Als groot liefhebber van de jeugdige fragiliteit die Rutger Kopland beschrijft in het prachtige kortgedicht Jonge sla (voor de aandachtige lezer, in zeker twee van de vertaalde Glad IJs-titels zit een vette knipoog hiernaar verwerkt, tot grote ergernis van de nalezers bij Casterman die zich vaak afvragen wat deze groente met de rest van het verhaal te maken heeft), ontroert de woordelijke wijze waarmee de poëet de menselijke onschuld illustreert van een onbezoedeld kind.Veel kan ik verdragen, toch zeker nu dat ons netvlies constant overspoeld wordt met menselijk leed uit alle hoeken van de wereld. Niet dat je er gevoelloos van en door wordt, onze perceptiegraad distantieert zich van al die schrijnende beelden.
Veel kan ik verdragen, maar mijn anders zo onstuitbare, gezaghebbende vaderlijke vader, die naar aanleiding van diens zeventigste verjaardag na een zeldzaam compleet familieweekend -ja, iedereen was aanwezig- op een afscheidnemend moment breekt en de hartelijkste emoties toont, da's andere koek.
De harde bolster gaf zich even bloot.
Dat beeld zal altijd blijven nazinderen.
Met een krop in de keel ga je uit elkaar.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten