Lelijk smoelwerk van Achdé

Karikaturen worden eerder geassocieerd met lelijk smoelwerk, de onvolmaaktheden van iemands uiterlijke kenmerken geaccentueerd door uitvergrotingen in diens gezicht. Hierdoor krijgen de figuren vaak een opgeblazen gevoel. Toch zeker de dikkerdjes. Omgekeerd evenredig is het gesteld met uitgemergelde figuren. Die zien al hun 'vleesgeworden' ego tot gereduceerde proporties teruggefloten worden. Lucky Luke-overnemer Achdé nuttigt de vrije uurtjes wel eens om van die karakterkoppen 'lichtjes' te vervormen. Geniet op zijn blog via het lijstje rechts Caricatures & Portraits met vooral Achdé's liefde voor westernhelden en hier en daar een vel over been acterende beauté, Nicole Kidman voorop. Achdé's Lee van Cleef 'a de la gueule', maar zijn Charles Bronson geniet de voorkeur.
Afbeelding © Achdé

Van je fijne vrienden moet je het hebben

”Een leuk boekje om kado te doen aan vrienden!" staat op de verpakking. Vooraleer je het weggeeft, lees het een keer. Margreet de Heer maakt er niet een gemakzuchtig kritisch vriendencartoonboekje van. Ze gebruikt het thema als kapstok en grasduint in het verleden om de verschillende aspecten ervan te beklemtonen. Met een soms kritische, soms ironische, soms lieflijke, soms confronterende manier verkondigt ze een filosoferende visie die de vrijblijvendheid van zo'n clichéboekjes wegwimpelt. En al is Margreet de Heer grafisch geen echte hoogvlieger, inhoudelijk toont ze haar mannetje te staan. Dus ja, dit boekje mag je met trots aan vrienden cadeau doen.
- Fijne vrienden ***
- Lustige Kapoentjes anno 2012 **½
- Suske en Wiske De Mini-Trilogie Luxe ***

Een flierefluitende Vink

"Site dédié au dessin, à l'illustration, à l'aquarelle, à la peinture, aux carnets de voyage et à la bande dessinée. Een webstek die aan tekeningen, illustraties, schilderijen en het beeldverhaal is gewijd. Portal gewidmet an Zeichnungen, Illustrationen, Aquarellen, Malerei und Comics. A website devoted to drawing, illustration, watercolor, realistic painting, en plein air painting and comics." Het staat in oranje wat onleesbaar op die vioolspelende achtergrond, maar het siert auteur Vink en diens vrouw wel dat ze de lezer tenminste internationaal onderdompelen. Een verrassende verwelkoming.
Na het niet vertaalde fantasytweeluik Le Passager blijkt ook dat He Pao veel verder wist te omzwerven dan wij in het Nederlands te lezen kregen.
Alvast wederom de bedroevende wetmatigheden van de markt. Zal de boeiende, poëtische reeks van de in Vietnamgeboren Vinh Khoa alsnog een tweede leven kunnen leiden? Moeilijk, aangezien heel wat delen uit de oorspronkelijke Dwaze Monnik-reeks al lang niet meer vindbaar zijn. Misschien krijgt zijn nieuwste project met gerenomeerd scenarist Rodolphe wel een kans. Voorlopig moet je het doen met zijn politiek getinte Op weg naar Banlung - Cambodja 1993.
Afbeelding © Vink

Jos Ghysens te bed of niet te bed via The Walking Dead

Het nieuwbereikte El Dorado zorgt weer voor scènes vol peis en vree. En toch bekruipt je voortdurend het gevoel dat er duidelijk iets schort. Je wordt al net zo wantrouwig als Rick en bent daardoor extra op je hoede. Kirkman bit dat perfect uit en creëert zo een extra spanning. "Even lachen, knul. Als je niet oppast, blijft je gezicht straks zo staan." Het lachen zal vlug vergaan. Wordt (gelukkig) vervolgd.
- Marq Denkt 3 **½
- Taco Zip 3 ***
- Walking Dead 12 ***½

Jommekes bij de vleet

Bij de zoektocht naar de geschikte illustratie voor de Jump-bespreking van gisteren, viel de volgende site in het oog: Ed Solie knutselde een eigen Jommekes pagina in elkaar met massaal veel informatie over de stripheld. Onvoorstelbaar hoe hij uren werk besteedde om Vlaanderens gezelligste graskopje volledig uit te spitten. Hoe eerste drukken herkennen? Jef Nys, leven en werk. Flip, niet zo maar een papegaai. Weetjes, de details. De fanatiekeling waagt er zich zelfs aan om een plattegrond van Zonnedorp samen te stellen! En dies veel, véél meer. Indrukwekkend. En of deze hele verzameling weetjes vol ditjes en datjes niet genoeg is, zocht Solie ook scènes van Jommeke in andere strips bijeen, waaronder de Vliegende Bol in Jump 15, in dat album door Brains omgedoopt tot Vliegende Bal. Een titanenwerk al had het visuele jasje minder flashy mogen zijn. Respect.

Het diepe dal in Ken Broeders Tyndall

"Het Tyndall-effect is de elastische verstrooiing van licht door vaste deeltjes, waarbij de verstrooiende deeltjes groter zijn dan de golflengte van het betreffende licht. Het effect is vooral bekend van colloïdale oplossingen en suspensies." Tot zo ver de wetenschappelijke Tyndall-verantwoording. Gelukkig kan het ook anders: "Er hangt een sombere wolk boven de wereld van Tyndall. Na enkele jaren van betrekkelijke vrede stijgt de spanning in het noorden, waar talrijke clans strijden om de heerschappij. De 66 jarige oorlog ligt bij velen nog vers in het geheugen en ze vrezen dan ook dat deze schermutselingen zullen leiden tot een nieuwe oorlog tussen Ryendor en Codora. De magie die in vroegere tijden algemeen werd aanvaard is nu naar het verleden verbannen en alles wat er mee te maken heeft, wordt als ketterij beschouwd. De jonge Fynn is voorbestemd een belangrijke rol in de strijd om Tyndall te gaan spelen. Maar zelf weet hij dat nog niet. Tot het moment dat hij besluit om met een groep mee te reizen naar het noorden. De driemaster Vazalle van Bisschop Galliard legt aan bij het afgelegen klooster St-Roche. De storm is begonnen." Ontdek de besprekingen:
- Tyndall 1 HC ***
- Tyndall 2 HC ***
- Tyndall 1 SC ***
- Tyndall 2 SC ***

De film van Ome Willem: gewobbel in Body Double

Na de Hitchcock-drill van twee weken geleden, was het de beurt aan De Palma om de parallellen te zoeken tussen het werk van de leermeester en diens volgeling. Vooral Vertigo wordt positief geëvenaard. De persoonsverwisseling (Novak versus Griffith) annex verkleedpartij, de fobie (hoogtevrees versus claustrofobie), het erin luizen om een moord te verdoezelen, het voyeurisme (dat eerder doet terugdenken aan Rear window) en schaduwen. Zelfs bepaalde locaties lijken onrechtstreeks te verwijzen naar dat pareltje Vertigo (het appartement van Jakes vriendin neigt naar het kloosterkerkjein V). En alsof het zo bedoeld was speelt Melanie Griffith (The Birds-actrice Tippi Hedrens dochter) een belangrijke rol.
Bezorgt de film evenveel plezier wanneer je de knipogen of hommages niet herkent? Dan degradeer je Body Double toch voor een deel tot een doorsneethriller: B-filmachtig zoals het ook B-filmgewijs opent met puur amateurisme in een pompeuze stijl.
Lekker goor met een uitdagende vleug sex. Niet verwonderlijk dat ZTT-iconen Frankie goes to Hollywood mochten opdraven om hun perverte orgasmekick Relax te spui(t)en. De prikkelende sensatie exciteert nog evenveel als die eerste keer toen Holly Body in '84 vanop afstand je verleidde op de tonen van Pino Donaggio's muziek. Zinneprikkelend.
Dringend uit de kast halen: mijn originele filmposter van toen!
Body Double. Brian De Palma. 1984. ****

Jumps terugkeer naar El Bolivar

Voor je het vervolg (Terug naar El Bolivar) aanvangt, best de bron nog eens ter hand nemen. "Misschien zijn jullie ondertussen wel benieuwd naar de voorgeschiedenis van de Jumpers. Waarom is Dweezil zot van skateboarden? Was Brains altijd al zo'n slimme bol? En had Lisa als kleuter al een boon voor Dweezil? De hechte vriendschapsband die de drie tieners zo typeert heeft echter een zeer droeve achtergrond en ook die komen we te weten in boek 13."
In hoeverre Charel Cambré dezelfde fout maakt als Steven Spielberg en George Lucas in de vierde Indiana Jones, valt af te wachten gezien een 'Wordt vervolgd' op het einde van deze aflevering prijkt. Voorlopig nog geen concrete aliens die een invloed uitgeoefend hebben op het verdwijnen van Lisa's vader. Gek trouwens dat Brains zo verwonderd is over buitenaardsen. Had hij in De ijzervreter immers al niet een onaardse vriend? Door niet alles te willen vertellen en het mysterie open te laten, gunt Cambré zich meer ruimte voor een degelijke opbouw. Natuurlijk had hij ook hierin meer pagina's mogen gebruiken om het Zuid-Amerikaanse feestje compleet te maken. Toch zeker met de sterke opener rondom het verleden, het onvoorziene afscheid tussen Lisa en haar vader. Het levert een knipoog op naar een eerdere klassituatie. Leuk, die verwijzingen. Zorgen ervoor dat de albums hechter aan elkaar klitten. Net als de groentenverkoper/kruidenier die steeds holderdebolder het pad van de 'helden' kruist (plaat 14). Boek XIII is spannend en geslaagd met sterke vondsten (de lama's), al had je graag wat meer in het verleden gegrabbeld om Alans alledaagse archeologische gespit beter te kunnen volgen.
- DirkJan + Bert! de beste grappen tot nu toe ***
- Geuzen 7 luxe **
- Jump 15 ***

