Verscheurende Carnivoren

Dat talent komt bovendrijven, bewijst de weg die Eric Herenguel afgelegd heeft. Met deze eerste Carnivoren pakt de nieuweling meteen uit met viriel tekenwerk, explosief en dynamisch, de trend van het scenario volgend. Zonder het superheldenmedium te kopiëren, leunt de strip dicht aan bij de Amerikaanse comics. Misgelopen wetenschappelijke experimenten die gedrochten creëren. Bij de ene sluimert het (de kracht of het kwade), bij de ander wordt het tijd om ze totaal te openbaren en wraak te nemen. Wacquet stuwt de plot vooruit en zorgt meteen voor de grote confrontatie. Wat heeft het tweede deel dan nog te bieden?
- 100 Heinz hoogtepunten 3 Niks mis met voetbal **½
- Carnivoren 1 ***
- Carnivoren 2 ***

De man Thomas Silane

Al ontspoort de plot, de reeks boet met dit vijfde deel niet aan kwaliteit in. De twee scenaristen spitten het Tsjetsjeense politieke gekonkelfoes met maffiabanden verder uit, terwijl artiest Zaghi zich aanstekelijk thuis voelt in deze verrotte modderpoel. Een extra pluim voor Saint Blancat die met zijn kleuren het realisme versterkt. Al verliest Thomas Silane een deel van zijn onschuldige, naïeve charme, de plot stevent af op een Bourne Identity, de band met de bron (het mysterieuze fototoestel) gaat niet verloren. Spannend.
- Schipbreukelingen 1 HC **½
- Schipbreukelingen 1 SC **½
- Thomas Silane 5 ***½

Marvano's grote prijs

Hopelijk rijdt Marvano hiermee zijn laatste Grand Prix op de internationale stripwegen. De invulling is fragmentarisch saai waarbij je het ene oorlogsaankondigende feit ziet opgevolgd worden door een ander. Een Grote Prijs-overwinning zal de auteur er niet mee opstrijken, tenzij het fanatici betreft die alle aandacht voor hun sport willen belonen. De kale, weinig levendige kiekjes worden gemaskeerd door warme kleuren. Ze beogen een bepaalde sfeer. Mis loopt het vooral door het gebrek aan eenheid en coherentie. Plus de personages die je geenszins kunnen beroeren. Adieu, Grand Prix.
- Grand Prix 3 **½
- Schipbreukelingen 3 HC ***
- Schipbreukelingen 3 SC ***

Biebels schipbreukelingen

Een originele insteek om het jaar rond te dwalen en stil te staan bij de feestelijke gebeurtenissen die je in die 365 dagen tegenkomt. Met Biebel in de buurt is dat telkens een tikkeltje anders. Onconventioneel tegen de lezer pratend ervaar je hoe de jongen worstelt met al die emotionele gebeurtenissen. Vanuit kinderlijk standpunt zich beroepend op de rechten van de jeugd om de grootste cadeautjes te krijgen en volwassen filosoferend bij de betekenis van die weerkerende happenings. Raar, maar waar. De Biebelfeesten zet je aan het denken!
- Biebel 5 ***
- Schipbreukelingen 2 HC ***
- Schipbreukelingen 2 SC ***

Urasawa te herkennen in Ayako

Ken het verleden om het heden te begrijpen. In dat opzicht is Tezuka enorm belangrijk. Hij is immers de godfather van de (Japanse) manga die het pad effende voor genie Urasawa. De polemiek die hij veroorzaakt met zijn fictieve weergaves van de werkelijkheid drukt je met de neus op de feiten. Enerzijds toont hij keihard hoe wreed de mens in elkaar zit, anderzijds relativeert de artiest door het in een begrijpende context te plaatsen. Het levert een voedingsbodem op om talrijke discussies te starten over morele kwesties, opvoeding, cultuur en gezag. Oplossingen reikt hij niet aan, hoewel blijkbaar iedereen, op de zuivere vorm van Ayako na, op een of andere manier berecht wordt. Huiveringwekkend en wreed, fascinerend en confronterend. De naakte Ayako raakt je kouwe kleren wel.
- autoreportages van Margot 3 ***
- Ayako 3 ****
- Paarden van de wind deel 2 ***

