Northern Exposure 3.9 - Get Real

Marilyn heeft ongetwijfeld nog nooit zo veel gezegd in één aflevering. Straffer, in één compleet seizoen. De immer ingetogen Indiaanse laat van zich horen en keuvelt net ongeremd met de stomme Flying Man. O ironie van het lot. Het toont hoe subtiel het scenario en de dialogen subtiel in elkaar steken.
"Magic is in the air when the circus comes to Cicely. Marilyn becomes romantically involved with The Flying Man, while Holling fears his passion for Shelly may be waning when he realizes her feet are big."
De attractieve passage van het circus versterkt het magische karakter van de reeks. Zo specifiek dat zelfs dat het hart van de immer sceptische academicus Fleischman smelt.
Northern Exposure. Seizoen 3. Aflevering 9. Get Real. 1991.

Een lijst met heel wat namen op

Get your kicks on Route 66 galmde ongetwijfeld doorheen Eric Stalners hoofd bij het maken van deze thriller. De opbouw is speciaal geconstrueerd naar de verrassing op het einde toe, Stalner rekt iets te veel de plot en bevredigt onze verwachtingen slechts bij mondjesmaat. In zoverre dat je in eerste instantie -ook al worden hij en zijn zoon continu belaagd- weinig sympathie hebt voor protagonist Alex Poliac. Vooral Rob is meelijwekkend. De arme jongen moet al dit leed doorstaan en heeft geen enkel idee waarom hij plotsklaps belaagd wordt. De koppeling van de lijst aan de clowneske seriemoordenaar, je hoopt dat Stalner het op termijn niet te belachelijk maakt. Intrigerend, je wacht de vervolgen af.
- Brabant Strip Magazine 183
- Gummbah 6: Deirdre
- Lijst 66 1
- Oogst 2
- Robin Hobb - De Boeken van de Zieners 2
- Rode Ridder 16 Herdruk: Baloch de reus
- Sherlock Holmes & de Vampiers van Londen 2

Het moest er ooit van komen: Spaey's Misschien-Nooit

Goeie conceptstrips die met een goed afgebakend plan de grenzen reeds vanaf het begin bepaald hebben, het komt te zelden voor. Girouds De Tien Geboden, het schitterende Quintett en het even buitengewone drieluik Hard tegen hard. Vooral deze laatste bevat eenzelfde uitgangspunt. In het eerste deel volg je een familiale situatie vanuit één standpunt, in het tweede die van de vrouw. De ontknoping en definitieve afhandeling gebeurt in het slot. Zo gaat het er ook aan toe in Misschien met de gedupeerde Laura Dupin die Egon Angleton leert kennen en er wel iets voor voelt. In Nooit lees je hetzelfde relaas vanuit Egons standpunt. Intrigerend en gedurfd. Het feit dat de twee delen gelijktijdig verschijnen, zorgt alvast voor de extra dimensie nodig om je nieuwsgierigheid te prikkelen naar de uitkomst. Nu is Kristof Spaey de meest beloftevolle jongeling die het na het uitstekende Façade moet waarmaken. Hij nam daarvoor een scenarist onder de arm om een romantische thriller te vertellen. Een jonge vrouw die bevlogen wordt door een sporadische ontmoeting. Ze raakt in de ban en komt ongewild in een spiraal van geweld terecht. D'r valt veel aan te merken op haar onbezonnen gedrag, te verklaren vanwege het passionele temperament? Waarom je zo laten meeslepen door iemand die niet echt kosjer is? De liefde! Het naïeve kippetje laat zich snel vangen en geeft het even snel weer op. De prachtige cover met de innemende blik van Laura nodigt heel reëel uit, al wordt overvloedig met photoshop-effectjes gegoocheld. Alsof ze verschillende soorten fond de teint opdeed voor deze fotoshoot. Diezelfde natuurlijkheid en intensiteit vind je echter niet terug binnenin. Heel geposeerd bewegen de personages doorheen de even statische, kille decors. Ondanks de vaak gebruikte warme kleuren is er die overdaad (pagina 22) waarbij je een eenheid mist. Achtergronden zijn niet nodig om prentjes op te vullen, zorg dan wel dat je kleurenpalet unitair is. Spaey had duidelijk specifieke beelden voor ogen (de douchescène) waarnaar vaak gewerkt wordt, in plaats van dat je deze passages als vanzelfsprekend ervaart. Het pluspunt is wel dat vertellend vermogen waarover hij beschikt. Alleen moet hij zich loswrikken van de fotoreferenties en ze vloeiend op papier overbrengen, zoals dat lukte in het tweede deel van Façade. Goed, maar voor Spaey niet goed genoeg.
Wie met vuur speelt, verbrandt vroeg of laat de vingers. Vraag is of dat geldt voor Egon of voor Laura? De opbouw is gemaakt, de setting gezet. Nu is het wachten op de ontknoping om definitief te beoordelen waar Legendre en Spaey ons heenvoeren. Een andere invalshoek van eenzelfde thema, met de psychologische insteek (het is Egons standpunt dat we volgen, vanuit het ik-perspectief) als leidraad. Dat we te maken hebben met een katje dat Laura best met handschoenen zou vastpakken was al gebleken in de opener. Nu opent je blik helemaal en vraag je je af waarom je zou sympathiseren (niet zoals bij Criminal) met deze Rock & Rolla-grabbelaar. De grimmigere sfeer uit zich ook visueel. De lieflijke witte randen hebben plaats moeten ruimen voor zwartgeblakerde pagina's. De donkere zijde primeert. Dezelfde opmerkingen blijven van kracht: vaak te theatraal weergegeven, zelfs in de beweging, veel te veel kleureffecten (bovendien een onnodige dégradé in de voiceover-balk), banale, geforceerde teksten (met het irritante kloothommel of ongeloofwaardige kankerflikker). Zullen we ooit tevreden zijn?
- Misschien
- Nooit

