Toen al niet beklijvend, nu evenmin. Alsof het thrilleruitstapje van Woody Allen slechts een vingeroefening was om een eigenste mini-Hitchcock te kunnen serveren (toepasselijk aansluitend met Matchpoint).Het voelt raar aan om voor een keer een kwetsbare Colin Farrell te zien, eentje met een geweten, terwijl Ewan McGregor het goedaardige keurslijf afwerpt en zich van een duistere kant laat zien. Allen koos hier doelbewust voor averechtse typecasting. Ze zetten alvast overtuigende personages neer. Al heb je niet meteen echt affiniteit met deze would be wannabees.
Meeslepend is vooral Philip Glass' muziek, die van de ene scène naar de andere doet bollen. Met een spanningsopbouw, een goede thriller waardig.
Hoe verderfelijk kan een mens zijn, waartoe is hij in staat om zijn verlangens en idealen te verwezenlijken? Allen legt een stukje brein bloot.
Cassandra's dream. Woody Allen. 2007. ***
Geen opmerkingen:
Een reactie posten