Een meerwaardebezorger: Henri Reculé

Hoewel hij de laatste tijd vooral dobbert in Desbergs populaire actieseries-poel Empire USA en zich verdiept in het vervolg op Cassio, valt zijn hobbywerk voor Het laatste jungleboek aan te moedigen. Op het eind van dit jaar voorziet Le Lombard een integrale versie (ongetwijfeld alleen in het Frans, je kan maar hopen op een vertaling) van dit vierluik. Integrales, een ziekelijke manier om reeksen te recupereren en als geheel in je strot te rammen. De uitgever moet er dan wel in slagen om een NIEUW publiek aan te boren en dus niet wederom jachtmaken op de verzamelaars die het ding reeds aanschaften.
De voorziene bundel van Het laatste jungleboek ziet er wél enorm interessant uit. Henri Reculé zoekt niet zozeer schetsjes bijeen om een dossier samen te stellen on het geheel op te vullen. Neen, hij maakt van de gelegenheid gebruik om de cyclus van vier albums (deels getekend door Johan de Moor, deels als samenwerking en deels door Reculé alleen) volledig op elkaar af te stemmen. Met ander woorden een nieuwe director's cut met ongewone herzieningen. Klik op de bijgevoegde afbeelding om de twee pagina's grondig te kunnen vergelijken. Links de oorspronkelijke, zoals in De mens verscheen, rechts de aangepaste versie. Niet alleen het resultaat van de wonderen der techniek (het uitklaren van sommige enscèneringen waardoor de situatie leesbaarder wordt), ook is het een voorbeeld van moedig beslissen om herdrukken te gebruiken voor meer dan een commerciële reproductie.
Afbeelding © Le Lombard-Desberg-De Moor-Reculé

Krimsoniaanse intrige: Sidonia op 't slechte pad

Gemakzuchtig kan je Krimsonia klasseren onder de clichéverhalen van de held die van zijn sokkel wordt gestoten en in de goot terechtkomt. Afgespiegeld met de donkere schaduw die verschijnt op de voorkaft leggen de artiesten Sidonia's zwarte ziel bloot. Gemakzuchtig is ook het recupereren van superschurk Krimson. Hij is het die het op Sidonia gemunt heeft en haar ongeschonden superstatus wil kelderen. En om het helemaal gemakzuchtig te beëindigen, draaft deus ex machina Jerom op, de rots in de branding die tegen meer dan een stootje kan! Is deze samensmelting van archetype-ingrediënten dan zo gemakzuchtig gewoon? Neen. De auteurs vertellen met flair en variatie de op- en ondergang van de groot geneusde heldin. Met expressieve tekeningen en de zeer goed bijpassende inkleuring weer eentje die dynamiek brengt in de reeks.
- Mega Stripboek 2012 **½
- Suske en Wiske 316 ***
- Suske en Wiske 316 luxe ***

Giraud is dood, lang leve Giraud!

Jean Giraud kan dus nu aan zijn tweede leven -het onsterfelijke- beginnen.Dat gebeurt enerzijds door de lezers en de fans die het woord blijven verkondigen dat het genie niet alleen cultuurhistorische waarde

heeft met boeken als Arzach, ook de stempel die hij drukte op een hele generatie tekenaars (Christian Rossi voorop) is constant voelbaar én natuurlijk hij die Blueberry wist te revitaliseren met een geniaal vijfluik verdient alle lof.Anderzijds is er de gehaaide zakenwereld die plotsklaps het heengaan willen uitbuiten en nu handenwrijvend hun investeringen trachten te verzilveren. Giraud is dood, lang leve Giraud is de leuze. Niet verwonderlijk dat huis Arcturial meteen uitpakt met een Giraud-sectie in hun catalogus voor de veiling van 5 mei in Parijs. Tussen de 5 en de 50 duizend euro worden zijn werken geschat. Natuurlijk moet dit voor een extra manifestering zorgen zodat toekomstige 'liefhebbers' hun investering verzekerd zien. Gek dat je bij zo'n catalogus eerder eerst naar de prijzen kijkt in plaats van naar de werken zelf. Gelukkig doet enkel Hergé beter. Giraud wordt geldelijk naar waarde geschat.

Schuitense schoonheid

Bewonderenswaardig dat zo'n in verschillende disciplines gevierd artiest ook nog tijd vrijmaakt om een tachtig pagina's tellend minutieus getekend stripverhaal te realiseren. Terwijl Disney en Pixar uitpakten met afgedankt speelgoed (Toy Story) annex robots (Wall-E) zoekt Schuiten het bij gestroomlijnde machinaties. En terwijl voornoemden geslaagd inspelen op de emoties van nostalgische vergankelijkheid (een metafoor voor het verdwijnende boek?), lukt het Schuiten niet eenzelfde aangrijpende warmte weer te geven. Schoonheid 12 is weliswaar esthetische schoonheid, hiermee is de strijd tussen modernisme en de klassieken niet echt overwonnen. Vraagtekens omtrent de beweegredenen van de personags houden je zelfs niet bezig.
- De Foto & de Mandarijn **½
- MAD magazine 3 **
- Schoonheid 12 ***

Expo De Bamburgers

Allen naar het Stripcentrum. Hoewel, Fritz van den Heuvel vroeg het zich af, "wat is er mis met de naam Stripmuseum?" Te oubollig werd gepareerd door de beeldverhalengevangenisdirecteur. Alsof de naamsverandering het stoffige karakter zo maar kan wegwerken. Gelukkig hebben ze een ragebol bij de hand genomen en wordt er in de hoekjes grondig gezwabberd.

