Jolly avonturen samen met Jolliker en Robbedoes

Wat een prachtig pareltje. Onvoorstelbaar hoe Franquin de strip zo strak kan indelen met in het grootste gedeelte pagina's met acht kadertjes van dezelfde grootte op. Daarnaast zorgt hij voor extra dynamiek door af en toe een segment te vergroten of te verkleinen om het ritme te versnellen of te vertragen of een actie karakteristieker te accentueren.

Efficiëntie ten top zonder dat je je moet beroepen op artistieke kunstgrepen. Franquin wendt deze techniek aan om binnen de grenzen van het medium er alles uit te kunnen puren. Hoe eenvoud zo doeltreffend kan zijn. Stijlkundig neigt Franquin nog niet naar de perfect afgelikte atoomstijl, dit is ver van de Expo 58-stijfheid. Kwabbernoot is als lange slungel eerder een latex-pop die zich flexibel in allerlei bochten kan wringen. Mini (Robbe) en maxi (Kwabber) vormen een komisch duo met Spip als extra aanvulling. Franquin bouwt de strip op rond drie opdrachten die Kwabbernoot moet verwezenlijken om een erfenis te bekomen (in concurrentie met neef Wiebeling), Marc Sleen liet het Nero ook vaak overkomen. Drie totaal verschillende 'wedstrijdjes' zoals een nuttig toestel ontwerpen en een racewedstrijd zo goed mogelijk uitrijden. De derde is nog het verrassendst én te bestempelen als mijlpaal: het terugvinden van de Marsupilami. Leve de jungle van Palombië. Klasse.
- avonturen van Jolliker, De 1 ***
- avonturen van Jolliker, De 2 ***
- Robbedoes en Kwabbernoot 4 ****½

Is een geek gek?

Gezond escapisme, moet kunnen. Vroeger (en nu nog) had je daar carnaval voor. Nu uiten jongeren, jongvolwassenen en volwassenen zich op een andere, even eigenzinnige manier. Ontdek hoe je verkleed toch jezelf kan zijn in deze mooie compilatie van Dragon Con 2013.

Slimme Guus droomt zijn graphic novel

Detective, humor en actie uit de oude doos. Tillieux maakt van Hilariënberg letterlijk een hilarisch dorpje met twee idyllische, goedbedoelende burgervaders (de ene de burgemeester, de andere zijn klerk) die er alles voor over hebben om hun ver verstoken stek toch weer voor buitenstaanders aantrekkelijker te maken.

Gelukkig weet detective Guus raad en komt met de oplossing over de brug. Wie had nu gedacht dat er een echte geest rondwaarde in de ruïne van de abdij? Zelfs al is Tillieux erg vluchtig en rudimentair in het schets- en inktwerk (pagina 30, kader 9, hier had hij duidelijk geen zin meer in), hij vermaakt je met een spannende plot, efficiënte actie (hoe Guus zich uit de nesten probeert te werken, pagina 31) en vooral grappige dialogen. De Rode Paters, het bewijs dat eenvoud ook zijn effect niet mist.
- droom van Aziz, De - De graphic novel *½
- Guus Slim 7 ***½
- Tom & Jerry strips 1 ***

Eva’s geSternte

En ja hoor. Na Baru een andere grote auteur waarin ik de tanden mag zetten: Yslaire met Eva’s geSternte, Herinneringen aan de Twintigste Eeuw. Te verwachten: een volledig hertaalde, integrale editie van Yslaires iconische conceptreeks XX° Ciel.com.

Eva Stern herinnert het zich nog als de dag van gisteren. We zijn 1997, op een avond in februari. Haar computerscherm licht op, ze ontvangt het ene na het andere beeld. Op het eerste zicht zijn deze voorstellingen niet echt met elkaar verbonden behalve dan dat er engelen op voorkomen. Sinds die dag krijgt de psychoanaliste maandelijks een email binnen waarin foto's en beelden prijken die haar steeds meer en meer intrigeren. Met engelengeduld probeert Eva Stern alzo in de ziel van de boodschapper (een Engel?) en de Twintigste Eeuw te kijken.
Eva Stern die Freud gekend heeft. Eva Stern die Gandhi en Stalin ontmoette. Eva Stern, de vrouw die geboren werd onder een gunstig gesternte.
Herbeleef de Twintigste Eeuw door de politieke, religieuze en universele ogen van de bijzonder succesvol auteur Yslaire.

Yslaire
Bernard Hislaire is de auteur die de romantiek de stripwereld liet insluipen eerst vertederend via Frommeltje en Viola en later tragisch met Samber en de Oorlog van de Sambers. Later zocht hij hogere regionen op via XX° Ciel.com en zijn verstripte variant op Der Himmel uber Berlin: De hemel boven Brussel.

Zomertijdelijke aanvulling

Tarantino of niet, een vleug Pup Fiction en een scheut Reservoir Dogs zitten lekker in dit stripdrankje.

Azzarello is het sterkst én het efficiëntst wanneer hij koelbloedig het verhaal comprimeert in slechts één episode. Gebroken hart à la carte is af. Met de introductie, de confrontatie én de afhandeling denk je 'opgeruimd staat netjes'. En je morele belemmering, die gooi je overboord. Maar wat dan met de gevolgen, bezorgt dat de betrokkene alsnog een staart? Azzarello beperkt zich niet tot slechts enkel vergeldingsacties. Zijn 100 Bullets-kast bevat zovele laatjes waarin allemaal geheimen in opgeborgen zitten, dat hij stelselmatig 'de organisatie' verder betrekt in de ontboezemingen. En dat zorgt ervoor dat de reeks openbloeit. Eduardo Risso is uiterst efficiënt, méér dan slechts de kers op de taart.
- 100 Bullets 3 ****
- Ambulance 13 1 SC ***½
- Ambulance 13 2 SC ***½
- Aria 35 **
- Atalante 5 **½
Hoe komt het toch dat een ultieme editie nooit aan de verwachtingen voldoet? Omdat de uitgever altijd een poortje openlaat en hij commercieel in de toekomst de strip toch nog moet kunnen exploiteren? Brian Bolland kreeg de kans om met The Killing Joke een herziene versie te maken. Hertekenen zou een te groot titanenwerk zijn, herinkleuren daarentegen, kon in de ogen van de artiest nooit kwaad. Diens redenen worden expliciet uitgelegd in het tussenwoord.

Of het daardoor verbetert? Neen. Met de hedendaagse mogelijkheden had Bolland er een echt ultiem en perfect gestileerd schouwspel van kunnen maken. Subliem en visionair is anders. Net het oog mankerend om NIET met aflopende kleuren te werken, je begrijpt zo'n professional niet. Minder is meer, is het gezegde. Terwijl meer nu in minder resulteert. Zelfs al is het nu minder extravagant en poparty, je voelt het element van de gemiste kans. Hoe vaak zet een uitgever immers het licht op groen om je strip te upgraden? Even onzinnig is de toevoeging van het Black & White verhaal... ingekleurd! Net de sterkte en essentie worden gekortwiekt om commercieel toch te scoren. Jammer. Net zoals dat het jammer is dat beide verhalen zonder slotwoord worden beëindigd. Dan verwacht je immers de daaropvolgende auteursverantwoording niet terwijl je in gedachten nog in het verhaal vertoeft. Desalniettemin moet wel gezegd worden dat ondanks deze negatieve randbemerkingen The Killing Joke wel degelijk een belangrijke klassieker is. In hoeverre de grap van de Joker dodelijk is, laten de auteurs suggestief in het midden. Worden de twee protagonisten op het eind mogelijks aangereden, een antwoord krijg je niet. Alan Moore diept het personage van de Joker uit met zijn verwrongen psyche gecreëerd door gebeurtenissen uit het verleden. Niet alleen het trauma liet hem overhellen naar de criminele zijde, ook bepaalde omstandigheden verergden de situatie met Batman als extra katalysator. De Joker wil bewijzen dat ook andere oprechte burgers hun moraal verliezen en de dunne lijn tussen goed en kwaad overschrijden, commissaris Gordon is zijn experimenteel instrument. Het geval Batman, da's andere koek. Hoe is die zo ver gekomen om in een even gek pak zijn gevoelens bot te vieren op de tegenstanders? Te gek, da's Alan Moores filmische scenario. Met een propere, netjes afgeronde Brian Bolland die strak de waanzin accentueert. Een waanzin die trouwens voortgezet wordt in de soms psychedelische inkleuring.
- Batman The Killing Joke ****
- BlackStone 2 ***
- Blauwe Verten, De 3 ***
De poezelige kat gaat voor een keer verder dan het rovende pad. Selina Kyle wil haar achtergrond uitklaren en bewijzen vinden van haar afkomst.

En gezien het ongunstige klimaat in Gotham, kan het geen kwaad dat ze even in Rome gaat snuffelen. Wat eerst een ingehuurde opdracht lijkt, sluipt dichter naar een familievendetta. Al beseft de dame zelf niet wat haar betrokkenheid is. Edward Nigma associeer sinds de verschijning van Jim Carrey in het pak als een overacterende, lange, slanke raadselaar. Tim Sale herbouwt hem tot een clowneske dwerg. Clownesk, niet zozeer vanwege schmink en vermommingen. Wel door zijn gedragingen die altijd wel iets bij Selina uitlokken. Het aangename van Rome zien en sterven zijn de verrassingen die Jeph Loeb onderweg in petto heeft. Na twee-drie deeltjes ontwar je enige systematiek en denk je dat Loeb gestructureerd opbouwt naar de climax met de ultieme confrontatie Batman-Catwoman. Misschien teleurstellend voor degene die de verwachtingen niet ingelost ziet worden, jij bent net blij door de extra wendingen. Krols en speels, zich af en toe op je schoot nestelend waar je al koesterend op streelt, Catwoman – Rome zien en sterven is een goed misdaadverhaal geworden. Tim Sale heeft jammerlijk het kleurstilisme van vroeger overboord gegooid en gebeurt een andere techniek om de pagina's op te vullen. Efficiënt, daar niet van, soms donker gedrukt. Al mis je de esthetiek van de sobere vlakken uit zijn Long Halloween-periode, te vergelijken met de inkleuring van de epiloog of de prachtige Donderdag-herinnering. Catwoman, sexier en uitdagender dan ooit.
- Catwoman Rome zien en sterven ***½
- Chapman 2 SC **½
- Chninkel, De - 25 Jaar jubileum editie ****½
- Club 27 1 Amy Winehouse **½
- Cowboy Henk Integraal Paperback *
- Cross Fire 3 HC ***½
- Cross Fire 3 SC ***½
- Dierenriem 4 **½
- Epstein - Het brein achter de Beatles ***
- F.C. de Kampioenen 76 **
- Gil St-André 10 **½
Een veel te duur boekje voor hetgeen het is. Voor bijna hetzelfde geld kan je tenminste één van Guy Deslisles autobiografische reisverslagen (hoewel eerder werkverslagen in een voor ons minder comfortabele, vreemde omgeving) meebeleven. Niet dat deze gids zo slecht is, integendeel. De vermakelijke manier waarmee de auteur zichzelf te kijk zet met deze minimalistische weergave van het onverantwoorde vaderschap is efficiënt, zonder franjes. Anekdotisch zet hij zichzelf te kijk met passages die elk ouderhart doen huiveren omdat mijnheer zich even liet afleiden en zichzelf boven alles en iedereen plaatst, zijn kind voorop. Natuurlijk wordt hij meteen veroordeeld en aan het kruis genageld. Maar in hoeverre weerspiegelt het ook niet de onachtzaamheid waarmee ieder van ons wel eens te maken krijgt omdat we uit puur egoïsme eventjes met onszelf bezig zijn. Dit coffeetable-boekje is van de geschenksoort, eentje dat je geeft aan kersverse ouders (liefst vaders, want moeders kunnen hier veel moeilijker de humor van inzien) die dringend verstrooiing nodig hebben en die willen bevestigd zien worden dat niet zij alleen onfeilbaar zijn. Lekker leuk lachen met andermans leed.
- Guy Delisle-reeks 5 Gids voor 'slechte' vaders ***½
Een welgemeende proficiat voor Jan Cleijne met zijn aantrekkelijk illustratieve weergave van honderd jaar Tour de France.

Natuurlijk is het schipperen en selecteren wat betreft de belangrijkste elementen of anekdotes uit die rijke geschiedenis en komt het ongetwijfeld voor dat er hier en daar een feit ontbreekt dat je zelf graag aangekaart had zien worden. In slechts 143 pagina's vertelt Cleijne behoorlijk veel. Knap is vooral de visuele benadering. Beginnend met sepiabeelden, alsof de filmrolletjes net ontwikkeld werden, het bezorgt de openingsscène een heerlijke retrotoets. Conceptueel zit het vaak snor, de man die zorgt voor de klop met de hamer (95), de ultieme tweestrijd tussen Hinault en Zoetemelk (105), de hemelse verschijning van de man in het geel (25-26). Cleijne ambieert geen puur realistisch fotorealisme. De gekende figuren zijn licht karikaturaal, duidelijk herkenbaar. Helden van de Tour is niet zo intens als de pareltjes die Lax rond het wielrennen bedacht, een Teenloze Adelaar voorop. Toch schrijft Cleijne even bezield zijn kroniek met heroïsche daden op het voorplan. Zonder humor te schuwen (loopt daar niet ergens Borat rond), zonder het zondige dopinggebruik te negeren. Helden van de Tour is meer dan een helfdhaftige poging om je terug te zuigen in die wereld van mythiek. Ze is immers geslaagd!
- Helden van de Tour ****
- Herinneringen aan een dode planeet 1 ½
- Herinneringen aan een dode planeet 2 ½
- Herinneringen aan een dode planeet 3 ½
- Herinneringen aan een dode planeet 4 ½
- Herinneringen aan een dode planeet 5 ½
- Herinneringen aan een dode planeet 6 ½
- Herinneringen aan een dode planeet 7 ½
- Herinneringen aan een dode planeet 8 ½
- Herinneringen aan een dode planeet 9 ½
- Hiroshima - Gen Barrevoets 6 ***
Leven en laten leven in het eerste deel, terwijl de tweede helft uitpakt met liefde en dood. Motoro Mase stelt amper nog vragen over de context van het gebeuren. Kengo Fujimoto werd immers aan banden gelegd, al voelt hij zelf die morele gebondenheid niet. Is zijn achterdocht trouwens terecht? Zoals steeds focust de auteur zich voornamelijk op de protagonisten die ironisch genoeg gebombardeerd worden tot helden van de welvaartsstaat. Dat terwijl je de dood in de ogen moet zijn. Zelfs in deze ijskoude, keiharde tijdingen brengt Mase toch een stukje hoop, warmte en liefde, noodzakelijk om de bitterheid van het leven te counteren. Van een uitzonderlijk niveau waarin vrijblijvendheid zogezegd schuilt achter doorsneeamusement. Ikigami is een van de weinige strips die je laat stilstaan en verplicht om achterom én vooruit te kijken. Viva la vida.
- Ikigami 8 ****
- Jan, Jans en de kinderen 50 ***
- Jeroom 5 Ridder Bauknecht Te lui voor 3D **
- Jommeke 265 ***
- Julia von Kleist 1 HC ***
- Julia von Kleist 2 HC ***½
- Julia von Kleist 3 HC ***½
- Kiekeboes, De special 4 ***
Het lijkt wel of hetgeen Zidrou doet alles is wat tegenwoordig auteursgewijs de klok slaat. Alsof hij een patent heeft op Vrije Vluchtachtige stripromans, oneshots die trachten je kouwe zomerkleren door al de onvoorziene regen toch te raken. Waar hij vroeger niemand vond om zijn serieuze verhalen aan te slijten, staan ze plotsklaps overhaast te springen om diens kleinste pennentrek te publiceren. En Zidrou gaat daar gretig op in, grabbelt in zijn ideeënton en gaat ook vaak soms iets te gemakzuchtig een verbintenis aan met een artiest die het verhaal niet kan dragen. Man (Manolo Carrot) is zo'n man die de draagkracht niet heeft om de intimiteit in deze thriller te versterken. Trouwens Zidrou zelf vertrappelt zich door het menselijke aspect iets te veel te laten overschaduwen door het thrillergegeven. In De Klant had hij verder kunnen graven in de psyche van zowel hoer als van de manipulator (met het geld), zijnde de klant. De klemtoon ligt te nadrukkelijk op het entertainende. Man gebruikt een stilering die er geen is. Hij wisselt realisme af met het karikaturale, het ondersteunt de geloofwaardigheid niet. De inkleuring mag dan bewust fluorose zijn, ook hier ontbreekt nuonnuancering. Het uithangbord prikkelt en knettert niet. De Klant is een goeie Zidrou, ondertussen zijn we beter gewoon.
- Klant, De ***
- Kookaburra 6 HC **½
- Kookaburra 6 SC **½
Wie nu nog twijfelt aan de kwaliteiten van het trio Balak-Sanlaville-Vivès heeft ofwel Last Man 2 niet gelezen ofwel blijft die hardnekkig volharden in de nodeloze stelling als zouden manga's niets te vertellen hebben. Eerste troef: de afronding van het toernooi.

Terwijl een doorsneemanga doorgaans actie breeduit over meerdere delen smeert, wordt hierin toch een winnaar uitgeroepen. Ten tweede flirten de auteurs met nieuwe gegevens die naast het extra werpen van licht (Richards ontboezemingen) ook de plot laten overschaduwen door verdachtmakingen. Net nu Richard Aldana Adriaans moeder met veel sympathie kon inpalmen, blijkt er toch weer een addertje onder het gras te zitten. Daarnaast is er de speelsheid in woord en beeld. Uitdagend provocatief, natuurlijk spontaan. En als toemaatje pakken ze uit met een onweerstaanbare climax, gereed om een nieuw pad in te slaan. Voorlopig heb je geen last van Last Man.
- Last Man 2 ****
- Lijst 66 4 **½
- Madonna van Pellini, De 1 **½
- Michel Vaillant anno 2012 10 ***½
- Michel Vaillant anno 2012 11 ***
Waarom niet een buitenlandse succesformule transponeren naar een Europees stripformaat moet Zidrou gedacht hebben. De analogie met Death Note ligt immers iets te sterk voor de hand om de overeenkomst te negeren. Gelukkig leert Zidrou uit de zwakheden van het origineel en zet hij het gegeven naar zijn hand. De voorlopige kleinschaligheid van het project (een tweeluik met eventuele succesoptie op vervolgen) en het wegblijven van het oeverloos gepalaver rond de gedachtestromen zorgen voor een snel evoluerende dynamiek. Wat de deelnemers oorspronkelijk als een 'kinder'spel beschouwen, wordt ineens keiharde realiteit. Nemen gedane zaken geen keer meer, het tweede deel moet het uitwijzen. Ers en Borecki zijn niet de meest getalenteerde tekenaars om de jeugdthriller op te fleuren, hun bijdrage is efficiënt en doet het filmische scenario geen onrecht aan. Je smacht naar de ontknoping, als dat geen goed teken is?
- Moederkillers 1 ***½
- Mr. Nobody 1 **½
- Murena 9 ***½
- O.D.E.SS.A. 2 **½
Sinds jaar en dag gebruikt Bruno Marchand eenzelfde kleurenpalet om sfeer te scheppen. Hoe koud de weersituatie ook is, de pagina's stralen steeds een zekere warmte uit. Charme heet dat. Consequent en met bravoure is dat zijn sterkste troef, een talent dat hij vroeger nog deelde (met Marvano), nu enkel op zichzelf toepast. Ze maskeren een zekere lichtheid in de tekeningen. Qua decors werkt Marchand behoorlijk minutieus (een opvallende wagen, Parijs), het zijn de emotieloze poppetjes die er een beetje dunnetjes (haast letterlijk door de fijne inktlijnen) bijlopen. Zij zouden dan ook meer karakter, meer persoonlijkheid moeten krijgen door de woorden en daden. Zouden, want helaas is dat niet zo. Marchand zweeft en bezorgt Marianne de trip van haar leven, de zoektocht die ze onderneemt om haar vader terug te vinden, wordt voortdurend voortgedreven door (onwaarschijnlijke) toevalligheden. Een ontmoeting hier, een openbaring daar. Net als in een slechte detective waar alles constant wordt aangereikt. Bovendien stelt ze zich steeds zo seuterig op met een melodramatische melancholie als drijfveer. Een paar stappen naar het licht is daardoor te licht-voetig.
- paar stappen naar het licht, Een 1 ***
- paar stappen naar het licht, Een 2 ***
- Pierkes, De **
- Pierkes, De Luxe **
- Pijl van Nemrod, De 6 ***
Garth Ennis, de koning van het provocatieve, pakt uit met zijn parabel over een priester die op zoek gaat naar rechtvaardigheid. Alles wat een mens ook maar kan overkomen, het komt hierin voor én ook over.

Excessieven troef met wansmakelijke, ongemakkelijke ensceneringen waarbij je maag keert. En dat allemaal in de naam van de Vader, de Goddelijke essentie die geen enkele keer intervenieert. Waarom zou hij? Dat die klotemensen met hun verwaand gedrag voor een keer hun eigen boontjes doppen. Hij is er immers vandoor. Op zich is de inhoud best interessant, de mens tegenover zijn schepper, een invraagstelling van het hoe, wat, waar en waarom. Toch zeker met al het onheil dat hier op Aarde wordt aangericht. Maar aangezien er geen maat staat op Garth Ennis' extravaganza, heb je moeite om de pompeuze clash der menselijke titanen zelfs met de nodige zelfspot en satire met open armen te verwelkomen. Bovendien zijn Steve Dillons geportretteerde mensen (of wat ze ook voorstellen) even (toepasselijk) tweedimensioneel, dat je van esthetiek moeilijk kan spreken. Gelukkig wordt je honger gestild door een enorm dikke Preacher-bijbel, al is het laatste woord nog niet gezegd. Amen.
- Preacher 1 ***
- Prometheus 5 **
- Psy, De 19 ***
- Ravine 1 **½
- Ravine 2 ***
- Rooie Oortjes Special 30 jaar! **
- Sigmund DSM - De Sigmund Methode ****½
- Sisco 6 ***
- Spynest 2 ***
Natuurlijk kan je er moeilijk omheen om Superman geen superdaden te laten verrichten en natuurlijk kan je er moeilijk omheen om Superman geen superschurken te laten bevechten. Dit tweede deel uit de kroniek van Supermans genesehervertelling door Straczynski bewandelt minder het pad van het menselijke (hoewel Superman zich vragen blijft stellen), de focus verschuift naar de wereld rondom hem waarin de tegenstelling goed-kwaad zich concreter manifesteert. De zogezegde bondgenoten blijken niet altijd even constructief te zijn, getuige de overheidsinmenging. Een slimme zet om na het ultieme wapen (Superman) te zoeken naar een gelijkaardig instrument om -indien in tijden van crisis en tegenstand- die van zijn sokkel gevallen bondgenoot toch te kunnen counteren. Met catastrofale gevolgen. Dit tweede deel is dan wel minder intens, de man achter het S-symbool en met de masculiene 10-pack is menselijker dan ooit.
- Superman Earth One Boek 2 ***½
- Superman for tomorrow **½
Als het geen piraten zijn die ineens weer aan de striphorizon opdoemen, komt één of andere uitgever wel met een pilotenstrip op de proppen. Niemand zag indertijd heil in de verdere Nederlandstalige exploten van Tanguy & Laverdure, Arboris waagt er zich na 11 jaar toch aan (oorspronkelijk verschenen in 2002!). Het eerste gedeelte situeert de militaire operatie van de hoofdrolspelers met komiek Laverdure die capriolen uithaalt en zich zoals steeds manifesteert als de Sonny Tucson-tegenhanger voor Dargaud, je kent hem wel, de clown uit Buck Danny. Halfweg wordt het echter helemaal ernst en ziet Tanguy zich genoodzaakt om zelfs in een heroïsche bijne one-man-show de vijand te verschalken. Politiek correct, technisch verantwoord, net hetgeen je eveneens in een doorsnee Buck Danny terugvindt. Verrassend entertainend in het genre.
- Tanguy en Laverdure 26 SC ***
- Territorium 1 HC **½
- Territorium 1 SC **½
- Territorium 2 HC **½
- Territorium 2 SC **½
- Thomas Silane 6 ***½
- Vakantiepret Zomeralbum 2013 ***½
- Verloren Paradijs 5 **
- Verloren Paradijs 6 **
- Virginia 1 ***
- Voetbalgek! 4 **
- Wielergek! 4 *½
- Witte Klauw 1 ***½

Bloedhete Baru

Uitstekend nieuws. In het eerste kwart van 2014 verschijnt de vertaling van Baru's Canicule bij Casterman. Ondergetekende vertaald en zal het niet volproppen met woordgrapjes, het betreft immers geen humoristische Glad IJs, wel een gitzwarte thriller volgens de tradities van de Franse polar van de hand van Baru naar Jean Vautrins roman.

"Op de vlucht na een overval probeert Jimmy Cobb onder de verschroeiende zon van een bloedhete zomer uit handen van de politie te blijven. De buit verbergt hij in de buurt van een alleenstaande boerderij waar hij in extremis onderduikt. Het kind des huizes dat zich in een graanveld schuilhield en alles gadesloeg, heeft Jimmy niet opgemerkt. Net als dat hij niet kon vermoeden dat de oase van rust zo maar even het voorgeborchte van de hel blijkt te zijn. In deze bittere en harde omgeving wordt de windstilte in Cobbs harmonie al vrij snel verstoord door een uitbarsting van ongezien geweld."
Met Jean Vautrins roman kan Baru zich helemaal uitleven. Net als in Het kortste eind baadt de strip in een grimmige, extreem donkere sfeer aan de zelfkant van de maatschappij. En dat resulteert in een heerlijke zonovergoten thriller van de bovenste plank.

Baru
Hervé Barulea, alias Baru, werd in 1947 geboren. Met onder andere albums als Het kortste eind (in de collectie Kaliber), Vluchtweg naar de zon, Onderweg, Laat die bassen beuken, Bruno en het tweeluik De woesteling maakte hij internationale faam. In 2010 kreeg hij terecht de Grote Prijs van de stad Angoulême waardoor hij president werd voor het prestigieuze Franse stripfestival in 2011.

Vautrin

Jacques Tardi verstripte bij Casterman eerder Jean Vautrins werk de De stem van het volk. Bloedheet werd in 1984 tot film verwerkt met Lee Marvin in de hoofdrol.

Expo Baru in het Stripmuseum maart 2014
Bijna gelijktijdig met de verschijning opent in het Belgische Stripmuseum (Zandstraat 20, 1000 Brussel) op 18 maart 2014 de tentoonstelling Canicule/Bloedheet. De originelen van het volledige album zullen er integraal te bewonderen zijn, aangevuld met tal van kanttekeningen en een grondige analyse van Baru's boek. Een evenement dat ongetwijfeld het bezichtigen waard zal zijn!

Gouden lantaarns in Urban

Dark Dragon Books staat bij voorbaat voor kopiërende middelmaat en afgaande op de covertekening vrees je niet anders dan een zoveelste dertien in een dozijn. Hoewel de naam Brunschwig je in principe op andere gedachten kan brengen, ware het niet dat de topschrijver van de Macht der Onschuldigen de laatste jaren veel mindere scenario's schreef. En wat blijkt: Urban is net die opflakkering die de uitgever nodig heeft om zich wat extra credibiliteit te verschaffen. In het begin is het een zootje en heb je geen idee waar de plot naartoe groeit. Maar eens op dreef, word je in de wereld gezogen, nieuwsgierig naar de evolutie. West World in een futuristischer kleed, waar alles ten dienste staat voor het plezier van de bezoeker. De spelregels in De regels van het spel zijn netjes afgebakend. Wanneer je die overtreedt, zal je die moeilijk straffeloos kunnen ontsnappen. Of toch? Naast het spannende scenario verdient ook Roberto Ricci lof. Niet alleen qua pagina-opbouw (pagina 17, kaders 4 tot en met 9), ook de lijnen en de kleuren maken die SF-wereld echt. Met hier en daar (Ninja Turtles, Wonder Woman, Goldorak, Alien, ...) massa's niet-storende knipoogjes naar het culturele erfgoed.
- goud der dwazen, Het 1 ***
- Green Lantern 1 **½
- Urban 1 SC ****
- Urban 2 SC ****½

Elric

Robin Recht en Jean Bastide hebben zo veel krediet verworven met hun schitterende Notre Dame dat je elk nieuw project van beide artiesten met open armen ontvangt. Helaas hebben ze door het ontbreken van succes deze voornoemde reeks al na één deel afgebroken en ben je toch misnoegd omdat ze kiezen voor 'commercie' terwijl Het narrenfeest schreeuwde om meer. Vooral omdat deze Elric niet de verwachtingen inlost. Fidele liefhebbers van Michael Moorcock likken ongetwijfeld de stripvingers bij de getrouwe benadering van het originele verhaal, eentje waarvan de cultstatus verklaard wordt door Moorcocks zeer duistere antiheld in een bloeddorstige wezens. Je smaak is behoorlijk macaber wanneer je de krochten van deze hel bewondert. De dood waart er voortdurend in rond, waar inwoners van Melniboné slaven moorden om hun lusten bot te vieren of zich te verkwikken in een letterlijk bloedbad. Poli, Recht en Bastide hebben er geen moeite mee om de heerser met witte haren de belangrijkste slag om de macht te zien verliezen, hun composities mogen met stijl geplaatst worden tussen Long John Silver, Siegfried en Het derde testament. Qua pagina-opbouw is het allemaal indrukwekkend en groots, zo imposant vol grandeur dat de artiesten je overdonderen. Alleen wringt het met die immorele wereld waar het gevecht geleverd wordt tussen het kwaad en het grotere kwaad. Kan je de knop omzetten en je toch inleven?
- 100 Bullets 5 ***½
- Elric 1 ***½
- Suske en Wiske 323 Luxe (linnen rug) ***
- Suske en Wiske 323 Luxe (velours) ***

Moesashi of Musashi

En zo kom je in contact met de roman van Thomas Day die zich op zijn beurt liet inspireren op de verhalen van Miyamoto Musashi.

Bert van der Meij interpreteerde deze mythische figuur op zijn onnavolgbare manier reeds in zijn Moesashi, Stan Sakai verwerkte hem in Usagi Yojimbo. Kurasawa bracht hem veel eerder op het witte doek tot leven. Maak dus kennis met deze superzwaardvechter die niet te stoppen blijkt te zijn. Tijdens een eerste passage is hij meedogenloos. Eerder schijn. Zijn rebels gedrag heeft wel degelijk een voedzame grond in oprechte wraakgedachten. In de hoop een nieuwe generatie de ogen te openen voor een rechtvaardiger maatschappelijk bestaan. De ster van de samoeraikroniek is niet Musashi zelf, wel het viriele, realistische tekenwerk van Ferniani. Wat een kracht gaat er vn zijn tekeningen uit. (tou)Petje af voor het gedetailleerde gekras, zowel in de figuren als in de decors. En eveneens bewonderenswaardig om de tussen vertelde legendes tussenin elk in een andere geschilderde techniek weer te geven. Overdonderend.
- Kendo - De weg van het zwaard ****
- Red Sonja - Koningin van de IJswoestenij 1 ***
- Red Sonja - Koningin van de IJswoestenij 2 ***
- Rode Ridder, De 239 Luxe (linnen rug) **
- Rode Ridder, De 239 Luxe (velours) **

Another blast from the past: Oorlogsvrouwen

Hautière en Laboutique nemen eerst de tijd om deze pioniersvrouw te situeren door één van haar belangrijkste vluchten te volgen.

Terwijl je de rest van haar biografie in verstripte vorm leest, leer je haar vastgeroeste karakter via anekdotes kennen: een afzijdige vrouw die haar mannetje wil staan, zich bewijzen tussen al die geprivilegieerde macho's. Naar het einde toe maakt het levensverhaal een bocht en krijg je een heus spionagegegeven dat dient om Amy's dood te mystificeren of demystificeren. Grappig, want in de historische kroniek achter in het dossier wordt duidelijk dat dit een ingeving was van de scenaristen. De gehanteerde techniek is die van het raamverhaal. Het heden reconstrueert het verleden. Alleen kan je vooralsnog niet invullen wat die Claire uit 2012 met dit vrouwenclubje te maken heeft. Doen de auteurs dit alsnog uit de doeken met betrekking tot andere oorlogsvrouwen? Pierre Wachs is geen hyperrealist, zijn tekeningen met bijpassende inkleuring zorgen wel voor een zekere vrouwelijke heroïek. Mooi.
- Blast ***½
- Kiekeboes, De 137 Luxe **½
- Kiekeboes, De 137 Superdeluxe **½
- Oorlogsvrouwen 1 ***
- Uchronie(s) 13 New Delhi 1 ***

Koninklijke Kalimbo

Na achtenveertig pagina's wil je geen afscheid nemen van Kalimbo. Je hoopt deze robuuste, teerhartige kolos vlug terug te zien in een nieuw avontuur met andere savanne-vriendjes.