Carbonnen Tom

Humor van de bovenste plank. De verhaaltjes zijn net niet te lang om je op de zenuwen te werken, Cromheecke en Letzer steken er voortdurend grapjes in om je geamuseerd te onderhouden. Het fascinerende zit hem in de constante verdraaiingen van de plot, je hebt nooit een goed zicht waar de auteurs uiteindelijk met hun gag naartoe willen. En dat zorgt ervoor dat zelfs na vijf bladzijden de pointe jou overrompelt. Die met het bezoek aan Tom Carbons brein is geniaal. Een idee bedacht lang voor Being John Malkovich. En wanneer Cromheecke en Letzer zich daarna tot slechts één of twee pagina's beperken, dan tonen ze hun ware geschifte en meest geslaagde aard. Plagiaat, De grote wortel, UFO's..., je moet het maar verzinnen.
- Papyrus 32 **
- Tom Carbon 3 (Strip2000) ***½
- Verborgen geschiedenis 22 **½

Knotsgek ben je om Mad uit te geven

Je had zelfs geen waarzegsterglazenvoorspellingsbol nodig om bij het eerste nummer in te schatten dat het nieuw leven ingeblazen Mad Magazine geen lang leven zou zijn beschoren. De internationale satirische bedenksels bleven voortdurend Amerikaans beperkt terwijl de Nederlandse interne keuken ook niet verder kwam dan gebrekkige navelstaarderij. Alsof het redactioneel al veel eerder geweten was dat het blad begraven de grond mocht kussen, werden nieuwe opdrachten on hold gezet en de laatste stuiptrekkingen van eigen bodem in dit laatste nummer gepropt. Bedroevend en zelden 'funny', da's het verdict. Enkel de dag uit het leven van George Lucas reikte verder dan het typische gezeur. Geen kwestie van herkenbaarheid alleen, ook lekker spottend met multinational die een verdomd vermoeiend leven leidt. Bedankt, George Lucas, dat je dit deel tenminste nog een beetje redt.
- MAD magazine 6 *½
- Peer de Plintkabouter 4 **½
- Snooze 2 **

Geef geen Kik

Fascinerend, een strip voor eerste lezertjes die echt als hulpmiddel lijkt te dienen om woordjes te leren. Gaandeweg krijg je het gevoel dat ook de kennis van de personages meegroeit met het publiek. Gerben Valkema is de leraar die met het stokje naar het schoolbord wijst, de lettertjes aanduidend om hardop mee te lezen (niet verwonderlijk met zo'n eerste gag). Woorden worden gevormd, verbanden gelegd. Intelligent pakt hij het op volstrekt natuurlijke wijze didactisch aan. En het is op de koop toe ook nog grappig. Leuke figuurtjes die toffe avonturen beleven, een voltreffer in de kategorie jeugd.
- Kik 1 ****½
- Kik 2 ****
- Kik 3 ****

Joep-ie

Hoe ze die leescategorie bepalen is een raadsel. AVI-E3, AVI-M4 en AVI-E4? Michiel van de Vijvers platen werden naar goeddunken verzameld en gesorteerd. Kijk je naar de nummering van de platen, dan valt het wegvallen van de opeenvolging op (niet beginnend bij nummer 1 gaande tot 30). Alsof de artiest aan de tekentafel zegt: "Vandaag maak ik een AVI-M4-grap." Petje af voor de samensteller(s) om die rangordes te bepalen. Storend zijn de stippellijntjes bovenaan de bladzijde, een debiel hulpmiddel om de gags van elkaar makkelijker te onderscheiden. Vette pret, die beleeft Joep. Maar de grote pret? Die is voor de ontdekkende lezer voorlopig nog niet weggelegd.
- Joep 1 ***
- Joep 2 ***
- Joep 3 ***