Geef nog een rondje

Je krijgt me zelden gekluisterd aan een televisiescherm, kwestie van mijn onafhankelijkheid te bewaren (tenzij met DVD-pakketten), maar met De Ronde zat ik meteen op de eerste rij van dit allesbehalve wielerspektakel.
De reeks krijgt nogal wat onterechte kritiek te slikken, over de trage opbouw bijvoorbeeld. Veronderstellend dat het ritme bepaald wordt door het verloop van dé ultieme Vlaamse wielerklassieker mag alles in de beginfase gerust op zijn rustige beloop gaan. Symbolisch dat net op het moment van het omroepen van de officiële start (versus de officieuze) de eerste krijtlijnen écht vorm krijgen. Met als het ware een sensationeel en aangrijpend kippenvelmoment. Dat euthanasie-perspectief gaf je al een ongemakkelijk buikgevoel, nu grijpt de regisseur compleet naar de keel met de verrassende ontknoping. Zo weet je meteen op wie je kan rekenen in het leven... of de dood!
Er gebeurt nauwelijks iets, is een andere verzuchting. Mooi verondersteld als je tenminste de verschillende verhaallijnen niet in acht neemt. Een tiental: het vluchtmisdrijf, de aangereden dochter, de regie-assistente, de politie-inspecteur, de familie, het volgen van de karavaan vanuit twee standpunten (vanuit de reclamekaravaan versus op de eerste rij), de minimens en het bordeel, de geflipte buur, de pastoor, de twee oudjes die afscheid nemen). Heb jij die ook allemaal niet opgemerkt?
Voor wie de oerknal gemist heeft, de chaos waarmee uitgepakt wordt is evenzeer een weerspiegeling van De Ronde van Vlaanderen. Het intermenselijke cirkus dat zoekt naar de ultieme overwinnaar, je beroert menig supportershart én leken. Hoe lang duurde het zelf niet eer je The Wire perfect kon plaatsen. Met eenzelfde reflectie werd deze superproductie aangepakt. En dat maakt ze nu voor Vlaamse normen uniek.
Overroepen beeldregie schreeuwen de sceptici. Nooit eerder werd je in zo'n totaalspektakel als deze koers levend meegezogen. Alles errond, de pechproblemen onderweg met mechanische hulpverlening en de ambiance. Met gestage tred volgend om dan uit te barsten op cruciale momenten.
Al wordt leeg en inhoudloos niet aangehaald, het verwondert je dat pastoor Josse de Pauw zo vrank uit de hoek komt. Een mooie aanklacht tijdens zijn paasspeech.
Al mis je sinds het eerste moment Da meendje ni, het is gemeend deze euforische evaluatie.
De Ronde. Jan Eelen. Aflevering 3. 2011.

Northern Exposure 3.8 - A-Hunting We Will Go

Ken je dat? De gastjes die ecologisch verantwoord de verspilzucht van Formule 1 aanklagen. Totdat ze eens zelf de sensatie voelen van zo'n bolide te sturen? Ken je dat? De gastjes die het zinloos vinden om via een lift minutenlang naar boven te glijden en dan in enkele flitsende seconden op kuierlatten dalwaarts keren? Totdat ze zelf eens de sensatie voelen van een echte avant après-ski! Ten huize van Northern Exposure is het Joel die jachtig reageert op het jagen. Totdat het kind in hem wakker wordt.
"Joel decides to explore the fascination of hunting by accompanying Chris and Holling on their annual pilgrimage. Ed becomes worried and over solicitous when he learns that Ruth-Anne is seventy-five years old."
Voor wie eens een origineel cadeau aan een ouderling wil geven: "My grave?! You bought me a grave for my birthday?" Kwestie van iets blijvends achter te laten. Zorg wel voor a room with a view (denk oa aan De ondraaglijke lichtheid van een doods bestaan).
Northern Exposure, daar kijk je toch heen met een brede glimlach op je gezicht.
Northern Exposure. Seizoen 3. Aflevering 8. A-Hunting We Will Go. 1991.

De erfenis van de erfgenaam

Je las met plezier De Tien Geboden? Dan is het vanzelfsprekend dat je dit sluitende vervolg ook meebeleeft! Giroud kan duidelijk overweg met de door hem bijeengespaarde informatie en werkt er enkele verrassende nieuwe plotwendingen mee uit. De fundamenten uit de hoofdreeks zijn voor hem ruimschoots voldoende. Hij speelt niet enkel met het moordgebeuren uit het eerste deel, hij koppelt er ook de thematiek van de Fatwa (deel 2) aan. De zwaarwichtigheid is er af, de scherpe kantjes zijn bijgeschaafd. Niet dat dat stoort, het maakt De erfgenaam iets minder zwaarwichtig. Gedragen door een meticuleuze constructiedrang, lijkt Giroud zelf de grootste fanaticus in het ensemble. De passie waarmee hij de puzzelstukjes blootlegt en ordent, wordt geleidelijk aan ontdaan van diens suggestieve sluimer. Wederom een knap staaltje perfectionisme. Béhé werkt schetsmatiger dan ooit en bezorgt De erfgenaam een hardheid die iets te afstandelijk aanvoelt. Als geheel één van de uitschieters van 2006.
- Black Cat 8
- Detective Conan 13
- Erfgenaam 2
- Erfgenaam 3
- Erfgenaam 4
- Erfgenaam 5
- Lectrr lacht 2010
- Oogst 3

Allen die willen te kaap'ren varen

Hoewel de cover een bepaalde uitstraling heeft, niet meteen als magisch te klasseren, maar toch met een bepaalde aantrekkingskracht die je opvalt, merk je binnenin pas hoe fijn en elegant Enea Riboldi tekent. Zo fijn en sierlijk dat je zelfs afgeleid wordt van het verhaal. Te vergelijken met Eric Hérenguels schitterende Zilveren maan boven Providence. De eerste pagina luidt onmiddellijk de grote artistieke klok. Je voelt dat je meteen meerijdt in een groots avontuur. Toch word je voortdurend op het verkeerde been gezet door Perrissin. Net als bij Zilveren maan is Kaap Hoorn een verstrengeling van verschillende genres. Je zit voornamelijk met het goedzoekersavontuur gekoppeld aan de trotse zeevaarder die de oceanen wil veroveren, je voelt de romantiek opborrelen, daarnaast het militaire aspect, de missionarishouding en het onderzoeksstandpunt van de Darwinachtige wetenschapper. Da's misschien ook wat je de auteur kan verwijten, een te veel van dat alles waarbij de gestroomlijnde samenballing niet gladjes in elkaar overvloeit. Veronderstellend dat het vervolg daar wel aan toegeeft, mag je nu deze kans niet laten liggen. De baai aan de oostkant is een zeer mooi boek!
- Arawn 1
- Donjon Monsters 4
- Er was eens een voorbijganger 5: De jacht
- Kaap Hoorn 1
- Rode Ridder Herdruk 4: De parel van Bagdad
- Uchronie(s) 8: New York 2
- Uchronie(s) 9: New York 3

Northern Exposure 3.7 - Roots

Immens dilemma: wat als je grote liefde die je enige tijd geleden in de steek liet (via een diplomatisch afstandelijk koud briefje) om te trouwen met iemand anders, plotsklaps toch voor je deur staat? Scheld je haar de huid vol verwijten of ontvang je haar met open armen? In ieder geval schenkt Elaine Joel zijn verleden terug. Plooien worden netjes gladgestreken, complicaties doen zich amper voor. Binnen het menselijke kader weliswaar.
"Joel's former fiancé Elaine, now a widow, comes to visit. Chris' half-brother Bernard returns just as Chris is having dreams of Africa. The reclusive Adam takes a job with Holling to pay his insurance premiums."
Adam, hij duikt niet vaak op, maar doet hij een acte de présence, dan is het raak. Zo grappig, die geciviliseerde neandertaler.
En Chris? Die zoekt naar de ware roots. Naar Afrika gaan of niet?
Voor een goeie quote: "Einstein said God doesn't play dice with the universe, but I don't know--maybe not as a whole, but I think he gets a pretty big kick out of messing in peoples' back yards." (Chris in the Morning).
Northern Exposure. Seizoen 3. Aflevering 7. Roots. 1991.

