dan eens vertederd. Dan eens hard. Dan eens vertederend. Dan eens Red Sonja. Dan eens Lara Croft. Maar bovenal blijft ze de jongedame met een ziel. Philippe Buchet doet niet één maar meerdere schets- en tekenboekjes open om ons te laten genieten van diens virtuositeit. Weliswaar een prijzig album (met een fragiele witte kaft), 1000 Nävis is een collectie die absoluut gezien mag worden. Mooi!
- Avonturen van Razor 1: Rechtvaardige rechters *
- Konvooi Special 1000 Nävis ****
- Mister Hyde vs. Frankenstein 2 **½
- Noodweer Jaarverslag 09 ***

My name is earl 4.3 - Joy in a Bubble

Een dag zonder Earl is een dag niet geleefd.
"Earl gets a hot tub for Joy from a dubious source, and in return, Joy gets a toe infection from it, confining her to her home. Earl has to take over Joy's role and do all the things she would normally do, which gives him some revelations about the Turners and his kids."
Een Earliaanse allusie op Paul Simons Boy in a bubble? Zoiets schrijf je alleen wanneer je zelf ouder bent met een spiegel voor ogen. De verwrongen perceptie waardoor je je eigen fouten niet inziet. Zo merk je hoe je uitgesloten kan worden vanwege... je familie!
My name is Earl. Seizoen 4. Aflevering 3. Joy in a Bubble. 2008.

Wijtsma & Le Roux: Arin

Door een speling van het lot sijpelden enkel delen 3 en 4 van Arin ons Belgenland binnen. Met een verbeterde distributie kunnen we ook daar kennis mee maken. Is de reeks echt zo goed als we bij een eerste kennismaking beweerden? Wat een verrassende ontdekking om twee getalenteerde Nederlanders een verantwoorde, educatieve strip te zien afleveren. Het aanknopingspunt, de ontdekking van een archeologisch interessante steen die aan een hunebed doet denken, levert de band waarmee we in het verleden kunnen duiken. De valse profeet is een intrigerende weergave van manipulerende individuen die via indoctrinatie de goedgelovigheid van de mens bewerken. Al heeft de cover en het binnenwerk een retrostijl, Wijtsma's tekeningen hebben volume en zijn duidelijk leesbaar, met oog voor detail (in het moeras, 31). Professioneel en knap! De handlettering kan beter.
- Arin en het volk van de Hunebedbouwers 1 ***
- Arin en het volk van de Hunebedbouwers 2 ***½
- Arin en het volk van de Hunebedbouwers 5 ***½
- Opkomst en ondergang van Fokke & Sukke 1 **½

Never Mind the Buzzcocks

Zappen, het is een onbedwingbare ziekte. Met een TV in de buurt blijkt het moeilijk je te beheersen. Vooral eens die kijkkast opstaat. Want ondanks het klassieke fenomeen 57 channels and nothing on vind je uiteindelijk toch wel iets (educatief verantwoords) om als een papzak bewegingloos en gehypnotiseerd te blijven kijken. Gelukkig levert dat soms levensnoodzakelijke kennis op, neem nu Never Mind the Buzzcocks op BBC2. Deze komische quiz over pop- en rockmuziek mag zich dan voornamelijk boven onze hoofden afspelen vanwege de specifieke incrowdkennis en de ruimere muziekcultuur, toch is die bittere en bitse Britse humor met snedige persoonsaanvallen van een gevat niveau dat we hier te lande in een quiz zelden tegenkomen. Herken een door jouw teamlid nagemompeld liedje, vul een songtekst aan (vaak van een artiest zelf) of herken de muzikant uit obscure bands uit een line-up nu jaren na datum met acteur Martin Freeman aan het stuur! Naderhand voel je je vrolijk en vrij met gekooide gevolgen. Je wil immers meteen programmeren voor de volgende aflevering?

