is het -al dan niet in besloten kring- toch raadzamer om een andere genrefilm te presenteren. Niet meteen iets voor teerhartigen, want na de zeemzoete intro -het heden, op het Amerikaans kerkhof te Normandië, waar je nog geen twee weken geleden zelf stond- geeft Spielberg de allergrootste les in oorlogscinema die je letterlijk van je sokken blaast. Eveneens geen glorifiëring zoals bij Band of Brothers. De eerste veertig minuten zijn zo overdonderend dat een evenaring van hetzelfde niveau tijdens het verdere verloop haast onmogelijk is. Vanwege de intensiteit en vanwege het realisme. Je spoelt mee aan op het strand met amper tijd om op adem te komen.
Heeft Spielberg de zoektocht naar Ryan als kapstok gebruikt om de invasie te reconstrueren? Ongetwijfeld. De tour de force die hij in het begin levert, tracht hij in het tweede luik tevergeefs over te hevelen. Met de kleine gastrolletjes van steracteurs (Dennis Farina, Paul Giamatti, Ted Danson en Matt Damon) tracht hij Terence Malick te kopiëren (The thin red line), de keuze is niet altijd even gelukkig en de impact minder groot. Sterke, aangrijpende film met een openingssequentie die verplicht getoond moet worden op school. En dan nog beweren dat oorlogje spelen leuk is!
Saving private Ryan. Steven Spielberg. 1998. ****
Geen opmerkingen:
Een reactie posten