Het blauwe of het rode pilletje

Het agressief ogende uiterlijk van Frederik Peeters' protagonisten (de grote ogen, de vette penseelstreken) doen je een beetje huiveren en boezemen angst in. In vergelijking met Craig Thompsons zeemzoeterige Een deken van sneeuw smelt je in een eerste oogopslag niet weg voor de zon. Misschien heeft dat ook te maken met de confronterende inhoud waarmee de auteur uitpakt: een inkijk in het leven van een aidspatiënt en diens partner. Een totaal verkeerd en bevooroordeeld beeld want Blauwe pillen biedt juist het optimale van wat autobiografische strips (moeten) zijn: een persoonlijke, innemende en vooral open weergave van liefst intrigerende gebeurtenissen uit iemands leven. Zonder pathetisch te zijn en zonder in te spelen op goedkope emoties. Peeters' openhartigheid is lovenswaardig en straalt hoop uit. Diens vertederende blik charmeert, openbaart en weerlegt onze verkeerde impressies. Visueel en lyrisch verstrengeld met beelden die de onuitgesproken woorden versterken en woorden die de niet gevisualiseerde gedachten aanvullen. Sterk.
- Blauwe pillen
- Conan 7
- Red Caps compleet
- Red Caps 1
- Red Caps 2
- Red Sonja 4
- Technovaders 7 Herdruk

Northern Exposure 3.6 - The Body in Question

Niet het lichaam van Christus maar wel een andere historische figuur duikt op in een totaal onverwachtse omgeving. Stel inderdaad dat Napoleon niet in Elba edoch wel in Alaska verzeild raakte, hoe zit het dan met de geschiedschrijving? Moeten we alle gegeven feiten uit het verleden terug in vraag stellen? Alle zelfverklaarde nonsens voor waar aannemen? Albert I die met zijn klikken en zijn klakken toch niet van de rots viel en als een echt koningsgezinde vaderlandslievende vorst net als diens zoon zijn zaad her en der verspreid hebben? Op zich hypotheses, maar gezien de subjectieve verslaggeving van vroeger ook bijgeschaafd werd, valt dat allemaal niet te controleren. Misschien toch best de teletijdmachine in gebruik nemen!
"A frozen body discovered in the local river could cause a world-wide historical revolution: was Napoleon Bonaparte at Waterloo or was he ice fishing near Cicely and fathering a tribe of French-speaking Native Americans?"
Een erg Franse aflevering met hier en daar een melodieus accordeondeuntje en een verwijzing naar Marcel Prousts Op zoek naar de verloren tijd. "When from a long distant past nothing persists, after the people are dead, after things are broken and scattered, still alone, more persistent, more faithful, the smell and taste of things remain poised a long, long time like souls, ready to remind us, waiting, hoping for their moment amid the ruins of all the rest, and bear unfaltering in the tiny and almost impalpable drop of their essence the vast structure of recollection." Gelukkig is er steeds de scepticus Joel Fleischman.
Voor een goeie quote: "History is powerful stuff. One day your world is fine. The next day it's knocked for a metaphysical loop. Was Napoleon really at Waterloo? Would that change what I had for breakfast? Thoughts turn to our refrigerated friend Pierre Le Moulin, Pierre the Windmill, stepchild of history. If those chapped lips could speak, what would they say? Bonjour?" (Chris in the Morning).
Northern Exposure. Seizoen 3. Aflevering 6. The Body in Question. 1991.

De erfenis van Ronny Matton: Talent herleeft

Naast De zang van de Vampiers nam Daedalus ook de gezegende beslissing om andere stripreeksen van de ineengestuikte uitgeverij Talent herop te nemen en verder te zetten. Aquablue, De Onthoofde Arenden, Korrigans, Legende, Lincoln, Luuna. Ondanks dat Ronny Matton de markt voor een groot deel verklootte (het bestaansrecht voor deze reeksen was danig gekelderd door de vele dumpingpraktijken van diens uitgeverij), is er toch nog leven na de dood. En sinds enkele maanden kunnen er nog twee reeksen aan de lijst toegevoegd worden. Gelukkig maar!
- Carmen McCallum - Daedalus 4
- Samoerai 5
- Travis - Daedalus 3: Chaos Agent
- Travis - Daedalus 4: Protocol Oslo
- Travis - Talent 3 HC
- Travis - Talent 4 HC
- Travis - Talent 3 SC
- Travis - Talent 4 SC

Northern Exposure 3.5 - Jules et Joel

Wat zou jij doen wanneer je een tweelingbroer hebt die compleet het tegenovergestelde is van jouw persoonlijkheid? Stel dat je in het verleden al verschillende keren als jongeling van plaats ruilde en zich nu na zovele jaren en dus 'volwassen' de gelegenheid weer voordoet om het geregistreerde keurslijf van je af te werpen om in de stoute schoenen te staan van je contra-ego. Dat je een keer onbeperkt de stoere jongen mag uithangen terwijl je anders netjes in de pas moet lopen. Da's het aanlokkelijke tussen droom en daad. Jules et Joel, een verwijzing naar Truffauts Jules et Jim.
"On Halloween Joel hits his head, presaging a visit from his twin brother Jules. Chris and Ed set out to meet a criminal from Chris' hometown in West Virginia, and Holling pays an old debt."
Lang geleden dat Joel en Maggie het scherm vulden, een welgekome verademing met een stukje goedhartige televisie waarbij je steeds glimlachend geniet.
Voor een goeie quote: "There's a dark side to each and every human soul. We wish we were Obi-Wan Kenobi, and for the most part we are, but there's a little Darth Vadar in all of us. Thing is, this ain't no either/or proposition. We're talking about dialectics, the good and the bad merging into us. You can run but you can't hide. My experience? Face the darkness, stare it down. Own it. As brother Nietzsche said, being human is a complicated gig. Give that old dark night of the soul a hug! Howl the eternal yes!" (Chris in the Morning).
Daarna nog een stukje van de Deep Purple-documentaire bekeken. Zeer knappe montage tussen de verschillende (aparte) interviews met de verouderde bandleden. Alsof ze daadwerkelijk op voorhand elkaar al aanvulden mbt de reconstructie van hun gloriedagen. De uitleg rond het ontstaan van Smoke on the water was verhelderend. En het respect voor de band groeit.
Northern Exposure. Seizoen 3. Aflevering 5. Jules et Joel. 1991.

Oorlogse liefde

Richelle heeft duidelijk de smaak te pakken en zuigt je volledig mee in een argwanende wereld vol bedrog. Je verliest je geloof in de mensheid wanneer je die brave burgers gedwee naast elkaar ziet leven in een land van onderdrukking. Alles is slechts schone schijn, want de maskerade herbergt grote gevaren. Mensen waarop je dacht te kunnen beroepen, zijn compleet onbetrouwbaar. Collega's waar je het beste mee voorhebt, tonen hun ware aard eens ze daartoe gedwongen worden. Die dwang komt er vanuit politiek perspectief of door de econimsche toestand, bij verlies van werk. Het is makkelijk om de moraalridder uit te hangen door deze en gene te veroordelen, Richelle reconstrueert alvast een kader om je een accurater beeld te laten vormen. Wat je ziet is niet echt mooi, al oogt het ogenschijnlijk ongevaarlijk. Da's net nu het knappe van de reeks, dat sluimerende gevaar, die combattante doorgedrevenheid, de zenuwslopende angst. Maria is een zeer mooie tragedie waarvan je wou dat ze de afloop herschreven. Richelle kiest niet voor de gemakzucht. Oorlog en liefde 3.
De richtlijnen van het Commissariaat Generaal voor Joodse aangelegenheden is overduidelijk: "Wij hebben mensen zoals u nodig, Ducarme, mensen die gedreven worden door een diepe en oprechte haat voor Joden." Dit onderwerp had Richelle voorheen nog niet zo grondig aangekaart. Nu wordt het wel erg confronterend. De sympathie die je voelt voor al de mensen die een levenswerk hebben opgebouwd en plotsklaps aan de kant geschoven worden vanwege hun geloofsovertuiging en -achtergrond. Richelle is allesbehalve melig en bezondigt zich niet aan het platvloerse door gemakzuchtig de emotiekraan open te draaien. Moderaat en ingetogen onderga je hun lijdensweg, het kaartenhuis dat systematisch in elkaar stuikt. De ene keer overheerst de wanhoop. De andere keer blijft er gelukkig ruimte voor de hoop. Beuriot cijfert zich met zo'n opmerkelijke efficiëntie weg en laat je niet afleiden door artistieke pracht en praal. Net als Richelle is ook hij bescheiden en sec. En dat maakt Oorlog en liefde des te krachtiger. Oorlog en liefde 4.

uitgePERSt: de machtswissel binnen Brabant Stripmagazine

Een hoofdredacteur die uit de toon valt en een valse noot begint te zingen, da's niet mooi om horen. Patrick Vranken verliest het hoederecht over zijn kindje en laat dat meteen merken in zijn afscheidsrede, gepubliceerd in Brabant Strip Magazine 183.
Het rommelde reeds geruime tijd binnen de amateuristische beweging van Brabant Strip. Deze stripliefhebbers ondernamen steeds op vrijwillige basis heel wat initiatieven om de strip onder een select publiek onder de aandacht te brengen en te promoten. In de beginfase vooral teruggrijpend naar de klassiekers. De laatste jaren openbrekend en ook het huidige stripaanbod beklemtonen. Om een beetje uit de verdomhoek van de stripnerd te komen. Dat illustreerde zich in de veranderende aanpak van hun belangrijkste uitdrager: het Brabant Strip Magazine.
Archiefboeken, reclame-exemplaren, stoffige materie of interviews met auteurs van vroeger en nu, zelfs stripbesprekingen (hoewel, vaak zeer oppervlakkig en naar de mond van de uitgever pratend zonder kritische blik) werden erin opgenomen. Natuurlijk krijg je een verloop van schrijvende bijdragers, vooral wanneer deze zich niet konden vinden binnen het keurslijf door de hoofdredacteur opgelegd.
Poeslief klinkt het afscheid terwijl het enorm veel verbittering uitstraalt. Tussen de lijnen door lees je de onenigheid, de achter-de-schermen-schermutselingen en de frustraties omtrent het gebrek aan erkenning. Vranken komt deels vrank uit de hoek, deels wrang. Hij licht slechts een tip van de sluier waardoor je alleen maar kan vermoeden op welke snode wijze de piraten al muitend de macht hebben overgenomen. Alsof The Bounty onstuitbaar in zijn handen moest blijven terwijl menig matroos gekielhaald wrd in het verleden.
Logisch was de keuze om een voorkaft van het vroegere Sprint-magazine als cover te gebruiken voor BSM 183, het hoofdartikel gaat immers over dit belangrijke Robbedoes-zijblad. Toch moet je al gniffelend vaststellen dat ook hierop een visuele afrekening aangekondigd wordt. Symbolischer kan haast niet.
Even sceptisch lees je de afsluitende commentaren op pagina 35, 46 en 52. De Vranken-aanhangers die mee op het vlot postvatten bij de ex-kapitein. Het had allemaal subtieler en professioneler gekund. Wat wil je, het blijven vrijwilligers.
copyright tekening: Daan Jippes

Going underground: Mannaerts Ondergronds

Stripkunstliefhebbend Oog en Blik heeft de laatste jaren een behoorlijk inconsistent uitgavebeleid gevoerd. Terwijl je deze vroeger kon beschuldigen van elitarisme, hebben ze alle registers opengetrokken om zowel commercieel als artistiek hoge ogen te gooien. Bouncer in de eerste categorie, Maus in de tweede. Daar tussenin dobberen dan bekende en minder bekende talenten of genregebonden goedverkopers. Zo vond de Belgische Judith van Istendael er onderdak met haar De maagd en de neger en in haar kielzog volgt van Istendaels Brusselse overbuur met Ondergronds. Enerzijds verrassend omdat deze Mannaert-De Jaeger-strip een heel andere inhoudelijke inslag heeft. Anderzijds vanzelfsprekend omdat de tekenstijl in van Istendaels verlengde ligt. Ondergronds doet sterk denken aan Vreemde liefde van de Jouvray's. Via een bizarre revolterende thriller loodsen de auteurs ons door een romantisch drama met fantastische elementen. De vondst van het gevonden geheim op het eind is de sterktemaker. Diezelfde dromerige sfeer keert weer. Wauter Mannaert heeft potentieel en gooit iets te enthousiast alle registers open. Met te drukke kadertjes en overvolle pagina's biedt hij iets te weinig ademruimte om volledig van het geheel te genieten. Met elke extra pennenstreek boet hij aan kracht in. Desalniettemin is Ondergronds een knappe tour de force die gezien mag worden. Hopelijk zien we meer van Mannaert!

Piet Wijn speelt zijn Joker uit

Was je ook zo onder de indruk van Puk en Poppedijn? Boumaar put voor een tweede keer uit de magische bron van Piet Wijn en da's wederom spectaculair om zien. Wat meteen opvalt zijn de schitterende kleuren waarmee de artiest de lezer overdondert. Met zo'n warme gloed (vaak donkerblauw dreigend) vol feeërieke effecten krijg je schilderachtige taferelen. Het matglanzende papier zorgt voor de perfecte reproductie. Dobberend tussen Alice in Wonderland en de sprookjes van de gebroeders Grimm moraliseert Wijn er fantasierijk op los. Het eerste verhaal is meteen raak met de listige jongeman. Hoe hij de kasteelbewakers verschalkt, en de heks/fee die hem het juiste instrument bezorgt om de opdracht tot een goed einde te brengen. Zorg op zijn minst dat je niet overmoedig wordt en naast je schoenen gaat lopen. Piet Wijn bleef bescheiden en deed dat ook niet. Joker is daarvan het levende bewijs. Prachtjeugdstrip. Jammer van de stroeve, mechanische lettering die een stuk van de dynamiek wegneemt.
- Joker
- Levenslijnen 8: Family van
- Levenslijnen 9: Het proces
- Metabaronnen 9 HC
- Metabaronnen 9 SC
- Oorlog van de Sambers 4 Werner & Charlotte 1