Sneller roterende expo's met meer aandacht voor jong én oud. Dus niet alleen verstokte stripfans komen enkel aan hun trekken. Straffer zelfs, we krijgen al wat vaker Nederlandstalig materiaal te zien. Vanavond nog, met het startschot van de De Bamburgers-expo. "In het kanaal tussen het Verenigd Koninkrijk en het Europese vasteland ligt Nordanië. Het piepkleine eilandje wordt sinds jaar en dag geregeerd door de Bamburgerdynastie. Maar valt er wel wat te regeren? Koning Ludwig heeft zijn zaakjes zo goed op orde dat hij denkt dat hij kan gaan vissen. Maar dat blijkt een vergissing." Het blijft bij originelen-prentjes kijken, meelezen lukt niet. De teksten hebben immers hun eigen levensloop in het album. Voor leken dus weinig houvast. Hou je echter van dat zwartwit gekribbel (Spruyts platen komen in deze versie zelfs optimaler uit dan kleurbewerkt in het boek), dan is het genieten van Spruyts penseelstreken. Wie is Simon Spruyt ook alweer? De 'jongeling' die de internationaalste strip afleverde uit onze contreien de afgelopen jaren met SGF. Expo De Bamburgers: Rust in vrede Van 25/04/2012 tot 17/06/2012 in de Gallery van het Belgisch Stripcentrum. Zandstraat 20. 1000 Brussel.

Le Roy's muurtje over: faire le mur

Wanneer je de inhoudelijke uitgeverspremisse leest, denk je eerder een actiestrip in handen te krijgen. Een thriller om indruk te maken op een jonge deerne. De waarheid is echter anders. Le Roy biedt immers met De Muur een uiterst intelligent en krachtig statement. Hij verwoordt een stuk Palestijns leed, toont hoe de bevolking door de Israëlieten in de kiem wordt gesmoord, haast vermoord. Zelfs al citeert de auteur overvloedig uit quotes die het absurde van de internationale politiek weerspiegelen, het spreken met dubbele tong, de breedsprakerigheid worden gecounterd door een realistische filosofie. Bijna vanzelfsprekend dat je 'als slachtoffer' dan grijpt naar geweld, wanneer alles jou voortdurend wordt afgepakt. En toch ziet Le Roy dat via 'instrument' Mahmoud Abu Srour dat anders (zonder zich in de slachtofferrol te drummen, pagina 67). Hij gebruikt dit medium, deze strip, om de lezer bewustzijn bij te brengen. Ongetwijfeld in de hoop dat wij actie zullen ondernemen om van buitenaf druk en gewicht te zetten om die muur te doorbreken. Le Roy's stijl is schetsmatig realistisch. Met één lijn de personages neerpoten. Het kleurgebruik is sober. Te sober. Met een onaangenaam groen dat je doordrenkt. Je kan moeilijk vrolijkheid verwachten bij zo'n onderwerp? De docufoto's achterin spreken boekdelen. De Muur is een straf doument. Alleen jammer dat de vertaler zich in de titel beperkt tot de muur. "Cette expression datant du début du XXe siècle a remplacé l’ancienne expression 'sauter le mur', mais signifie encore de nos jours 'quitter un lieu sans autorisation'." En dat is toch heel wat indringender en betekenisvoller.
- Ayako 1 ***
- De Muur ****
- Svoboda 1 ***

De eeuwige Shogun

Een informatief bericht van de distributeur: "Er werd ons gemeld dat onderstaand album een franstalige pagina bevat (de laatste). Na controle blijkt dat het hier de ganse oplage betreft. Lefranc n° 23: De eeuwige Shogun, ISBN 9789030366928.

Mag ik u vragen dit album niet in verkoop te plaatsen. Uiteraard mogen de geleverde albums integraal worden geretourneerd. Er is een nieuwe druk gelanceerd. Zodra deze druk binnen is, wordt de titel toegevoegd aan de eerstvolgende office. Wij excuseren ons voor dit ongemak." De taalfouten werden uit de bovenstaande verdelerstekst gedestilleerd, maar de rampspoed omtrent de mislukte uitgave blijft helaas bewaarheid, het betreft inderdaad geen aprilgrap. Een totale oplage die de weg vond naar de winkel mag geretourneerd worden en zal het lot van het 'pilonneren' ondergaan. Om het in mooi Nederlands te zeggen, door de shredder gehaald. Ongetwijfeld is deze vergissing niet zo milieuonvriendelijk, waarschijnlijk werden ze immers op verantwoord papier gedrukt. De ecologische voetafdruk van Casterman wordt eventjes véél groter.

