Inhoudelijk: "1871. Élisabeth Dmitrieff, een mooie jonge Russin van nog maar twintig jaar, wordt een week nadat ze is aangekomen in Parijs voorzitter van de eerste openlijk feministische organisatie in Europa: de Vrouwenbond voor de verdediging van Parijs en hulp aan de gewonden."
Wie niet meteen overtuigd is, zal onze bespreking wél helpen: "De commune van Parijs is een groots idee van het volk dat bezig is dood te gaan van de honger" (pagina 11, kader 6). Pagina 43, kader 4: "Jullie zijn lafaards. Maar jullie zullen vrouwen niet voor altijd kunnen beletten deel te nemen aan de geschiedenis." Weet dat mevrouw Dmitrieff het gezegd heeft. Een reeks en toch twee verschillende verhalen, al hoop je een glimp van Victorine op te vangen die eventueel in de achtergrond opduikt. Lupano verdiept zich wederom in de ideeënoverdracht van een sterke dame die op haar strepen staat. Eentje die van de revolutie gebruik maakt om omwentelingen te veroorzaken. Met gruwel beleef je de wreedheden mee en strijd je aan de zijde van een idealiste met communistische sympathieën (de link met Marx wordt gelegd). Mooi, ontroerend en intelligent. Je mist wel de mooie tekeningen van Lucy Mazel.
26-07-2018
7/10
donderdag 26 juli 2018
Abonneren op:
Reacties posten (Atom)
Geen opmerkingen:
Een reactie posten