Het inhoudelijke hoofdstuk is voorlopig minder relevant, laat onze bespreking jou helpen: "Bamboo wil serieuze strips maken. Bamboo wil socio-culturele onderwerpen aansnijden. Bamboo wil de zelfkant van de maatschappij in kaart brengen. Is het bewust of louter toevallig dat die kenmerken in behoorlijk wat van Bamboo's vertaalde strips terugkomen in een even opvallende, gelijkaardige stijl. Ducaudray 'bezondigt' er zich aan, Louis tapt uit een gelijkaardig vaatje. Oppassen geblazen voor eenheidsworst en vooral voor tijdelijke vluchtigheid. Een bus vol gekken, euh, zieken, euh, kostgangers, hoewel eentje vooral geboekstaafd staat als kotsganger. De titel spreekt voor zich: zal de therapeutische rondreis enig licht in de duisternis brengen? Vooralsnog weet je niet wie de louterende reis ondergaat, welk hoofdpersonage een transitie moet ondergaan. Nochtans is dat meteen duidelijk. Velen stappen op de bus, elk hebben ze wel een eigen karakteristieke afwijking, in hoeverre je deze term mag gebruiken. Met een breed spectrum kan je vele kanten uit, al focust Louis zich vooral op de begeleidende rol die we allemaal spelen. Dat er iets niet in de haak is met de chauffeur, wordt ook meteen duidelijk. En daar knelt het schoentje, alles wordt compact gepropt in een te beperkt formaat.
Road Therapy heeft meer pagina's nodig, heeft meer uitdieping nodig om volwaardig open te bloeien zonder dat de luchtigheid daarvoor moet inboeten. Marty heeft al lang de realistische historische fantasy afgezworen en schikt zich in een meer simplistisch lot. Een rudimentaire bus zonder karakter is daar een schoolvoorbeeld van. Alles draait om de personages en hun emoties, daar knelt echter het schoentje. Een beetje meer artistieke beroepsernst van Marty ware beter geweest. Ondanks het psycho-analytische potentieel te beperkt."
19-06-2019
6/10
Geen opmerkingen:
Een reactie posten