Geen kattepis, Aspis

Had je reeds het plezier om De dwerg met de ectoplasma's te ontdekken, een deductief bijeengebracht allegaartje van slimme speurderskoppen, je zal met evenveel pret het vervolgavontuur 'ondergaan'. In dit geval vol bovennatuurlijke elementen kan je immers moeilijk anders. Thierry Gloris spit wat meer van de achtergronden uit, verklarende beelden die je verder betrekken bij de eigenwijze hoofdpersonen (alleen Dupin blijft op de achtergrond. Het is Flora Vernet die de show blijft stelen en in de meest hachelijke situaties terechtkomt, tot op de planken van de Moulin Rouge. De combinatie sérieux-slapstick is nog steeds van kracht, optimaal gebalanceerd. Zie Beyle staan op pagina 38. Haast John Travolta in Saturday Night Fever tussen de french can can-danseressen, hilarisch zijn gelaatsuitdrukking. Met veel flair en ambiant ingekleurd door Jacques Lamontagne. Deze detectives van het ongewone leveren een ongewone strip op.
- Aspis, detectives van het ongewone 2 ****
- Spyder 1 **
- Taco Zip 2 ***

Woeste hoogten bij Samber

Romantisch drama is een sfeervolle Brönte-verpakking? De emoties en het dubbelspel laaien op en halen woeste hoogtes. Een babbelzieke Yslaire ratelt erop los en geeft de illustratiecredits over aan Boidin. Die volgt gedwee de grillen van de meester. Ondanks de hartelijkheid is Werner & Charlotte 2 - Herfst 1768 erg koud. Wel oogstrelend mooi.
- Lefranc 23 **
- Mary Kingsley De berg van de goden ***
- Oorlog van de Sambers 5 ***½

Zwarte magie volgens Black Stone

The Prestige en The Illusionist exploreerden de dubbelzinnige wereld van goochelaars voor het witte doek, Corbeyran en Chabbert brengen iets gelijkaardigs op papier. De basis vormt de vriendschap tussen een groepje kleineboordoplichters die ambitieus elk hun eigen weg gaan. Je voelt de rivaliteit opborrelen, toch zeker wanneer er echte magie (via de zwarte steen) aan te pas komt. Corbeyran intrigeert en wekt je nieuwsgierigheid. Want naast de verschillende verhaallijnen ben je vooral begeesterd naar het lot van de verdwenen jongen! Krijgen we hier zelfs wel een antwoord op of behoort ook dit tot de geheimen van de tovenaarsartiest? Boeiend.
- Black Stone 1 ***
- Magellaan Naar het einde van de wereld **½
- Roos en het Kruis 4 **½

Sasmira 2, eindelijk

Vicomte komt dus na vijftien jaar (gedwongen) samen met Pelet op de proppen met een verklaring rond de mysterieuze Sasmira haar afkomst. De tekeningen (zelfs quatre mains) zijn meer dan verdienstelijk en houden je -net als Sasmira's schoonheid- enorm in de ban. De buitengewone onwaarschijnlijkheid neem je er in deze fantastische context al te graag bij. Want net als in de grafiek straalt het verhaal een intrigerende betovering uit. Het enige minpunt is de inkleuring die het feeërieke onvoldoende weerspiegelt. De valse noot is gelukkig geen valse noot geworden. Een waardig vervolg.
- Dracula de Ondode 2 **
- Sasmira 2 ****
- Tempelier 3 **½

Dode wandelaars

"Rick, Carl en de anderen gaan naar Washington DC, maar onderweg krijgen ze het gevoel dat ze in de gaten worden gehouden. Ze stoppen en vinden onderdak in een kerk, waar een wel heel vriendelijke predikant hun paranoia verder aanwakkert. Zijn de schimmen in het bos gewoon de wandelende doden of is het meer dan dat? Hoe ver gaat de groep om maar te overleven?"
- Gil St-André 4 ***
- Gil St-André 5 ***½
- Walking Dead 11 ***½

Krijg dat in je bus: een Ikigami

Je verwacht telkens dat de buitengeslotenen, de outcasts of andersdenkenden eerder een Ikigami toegestopt krijgen. Motore Mase deelt kaakslagen uit met twee aangrijpende en verrassende verhalen. Je verwacht niet meteen dat een goed iemand, met nobele intenties, 'gestraft' wordt. Straffen is natuurlijk niet het juiste woord. 'Uitverkoren zijn' past beter in deze kraam. Het moest er natuurlijk van komen: iemand van wie de stoppen doorslaan en die zich ertegen verzet. Niet door de onrechtvaardigheid van de Ikigami, wel tegenover de mensen uit de omgeving. Die hem dwongen en vernederden. Zo'n razernij had je voorheen niet gezien in Ikigami. Straffer is het tweede luik over het gebroken gezin. Mase stelt onrechtstreeks het stelsel zelf in vraag. Voor een keer niet door de Ikigami-drager. De emoties laaien alvast hoog op. Grandioos.
- Gasten **½
- Ikigami ****½
- One Piece 15 ***

Geen Peter Parker

Hoe vaak komt het voor dat je voluitgeschreven passages daadwerkelijk leest in een beeldovergoten stripalbum? Het ritme stokt, het avontuur stuikt in. Veelal weten de auteurs niet hoe de twee gegevens met elkaar te verstrengelen. Darwyn Cooke doet het wonderwel wel en combineert de twee kunsten tot stripliteratuur. Eerst kijk je al verbaasd wanneer je een krantenartikel onder ogen krijgt, geschreven door... Richard Stark (Donald Westlake), aangevuld met summiere illustraties. Het spel begint nog maar pas. Cooke kookt op de juiste temperatuur, met de juiste ingrediënten en met de juiste feeling ook. De alternatieve toevoegingen (stijlkundig anders om elk verhaal van elkaar te laten onderscheiden) lezen als een trein, zelfs Maarten Toonder-gewijs (tekst apart onder de kadertjes). Al blijft het moeilijk inleven in de psyche van een slechterik. Met zijn zoektocht naar morele rust sympathiseer je toch voor de boef, al is het maar omdat de andere boeven nog erger zijn. De organisatie, da's een rauw, gestileerd, intelligent misdaadverhaal. Met een rudimentaire basisstijl zet Darwyn Cooke Parkers levenswandel in een monochroom daglicht. Zo knap.
- Haven 1 ***
- Parker 2 ****
- Vampier van Benares 3 **

Vampierengezang

Corbeyran geeft antwoorden op vragen die de lezer al twaalf albums lang in de ban houden. Met echte climaxallures opent de scenarist de doos van Pandora, hij reikt daardoor tevens een nieuw pad aan om in de toekomst te bewandelen. Terwijl de voorgaande delen voortgestuwd werden door de avontuurlijke actie, is dit deel uitermate beheerst met alle beschikbare ruimte voor de aanvaardbare uitleg, op het repetitieve af. Dat leest iets saaier en is veeleisender, het zorgt uiteindelijk voor de kers op de taart. Een goed slot van en voor het tweede seizoen.
- Biebel 19 ***
- Biebel 20 **½
- Zang van de Vampiers 12 ****

De levenslijn komt terug samen

Zo'n uiteenspitting van verschillende levenslijnen verdient een herlezing, toch zeker als je alle eindjes optimaal aan elkaar wil knopen. Giroud ergert de lezer dit keer niet door systematisch te verwijzen naar wat voorafging. Hij rakelt de gebeurtenissen herverteld op en weet het gesponnen web te ontwarren met bevredigende antwoorden op de interpretatie van hetgeen Ellen allemaal overkwam. De psychoanalyse van de dokter is doortastend -wederom met een tikkeltje geluk en/of toeval- met een aangenaam resultaat tot gevolg. Zelfs met de voortdurende referenties naar Ellens verleden sta je bijna in de voetsporen van de dokter. Je probeert net als hem haar (Ellen) te doorgronden om dat stuk ontbrekende puzzel van haar leven in te vullen. Dus zelfs zonder voorkennis weet Giroud te begeesteren. Miraculeus is de bijdrage van Michel Durand. Zelfs al laat Ellens verhaal je warm noch koud, je kan niet om het accuraat schone van Durands gave heen. Met zo veel zwierigheid tekent hij karaktervolle mensen van vlees en bloed. Zijn bijdrage alleen al tilt het boek naar hogere regionen.
- Levenslijnen 14 ****
- Piet Pienter en Bert Bibber - Standaard Uitgeverij 42 **
- Piet Pienter en Bert Bibber - 't Mannekesblad 42 **

Vurige schaduwen

Met veelzeggende titels voor de korte stripnovelles: Kostbare bladen van de jaden piek. Die piek staat duidelijk niet voor een gulden. En van Jade, dan verwacht je eerder een hulpmiddel, voor te binden of niet! De tuin van de bloeiende perzikbomen, daar valt heel wat sappigers te plukken dan slechts perzikjes. Het geval van het bloemenhemd is duidelijk een apart geval. En De lezeres van het West Paviljoen weet de juiste signalen te lezen en te bevredigen. Softero in een Japans kleedje. Verantwoord rampetampen.
- Schaduw en het Vuur 3 HC **½
- Schaduw en het Vuur 3 SC **½
- Smurfen 19 HD **½
- Sophia Box **
- Werelden van Thorgal Dossiereditie 1 Kriss Van Valnor 1 ***½

Het vuur in de schaduw

Saga die zich waagt aan softerotische (pseudo)porno, een bizarre keuze van de uitgever. Al wordt de materie wel gemaskeerd door een filosofische inslag met spirituele neigingen. Het Oostersgetinte wordt ook visueel geuit. Zelfs geschilderd of in kleur gezet neigt de strip vormelijk naar de manga, aangepast voor een Europees publiek. De lichamen glinsteren overtollig tijdens de daad, de kleuren overwoekeren gephotoshopt de pagina's. Iets te veel effectbejag verzwakt de schoonheid. De drie verhalen in deze bundel illustreren de tekortkomingen. Door zich voornamelijk te concentreren op het zinneprikkelende, verliest het inhoudelijke aan kracht. Schemer is het interessantst. Rauwer en robuuster van tekeningen, uitdagender qua compositie.
- Schaduw en het Vuur 1 HC **½
- Schaduw en het Vuur 1 SC **½
- Schaduw en het Vuur 2 HC **½
- Schaduw en het Vuur 2 SC **½

De comeback van January Jones

Soms verberg je je kritiek alleen al vanwege de tevredenheid omtrent een vreugdevol weerzien. Eindelijk wordt January Jones opgerakeld en beleeft ze nieuwe avonturen. Martin Lodewijk pakt het meteen grondig aan en gebruikt de Spaanse burgeroorlog als kapstok om een nieuw verhaal aan op te hangen. De vanzelfsprekendheden neem je er maar bij, net als de vele zijsprongetjes die de schrijver maakt. De opvoering van gekenden (uit het echte leven, expliciet Hemingway) moet het geheel extra fond bezorgen, het voegt in deze context weinig toe, buiten dan breedsprakerigheid. Eric Heuvel heeft de voeling met zijn personage duidelijk niet verloren: ze blijft even frivool en vastberaden op de pagina's bewegen. Uitzoderlijk in het klare lijngenre is Heuvels manie om bijna telkens een detail uit het kadertje te laten springen. Vooral bij tragere praatscènes laat hij de acterende pionnen de lezing maar al te graag leiden naar de volgende scène. Alvast een Heuvel volledig in zijn sas en dus op zijn best.
- Freud **½
- January Jones 5 HC ***
- January Jones 5 SC ***

Legendarisch?