Auteurreeks: Bilal, Moebius, Caza, Crepax

Even langsheen het boekenrek gewandeld en d'r een bijzondere collectie uitgehaald, met name enkele albums van de Auteurreeks. Uit mid jaren tachtig toen de volwassenenstrip boomde en zoals de reeks het al zegt de uitgever eerder uitpakte met de auteursnaam. Bilal, Moebius, Caza, Crepax, Chaland, voor een onwetend publiek een eerste kennismaking met deze nieuwe lichting straffe auteurs!
- bilal 1: ver van hier
- caza 1: zachtjes met de buren
- Collectie Pilote 5: Ver van hier
- guido crepax 1: harlem blues
- hugo pratt 1: de macumba van gringo
- moebius 1: de erectomaan
- Verzamelde werken van Moebius 5

Uit de oude doos: Rosinski's Western

Wanneer Rosinski zijn schilderschouders ergens onderzet, mag je er prat op gaan dat het resultaat verbluffend mooi zal zijn. Getemperd door voornamelijk sepiakleuren kan je genieten van een heuse retrostrip in een melancholische teint gedompeld. Het draagt allemaal bij tot de juiste Marlboro-sfeer. Van Hamme bespeelt de melodramatische snaar en drijft de spanning ten top. De dreiging is voortdurend inherent aanwezig, je voelt het clichézweem in de lucht hangen, toch verrast hij met de onontkoombare twist. Twee zelfs, waarvan eentje te veel. Western is een zeer mooi beeldverhaal geworden met slechts één minpunt: de fullcolour splashpages, dubbelpagina's die eerder als interludium dienstdoen dan het geheel verrijken. Hoe knap ook, ze ontwaarden het ritme. In een apart katern hadden deze beter tot hun recht gekomen.
- Bruno Brazil 10
- Che, de biografie
- Liar-Game 1
- Rode Ridder 2 Herdruk: De gouden sporen
- Simon van de Rivier 2
- Western HC
- Western SC

Paternalistisch: Moeder oorlog

Na de twee intimistische verhalen Miltons dromen en Inkt van toen verwacht je dat Maël wederom getypecast wordt om dit keer een oorlogsdrama vol pathetiek en ellende uit te beelden. Veel pathos zit erin, de modderellende vloeit voortdurend van het blad, alleen is de omkadering, het uitgangspunt dit keer anders. Moeder oorlog gebruikt immers als dekmantel een detectiveverhaal rond de moorden op enkele vrouwen dichtbij het front. Voorlopig zonder al te veel aanwijzigingen, al stelt de compagnie van luitenant Vialatte zich verdacht op. Logisch, want deze groep kanonnenvoer verbergt een geheim. Of de ontknoping bevredigend is, valt af te wachten. Maar de schrijnende poëzie van dit literaire werk (lyrische beelden en teksten) portretteren een verwrongen loopgravenoorlog. Knap van Maël.
- Corto Maltese Redux 13: De Helvetiërs
- Corto Maltese 12: De Helvetiërs
- Kuifje zwart/wit-facsimilés A5-formaat 4: De sigaren van de farao
- Kuifje zwart/wit-facsimilés 4: De sigaren van de farao
- Moeder oorlog 1
- Robert Gigi: Ugaki de samoerai
- Shutter Island

Glad IJs ont(k)leed: Pascal Brutal 2

Dat er bij het vertalen van een strip heel wat komt kijken, is vooral frappant wanneer het origineel volgepropt wordt met culturele referenties. In dit geval Frankrijk. Gezien de beperkte affiniteit werd hier en daar gezocht naar toepasbare equivalenten of gewoon leutige verwijzingen naar personen uit de persoonlijke levenssfeer. Soms satirisch, soms bespottend, maar nooit beledigend.
Een overzicht van de knipogen in Pascal Brutal 2: Sterker dan de rest:
- de cover: denkend aan Gilette: the best a man can get, resulteert dat in Pascal Brutal: sterker dan al de rest
- de titelpagina: varkens versus zwijn. Wil het lukken dat enkele maanden later Selfish pig van Andy Riley vertaald wordt als Varken!
- pagina 2: de Benelanden zijn duidelijk nog niet veranderd, zelfs de armen denken er rechts! Om de setting te concretiseren: Gasthuisberg, dokter Lecomte, Anne-Lore Vanhouche, bij de heilige Vangheluwe (als goddelijke aanroeping).
- pagina 3: de wet Turtelboom.
- pagina 4: Geert Wilders als bewindsvoerder van de Benelanden; Jean-Marie Pfaffs geloofsbelijdenis.
- Pagina 5: hoe kinderen opvoeden, de zachte of harde manier? In dit geval: belonen weekt duidelijk iets los (en da's meer dan platte kaka).
- Pagina 6: 'k heb er geen gedacht van van 't Hof van Commerce op de radio; Actiris zoekt werk voor jou.
- Pagina 7: W187; officier Ulla van Ael; Frank Vanhecke; Marie-Rose Morel; inch allah wordt nine inch nails allah.
- Pagina 9: de kernreactor van Doel.
- Pagina 10: senator Walter Grootaers en zijn 'Geef me werk'-plan.
- Pagina 11: 'Bij Silvio' (Berlusconi); Guyana Verhofstadt, travestiet; Celie Dehaene; Danny de Muynck; Haantje de Boeck; Mark Demesmaeker; Linda de Mol; tweeslachtig journalist Gert Kempeneers. Het had ook Michel Meesters kunnen zijn. Het Wijnegem Shopping Center? Chinese champagne: Tchang brut.
- Pagina 12: de stad vol van zichzelf met Miss Antwerp Beauty; Joyce de Trog; Titeuf; Descartes' "Ik denk dus ik ben"; Bin of Robin Laden?
- Pagina 13: Isabelle A's Laat je gaan
- Pagina 15: is Joyce Geert Lambert?
- Pagina 16: Bastien Vivès maakte In mijn ogen, dit is Sattoufs antwoord; de jonge Spaanse Oihana
- Pagina 17: de man van zes miljoen.
- Pagina 18: de minister van sport Jean-Marie Pfaff; een cd kopen van Barbara Dex? Stef Henrion op bezoek.
- Pagina 20: Rambo; Apocalyps Now I love the smell; Kris Lommelen.
- Pagina 21: officier de Crème, verwijzend naar Pieter.
- Pagina 22: het Brutal Gevaar-team, waarom staat die B in 't vet?; verwijzend naar deel 1, Vincent van Slowenborne (de Quickie).
- Pagina 23: de Full Monty; Aarschot voor de homo's; de de Lille-straat.
- Pagina 24: posters van De jeugd van tegenwoordig; café De Merlot.
- Pagina 25: reporter Ingrid Demeuleneire.
- Pagina 26: café Chez Guevara; gevangenis Plantin; het kapsel van Fabiola.
- Pagina 28: de onveilige wijken Kureghem en Limbabwe.
- Pagina 38: Gilles de Geus.
- Pagina 39: Bobbejaan Schoepen; Rob de Nijs; Pim Fortuyn; Jose Happart, Veronique de Kock; de Sint-Goedele-kathedraal.
- Pagina 40: Boudewijn II heeft een erg chocoladeachtige naam; Delphine Boel; het artikel uit het wetboek verwijst naar een geboortedatum.
- Pagina 41: Ria Valk zingt Worstjes op mijn borstjes.

Monsterlijke mensen

Logisch toch dat je griezelt en gruwelt bij en door het lezen van een zombiestrip, niet? Neen. Vaak laten de gekannibaliseerde etensresten je koud en denk je amper aan voorgekauwde kost die zwaar op de maag ligt. Hooguit doet het je walgen van de overdreven buitenzinnige beelden waarmee de overblijvende slachtoffers hun ziel verliezen aan rondzwervende monsters. Wat een cliché! Walking Dead is totaal anders. Want Kirkman en Adlard zorgen voor de portrettering van de misselijkmakende mensheid. Net als in Urasawa's Monster schuilt in elk van ons een gelijknamig beest, onderdrukt door moraal kan de mens zich temperen. Prachtig -bij wijze van spreken- is het om te zien hoe Rick geleidelijkaan zijn waardigheid verliest, hoe hij van ordehandhaver evolueert tot dezelfbehoudende wolf die enkel zijn roedel wil beschermen. Koste wat het kost. Wat een kommer en kwel, dit trieste leven!
- Comanche 11
- Gummbah 5: Net niet verschenen boeken
- Long John Silver 3
- Mauricet Sketchbook: Icon-O-clash Vol 1
- Pascal Brutal 2
- Walking Dead 5
- Walking Dead 6

Een uitnodiging: Welcome to Collinwood

Het lijkt wel de week van de verrassende wendingen. Hoewel, wanneer je deze klungelende klaplopers leert kennen en bezigziet in hun pogingen om de ultieme kraak te plegern, is het niet zo verwonderlijk dat ze uiteindelijk in het zand bijten. Welcome to Collinwood is een leuk tussendoortje dat door een gebrek aan karakteruitwerkingen net dat sprankeltje extra mist, de aanvullende bubbels om het geheel helemaal op te frissen. De onwaarschijnlijkheidsgraad wordt immers al te vaak overschreden waardoor je enkel absurde, lachwekkende situaties overhoudt.
Executive producers George Clooney en Steven Soderbergh die extra gewicht in de schaal leggen, dat geeft een film toch een extra cachet. Met Clooney vermomd als jood heb je meteen een lacher op de hand.
Welcome to Collinwood. Anthony en Joe Russo. 2002. ***

uitgePERSt: Papieren helden

Een leuk artikel van een ganse bladzijde in de Gazet van Antwerpen door Iwan Pas op woensdag 9 februari 2011 over drie stripwinkels binnen de Leien getiteld Papieren helden.
"Antwerpen heeft een serieuze reputatie als stripstad. Onder meer Suske en Wiske, de legendarische helden van Willy Vandersteen, werden er geboren. In deze drie Antwerpse winkels vindt u hun oeuvre, samen met een heleboel andere beeldverhalen, in alle vormen en kleuren."
Met dit als uitgangspunt krijgen de stripwinkels Tse Tse, Beo en Mekanik een extra klankbord om zich te profileren bij de gemiddelde Antwerpenaar. Inderdaad, ik voel me niet aangesproken.
Het opvallendst is meteen de onprofessionele invulling, want de opmaker van dienst was iets te voortvarend en wisselt pijnlijk genoeg de foto's van Beo en Tse Tse onderling. Het is maar dat je het juiste gezicht op de juiste persoon kan plakken.
Anekdotisch wordt een beetje de ontstaansgeschiedenis van de winkels opgerakeld met vooral Beo die uit de biecht klapt. Voots is het zoeken naar oneliners die de markt moet situeren. Terwijl de ene zegt "Ik sta wel achter de strips die ik hier verkoop. Bepaalde populaire strips komen hier niet binnen" (Tse Tse), heeft de andere het over "Graphic novels zijn erg in. De Japanse manga strip trekt een jong publiek aan, maar is voorbij zijn top en breekt niet echt door" (Beo). Vooral Mekanik is het commercieelst, die gooit het hele aangeboden gamma op tafel. Probeer dat eens te weerstaan.
Grappig dat Beo eindigt met een verwijzing naar Guust Flater. Alsof de opmaker daar bewust op inspeelde!
Heb je ook een (grappig) krantenartikel dat over strips gaat? Stuur het door!
Papieren helden. Gazet van Antwerpen. Iwan Pas. 9 februari 2011.

An englishman in LA: The Limey

Van origineel gesproken. Steven Soderbergh gebruikt beelden uit Ken Loachs Poor Cow om het karakter van Wilson (Terence Stamp) extra diepgang te geven. Zonder dit te profileren als een vervolg zijn de fragmenten ingenieuze aanvullingen die de echtheidswaarde alleen maar verhogen. Da's duizend keer getrouwer dan andere acteurs in zijn huid te laten kruipen of ongeloofwaardige make-ups toe te passen.
De indruk van arthouse wimpelt Soderbergh meteen weg door er een gezwinde, dynamische film van te maken. Langzaamaan met slechts sporadisch actie explodeert het drama. Pijnlijk is het vast te stellen dat Wilson eigenlijk zelf aan de basis ligt van zijn dochters dood, de kwintessens van het verhaal.
De keuze van Stamp als leading man is schitterend. De onverstaanbare, platsprekende Engelsman die met de botte bijl bruut inhakt op al die wouldbe gangsters onderneemt een eigen kruistocht, een hopeloos gevecht tegen de corrupte windmolens. Eduardo Raul (Guzman) is zijn getrouwe Sancho Panza die mee het pad op gaat en hem door dik en dun steunt.
Mooie beelden, uitstekend acteerwerk en de juiste muziek.
The Limey. Steven Soderbergh. 1999. ****

De strijdende Babes van Dark Dragon Books

Amin Gemei is de bedrijvige jongen die in korte tijd het Nederlandse striplandschap behoorlijk heeft veranderd met zijn visionaire fantasy-uitgaven. In een luxueus gedrapeerd kleed importeerde hij heroïsche helden als Conan en Red Sonja en zorgde ervoor dat we terug aan de robuuste, barbaarse tafel konden zetelen. Geplaagd door steeds dezelfde prijzige kritiek houdt de uitgever echter stand en dijt uit naar andere disciplines (vampieren, science fantasy). Met deze wassende stroom van genreboeken zou het wel eens kunnen dat hij een dijkbreuk veroorzaakt met eventueel catastrofale gevolgen. In het begin nog bescheiden met twee albums per maand, nu valt het al moeilijker bij te benen. Gemiddeld achttien euro voor tweeënvijftig pagina's die dan ook nog eens op één-twee-drie uitgelezen zijn, de politiek van glamour en glitter eist zijn tol. Hoe lang het publiek dit glossy nihilisme blijft slikken, het is afwachten.
Even slick en slimey doktert de commerçant campagnes uit om zijn verdeelpunten en kopers toch over te halen diens boeken extra te pushen. Bewonderenswaardig diens inzet om rechtstreeks met stripwinkels samen te werken om een grotere penetratie te realiseren. Of de 10 + 1 en de introductieprijzen (de eerste twee delen van Drain of Verloren Paradijs in pakket voor 29,95 ipv 35,90 euro). Gemeis zakelijke geest haalde ook de Strijders van Dark Dragon Books boven, een gelijmde set prenten op A4-formaat, interpretaties van enkele gerenommeerde Benelandse artiesten van DDB-personages. Henk Kuijpers, Minck Oosterveer, Hans van Oudenaarden en Thé Tjong Khing doen het met Red Sonja. Ken Broeders, Jorg de Vos, Erik Kriek hertekenen Conan. Jan Bosschaert en Christian Verhaeghe zien het Verloren Paradijs in rook opgaan. Fred de Heij herschildert Hercules. En Romano Molenaar zet zijn potloodtanden in Slaine. Oorspronkelijk drie albums kopen uit de collectie en zo'n prentenkabinet behoort tot jouw bezit.
Leuk en sympathiek, kan je stellen, want zo'n inventieve inzet moet toch beloond worden. Een kleine schare verzamelaars zal zich inderdaad aangesproken voelen om zich hierdoor te laten vangen, het gros van de gemiddelde kopers echter, haakt stelselmatig af. Net omdat de verpakking zo duur is en het inhoudelijke vaak iel en vluchtig leest, voel je je constant bekocht.
Vandaar Dark Dragon Books: in plaats van marketingtrucjes uit te dokteren, zorg voor compacte en goedkopere uitgaves, genre Y the last man, toch zeker wanneer het reproducties van American comics betreft. Het opgeblazen artwork levert immers geen extra meerwaarde op, integendeel. Het haastige spoedwerk valt des te straffer op, de zwakheden worden uitvergroot. Kies voor prijs/kwaliteit. Daar maak je een nieuw publiek mee warm.