Gelukkige Luke lezers

"Geschreven door Goscinny, dus dan moet het wel goed zijn." Een boutade die niet altijd van toepassing is op de gevierde scenarist. Gelukkig wel bij Het 20ste cavalerie. Binnen de conventies van de afgebakende Lucky Luke-richtlijnen schudt Goscinny weer een prachtig pareltje uit zijn schrijversmouw. Met repetitieve sequenties (de eerste pagina zet meteen de juiste toon), slapsticksituaties (de omzwachtelde hoefijzers), knotsgekke, sympthieke personages (kolonel MacStraggle en zijn zoon) en rake dialogen (het antwoord op Lucky Lukes "We hebben nu geen tijd om de vuile familiewas te wassen" door de eigenaar van het... wassalon). Superefficiënt met Morris die meevaart op de uitgestippelde route. Zijn gewilligheid levert een topalbum op.
- Genetiks 3 **½
- Karma Salsa 1 ***
- Lucky Luke 27 ****

Arleston versus Homerus

Ze hebben er acht bekritiseerde albums over moeten doen, maar Arleston en Tarquin keren weder daar waar alles begon: de wereld van Troy. Geen sterrenoorlogen meer of tijdreizen. Neen, pure fantasy met een vleug fantasy. Echt veel ben je in dit eerste introducerende deel nog niet wijzer, d'r scheelt weer iets en de hulp wordt ingeroepen van de van zijn verre reis teruggekomen Lanfeust. Niet zo uitstekend als de eerste cyclus, wel stukken beter dan de Sterren. Met weer een grotere klemtoon op het humoristische aspect. Tarquin had het scenario kunnen inkorten, ditmaal illustreert hij de plot breeduit over 65 pagina's. Niet zo opeengepropt in de kadertjes, meer ruimte om een beter overzicht te bewaren. Zo merk je zijn typische anatomische fouten vlugger op. Hoe dan ook, Lanfeust Odyssey is de noodzakelijke opflakkering.
- jonge jaren van Roodbaard 5 ***
- Lanfeust Odyssey 3 HC **½
- Lanfeust Odyssey 3 SC **½

Berserk

Van welke strekking ook, de duisternis wordt ingeluid door de mensen zelf, al dan niet ingefluisterd door demonische krachten. Berserk is ziekelijk aanstekelijk en pervers uitdagend. De grenzen van de moraal met gemak overschrijdend. Zoals steeds: niet voor gevoelige lezertjes.
- Berserk 18 ***½
- jonge jaren van Blueberry 20 **½
- jonge jaren van Roodbaard 4 ***

Andreas' Capricornus capteren

Niet ongewoon om deze Capricornus te klasseren als een bevreemdend verhaal, het blijft immers een Andreas. Intrigerender is het onwennige gevoel waarmee het boek je achterlaat. Geheel tegen de gestructureerde regels van Andreas in is dit een bijzonder menselijk verhaal met heel wat confronterende passages. Geeft de auteur zichzelf helemaal bloot door over de kluizenaarskeuze van Patrick te praten, poneert hij hiermee een zekere levensvisie? In ieder geval schuwt Andreas het niet om een polemiek te starten. Alleen al het gegeven over het verliezen van de onschuld (kind versus volwassene). Even verlies je halfweg de concentratiedraad door het verhaal in het verhaal. Wat is de functionaliteit ervan? Andreas zou Andreas niet zijn door toch dat aspect lichtjes op te helderen. Al blijven er weer voldoende vragen onbeantwoord. Een fascinerend deel.
- Allan Quatermain 2 ***
- Capricornus 11 ****
- Capricornus 12 ***