Hoe lang is het niet geleden dat Crisse het beste uit zich haalt en een The elephant king neerpent? Haast een even weids Disney-epos dat zich in tegenstelling tot de gelinkte Lion King niet focust op een verdeeld nalatenschap. Crisse toont een dierenwereld van zijn 'menselijkste' kant. Met kleurrijke figuren als de ontwapenende Mata-Mata, de lafhartige aan struisvogelpolitiek doende Abigail en Adelaïde, de koningsgezinde Mahoussa en natuurlijk brompot Kalimbo zelf. De legendarische legende van Akimba komt tot leven in dit wondermooie verhaal. Extra troef is de factor humor. Zonder zich te degraderen tot enkel slapstick, zijn de auteurs voldoende subtiel en veroveren ze met gema²k je hart. Met zijn tekenfilmplaatjes geeft Fred Besson het juiste accent aan dit sprookje waarin goedheid heerst. Ondanks hun dierlijke kenmerken weet Besson ze vaak heel menselijk weer te geven. Een indringende (pagina 12, kaders 8 en 9) of ontwapenende (18-2) blik, een op-zijn-hoede-gebaar (de halthoudende Mahoussa, 30-2). De hilarische figuur Drogba is minder dreigend dan je zou verwachten. Veel emoties in Kalimbo. Tevredenheid is na lezing de sterkste.
- Conan 3 - De weg naar het koningschap 1 ***
- Conan 4 - De weg naar het koningschap 2 **½
- Excalibur Kronieken 1 SC ****
- Frank Lincoln 5 ***
- Kalimbo 1 ****½

Witte kraaien terugspoelen

Goeie openers, die verdienen een extra zetje. In een SF-stripwereld waar Nävis met alle pluimen gaat lopen, blijkt concurrentie rond te wandelen.

Djief combineert actie en humor met een John -Die Hard- McClaneachtige figuur, per toeval Willis geheten! Een waaghalzende detective. Alles is goed op elkaar afgestemd met voldoende karakterontwikkeling bij de twee hoofdvertolkers Willis en zijn dochter. Het plezier zit hem in Vector, de R2D2 uit de witte kraaien ofte één van de robotjes uit De Metabaronnen. Als blikken commentator wijst hij terecht bepaaalde mensen terecht. Hart van staal is staalhard wat betreft efficiëntie. Verrassend fris.
- Montefiore 1 ***
- Re-Mind 3 HC ***
- Re-Mind 3 SC ***
- White Crows 1 HC ****
- White Crows 1 SC ****

Een speciale tak

Seiter probeert de draad in de laat Victoriaanse, eind 19de eeuwse thriller zoals die reeds voorkwam in zijn Fog terug op te pikken. Met een CSI avant la lettre, gewiekste onderzoekers die even inductief als Sherlock Holmes elk spoor trachten te traceren, van vingerafdrukken tot kruitdampen.

De zoektocht is vermakelijk en intrigeert door de karakteriële ontwikkeling. Vooral Charlotte is geen katje dat je zonder handschoenen moet aanpakken. Zij is bijna het evenbeeld van de protagoniste uit Fog, een vrijgevochten, ondernemende dame. Seiter schuwt de provocatie niet en legt een belangrijke link met zijn topreeks. De verwijzing naar Ruppert Graves (pagina 29) brengt een mistig fog-verleden naar boven. Net als het laten insluipen van de literaire mijlpaal, Jules Verne, om het echtheidsgehalte te verhogen. In Fog was het Lewis Carrol, de schrijver van Alice in Wonderland, die kwam opdraven. Alsof het daadwerkelijk gebeurde. Bijzonder, zo'n kruisbestuiving in een fictieve strip. Jammer dat Hamo de gevoeligheid niet continu kan doordrijven. Op pagina 47 (kader 2) is Charlotte in zijaanzicht sensueel, mysterieus. Terwijl in het volgende kadertje ze haar broer eendimensioneel als een pop aankijkt, in tegenstelling tot de houding vier kaders verder waar ze wel de nodige charme heeft.
- beproeving, De 6 ***
- Promise 1 **½
- Sam Bracken 3 HC ***
- Sam Bracken 3 SC ***
- Special Branch 1 ***½

Stefan Wul verstript: Zarkass en Niourk

Klassebak Olivier Vatine ontfermt zich over een andere roman van Stefan Wul. Terwijl je net teleurgesteld kennismaakte met de omgeving van Zarkass,

mag je nu gerust zijn: deze Niourk heeft beduidend meer te bieden. Hoewel de plot vrij 'eenvoudig' is, neemt Vatine je compleet op sleeptouw met een postnucleaire apocalyps. De wereld herstelt zich beetje bij beetje en de mens herbegint vanaf nul. Alleen blijken de eigen gecreëerde bondgenoten van lang geleden plots de grootste vijanden te zijn, ontwikkelder dan ooit tevoren. Prachtig in beeld gebracht, uitstekende kleuren en duidelijk -zonder veel poeha- verteld. Dat doet verlangen naar meer.
- Katharen 3 ***
- Kuifje anderstalig 9 De krabbe met de goudne skoar’n (Kortrijks) **
- Niourk 1 SC ***½
- Valstrik op Zarkass 1 SC **½
- Zij 3 **

De bijgelezen oudjes:

Nomad, best te lezen in gebundelde vorm als geheel en dus komt de actiethriller hierin beter tot zijn recht. De naam was nog niet gevallen, maar Morvan liet zich duidelijk inspireren dooor Katsuhiro Otomo. Akira ligt duidelijk aan de basis van Arrouans nomadenbestaan. Een superwezen met een enorme intense kracht dat door verschillende instanties gezocht wordt om voor hun kar te spannen. Deze Nomad is echter voorlopig niet zo explosief als Otomo's held. Gek trouwens dat de bedreigde Nomad niet voor een tweede keer een beroep doet op zijn virtuele kameraden. Toch zeker wanneer je rekening houdt met de nauwe schoentjes waarin hij zich vaak zit. Morvan neemt onvoldoende tijd om de setting voor de lezer te bepalen. De meeste zaken moet je maar als vanzelfsprekend beschouwen. Spelers komen en gaan zonder een gedegen, opgebouwde achtergrond, net wat je nodig hebt om hun plaats op het bord beter te kunnen inschatten. Qua actie en decors zit het snor, de figuren missen helaas standvastigheid. Onbevredigende afsluiter van de tweede cyclus, Arrouan blijft voor het grootste gedeelte aan de zijkant staan en laat zich vaak meevoeren door de passie van andere personen. Is het Kalash niet, dan nu Sakiko die hem op sleeptouw neemt. Arrouan, die met zo'n innerlijke kracht, nog steeds niet weet wat zijn mogelijkheden zijn. Wanneer je terugdenkt aan de beginfase en je duidelijk herinnert hoe hij erop gewezen werd dat bij aanraking van eender wie of wat, hij volledig in het 'wezen' kan doordringen. Blijkbaar een les die hij even snel vergeet. Morvan maakt te veel zijsprongetjes waardoor de kern afzwakt.
- Nomad 5 **½
- Nomad 6 **½
- Nomad 7 **½
- Nomad 8 **½
- Nomad Bundel 2 ***

De dierenriem van Bert, Tessa en Milan

Corentin Rouge maakt andere artistieke uitstapjes waardoor het langer duurt vooraleer een nieuwe Milan K verschijnt.