Atalante herleeft via Silvester

Een luchtige Griekse kroniek waarin ofwel de Goden getart worden ofwel dat deze interveniëren in het heldenleven van sommige buitengewone mensen. Crisse zorgt voor een keurige introductie en weet het vrouwelijke hoofdpersonage meteen te plaatsen in de ruige mannenwereld. Dat de bevallige Atalante, onder de hoede van enkele beschermvrouwen, het ver zal schoppen, kan je meteen duidelijk aflezen. Maar dat de jongedame evenzeer geplaagd gaat onder een immense vloek, hebben we ook geweten. Crisse speelt er subtiel mee en laat het lot van de deerne ervan afhangen. De plot is spannend en ondanks de heroïek acceptabel, perfect gekadreerd in het fantasygenre. Minder voor de hand liggend is de 'komische', cartoony tekenstijl van de artiest. Zo lijken de Harpijen weggelopen rekwisieten uit The Dark Crystal en missen ze elke gruwelijke geloofwaardigheid. Fred Bessons inkleuring zorgt soms toch voor een erg straffe en wondermooie feeërieke sfeer. Met Het pact ga je zelf een verbintenis aan met Crisse om de volgende avonturen van diens heldin gedwee te volgen.
- Atalante 1 nieuwe uitvoering
- Atalante 4
- Hannibal Meriadec en de tranen van Odin 1
- Hartjes 5
- Leven van een loser 2
- Okko - Dossiereditie 6
- Rode Ridder 6 Herdruk: Het wapen van Rihei

Geblindeerd speeddaten

Wanneer je al wat ouder wordt dan bekijk je zelfs relationeel mogelijke ontmoetingen vanuit een zakelijk perspectief. Time is immers money en in plaats van geduldig ganser avonden op café te hangen in de hoop iemand interessant tegen te komen of te wachten tot het afgeleefde witte paard met de prinsesselijke deerne erop voorbijhobbelt, wil je supermarktgewijs shoppen en de mogelijkheden aftasten om te zien welk vlees je uiteindelijk in de kuip haalt. Meestal koppel je zoiets ofwel letterlijk persoonsgebonden ofwel figuurlijk door het aangename aan het nuttige te (s)lijmen, een etentje of een drankje als aanknopingspunt, hopende dat het restaurant d'r iets van bakt. Maar waarom niet via een theatrale opvoering, een danshappening of een muzikale gebeurtenis? Eén van de leukste ervaringen ooit was immers de knotsgekke, hilarische Dan Deacon die een zaal van honderd gezellen gezellig één liet voelen, alsof nieuwe verbintenissen gesmeed werden.
Het prikbord van de hoofdstad had op dat moment geen echte lokvogels. Nu kon ik mij verwaand moeilijk voorstellen dat er toch bepaalde groepen buiten Brussel afzakten om hun waren te prijzen, net zoals ik me viriel voornam. De februarikalender van 2010 bood weinig soelaas, tot de namen Lars Horntveth en Jon Hopkins ergens te lande vielen. In Leuven, in 't Stuk, in het kader van Kulturama. Hij was duidelijk 'in'!
Wie is 'in' hemelsnaam Jon Hopkins? De man die volgens het boekje Coldplay bijstond bij het mixen van hun laatste album. His Space was de ideale wegwijzer, met flashy richtingaangevende pijlen. Klonk als muziek in de oren. Logisch toch.
Om tot de essentie te komen: blind dates, je moet het een keer meegemaakt hebben om de clichés bewaarheid te zien worden. Afgestemd via secure herkenbaarheidstips (het toch wel zeer accurate 'ik draag zwart') steven je rotsvast op de locatie af. Extra identificaties nodigen je perfect uit op de plek des (on)heils. 'Ik zit in de buurt van de balie.' De beschrijving indachtig spreek je de eerste persoon met verleidelijke looks aan die daar -evenzeer hulpeloos- op jou staat te wachten. Eerste keer al meteen de goede keer, toch? Met haar kan je je immers direct ver-zoenen. 'Euhm. Ik wacht op een vriendin.' Op zo'n moment antwoord je niet ad rem genoeg door te opperen dat je haar vriendin wel kan spelen.
Gelukkig ziet je afspraak hoe je genant afdruipt en komt je in alle ellende tegemoet. Alleen ben je behoorlijk verbouwereerd. Niet door hetgeen je net overviel. Wel door het waanbeeld dat je had gecreëerd tussen droom en werkelijkheid. Dan merk je pas dat de wolken waarop je liep nauwelijks gebetonneerd waren en je de dieperik instuikt. Een tweede val. Grappig hoe je plotsklaps van dichtbij als buffer afstandelijkheid invoert. Hoe sympathiek en luchtig alles voorheen klonk en hoe summier de persoonsbeschrijving ook was (een klein leeftijdsverschil), in één oogopslag voelde het alsof ik met mijn moeder op stap was. Niet bepaald degene waarmee je date. In een oogwenk was de appetijt voorbij en bleef de noblesse oblige over. Hypocriet speel je het spel mee en zet het verstand op nul. Je bent daar nu toch en ja, je wil Jon Hopkins zien. Nu méér dan ooit.
Het voorprogramma van Lyenn was erg artyfarty met een hoog Anthony van the Johnsons-gehalte. Je merkte meteen waar hij de Amora-mosterd vandaan haalde. Het verblijf werd er niet draaglijker door.
Gelukkig was er de verbluffende set van Hopkins. Lekker stomend bracht hij de bezoekers in een trancendentale toestand zwevend op de beat. Hierbij fysiek stilstaan zou een hoofdzonde zijn geweest. Terwijl ik bescheiden meezinderde, bleef ze stokstijf staan. Toch merkte ik die terughoudendheid bij mezelf. Uit schaamte om helemaal in het oog van het selecte blinddatepubliek uit de bol te gaan. Zonde eigenlijk, alsof ik bomma niet wou laten clashen met deze overjaarse puber.
De nadronk in het Stuk-café was een gezellige babbel die me verrassend genoeg toch iets bijzonders opleverde. Terwijl ze geschiedkundige privé-informatie deelde, zag ik over haar schouder hoe Jon aan de bar postvatte en aangeklampt werd door om aandacht smekende jongedames. Ik haalde mijn versgekochte cd boven en liet die netjes signeren, een neurotische tic. Even leek het gebakken toen het gesprek met één van die vrouwelijke fans meteen op hetzelfde spoor zat, mijn trein reed echter de andere kant uit. Die obligerende noblesse, herinner je je nog wel? Al was het maar om beleefd afscheid te nemen. Tot nooit meer.
Jon Hopkins daarentegen, als die niet enkel in the middle of nowhere called Turnhout zou landen, dan ben ik erbij!
Jon Hopkins - Insides. Labozaal concert. In het kader van Artefact en Kulturama.
STUK. Leuven. 12 februari 2010.