Het spionnennest van Ian Fleming

Waar een schrijver van pulpromannetjes zijn inspiratie vandaan haalde? Sala duikt terug in de tijd en legt het geheimagentenleven van Ian Fleming bloot. Zo weet je tenminste waar deze de mosterd vandaan haalde om James Bond gestalte te geven. Het verhaal is pretentieloos leuk, terwijl Alliel voorlopig de draagkracht niet heeft om het tiptop uit te tekenen. De dynamiek zit hem in het ritme. Alliels grafiek is daarvoor te traditioneel statisch. Met de inkleuring die het nog afgelikter maakt, boet de strip aan kwaliteit in.
- Dakota 1 ***
- orde van Cicero 4 **½
- Spynest 1 ***

Ordnung muß sein: Politiesmurfen

Zware kost voor jonge lezertjes. "Julie smurfen heel wat energie in repressie. Maar je moet ook aan dienstverlening doen." Studio Peyo snijdt een hekel onderwerp aan. Er is nood aan regelgeving met daaraan gekoppeld een zekere ordehandhaving. De uitvoerende ambtenaren (in dit geval de politiemannen) moeten dan wel onpartijdig zijn en neutraal kunnen oordelen. Met daartegenover de 'volgzame' burger die niet altijd even netjes in het gareel loopt. Regels, meer bepaald wetten, zijn nodig. Alleen lukt het duidelijk niet om iedereen deze te laten respecteren. Alsof deze wetten zelfs eerder provoceren en uitnodigen om overtreden te worden. Zwaarwichtig wordt de materie niet in deze lichte maatschappelijke reflectie. De plooien worden op het eind gladgestreken. Net als dat de problematiek omtrent ordehandhaving finaal weggewimpeld wordt. Was het leven tussen verschillende individuen maar zo simpel. Ordnung muß sein!
- "Bal du Rat Mort" **½
- reizen van Alex - De Maya's ***
- Smurfen 31 ***½

Barataria's piraten

Al heeft deze episode weinig uitstaans met de Louisiana-piraten, het verplaatsen van de actie naar een ander continent én het zich enkel concentreren op de avonturen van Artémis, levert een kwalitatieve amusementsstrip op. Zo eentje waarbij je je hoofd niet hoeft te breken over vergezochte complexiteiten en je rustig kan meevaren op de oceaan van het onderhoudende entertainment. En daar is niks mis mee!
- Hollywood 2 ***
- Piraten van Barataria 5 ****
- Smaragdridders 2 SC ***½

Are we the Champions?

Alleen Nederlanders kunnen hoog van de toren blazen en vooraf al bepalen dat ze Europees Kampioen worden. De uitgever recycleert tal van gags uit de reeks om deze 'special' te vullen. Heb je alle albums al in je collectie, dan heeft deze Special geen toegevoegde waarde. Wil je ermee starten? Dan is dit het ideale punt om in te springen. Maak kennis met de dynamische, koldereske tekeningen van Gürcel. Niet alle gags zijn even geslaagd, maar voor 6,95 euro en 96 pagina's krijg je behoorlijk veel waar voor je geld. Lezen met mate is de boodschap!
- Champions EK Special We worden Europees kampioen ***
- Nero Klassiek 45 **½
- Nero Klassiek Het Volk 44 **½

Een valtaanse Saga

De Tijdvogel-uitstap die Aouamri mocht maken, legt de artiest geen windeieren. Dufaux, die hem een heroic-fantasy-verhaal in elkaar bokst, bezorgt Aouamri nieuwe, commerciële perspectieven. De setting past hem. Ook Dufaux is in goede doen. De waas van esoterische mysterie blijft beperkt, de uitweidingen echter kan de scenarist niet laten. Om gewichtig te zijn, overstelpt hij de lezer met behoorlijk wat onnodige informatie. "Skarperdinn is gehuwd met de mooie Hildegirrd met het korte haar. Ze is de dochter van Miklas de Pool, die met zijn troepen oprukte tot aan de poorten van Raverland.Haar zuster Sosjia is de weduwe van koning Kimrrad, die heerste over de Comra-eilanden, ten noorden van Ierland." Hoe de vork finaal in de steel zit, veel pistes blijven onbewandeld, kom je hopelijk te weten in het afsluitende tweede deel. Eentje dat ongetwijfeld de aanzet is voor meer.
- Brabant Strip Magazine 188 ***
- jonge jaren van Roodbaard 3 ***
- Saga Valta 1 ***

