Als één iemand in staat was om na Hergé Kuifje geloofwaardig gestalte te geven, dan was het wel de Dirk Stallaert uit dit tweede Nino-deel. Terwijl Hergé een beroep deed op studiomedewerkers om alles tot in de puntjes verzorgd te krijgen, ploeterde Stallaert op zijn appartementskamertje helemaal alleen minutieus aan De prinses van Manhattan. Heeft Hec Leemans ooit een beter scenario geschreven? De wisselwerking tussen de twee artiesten levert een knaller van formaat af. De dubieuze maffiosi, het arme meisje dat uitgehuwelijkt wordt, de naïeve lummel Nino en zijn nieuwbakken vriend taxichauffeur McCab. Het New York dat ze recreëren komt volledig tot leven met de herkenbare decorelementen die hier en daar opduiken. Genieten doe je dankzij het avontuur waarin Nino terechtkomt, zich steeds in penibele situaties bevindend en je toch de koldereske ontsnappingsroutes aanvaardbaar accepteert. Het meest vergaap je je aan Stallaerts fijne lijnen (Nino's gesimplifieerde versie van de jonge, explosieve Macaroni) en veel geloofwaardiger dan de stereotypetjes uit andere klare lijn-strips. De prinses van Manhattan heeft een ongelooflijk plezierige magie met internationale uitstraling. Dit had indertijd bij Casterman moeten uitgegeven worden!
- Nino 2 ****½
- Suske en Wiske 318 **
- Suske en Wiske 318 Luxe **
Abonneren op:
Reacties posten (Atom)
Geen opmerkingen:
Een reactie posten