Overdonderde
Piccolo in Veldgroen jou met de heerlijke retro klarelijnstijl van Schwartz ingeblikt door schrijver Yann die zich knipogend compleet uitleefde en een amusant oorlogsverhaal vertelde, zo blijf je in
De luipaardvrouw een beetje op je honger zitten. Ondanks de even betoverende tekeningen van Schwartz, dat vloeiende, sierlijke dynamisme dat oud-Brussel doet herleven, is het vooral Yanns gebrek aan coherentie en diens volgepropte overdaad die ervoor zorgen dat ondanks de 64 pagina's en het te verwachten vervolg je nooit het gevoel hebt gehad dat de plot ergens naar leidde. Heel het luipaardverhaal dweept met voodoobeginselen, het verdere ongeloof is aangewakkerd. Kwabbernoot die net als Yann struikelt over het existentialisme, Sartre biedt geen soelaas, eerder slechts gewauwel. Het jammere is dat je amper nieuwsgierig bent naar de afloop, zo 'boeiend' is het mysterie. Je vreest dan ook dat Yann de weinige verwachtingen in het slot niet kan waarmaken. Het leesplezier komt dan ook van de veelgeprezen Schwartz.
-
Arctica 6 **½
-
Robbedoes en Kwabbernoot door 7 ***
-
Sheriff Teddy 1 **½
Geen opmerkingen:
Een reactie posten