Niemandsland

Geen derdegraadshumor in de Derde Gaad-collectie. In het midden van Nowhere is een satirisch-anarchistische avonturenstrip met magisch-realistische trekjes. Een volwaardige kopie van Lincoln, de sullende speelbal tussen God en de Duivel in een even westerns decor. Het meest in het oog springend is de Ezel, de papieren versie van Shreks Donkey. Zelfs al is het geen vogeltje, Grijsje zingt zoals hioj gebekt is en stelt vele voor de hand liggende zaken in vraag. Jean-Luc Cornette levert een gemakzuchtig verhaaltje af met een slome antiheld als drager. Absurditeiten troef die je met plezier meebeleeft. Het meest in het oog springend is echter Michel Constants stijl. Ook die leunt dicht aan bij de Jouvray's (van de eerder vermelde Lincoln) Dat zorgt voor een gezellige terugkeer naar een onwaarschijnlijk Wild Westen.
- Aria (Dupuis) 1 ***½
- Aria (Le Lombard) 1 ***½
- In het midden van Nowhere 1 ***½

Gep@perd

Uitpakken met Robbedoes op de voorkaft, vrij ongewoon voor dit stripblad. De redactie is erin geslaagd om toestemming te krijgen voor de publicatie van Daan Jippes' Robbedoes-kortverhaal. Je kan je op basis van dit proefstuk wel inbeelden waarom de auteurs (naast Jippes ook scenarist Yann) niet aangespoord werden om Robbe verder te zetten of een oneshot te fabriceren. Niet de nostalgische invalshoek zou leken kunnen afstoten, wel de chaos in woord en beeld. Die missen net de overzichtelijkheid van een grootse vertelling. Niet alleen het oog wil ook wat meer dan deze knipogende spielereien. Eenzelfde bemerking voor Willem Vleeschouwers Op fietse met Viavia. Prachtig tekenwerk terwijl je het inhoudelijke aan je voorbij laat gaan. Al de rest uit deze Pper verbleekt daarbij, met gelukkig Stijn Gisquière eervol op een derde plaats, net als Thierry Martins Monsters. André Gerrits daarentegen heeft nog een lange weg af te leggen. Het contrast tussen groots en hoe het niet moet.
- Chick Bill - Lombard 48 **½
- p@per 14 ****
- p@per 17 ***

De cartoons uitgepresst

Een ietwat onbegrijpelijke winnaarskeuze. Zelfs Straus Kahn herkennen is een hele opgave. De schare Belgische cartoonisten is vrij beperkt, er wordt steeds in dezelfde vijver gevist. Toch leer je enkele talenten kennen met bescheiden mogelijkheden (Cécile Bertrand). Opvallend zijn alvast de beperkte tekencapaciteiten van het gros der deelnemers. Vaak gaat het om de illustratieve vondst. Gal blijft een uitzondering, helaas op zijn retour. Ongetwijfeld met de hete adem van Karl in de nek. Het buitenlandse luik is bedroevend en onvoldoende vertegenwoordigd. Het grotere afzetgebied staat niet garant voor betere cartoons.
- Chick Bill - Lombard 30 **½
- Chick Bill - Lombard 34 **
- Press Cartoon Belgium & Europe 2012 **½

Nino overrompelend

Als één iemand in staat was om na Hergé Kuifje geloofwaardig gestalte te geven, dan was het wel de Dirk Stallaert uit dit tweede Nino-deel. Terwijl Hergé een beroep deed op studiomedewerkers om alles tot in de puntjes verzorgd te krijgen, ploeterde Stallaert op zijn appartementskamertje helemaal alleen minutieus aan De prinses van Manhattan. Heeft Hec Leemans ooit een beter scenario geschreven? De wisselwerking tussen de twee artiesten levert een knaller van formaat af. De dubieuze maffiosi, het arme meisje dat uitgehuwelijkt wordt, de naïeve lummel Nino en zijn nieuwbakken vriend taxichauffeur McCab. Het New York dat ze recreëren komt volledig tot leven met de herkenbare decorelementen die hier en daar opduiken. Genieten doe je dankzij het avontuur waarin Nino terechtkomt, zich steeds in penibele situaties bevindend en je toch de koldereske ontsnappingsroutes aanvaardbaar accepteert. Het meest vergaap je je aan Stallaerts fijne lijnen (Nino's gesimplifieerde versie van de jonge, explosieve Macaroni) en veel geloofwaardiger dan de stereotypetjes uit andere klare lijn-strips. De prinses van Manhattan heeft een ongelooflijk plezierige magie met internationale uitstraling. Dit had indertijd bij Casterman moeten uitgegeven worden!
- Nino 2 ****½
- Suske en Wiske 318 **
- Suske en Wiske 318 Luxe **

Bomb-astische Anita

"Deze aanslag op het gezond verstand bevestigt wat de mentor al dacht." De capriolen die Eric Gratien voor zijn personages allemaal bedenkt, je slikt ze als zoete koek. Zelfs in al die onmogelijke situaties en de onwaarschijnlijkheid van het escapisme heb je geen enkele moeite om hem te volgen. Makkelijk zat trouwens, met Sig 15 die te pas en te onpas van identiteit wisselt. Een schizorobot die dienst doet als deus ex machina, een sublieme uitvinding. Hoewel Cromwell monochroom werkt, zijn de figuren enorm karaktervol en zeer kleurrijk. Je kan Cromwell niet op een foutje betrappen. leest hoogdravend en klinkt misschien pretentieus elitair. Maar net dat literaire aspect dat contrasteert door de revolutionaire revolte-aanpak (antimainstream dus) bezorgt je een roes waar veel reeksen niet aan kunnen tippen.
- Anita Bomba 2 ****
- Anita Bomba 3 ****½
- F.C. de Kampioenen omnibus 4 **

De zuippartij van Cesar

Buiten de commerciële reclame voor het Urbanus-bier (genoemd naar veeldrinker Cesar) stelt dit 149ste album amper iets voor. De zeug zoekt een zwijn via speeddating. Eind goed, nooit goed. De drankopbrengsten zorgen voor een overvloed aan inkomsten. Hoe deze te besteden? De mechanische handen die je zwevend bedienen, een deus ex machina-snufje in een zwak, weinig verheffend verhaal. Strook 80, kader 3: vergelijk deze met strook 81, kader 2. Wat steekt er tussen Cesars billen dat vreemd genoeg van kleur verandert? Het tafellaken (stroken 8, 9, 10, 111, 112 en 113) is het opmerkelijkst.
- Kiekeboes special 3 ***
- Urbanus 149 *½
- F.C. de Kampioenen presenteert Vertongen & C° 3 *½

Bourgeon en Beatrijs en Coen

Bourgeon wordt alom de hemel ingeprezen voor Kinderen van de wind en De gezellen van de schemering, voor hij echter zijn 'commerciële' stempel drukte op de historische strip, leverde hij al een ander, bescheiden pareltje af. Beatrijs en Coen lijkt te beginnen als een sprookje, met de vogelhistorie als mogelijke leidraad. Een beetje te vergelijken met de rotte appel bij Sneeuwwitje. De auteurs gebruiken het als instrument om een queeste te starten voor de onbesuisde jongelinge Beatrijs die Coen verplicht mee met haar op pad te gaan. Door deze truc pakken Génin en Bourgeon uit met korte verhalen die de avonturiers op weg beleven. Al gauw merk je dat niet het vangen van de vogels centraal staat, wel de interacties tussen de opgevoerde spelers. Alsof telkens een korte fabel verteld wordt met een stukje moraal in verwerkt. Bourgeon heeft al meteen oog voor schoonheid, detail en finesse. De zwarte vlucht verdient een plaats in de annalen van de betere strip.
- Beatrijs en Coen 1 ****
- I.R.$. 14 **½
- jonge jaren van Roodbaard 2 ***½

Tussen historisch belangrijk en klassieker

Nu is het makkelijk praten: "Een klassieker! Geweldig! Ongeëvenaard!" In een tijd dat de creativiteit losbarstte en de klassieke strip ingehaald werd door nieuwe, meer psychologische avonturen (oa onder impuls van het stripblad A suivre annex Wordt vervolgd) bedenken twee jonge stripmakers een nieuw buitenwerkelijk land waar je eens je erin terechtkomt, je er geen vat op hebt. Vooralsnog weet je net als hoofdrolspeler Thierry Jolinon absoluut niets. Dat mensen verdwijnen in het moeras, dat overlevenden in kerkers vastgehouden worden, dat de gevangen paria's niet zo vreedzaam met elkaar omgaan, de wet van ieder voor zich geldt. Dat intrigerende houdt je alvast in de ban. Hoe ontkomt Thierry hieraan? Laurent Vicomte is de jonge artiest die met zijn stijl dobbert tussen de nieuwe Dupuis' lichting (genre Yslaire, Wasterlain) en de uitingen van Bourgeon. Verre van perfect, echter goed genoeg om je zonder schroom mee te voeren naar een land dat je niet zo vlug zal vergeten. De kleuren mogen echter gerust bij een remastering geactualiseerd worden.
- Land van Langvergeten 2 ****½
- Schaduw van de raaf (Casterman - 2012) **½
- Schaduw van de raaf (Lombard - 1981) **½

Historische klassieker

Nu is het makkelijk praten: "Een klassieker! Geweldig! Ongeëvenaard!" In een tijd dat de creativiteit losbarstte en de klassieke strip ingehaald werd door nieuwe, meer psychologische avonturen (oa onder impuls van het stripblad A suivre annex Wordt vervolgd) bedenken twee jonge stripmakers een nieuw buitenwerkelijk land waar je eens je erin terechtkomt, je er geen vat op hebt. Vooralsnog weet je net als hoofdrolspeler Thierry Jolinon absoluut niets. Dat mensen verdwijnen in het moeras, dat overlevenden in kerkers vastgehouden worden, dat de gevangen paria's niet zo vreedzaam met elkaar omgaan, de wet van ieder voor zich geldt. Dat intrigerende houdt je alvast in de ban. Hoe ontkomt Thierry hieraan? Laurent Vicomte is de jonge artiest die met zijn stijl dobbert tussen de nieuwe Dupuis' lichting (genre Yslaire, Wasterlain) en de uitingen van Bourgeon. Verre van perfect, echter goed genoeg om je zonder schroom mee te voeren naar een land dat je niet zo vlug zal vergeten. De kleuren mogen echter gerust bij een remastering geactualiseerd worden.
- Land van Langvergeten 1 ****
- Millennium 1 HC ***½
- Millennium 1 SC ***½

Het Max-imale uit Max halen

Wat is er van Max geworden, zovele jaren na datum? Waneer je de evolutie erbij neemt die hij onderging gedurende die drie kort op elkaar volgende albums, ben je toch geïnteresseerd naar zijn verdere levensloop. De jongen die steeds meer zijn onschuld verliest, wordt hierin geconfronteerd met de liefde. Een liefde die niet eindigt in rozengeur en maneschijn. Aan de zijde van een nu letterlijk mythische figuur (Pan) moet Max vaststellen dat je in het leven niet altijd krijgt wat je wil. Toch zeker niet wanneer de liefde eraan te pas komt. Terwijl veelal de voorbijganger, noem hem toerist, zich meestal opdringt en identiteitsgebonden zichzelf blijft, assimileert Max en wordt daardoor geleidelijkaan één van hen. Het verrijkt de persoon en hij verijkt ermee de lezer. Magisch-realisme in een verhaal dat levensecht overkomt. Zo mooi weergegeven.
- Léo Tomasini 1 ***
- Max 2 ****
- Max 3 ****

Slimme Guus

De tekeningen zijn strakker geworden (pagina 6) en bewegen minder vlot in de kadertjes. Tillieux is vrijelijker qua pagina-opbouw en dat ontneemt een beetje van diens vertelkracht. Bovendien moet ineens wel veel meer gezegd worden op elke bladzijde waardoor alles minder snel vooruitgaat. Allemaal kommer en kwel? Natuurlijk niet. Alleen al voor de scène die start op pagina 19 en die een goeie tien bladzijden duurt is dit een schoolvoorbeeld van sublieme vertelkunst. Spannend en inventief, actievol met constante cliffhangers (de vrieskamer). Wanneer Tillieux ellipst volgt meteen het aanvaardbare aanknopingspunt. Vrachtboten in de avond is niet meer zo gestileerd als Vlinder neemt de vlucht, alle krachtelementen om een uitstekende strip af te leveren, zitten er wel in.
- Guus Slim 4 ****
- Guus Slim 9 ***½
- Guus Slim 10 ***

Tillieux en diens hoge vlindervlucht

Wat een innoverende, dynamische schrijfstijl waarmee Tillieux uitpakt. Hij werpt je in de avonturenkuil voor de leeuwen met een wel erg bijzondere kennismaking tussen Guus en Vlinder. Stel je voor, de nette advocaat die een crimineel helpt ontsnappen! Je moet het maar bedenken. Spanning, actie en avontuur in een achtervolgingsthriller met slapstick (inspecteur Spek eist de hoofdrol op) en tandenknarsende scènes (de inbraak versus het signaal dat de eigenaar terug thuiskomt). Vooral het filteren van het overbodige is zo grandioos. Geen ellenlange beschrijvingen die het ritme stokken. Neen, rechttoe, rechtaan in een perfecte balans. Diezelfde beweeglijkheid stopt Tillieux er ook visueel in. Cameragewijs en via de bladspiegel. Af en toe doorbreekt hij het traditionele vaste stramien van twaalf gelijkaardige kaders op een pagina. Nu is zoiets vanzelfsprekend. Toen: wow. Wat een spannend begin. Vlinder neemt de vlucht, een klassieker.
- Bessy 6 (Collectie Fenix 76) **½
- Guus Slim 1 ****½
- Kapitein Sabel 7 ***

Een sabelende kapitein

Uitgever Lombard recycleert de overschotjes en dropt ze in goedkope, superdikke bundels. Je krijgt drie verhalen voor de prijs van twee. Voor de individuele bespreking van de albums klik je door via Dubbele gouden negen, De kruistocht van de kunstenmakers en Geschreven door de storm. Een voorsmaakje? Gine groeit samen met de reeks. Geleidelijkaan ontwikkelt zijn definitieve stijl en krijgt ook Kapitein Sabel steeds meer en meer karakter. Het verhaal is coherenter en maakt het politiek zeer aannemelijk. De avonturier die plots een speelbal wordt in een gemanipuleerd spel, wel die kapitein blijft uiteindelijk niet bij de pakken zitten. Hij neemt het heft in eigen handen. Zeer tegen de zin van degene die aan de touwtjes wou trekken. Met Geschreven door de storm maakt Gine zijn varende held onsterfelijk. Intelligent
- Biebel 16 **
- Kapitein Sabel Special 1 ***
- Kapitein Sabel Special 2 ***