"Ze worden de Legendariërs genoemd. Ze zijn met z'n vijven en vertegenwoordigen de vergeten echte waarden: edelmoedigheid, intelligentie, dapperheid, enz. Zijn het volwassenen? Nee, ze wáren volwassen. Maar hun laatste gevecht tegen de kwade krachten liep slecht af. Alle volwassenen werden weer kind! Kunnen de Legendariërs deze fout goedmaken?"
- Legendariërs 1 HC **½
- Legendariërs 1 SC **½
- Prins Valiant Box 3 ****

Walhalla

Hoezo 'Vervolg en slot in deel 2'? Dorison en Meyer creëren de basis voor een nieuwe eeuwigdurende Thorgalachtige avonturenreeks met onbeperkte mogelijkheden en dan zouden ze meteen na twee delen ermee kappen! Het succes zal ongetwijfeld anders uitwijzen, toch op zijn minst met enkele cyclus-vervolgen. Want zelfs al zit er ontzettend veel stof en vaart in deze Moby Dick-kroniek in Drakkarland, er zijn voldoende paden die als zijpiste bewandeld kunnen worden en voldoende onopgeloste vragen die onbeantwoord bleven. Meer nog dan in Black Page heeft Ralph Meyer zijn biotoop gevonden. In deze plas voelt de artiest zich als de tekenaarsvis in het juiste water. Krachtig karaktervol tekent hij met flair het heroïsche verhaal. Xavier Dorison is de pilaar die hem door de hindernissen loodst. IJzerpoot is een gezwind avontuur zoals je ze graag leest.
- Asgard 1 ****
- Auteurreeks 14 Arzach ***
- Verzamelde werken van Moebius 7 ***

Sigmund weet wel raad

- Sigmund weet wel raad met vrouwen **½
- Sigmund weet wel raad met managers **½
- Sigmund weet wel raad met kinderen **½
- Sigmund weet wel raad met vakantie **½
- Sigmund weet wel raad met feestdagen **½
- Sigmund weet wel raad met mannen **½
- Sigmund weet wel raad met relaties **½

Fox on the run

Een boek hoeft niet perfect te zijn om je te beklijven. Jean-François Charles' tekeningen zijn niet overal even optimaal, want zelfs ondanks diens jarenlange ervaring via De pioniers van de Nieuwe Wereld lijkt het hierin alsof de artiest de anatomische principes niet volledig onder de knie heeft. Dat compenseert hij ruimschoots met sfeer, pagina-opbouw en vertelritme. Weliswaar vrij klassiek, de gestage ontwikkeling van de plot zuigt je in het mysterie. Zonder het spektakel van een Indiana Jones te bieden, zit je in een even avontuurlijke confrontatie tussen goed en kwaad. Met een onverklaarbare zweem ondergaan de hoofdrolspelers hun uitgetekende lot. Spannend. Een uitzonderlijk beheerst scenario van Dufaux die eemagisch verbond aangaat met Jean-François Charles. Charles' tekeningen, met zijn sterk omlijnde contouren, passen uitstekend en worden versterkt door de sfeërieke inkleuringen van Christian Crickx.
- Fox 1 ****
- Fox 2 ****½
- Fox 3 ****½
- Fox 4 ****

Prins Nero

Foster op zijn best wanneer de artiest zich uitleeft op méér dan de traditionele negen kadertjes op één pagina , grandeur in al zijn glorie. Foster recycleert Valiants verleden letterlijk door de Prins die zijn eigen beleefde en doorleefde avonturen kort en bondig hervertelt via de visuele recapitulatie van eerder getekende scènes. Voorts lijkt Vals leventje saaier te worden met al die ukkies in huis, nu de ridder volledig gesetteld is. De dreiging komt dan ook van elders. Prachtig hoe Foster kleur gebruikt als onderdeel van een tekening (828).
- Prins Valiant - Gewone editie 15 ****
- Prins Valiant - Gewone editie 16 ***½
- avonturen van Nero - A5 22 **½
- avonturen van Nero - A5 23 **½
- avonturen van Nero - A5 24 ***
- avonturen van Nero - A5 25 **
- avonturen van Nero - A5 26 **½