Drain-age

Even tellen: 63 bladzijden aan 17.95 euro uitgelezen in pakweg 10 minuten? En dan neem je nog extra de tijd om naar de graphics te kijken! Het 'waar voor je geld'-principe moet ieder maar voor zichzelf interpreteren. Dit derde deel van Drain is een sublieme samensmelting van de subtiele psychologische uitdieping van de personages met het indrukwekkend gedetailleerde in Takeda's frêle tekeningen. Een ongeëvenaarde zielenstrijd waarin de getormenteerde Chinatsu zich wil losrukken uit haar verleden. Dit terwijl Takeda een visueel ballet opvoert met stilistische finesse. Zo zou het oordeel moeten zijn indien Crescendo tenminste écht goed was. Nu pletwals je het lege nihilisme.
- Drain 3 **
- Slaine 3 **
- www.dekiekeboes.be *½

Het kan verkeren: Walking Dead product placement

Toch wel echt een gelukkige en pientere keuze om reclame te maken aan de gevel van een begrafenisondernemer voor een zombie-tv-reeks over wandelende doden. Of is deze geniale vondst bedoeld als ruggensteun om alsnog te geloven in een blij wederzien na het heengaan? De aangeprezen waren hebben in de etalage veel weg van thuiskachels. Ongetwijfeld om euthanasie te bevorderen.

Wat een Oekel

Voldeed de voorgaande bundel niet aan de verwachting (het beloofde extra materiaal viel amper te bespeuren) hierin wél de ongeziene Sjef van Oekel. Het verhaal achter de stopzetting, T Schippers juridische worsteling met Dolf Brouwers, van den Boogaards meer dan welgekome assistentenhulp, hommagetekeningen van collega's én het verhaal Sjef van Oekel onthult voor het ministerie van VROM. Een rauwe kaakslag van ongekende esthetische hoogte, geraffineerd getekend (al dan niet met hulp). Na verloop van tijd raak je dolgedraaid door al die gedraaide drollen. Al verrassen de auteurs met het iets langere verhaal (ze kunnen wel degelijk slapstickgewijs vertellen), de korte strookjes blijven het best. Zelfs zovele jaren na datum. Voor de bespreking van de individuele albums klik je door naar Sjef van Oekel raakt op drift, Sjef van Oekel bijt van zich af, Sjef van Oekel breekt door en Sjef van Oekel slaat terug.
- Nero - A5 21: De kakelende kaketoe **½
- Sjef van Oekel omnibus 2 Wordt het toch nog gezellig ****
- Urbanus Speciaal 7 *½

De fillem van Ome Willem: hero-ïsche Jet Li in Hero

Geduld, da's hetgeen je moet uitoefenen om van Hero optimaal te genieten. Het is niet de samenvoeging van flitsende gevechtsscènes zo geknipt (verknipt) dat het onmogelijk is enige overzichtelijkheid te bewaren in een hels tempo voorbijrazend. Wél met een gestage opbouw een intelligent, passioneel en bezield verhaal vertellend over liefde, overtuiging en heroïsme. En dan mag actieheld Jet Li nog op de affiche prijken, het is net de ingetogenheid én het artistieke concept die deze navolger van Crouching tiger hidden dragon sublimeren. Dansend balanserend bewegen de acteurs vloeiend op de choreografische richtlijnen. En visueel wordt dat spektakel versterkt door het voortdurende kleurenspel verstrengeld of contrasterend met de weidse landschappen. Prachtig.
Hero. Zhang Yimou. 2002. ****½

Wel degelijk een thau aan vast te knopen: Jodorowsky

Dit is meer dan een mooi eerbetoon aan Arno, de tekenaar van de schitterende oorspronkelijke Alef-Thau-reeks. Jodorowsky wist de artiest niet zo maar uit het collectieve geheugen en maakt van hem de drager van deze nieuwe metafysische reis doorheen het universum dat de auteur voorheen creëerde. En al overwint Alef-Thau met een vanzelfsprekend gemak en zonder omwegen alle hindernissen die zijn avontuurlijke pad doorkruisen, je zweeft mee in de euforie van de comateuze patiënt en diens familie. Zij staan hem immers met raad en daad bij in de reële wereld, de plek waar ze alle hoop op beterschap reeds lang hebben opgegeven. De aanhouder wint! Marco Nizzoli graaft zich ideaal in en beheerst al vrij snel deze fantasierijke materie. Voor Jodorowsky's doen vrij simplistisch en net daarom zo genietbaar.
- Jommeke 101: Het monster in de ruïne ***
- van Straaten-collectie 8: Er kan wel wat zout uit ***
- Wereld van Alef-Thau 3 ***½