Sam Timel had voldoende stof om twee albums mee te vullen. Hij comprimeert de ultieme confrontatie tot één afsluitend geheel. Spannend en complex. Soms ontwrichtend (wie is wat), gelukkig op het einde alles netjes bijeen gepuzzeld. Hoe het met Milans liefdesleven zit, daar krijg je geen antwoord op (Kim versus Meera). Misschien het uitsluitsel in de tweede cyclus? Corentin heeft talent en strooit er kwistig mee in het rond. Hij bewijst veel aan te kunnen, zo eentje van de oude stempel. De oorlog van de Siloviki's, het slot mag op de deur.
- Dierenriem 7 **½
- Kamagurka 5: De terugkeer van Bert en Bobje **
- Milan K 3 HC ***½
- Milan K 3 SC ***½
- Tessa Intergalactische Agente 4 ***

De bijgelezen oudjes:

Nomad, best te lezen in gebundelde vorm als geheel en dus komt de actiethriller hierin beter tot zijn recht. De eersteling, Het levende geheugen is te weinigzeggend om te beoordelen. Vooralsnog ben je de toeschouwer die het moet stellen met de beperkte informatie rondom de mysterieuze Nomad: een persoon ingeschakeld door militairen om aangesloten op computernetwerken virtueel 'iets' te bewerkstelligen. Kolonel Philips is de verantwoordelijke die op Arrouan moet letten, maar ziet hem toch door de vingers wegglippen. Wie speelt welke rol? Waar gaat de Nomad naartoe? En wie is Kalash. Efficiënt tekenwerk met een blitse pagina-opbouw, bijpassende kleuren (je herkent al de aanstormende klasse van de Konvooi-auteurs). Alleen is met deze dunne uitgave je honger absoluut niet gestild. Gelukkig volgt meteen meer in Arruoan: niet perfect, wel een stripje met vaart waarbij de 32 pagina's toch heel wat actie bevatten. Gevangengenomen, bevrijd, een zalig weerzien met oude bekenden, een raid, wederom gevangengenomen. En plots verschijnt er een nieuwe speelster op het toneel. Ook hier moet je ongeduldig wachten wat haar verdere betekenis wordt, net als dat je naar Arrouans militaire betekenis (deel 1) moet gissen). Rijkgevuld avontuur. Voldoening blijkt uit De Toearegs: eindelijk een deel met meer 'body'. Een volwaardige strip zelfs. Met zesenveertig pagina's komt er eindelijk schot in de zaak. Bovendien met een groter gedeelte als openbaring van Nomads entiteit. Morvan, Buchet en Savoia zijn op hun best wanneer ze zich schikken naar het manga-ritme: een veel dynamischere pagina-indeling (platen 66, 67 en volgende) doorbreekt het klassieke vertelpatroon met netjes rechtafgelijnde kaders. Tekenkundig is het nog niet zo perfect (plaat 110, het gezicht van Kalash en Ebony), Nomad is voor de artiesten alvast een goede leerschool. Arboris maakt er niet meteen de meest uitnodigende stripjes van met de lelijke voorkaften waarbij uitvergrote prentjes uit het boek (meestal niet eens uit de bijhorende titel) gereproduceerd worden. Veel leesvoer voor weinig geld, dat compenseert de twee openers. De stofstorm sluit af: Nomad alias Arrouan vindt zichzelf steeds meer terug en kan dus contact leggen met bepaalde entiteiten. Wezens die hem als Predators beschermen. Zo is het makkelijk overleven. Arrouan mag dan de militairen van zich af hebben geschud, je weet ondertussen dat halfweg het boek een ander gevaar dreigt. De jacht is duidelijk nog niet beëindigd.
- HK Boek 2 ***½
- Nomad 2 **½
- Nomad 3 ***
- Nomad 4 **½
- Nomad Bundel 1 ***

Twee piraten naast elkaar: de Havik en Long John Silver

Pellerin maakt het zo de lezer wel ondraaglijk. Meer dan drie jaar wachttijd moet je opbrengen vooraleer hij een nieuw deel op de markt brengt.

Drie jaar minutieus gepringel en gewroet om een zo perfect mogelijke strip af te leveren. Pellerin is de ambachtsman die niets aan het toeval over laat en architectonisch, bouwkundig en historisch volledige correctheid nastreeft. Op het obsessieve af. Met een avonturier in de hoofdrol die graag de zee op gaat, haalt Pellerin gek genoeg door zijn fanatisme voortdurend de vaart uit het verhaal. Ondanks de doorspektheid van intriges heb je na 48 bladzijden niet het gevoel met een goedgevulde stripmaag van tafel te gaan. Gelukkig blijft het fijn om dat titanenwerk te aanschouwen (Versailles, de schepen). Schitterend zelfs. En dat sust je weer voor minstens twee jaar.
- Havik, De 8 ***½
- Havik, De Dossier 8 ***
- Long John Silver 4 ***½

De bijgelezen oudjes:

Het is niet de eerste keer dat Morvan en Trantkat de grenzen van manga verleggen. Daar waar de Japanners nog enige zelfcensuur opleggen in de reguliere alle leeftijden-reeksen, wordt hierin naarstig naakt getoond met een copulerende scène als gevolg. Het blijft netjes binnen de tienerperken want de 'daders' gedragen zich verantwoord en doen een condoom om. Even beland je op een zijspoor met De Moulin die zich eerder als dubbelspion gedroeg. Is hij toch een terechte tegenstander van de As? Hoewel de situatie op Avalon niet rooskleurig blijkt te zijn, wordt duidelijk gemaakt dat het paradijs 'Aarde' ook niet echt de hof van Eden is. Overgeregulariseerd en na verloop van tijd erg saai.
- HK 3 ***
- HK 4 ***
- HK 5 ***
- HK 6 ***
- HK 7 ***
- HK 8 ***½
- HK Boek 1 ***

Een grote oorlog vol tedere voetjes

Een schitterende reconstructie van een bloederige gevechtsdag in WOI.

Het begin van de Slag om de Somme op 1 juli 1916 wordt net als de geschiedenis op het tapijt van Bayeux in één doorlopende scène verteld. Sacco geeft er summiere uitleg bij in een apart essai vol gruwelijke gegevens. Je zou het oneerbiedig haast kunnen bestempelen als een Where is Wally, eindeloos tuur je naar de details in de enscenering op de voor- en achtergrond. The Great War is een sterk staaltje vakmanschap met minutieus tekenwerk. Een huzarenstuk waarbij Sacco massascènes niet schuwt. Ook een pluim voor de uitgever met zo'n unieke druk. Het grillige concept van Sacco krijgt een prestigieus jasje. Met een zuivere druk waarin vooral de nachtovergang en de daarbij horende uitspringende bombardementen en inslagen 'verzilverd' worden. Een bijzondere prestatie.
- Drakenbloed 6 ***
- Great War, The ***½
- wolkenvolk, Het 4 ***

De bijgelezen oudjes:

Best wel aangrijpend, die openingsscène met weggepeste nieuwelingen. Vooral de Chinees die gekortwiekt wordt en daardoor een stuk van zijn trots verliest, is aandoenlijk. Terwijl je net zou verwachten dat Lucky Luke zich als een peetvader moet ontfermen over de klungelige erfgenaam van Harold Lucius Badmington, alias Baddy, en hij dus meer dan zijn handen vol heeft in het bekampen van degenen die het op zijn erfenis gemunt hebben, blijkt deze Tenderfoot uit een ander vaatje te tappen. Bokskampioen, winnaar van talloze schietwedstrijden, ervaren ruiter dankzij de vossenjacht en dies meer. De kleurloze buitenlander is een nobel man van de wereld, eentje die van wanten weet. En die ook letterlijk wanten (eerder handschoenen) draagt. Tenderfoot is misschien niet het beste scenario van Goscinny, het is wel zoals steeds onderhoudend en bevat hier en daar toch die noodzakelijk geslaagde gag: met de butler die zijn aan de indiaan aanpast of het plezier waarmee Waldo Badmington de ontgroening ondergaat. Echter opvallender is het plezier waarmee Morris tekent. Let op de ontroerde Luke op pagina 9 (kaders 4 tot en met 8). De kleurencombinaties zijn soms wel erg extreem.
- Al en Brock 7 **
- Brokkenmakers, De 7 **
- HK 1 **½
- HK 2 **½
- Lucky Luke 33 ****
- Woesteling, De 1 HC **½
- Woesteling, De 1 SC **½

Konvooi is terug

Eerste oordeel: druk, druk, druk. Ja, overdonderend druk. Nävis voelt zich nog steeds een pion in een poppenkast en da's niet helemaal onterecht.

