Wat maakt de ene Sus & Wis beter dan de andere? Een goed verhaal is meteen de basis. Komen de figuren optimaal tot hun recht. Zijn de mogelijke opponenten strijdvaardig. Is het mysterie geloofwaardig. Bovendien moeten naast de stevige plot ook de tekeningen voldoen aan zekere kwaliteitseisen. Hier in De spokenjagers is dat voor beiden het geval. Zo'n verhaal met een moraal -"Waar vergiffenis geschonken wordt, wijkt het kwaad"- zonder dat het er vingerdik opligt, het was Vandersteens keurmerk. Je bent al halfweg vooraleer de spoken op de planken verschijnen, de boel wordt op stelten gezet. En dan die tekeningen: elegant, met proportionele correctheid en vooral perspectieven die zorgen voor ruimtelijke variaties. Pagina 8, de kaders 10 en 11: de wagen van ver, gevolgd door een beeld vanuit het voorste gedeelte van de wagen. Beweeglijkheid troef (pagina 43, kaders 9, 10 en 11), hoe de camera zwenkt en het er zo accuraat uitziet. Klasse.
- Suske en Wiske 28 ****½
- Suske en Wiske 52 ****½
- Suske en Wiske 70 ****½
- Suske en Wiske 70bis ****
- Suske en Wiske Klassiek - Rode Reeks 28 ****½
Abonneren op:
Reacties posten (Atom)
Geen opmerkingen:
Een reactie posten