Rommelmarkt(mis)koopje: Vitalogy

Wat een verbaal geweld. Niet alleen de snoeiharde gitaren breken alle stiltegolven, ook Eddie Vedders stem doorklieft de ruimte met een ongepaste agressie in spin the black circle. Nodigt de beginfase van not for you je nog dichter bij de geluidsinstallatie uit, het klinkt haast profetisch dat dit niet voor ondergetekende bestemd is. Wie dacht even rust gevonden te hebben, komt bedrogen uit. Insgelijks voor het unitair geëxperimenteer van tremor christ. Wat ben je blij even op adem te kunnen komen met nothingman, meer dan een nietszeggend persoon. De lyricus Vedder ontwaakt. Een pak slaag krijg je via whipping. Hoopte je op room als ijstopping, dan heb je pech. Na een korte stilte kom je in de tweede devisie van de Vitalogy terecht. Een voorbode van de wegzinkende boot met het speelse pry, to als ondermijnend drijfzand. Waartoe geestesverruiming kan leiden: incoherentie. Daarna onderga je lijdzaam. corduroy blijft overeind. In bugs zit de band duidelijk met heel wat ongedierte opgezadeld. Zoiets produceer je in gesloten kring, je zet het niet op plaat. Geluidsklanken op een bedje van satan, satan's bed is niet de plek om je zachtjes neer te vleien en er te slapen. Gegarandeerd vol nachtmerries. Om zich te rehabiliteren zingt de artiest dat je geen better man zal vinden. Rustgevend. aye davanita met als ondertitel the song without words bevestigt de ongecontroleerde chaos die Pearl Jam opwekt. Zonder coherentie een plaat ontbindend. Onsterfelijk worden ze met songs als immortality. Is het verwonderlijk dat stupid mop een domme grap is ter afsluiting. Eerder een aanfluiting.
En toch zal ik het amper over mijn hart krijgen om dit mooie hoesje (met boekje) van twee euro toch uit de CD-kast te banen.
Vitalogy. Pearl Jam. 1994.

Voor Birma en Pyonggejank

Uitgever Oog & Blik keert verder terug in de Delisle-tijd en serveert het totnutoe beste bioreisdagboek van de auteur dat oorspronkelijk in 2000 bij L'association in het Frans verscheen. Beste vanwege de hoogstaande, kwalitatieve (krijt)potloodtekeningen waarmee Delisle gedetailleerd uitpakt. Niets herleidt hij tot zuinig minimalisme en sfeer brengt hij aan met extra grijsnuances. Soms impressionistisch, soms expressionistisch met hier en daar een vleug karikaturaal realisme. Beste ook omdat je meer dan in de andere delen de beklemming voelt van een verweesde buitenlandse buitenstaander die ondanks integratiepogingen langs de zijlijn moet blijven staan. Je merkt dat Delisle in de beginfase van zijn reisverslagen meer zorg en tijd besteedt aan de uitvoering. Mooi om zien, onderhoudend om lezen. De mijmering in het begin zegt meer dan genoeg: "Ik besef dat mijn geheugen alleen het mooie bewaarde. Het exotische. Want dankzij de tijd, die zorgvuldig de slechte momenten uitwist, behoudt het geheugen eeuwig zijn naïeve en belachelijk positieve kant."
- Herinneringen aan de Grande Armée 3 ***
- Jommeke 87: Stad in de vulkaan **½
- Shenzhen ****

Rommelmarkt(mis)koopje: Civil War

De derde zondag van de maand vatten rommelmarkthandelaren en de zolderopkuisamateurs post telkens rondom de kerk van Halle. Met het uitzinnige weer kan je je moeilijk thuis ingraven. Een passage leverde de volgende buit op, de dvd van de TV-film Ambrose Bierce: Civil War Stories.
Het uitzicht van het hoesje toont al meteen goedkoop, het is echter de naam Bierce die een enorme aantrekkingskracht heeft. De man van de Devil's dictionary, met zijn sombere, pessimistische schrijfsels, benieuwd hoe ze hem hierin verpakt hebben. Banaal en lachwekkend. Met een introducerend raamverhaal worden Bierces kortverhalen aan elkaar gelinkt. Je krijgt de cynische schrijver zelf aan het woord, hij is de verteller van dienst om indruk te maken op geïntrigeerde liefhebbers. De bordkartonnen decors overtuigen zelfs meer dan de houterige, zielloze acteurs met hun opgeplakte attributen (genre snor). Eens de omkadering onzinnig uitgespeeld, krijg je wel het betere Ambrose werk: de burgeroorlog uitgekleed zonder winnaars, enkel verliezers. En of het zich nu in de eigen gelederen afspeelt: je hebt de hondse volgers, de eervolle haantjes-de-voorste, de lafbekken, de deserteurs, de gezagvoerders die blind vertrouwen eisen bij hun bevelen. Ideologisch nauw aansluitend, echter o zo oneervol dat Ambrose Bierce niet meteen de erkenning zal krijgen die hij verdient.
Tot overmaat van ramp (of net gelukkig) stokte de DVD bij het begin van de belangrijke Occurance at the owl creek bridge. Zo blijft de kans op een geziene literatuurverkrachting uit.
Ambrose Bierce: Civil War Stories. Don Maxwell en Brian James Egen. 2006. *

Dossier Carmen McCallum

Een vrouw met ballen zoals je ze graag tegenkomt, al speelt Carmen in dit deel eerder in de schaduw van Bugg. Moet het nog gezegd? Deel vijf bevestigt hetgeen reeds opgebouwd werd. De typische Delcourt-stijl werpt wederom rijpe vruchten af! De spanning wordt continu hoog gehouden, de actie verloopt verbluffend snel, de personages continu voortbewegend met voldoende diepgang als achtergrond. Hop naar dat zesde deel! Al verzuip je in de complexiteit. Best te lezen samen met deel 4.
- Carmen McCallum 5: Cyclus 2 dossier Earp 1 ***½
- Jommeke 18: Met Fifi op reis ***½
- Jommeke 24: De verloren zoon ***½

De film van Ome Willem: Un long dimanche de fiançailles

Voor verloren zieltjes is dit ongetwijfeld de geslaagde uiting van de ultieme romantiek. De nooit aflatende strijd om diens verloren geliefde terug te vinden en daaraan gekoppeld de hoop die je nooit, maar dan ook nooit mag opgeven. Honderddriëndertig minuten is Jeunet gul met fotografische plaatjes, lyrisch in kleurtonen alles schikkend. Toch boeit de zoektocht minder fel dan die in Jeunets fabuleuze voorganger Amélie Poulain. Om zichzelf in te dekken, tempert de regisseur de dynamiek uit voornoemde parel, ongetwijfeld om de beschuldigingen van het zichzelf kopiëren te vermijden. Het levert minder frisheid op en is langdradiger uitgevoerd. Hoe onderhoudend en mooi ook, de film stokt als een sous-Amélie, met Tautou als een tweederangs Amélie.
Un long dimanche de fiançailles. Jean-Pierre Jeunet. 2004. ***

Daar komen de Nerotiekers vandaan

"De duivel wil Nero's ziel en met de hulp van de kwelduivels, de Nerotiekers, dubbelgangers van Nero, lukt het hem om onze held een contract te laten tekenen met zijn eigen bloed. Zonder ziel begint onze goede Nero werkelijk de beest uit te hangen en het kan een geluk genoemd worden dat hij verongelukt. Ondertussen hebben Adhemar en de vreemde engelbewaarder van Nero alles in het werk gesteld om de ziel van Nero terug af te dwingen van de duivel!"
- Nero - A5 17: De blauwe mannen **½
- Nero - A5 18: De woefwasserij **½
- Nero - A5 19: De Nerotiekers **½
- Nero - A5 20: De Dolle Dina's **½

My name is earl 4.2 - Monkeys Take a Bath

Yek. Da's nu het laatste wat je wil. De vuile was van thuis die aan de publieke draad wordt gehangen. Hoe ga je met deze intieme informatie om?
"Earl takes on #87 on his list, "chased away Mum and Dad's friends", so he and Randy visit their parents to bring back their old friends. Soon they realize that back then a lot more was going on than children's eyes can see."
Eindelijk weer een belangrijkere rol voor Ethan Suplee (Randy) en Beau Bridges (pa Hickey).
My name is Earl. Seizoen 4. Aflevering 2. Monkeys Take a Bath. 2008.

Is SKY the limit?

Om meteen met markante referenties te goochelen: Sky is een mengeling van Comès (vooral diens Dorpsgek van Schoonvergeten) met Charles Burns' Zwart gat. Van de ene erft Geert Peeten het naïeve, simplistische en poëtische, de onschuldige ziel die de realiteit moeilijk kan vatten. Van de andere herken je het spirituele, macabere en welhaast door verdovende middelen geëvoceerde dromerige. Weliswaar niet van hetzelfde niveau, toch voldoende intrigerend om je geboeid de dwaaltocht van Anton voort te laten lezen. Bewonderenswaardig alvast dat de artiest volledig op eigen initiatief en kost -lees zonder subsidies- het gevecht met de commercie aangaat. Dat alleen al verdient een pluim. Knap.
- Jommeke 25: De zeven snuifdozen ***
- Jommeke 102: De vampier van Drakenburg ***
- Sky ***

Stripverfilming: Scott Pilgrim vs. the world

Een strip als Scott Pilgrims geweldige leventje, die weinig indruk nalaat met een belabberde grafiek en een chaotische vertelling, biedt op zich weinig perspectief om op het witte doek te slagen. Zou je denken. Da's buiten Edgar Wright gerekend. De regisseur van Hot Fuzz en Shaun of the dead zet het gegeven modernistisch en jeugdig naar zijn hand door viriel de tienerideologie flitsend te integreren in een beeldend computer game. Uiterst amusant waarbij de onwaarschijnlijkheden je om de oren vliegen. En toch integreert de cineast dat overdrevene op zo'n natuurlijke manier met innemende dialogen dat je begeesterd Scotts leven voor echt houdt. Scotts nerdy pilgrimstocht is een kleine lijdensweg met een mooie afloop. Wat je allemaal niet moet doen om een vrouw te veroveren!
Scott Pilgrim vs. the world. Edgar Wright. 2010. ****

De Crisse die je niet mag misse

Terwijl je verwacht in een web van valse vrouwelijke intriges gevangen te worden, trekt Crisse de intimistische, romantische kaart. De doorkruising van de Griekse mythologie levert meer dan een boeiende gespreksstof op. De auteur fascineert en vertedert. Voor liefhebbers van Crisse is dit een absolute must. Robuuste mannenlichamen, sierlijke vrouwelijke welvingen, fantasy elementen, kleurrijke dieren, betoverende verschijningen. Crisse heeft bovendien meer moeite gedaan om zijn verhaal beter te plaatsen. Een verleden wordt gepresenteerd, een concreet doel vooropgesteld. Dat zorgt voor een verfrissende duik in de Goddelijke wateren waar zich deze Griekse Klassieker zich afspeelt. Al behoor je niet tot de schare fans die idolaat zijn van Crisses werk, toch verdient de auteur hiermee een pluim.
- Atalante 2 ***½
- Jommeke 16: De gouden jaguar ***
- Travis - Cyclus 1 de cybernauten 5 ***

Stripverfilming: RED - Retired Extremely Dangerous

Gebaseerd op de 'graphic novel' van multischrijver Warren Ellis en Cully Hamner, dan mag je je aan explosief materiaal verwachten. Explosief in de zin van over de top en lekker overdreven. Een uitstekende cast van de pensioengerechtigde garde geeft deze bende oudgediende spion-militairen gestalte. Bruce Willis, Morgan Freeman (als tachtigjarige?), Helen Mirren en vooral de hilarische John Malkovich (het toonbeeld van de op rust zijnde uiterst gevaarlijke, psychotisch-paranoïde CIA-agent) stuwen het geheel vooruit en geven de jonge koters lik op stuk. Grappig en onderhoudend.
RED: Retired Extremely Dangerous. Robert Schwentke. 2010. ***½

Van Marie der Draken moet je niet braken

Ange verrast. Terwijl je een even simplistische plot verwacht met de Drakenridder die een monsterlijk gedrocht met haar gevaarlijk bezwerende veill bestrijdt, volg je in deze spinoff (of niet?) een jongedame die duidelijk een bijzondere niet te definiëren gave heeft. In tegenstelling tot voornoemde Orde-reeks is dit geen rechttoe rechtaan actiestrip met een heroïsche bevrijding als thema. Het gaat er heel wat complexer aan toe. Te complex zelfs met onduidelijkheden die het strijderspad overwoekeren. De verwarring ten top gedreven waarbij de flinterdunne scheidingslijn tussen goed en kwaad amper afgebakend is. Biedt deel 2 opheldering? Démarez verrast. Was zijn Drakenridder-bijdrage al uitstekend, hier lijkt het of de artiest voortdurend leentjebuur heeft gedaan bij Rosinski's Thorgal (pagina 5 is er zo uit geplukt). Een tikkeltje accuraatheid missend, zich bescheiden inhoudend tot het definitieve exploot (de vervolgen), sfeer zit er alvast in. Mooi en krachtig, je met een dubbel gevoel achterlatend.
- Bonte 19 - Het beste van Eddy Paape - Yves Duval Volume 2 ***
- Bonte 20 - Het beste van Eddy Paape - Yves Duval Volume 3 **
- Jommeke 27: Geheime opdracht ***
- Marie der Draken 1 ***½

De film van Ome Willem: Prince of Persia

De jonge, beduusde, getormenteerde Jake Gyllenhaal wisselt van imagoschouder en wordt stoere actieheld in Prince of Persia: The Sands of Time. Veel hoef je niet te verwachten van dit Disney-spektakel, al vallen de dooien in deze voor-alle-leeftijden er wonderbaarlijk als vliegen, leeghoofdigheid immers troef. Parallellen met het tweedimensionele pc-game waarop het gebaseerd is, liggen voor de hand: de karakters zijn eveneens plat zonder al te veel diepgang en het klimmen op muren en andere gevaarlijke uitdagingen gaat onze prins eveneens niet uit de weg. Gek genoeg heeft het zandlopermannetje wel een invloed op het verloop. Vaak gaat deze te tergend traag vooruit.
Prince of Persia: The Sands of Time. Mike Newell. 2010. **½

De gevangene van Comanche: Red Dust

Alles wat je nog niet wist over Comanche (of eerder Red Dust), maar hiermee toch de kans krijgt om het te weten te komen. Hermanns agent bundelt in deze SAF-uitgave de kortverhalen uit de Kuifje Pockets. Jammer genoeg zonder specifieke tijdsaanduiding. Het enige waar je zeker van bent, is de tijdspanne van 11 jaar die de samenstelling overbrugt. Dat merk je bovenal aan het verschil in tekenstijl. In het begin via het penseel gul rondstrooiend met de inkt, Hermann benut optimaal het kleine formaat (in deze uitvoering valt dat door de uitvergroting minder op), later de fijne pen hanterend, met finesse afwerkend. Een must have voor de Comanche-liefhebber. Hermann is deels rauw door de ruwe bolster Red Dust te ontbloten en deels poëtisch met het loflied aan Dusts paard Palomino.
- Jommeke 71: De sprekende ezel ***
- Jommeke 87: De stad in de vulkaan **½
- Sjef van Oekel 6 Sjef slaat terug ***
- Comanche 0: De gevangene ***½