Gelukkig is ze zelf wijs genoeg om ja te knikken en van de gelegenheid gebruik te maken om haar onschuld verder te kunnen bewijzen. Morvan blijft je overspoelen met informatie en zet de lezer vaak op het verkeerde been. En dat levert nog steeds een unieke SF-puzzel op. Niet alleen intelligent geschreven, eveneens uitdagend en weldoordacht. Begeef je wederom in een unieke stripzone met deze succesvolle vrije zone van Morvan en Buchet.
- best of Clint Langley, The **
- Konvooi 12 ***½
- Superman Kidz - Superman Family Adventures **½
- Uit de archieven van Willy Vandersteen 11 **½
- Urban 1 HC ****
- Urban 2 HC ****½

De bijgelezen oudjes:

Ook het sprookje van Loranne komt op de tonen van The Doors' This is the end op zijn eind. En da's niet al te goed. Met een stevige voice over speelt reeksdraagster Loranne fatalistisch de hoofdrol. Al dacht ze zelf het heft in eigen handen te nemen, ze laat zich door liefde te veel leiden door de charismatische Keith, een manipulator eerste klas. San Francisco legt definitief diens ware aard bloot, een schoon zicht is het voor de protagoniste niet. En al denkt ze de baas over de situatie te zijn, andere machtsmisbruikers denken daar anders over. Dieters drieluik is geschikt voor een verfilming, mits meer uitdieping. Nicaises tekeningen ondersteunen dit road movie-gegeven met een vrouwelijke toets. This is the end, my only friend. Zo poëtisch eindigt het niet.
- Eva en Adam 3 **½
- Eva en Adam 4 **
- Loranne 2 HC ***
- Loranne 2 SC ***

De moederkillers van Barataria

Speel met vuur en je verbrand de vingers. Dat geldt zowel voor de meiden die een beroep doen op wraakengelen als voor Zidrou en het duo Ers-Borecki. Natuurlijk heeft de scenarist behoorlijk wat verwachtingen gecreëerd in het eerste deel.

Hoe ver mag je gaan en kan je een gedane misstap stopzetten of omkeren? Het leek allemaal zo onschuldig om je ouder te laten straffen voor hetgeen ze jou allemaal voor ergs aandoen, al was het maar spruitjes eten. Zidrou gaat ver en maakt de reeksnaam waar: slachtoffers zullen en moeten vallen, dat in een jeugdreeks. Vehlmann deed het in Alleen veel subtieler en dat leverde straffere spanning op. Hier struikel je vooral over de daden. Je denkt na een paar speeltjes dat de tienermeisjes hun grenzen wel kennen, nee hoor. Ze voelen zich zelfs geroepen om lekker stoer in het verweer te gaan. Moederkillers 2 mist afwerking. Niet omdat het slot open eindigt en de poort opengaat voor vele vervolgen. Wel door het gebrek aan opbouw, gebalanceerde continuïteit om daarna toe te slaan in een grandioze climax. Net zoals de personages meer 'gezicht' mochten krijgen. Deze potpourri van figuren mist diepgang. Ers en Borecki tekenen cartoonesk en zwakken de sérieux af met een lichtkomische stijl. Ondanks overeenkomsten met Bruno Alleen Gazzotti doet deze laatste het vooral met stijl.
- Berck Klassiekers 3 **
- Berck Klassiekers Integraal Box **½
- Gierenclub, De ***
- Moederkillers 2 ***
Het duo Bourgne-Bonnet gecombineerd met inkleurder Patrice De Havik Pellerin, dat zou pas gensters breken. Bourgne schrijft de perfecte actiethriller in een historisch decor met complotten (Napoleons opdracht), intriges (Duits-Frans-Engels-Egyptisch) en romance (wie is niet verlekkerd op Artémis Delambre?). De verschillende partijen bekampen elkaar en dat zorgt voor militair getouwtrek. Zelfs nu het speelveld ver van Barataria is verplaatst, begeeft de scenarist je met een zweem Angélique naar exotische oorden. Franck Bonnet tekent mensen van vlees en bloed en schuwt miniaturistisch detailwerk niet. De 'rustige' momenten in het eerste gedeelte krijgen een apotheose in een nieuwe overdonderende zeeslag (pagina's 40 tot en met 43). Je hoort de kanonnen bulderen. Siwa, gevarieerd en groots. Opwinding alom want Artémis blaast Rani zo van het stripschaakbord.
- Piraten van Barataria, De 6 ****
- Prof Oja-Aha 4 ***½

De bijgelezen oudjes:

Een man of een vrouw voor of achter de tekentafel, het maakt toch altijd een verschil. Het onderwerp is sensueler, de psychologie anders uitgediept, de aanpak minder grotesk. Kortom intimistischer van aard. Dieter helpt Viviane Nicaise om die sfeer te bewaren in dit Amerikaanse boerengat waar een minirevolutie op til is. De dreiging en vernieuwing hangen in de lucht, lukt het Loranne Clover eindelijk vaarwel te zeggen? De jongedame wil immers buiten het vertrouwde kader treden waarbij een nobele onbekende zich opwerpt om haar te begeleiden. Er broeit iets, genre The Hot Spot, Kalifornia of zelfs een vleug David Lynchs Wild at Heart. Nicaises vult dat desolate uitstekend aan. Een intrigerende opener.
- Al en Brock 17 **
- Brokkenmakers, De 17 **
- Loranne 1 HC ***½
- Loranne 1 SC ***½

Even dodelijk: een Ikigami of 100 kogels

De ultieme grens van Ikigami - The ultimate limit is absoluut nog niet bereikt.

Terwijl het resterende tiende deel voor de afronding moet zorgen, blijf je voorlopig met vele onbeantwoorde vragen achter. Het werkt immers behoorlijk ontwrichtend, die afstandelijke verzetshaarden, terwijl je innerlijk meer en meer protesteert. Het onbegrip ten opzichte van de 'welvaartsprincipes' (via de welvaartsvrijwaringswet) had je al van in het begin, al bleef dat sterk gemaskeerd door de intensiteit van de slachtofferverhalen over de personen die een Ikigami in handen gestopt kregen. Fujimoto was de groeiende protagonist waarmee je anticipeert. De persoon die geleidelijk revolteert, Motoro Mase durft hem af te zwakken, zelfs met hangende pootjes terug in het gareel laten lopend. Atypisch voor een 'held'. Een doelbewuste keuze om de lafheid van de mens weer te geven? Dé helden van het verhaal (van alle verhalen) zijn degenen wiens laatst uur (of dag) geslagen heeft. Met hen weet Mase de juiste snaar te bespelen. Intens. Bij het einde van dit deel bekruipt je het onaangename A clockwork orange-gevoel je. Alsof iemand een lobotomie onderging.
- 100 Bullets 4 ****
- Alex 32 **½
- Ikigami 9 ****
- Rode Ridder, De 239 **
- Sofie 3 **½
- Wolkenvolk, Het 3 ***
- Zeven 10 **½

De bijgelezen oudjes:

Het zal ongetwijfeld een toevoeging zijn van de uitgever, maar "Einde van deze schitterende vijfdelige reeks" onderaan de laatste pagina mist ter afronding toch enige bescheidenheid. Laat de lezer dit zelf bepalen en bevestigen. Hoe is het zo ver kunnen komen met Névé? Dat hij dag in dag uit zich niet kan binden aan een meisje. De 'jongen' is ondertussen dertig en leeft nog steeds afgezonderd, weinig moeite opbrengend om een relatie te onderhouden. Een omstaander/voorbijganger opent hem de ogen, confronteert Névé met de zwarte verlangens die zijn ziel verteren. Liep het allemaal mis met die ene, cruciale en machteloze relatie, Emily de ongrijpbare. Dieter en Lepage hebben durf om de relationele poëzie van de reeks een onvoorziene wending te geven. Maar je vraagt je af of die overstap van geaardheid wel in dit kraampje past. Gewaagd, dat wel. Geslaagd, dat minder. Uit de bijna tweehonderddertig voorgaande pagina's waarin Névés lot bezegeld werd, kon je niet opmaken dat hij uiteindelijk naar een andere kant zou overhellen. Waar zijn de tekenen in al het voorgaande? Desalniettemin is zwarte verlangens een moedige strip die maturiteit uitstraalt.
- Eva en Adam 2 ***
- Névé 5 HC ***½
- Névé 5 SC ***½

Batmans wezenlijk Walhalla

Uitstekend, een humoristische nieuweling die meteen inslaat als een bom. Wanneer je op het einde Christophe Lambert alias Conner McLeod (in de film MacLeod) uit Highlander ziet opdraven met Slaine, de gehoornde God, aan zijn zijde, sluit je genoegzaam af met een tevreden gevoel.

