donderdag 29 september 2011

Lalala-lalalala la Pampa

Zuid-Amerikaanse vertelkunst, of toch degene die hier doorsijpelt, is toch van een andere soort. Doordrengt met zwaarwichtige lyriek dompelt Zentner je onder in een magisch-realistische wereld die de onze niet is. Zentner, ja dezelfde die steeds obscure, even ondoorgrondelijke scenario's schrijft voor even getalenteerde artiesten (Mattotti). Vaak hermetisch gesloten met slechts zelden aardse aanknopingspunten. Zo ook hier. De familievervloeking is de drijfveer om de protagonist ervan te verlossen. Dat duistere weerspiegelt zich ook in Carlos Nines tekeningen. Of toch de afdruk ervan. Vergelijk pagina 72 (kader 5) met 152. Hoe een verschillende fotogravure/scan tot een even divers resultaat kan leiden. Nine tekent té mooi en vergt met zijn wazige beelden zoveel concentratie dat het leesplezier 'mede door Zentner) enkel verglijdt naar kijkplezier. Zelfs overartistiek met een prachtig prentjesboek als resultaat. Dromerig en hallucinant waarbij enkel de beelden op het netvlies blijven plakken.
- Gotcha 1
- Gotcha 2 **
- Mad Magazine 1 **½
- Pampa ***

Geen opmerkingen: