Had gerust in het kleinere zogezegd graphic novel-formaat uitgegeven mogen worden, hoewel Jims tekeningen hierin op zijn Europees ook makkelijk overeind blijven. Met tussen de één, twee, drie, vijf en maximum negen kaders per pagina, die bovendien ook geregeld zwijgzaam stil zijn, kan je je inbeelden dat alles sfeerbepalend is. Te vergelijken met Matz en Jacamons De Killer. Met dit grote verschil dat de gejaagdheid zit in het web waarin Raphaël zich lijkt te laten vangen. Met een openingsscène die weinig goeds voorspelt en die het drama somber kleurt. Alsof de verliezers reeds gekend zijn. Gek genoeg struikel je daar niet over eens je in Raphaëls wereld gezogen wordt. De voorbereidingen voor diens verjaardag vol goedgevoelmomenten waarbij het vredige leventje perfect en ideaal oogt, nemen alle aandacht in beslag. En dan de kentering, de uiting van een midlifecrisis waarbij verleidingen van buitenaf alle zekerheden in vraag stellen. Geef je toe of berust je in je geluk? Raphaël heeft duidelijk het trauma uit het verleden nog steeds niet verwerkt en geeft toe aan de verlangens. De confrontatie met zijn beste vriend voor zijn radicale vertrek levert extra spanning op. Wordt ook deze conversatie verder vervolgd? Proficiat voor Jim die hoge verwachtingen creëert met dit romantisch uitje. Uiterst efficiënt verteld zonder al te veel woorden, de juiste toonaarden bespelend. Jims kleuren zijn trouwens uitstekend qua sfeerbepalende aanvulling. Het enige dat je hem kan verwijten is dat zijn veertigers er allemaal als dertigers uitzien. Maar echt hinderen, doet het niet. Intrigerend reëel.
- Blauwbloezen 2 ***
- Hel van het Oostfront, De 1 **½
- Nacht in Rome, Een 1 HC ****½
- Sombrero Zwarte Reeks 179: De tuinman ***½
- Sombrero Zwarte Reeks 180: Clio en Analia *
Abonneren op:
Reacties posten (Atom)
Geen opmerkingen:
Een reactie posten