Afsluiten is niet helemaal van toepassing want de queeste gaat gestaag verder, onverwachts geholpen vanop afstand, it's a kinda magic. Walhalla is Asterix zonder toverdrankjes. Walhalla is Asterix gemoderniseerd. Pothier schuwt net als Goscinny de satire niet, met de maatschappij waarin vreemden niet welkom zijn. Autochtoon, allochtoon. Ook die begrippen waren de mensen in 1011 niet wereldvreemd. Of de onzinnigheid van het oorlogvoeren ten bate van de tewerkstelling (althans, met illegalen als slaafjes) en de commercie. Fris en vrolijk getekend met enkele diverse, kleurrijke figuren. In Gevaarlijke streken halen de protagonisten inderdaad gevaarlijke streken uit. Goed voor ons.
- banneling van Tobago, De *½
- banneling van Tobago, De dossiereditie *½
- Batman - Earth one ***½
- Godvrrgeten Eiland, Het 1 **½
- Hercules 1 ***
- Walhalla 1 ****
- Wezentrein, De 1 ***½

De bijgelezen oudjes:

Een strip met een sektarische inslag. Nu Névé groot genoeg is, mag hij voor een keer zelf op een volwassene letten. Nadat hij zelf zijn angsten en frustraties uit het verleden heeft overwonnen, krijgt hij een zware opdracht in de schoot geworpen: de geesteszieke tante Marlène begeleiden naar Nepal. Ook daar sluit Névé weer een opmerkelijke vriendschap, de naasten die hem bijstaan blijken veel waardevoller dan al die doorratelende, mediterende goeroes. In de gemeenschap kan de hoofdpersoon moeilijk aarden, de holle fraseringen brengen zijn hoofd, in tegenstelling tot dat van zijn tante, niet op hol. Liever confronteert hij zichzelf in en met de natuur. Het overdonderende Nepal blijkt daarvoor de ideale plek te zijn. Witte Nepal, een strip die langer had mogen duren met meer pagina's en langere filosofische mijmeringen.
- Névé 4 HC ***½
- Névé 4 SC ***½
- Robin Hoed 12 ***

Het uur van Merlijn en Excalibur is aangebroken

Pech voor uitgever Silvester dat Merlijn Queeste naar het zwaard nog geen maand na de verschijning van deze Excalibur Kronieken op de markt brengt. De eerste dateert oorspronkelijk van 2005, deze hier verscheen in het Frans in 2012. De overlappende overeenkomst is niet alleen het onderwerp van het mythische zwaard, ook de scenarist keert in beide delen weer. Het ei waarop Istin broedde levert eindelijk een echte kroniek af die bejubeld mag worden. Pendragon leunt zo dicht aan bij de mystiek en 'werkelijkheid' van John Boormans Excalibur, op zich het sterkst geënt op Mallory's Morte d'Arture. Episch met evenveel grandeur uitgebeeld door Alain Brion. Wat voor een bijzondere techniek gebruikt hij om decors schilderachtig weer te geven (pagina 4). Zeer sfeervol (pagina's 12-13). En komt er een massascène in voor, die schuwt hij niet. Eindelijk een bijzonder Excalibur-boek!
- Excalibur Kronieken 1 HC ****
- F.C. de Kampioenen presenteert Vertongen & C° 6 *½
- Kiekeboes, De 137 **½
- Merlijn De queeste naar het zwaard 1 **½
- Merlijn De queeste naar het zwaard 2 **½
- Suske en Wiske 323 ***
- Uur U 6 **½

De bijgelezen oudjes:
Dieter laat je de kleuren van de regenboog zien (erg symbolisch, zo zal blijken na het vijfde deel). Na blauw en groen is nu rood aan de beurt. Bloed, passie, liefde?

De kleur kan hierin met van alles geassocieerd worden, hoewel de titel ervoor zorgt dat er tenminste eentje voor de hand ligt. Névé komt voor het eerst echt in aanraking met de liefde en staat vrij snel in vuur en vlam. Ingepalmd door een charmante jongedame begrijpt hij niet waarom zij hem even snel en plotsklaps alleen achterlaat. Na een noodkreet zoekt hij haar thuis op. Névé, zelf jarenlang zich psychisch afgezonderd vanwege het opgelopen trauma, beseft nu zelf wat het is om buitengesloten te worden. Een teken van machteloosheid. Hij met zijn verleden weet niet hoe deuren te openen. Gek. Ook hierin heerst een groot drama, eentje met een dubieuze ondertoon, want haat en liefde liggen duidelijk zeer dicht bij elkaar. Het spel van aantrekken en afstoten. Kortom: passie, rode passie. Sterk.
- Lucky Luke Integraal 9 ****
- Névé 3 HC ****
- Névé 3 SC ****

Texas Cowboys, hang 'm high!

Wat een spielerei van Trondheim. Atypisch volgt hij de richtlijnen van het westerngenre niet en haspelt de tradities dooreen. Hoewel eenvoudig uitziend, is de constructie complex.

De scenarist werkt ontwrichtend. Ogenschijnlijk de indruk wekkend met een krantenvertelling te maken te hebben. Elk voorplat van een nieuw 'feuilleton' annex hoofdstuk ziet eruit als een Texas Cowboys-magazine ondersteund door één grote (actie)illustratie. Je verwacht binnenin dan een uiteenzetting of opheldering die niet als vanzelfsprekend volgt. De uitdaging ligt er in het spel van de karakters te ondergaan om uiteindelijk te begrijpen hoe de vork in de steel zit. Net als bij neergeschoten outlaws komt er final een einde met leesbeloning, de puzzel past netjes in elkaar. Ondanks de vele verschillende acteurs is het Matthieu Bonhomme die in een glansrol schittert. Hij portretteert het bonte, karaktervolle gezelschap en brengt ze tot leven. Die man kan je alles laten tekenen. Hoewel de inkleuring past bij de pulpachtige retro-intentie, vraag je je toch af wat het effect zou zijn indien het op zijn de Ster van de Woestijns was ingevuld? Nog levensechter. Texas Cowboys, een opmerkelijke strip.
- Berck Klassiekers 7 **½
- Hoe Molletje aan zijn auto kwam ***
- Hoe Molletje aan zijn broek kwam ***
- Lucky Luke 24 ***½
- Lucky Luke 25 ***
- Suske en Wiske Lx 17 De coole Kastaar **½
- Texas Cowboys ****

De bijgelezen oudjes:

Typisch, zoiets kan alleen in Talent-land. Dan bouw je een reeks op naar een climax en dan ben je als uitgever te ongedisciplineerd om het tijdig af te ronden. Volgelingen van Wolf Pearce zijn er dus aan voor de moeite en zullen niet meteen weten hoe het met hem uiteindelijk vergaat. Overleeft de man, is hij de redder van de twee werelden of kiest Chauvel alsnog voor een donker pessimisme waarin alles ten onder gaat. Rails moet het vooral hebben van de inherente dreiging en de spectaculaire actie. Je hebt de confrontatie blank-zwart, de ku klux clan is nooit ver, met moderne treinmastodonten als landelijke schepen voor deze moderne kruisvaarders. Chauvel neemt nooit een standpunt in, al had je dat na het opstartende deel wel verwacht. En het er binnenin de gemeenschap stuift, mag duidelijk wezen. De 'broeders' beseffen misschien wel dat eendracht macht maakt, toch zijn er de onderlinge vetes die dat dwarsbomen. Trefzeker is Fred Simons 'komische' stijl. Zijn oog voor detail en karaktersmoelen maken van Rails iets speciaals. Alleen lukt het Chauvel niet om alle vertakkingen tot een mooi geheel te vormen. De toevalligheden en het geluk slaan je om de oren. Hopelijk komt er toch ooit een bundel met het niet vertaalde vierde deel (je bent al tevreden in zwart-wit) ter afsluiting.
- Lucky Luke Integraal 8 ***
- Rails 3 HC ***
- Rails 3 SC ***