Marsupilamifilm verstript

"Dan Geraldo was een ster in televisieland. Zijn programma V8 was jaren een kijkcijferkanon, maar nu gaat het succes van het programma week na week achteruit. De zender stuurt hem nu naar Palombië voor een live-uitzending. En die móét voor wereldnieuws zorgen of hij mag zijn koffers pakken. Het is haast niet te geloven, maar Dan vindt in Palombië aanwijzingen dat de Marsupilami wel degelijk bestaat! Met zijn gids Pablito gaat hij op zoek naar het wonderlijke, maar o zo onvoorspelbare diertje. Gebaseerd op het scenario van de gloednieuwe animatiefilm van Alain Chabat."
- Marsupilami 25 ***
- van Straaten-collectie 9 Lachen zonder bril **½
- van Straaten-collectie 10 Heeft het gesmaakt? **½

Een Nederlandse safari voor Baxter

Wim de Bie doet er meteen een schep bovenop en introduceert met evenveel fantasie de onwezenlijke werkelijkheid voorgesteld door Glen Baxter. Terwijl Baxter eerder een surreële, Belgische identiteit vertegenwoordigt, spitst de bloemlezing zich op de Nederlandse band die de auteur heeft met 'de Hollanders'. Wat overblijft zijn de voortdurende variaties op dezelfde thema's, alsof de Nederlandse rijkdom snel uitgeput is. Met een hang naar modernisme passeren Mondrian en Rietveld voortdurend, de schildersAppel valt verder van de boom. Van Hals en Rembrandt is amper sprake. Het boek wordt dan ook vlug saai en valt constant in herhaling. En ondanks bedenker Glen Baxters inventiviteit, het compenseert diens grafische beperkingen niet. Tijdelijk amusant, deze spielereien, echter overroepen!
- Colonel Baxter's Dutch Safari **½
- Junior Suske en Wiske 4 *½
- Urbanus 148 *½

Filmfanfare

Nederland heeft ook zijn stripfonds met een heuse intendant die coördineert en geld spendeert om zijn Gert Jan Pos(t) te verantwoorden. En in plaats van het medium strip ten volle te promoten en de krachtdadigheid ervan in de kijker te zetten, amuseert hij zich met kruisbestuivingen te realiseren met andere 'kunsten'. Waarom na de literatuur de zevende kunst niet als kapstok gebruiken moet het uitgangspunt zijn geweest voor deze bloemlezing. Het resultaat is in hetzelfde bedje ziek als de 'literaire' voorganger Mooi is dat. Met een staalkaart de Nederlandse stripscène representerend? Ammehoela! Geweldige tekenaars werden zelfs niet gevraagd om deel te nemen aan het project, aan wie legt de samensteller enige verantwoording af voor zijn keuzes? Want niet alle bijdrages zijn even geniaal, laat staan leesbaar. De pietluttige boekjes Voor mensen met haast enerveerden je al omdat noch de literatuur, noch de cinema, noch de strip enigszins tot hun recht kwamen in hun Honey, I shrunk the...-vorm. Hier is het niet anders. Buiten de creativiteit van enkele virtuoze artiesten valt er weinig te beleven in deze oersaaie recapitulatie van de Nederlandsche cinema. Je weet al waar die gaat eindigen, deze ramsjzalige productie.
- Dance Academy 6 **½
- Filmfanfare **
- Jommeke 259 **½

Uitgeteld: Game Over

Waarom plotsklaps Kid Paddle hierin moet opduiken is onbegrijpelijk, toch zeker omdat hij geen meerwaarde biedt aan de gags. Ongetwijfeld om de link met de basisreeks te behouden en onwetende kindjes alsnog duidelijk te maken dat het de Kid is die ook hierin aan de touwtjes trekt. Of misschien ook dat stichtende beoordelaars de reeks afdoen als zijnde educatief niet verantwoord omdat er niets te lezen valt vanwege de woordloze gags. Nu dus wél met tekst en uitleg, zoals vermeld, overbodig. Gelukkig is het hoofdaandeel voorbehouden voor de steeds proberende avatar die in de onmogelijkste situaties een uitweg moet zien te vinden. Inventief en bij wijlen zeer grappig.
- Cédric 26 **½
- Game Over 6 ***
- Vrouwen in 't wit 34 **

WanOrde van de Kling

Met een opdrachtgevende koning geheten Fangorn weet je meteen op welk fanasynest deze Kling-struisvogel broedt. De adem van Tolkien achtervolgt je doorheen het boek, zij het iets te nadrukkelijk. Kopieerdrang is nooit goed waardoor je te bewust leest en je je niet volledig kan laten gaan. Renaissance bewerkstelligt de opbouw, de heroïsche groep wordt tegen wil en dank samengebracht om het wedergekeerde kwaad te bestrijden. De eerste missie van Tackian en Kendall is alvast geslaagd: het onderhoudend entertainen is een feit.
- Arawn 3 **½
- Orde van de Kling 1 ***
- Tristan 13 **½

Spaceopera Carmen

Alsof achtenveertig pagina's niet voldoende zijn trakteren Duval en Gess jou wederom op een heerlijke portie intelligent avontuur. Zelfs al verstrik je in de kluwen van intriges die Duval aaneenrijgt, de algemene toon van psychologische oorlogvoering tussen de individuen levert het verhoopte spektakel af. Doortastend en met stijl gefabriceerd. Gess schittert en met Rabarot als aanvulster kan het grafische niet meer stuk.
- Bakelandt 18 Herdruk **
- Carmen McCallum 7 ****
- Travis 7 ***