De fillem van Ome Willem: gehaaide Swimming with sharks ofte The Buddy Factor

In het kielzog van House of Games is Swimming with sharks (op de generiek staat The Buddy Factor) een even listige film over psychologische onderdrukking en de bevrijding van angsten en lusten, alsof het beest in je wakkergeschud moet worden. Met een even frappant einde, een climax waar je ziekelijk kippenvel van krijgt.
Ook hier draait alles rond karakterspel, sterke dialogen gedragen door uitmuntende acteurs. Met de vuilbekkende en gehate haatdragende Kevin Spacey op kop, broekventje Frank Whaley kan enkel ondergaan. Het supersexy personage van Michelle Forbes is om op te eten, maar laat uiteindelijk een wrange nasmaak na. Theatraal kijk je naar een zimmer spiel, film herleid tot de essentie. Een goedgeschminkte jonge Benicio del Toro maakt zijn opwachting.
Hoe je als mens al je waarden kan verliezen. Wanneer je tussen de haaien zwemt, is het eten of gegeten worden!
Swimming with sharks - The Buddy Factor. George Huang. 1994. ***

Een opstandige Willy Vandersteen: de Geuzen

De Geuzen is best wel een interessante reeks omdat je op een relatief korte periode een opvallende stijlevolutie meemaakt in Willy Vandersteens laatste krachttoer. In de beginfase leunt de Geuzen visueel sterk aan bij het koldereske en glooiende van een Suske en Wiske-album, om naar het einde toe het strakkere, rechtlijnige van Tijl Uilenspiegel over te nemen. Wat De Geuzen net zo uniek en specifiek maakt is de zweem van Breughel die er voortdurend in rondwaart. Explicieter dan op de platen één en drie uit De wildeman van Gaasbeek kan welhaast niet, met exacte kopies van authentieke Breugheliaanse taferelen. Combineer dat met Vandersteens eerder Rubensiaanse anatomie en je kan de grootmeester duidelijk klasseren als de striperfgenaam van deze artistieke grootheden. Om meteen Vandersteens volledige oeuvre daaraan te koppelen is natuurlijk gevaarlijk, diens onevenwicht in productie en vooral in assistentenkeuze zorgde vaak voor immense stijlbreuken. In deze reeks merk je dat de hand van de Meester gehandhaafd blijft met de robuuste lijven die elkaar te lijf gaan. Legenden verstrengeld met historie, het is een leuke combinatie die in deze serie onderhoudende resultaten oplevert. Het doorbreken van het klassieke stramien van vier vaste stroken op een blad (om voorpublicaties te vergemakkelijken) biedt meer ruimtelijke mogelijkheden, iets wat de Geuzen ten goede komt.
- Geuzen 1: De zeven jagers
- Geuzen 2: De ekster op de galg (reeds besproken op 05/02/11)
- Geuzen 3: Flodderbes, de heks (reeds besproken op 23/02/10)
- Geuzen 4: De rattenvanger
- Geuzen 5: Soetkin, de waanzinnige
- Geuzen 6: Onheil boven Damme
- Geuzen 7: Soetkin, de waanzinnige
- Geuzen 8: Verraad in Duindijke
- Geuzen 9: De nacht van de satanszoon
- Geuzen 10: De wildeman van Gaasbeek
- Geuzen 1 luxe: de zeven jagers
- Geuzen 2 luxe: de ekster op de galg (reeds besproken op 05/02/11)
- Geuzen 3 luxe: flodderbes, de heks (reeds besproken op 23/02/10)
- Geuzen 4 luxe: de rattenvanger
- Geuzen 5 luxe: Soetkin, de waanzinnige

De fillem van Ome Willem: met David Mamet uitheems via House of Games

Als een mooi opeengestapeld kaartspel staat het leven van psychiatrice Margaret Ford gereed om in elkaar te stuiken. Het kraaknette, saaie, overvolle leven mist passie en opwinding tot een gelukkige uitlaapklep haar pad kruist in de vorm van Mike, een conman, eentje die van alle walletjes letterlijk pikt. Margarets kleptomane neigingen komen boven drijven, de dame raakt volledig in de ban van de zwendel. Ze wil er zelfs deel van uitmaken.
Berustende, getemporiseerde films waar een sfeervolle dreiging vanuit gaat zonder het bombastische knal-boem-pats, ze bestaan, voornamelijk in het brein van theatraal verteller David Mamet. Wars van sterke en verrassende plotontwikkelingen met op maat geschreven dialogen voor de androgyne Lindsay Crouse (door diens klederdracht nogal gedateerd) en vooral de ijzersterke, immer stijlvolle Joe Mantegna, krijg je een sterk staaltje psychologisch drama, te vergelijken met Matchstick Men, alleen hierin een fatalere afloop.
Theatraal en beklijvend.
House of Games. David Mamet. 1987. ***½

Opiumhandel in Kuifje: Tschangté

Casterman is onvoorstelbaar wat betreft de commerciële exploitatie van diens patrimonium, met natuurlijk Kuifje op kop. Zo bestaat De Blauwe Lotus in verschillende formaten op de markt. Is het sop de kool niet waard? Toch wel. Net door die veranderende uitvoeringen valt er op elk van hen wel iets aan te merken. De besprekingen onderling variëren dan ook! Wat je zeker moet onthouden: dit is ongetwijfeld één van de hoogtepunten uit de geschiedenis van de stripliteratuur. Verschenen in 1936 bewijst Hergé over een immense maturiteit te beschikken wat betreft artisticiteit en verhalend vermogen. Het strakke ritme van drie stroken per blad werd hierin geperfectioneerd met vloeiende passages als resultaat. D'r zit zo veel schwung in de plot en de ondersteunende tekeningen, met een geloofwaardigheid die je zelfs zovele jaren na datum meezuigt in dat fascinerende opiumverhaal. De opstap die de kunstenaar maakt na De sigaren van de Farao is verbijsterend, met een accurate precisie zo'n dynamiek weergevend. Bovendien hebben alle figuren nu een vaste vorm, zelfs Kuifje heeft er nooit zo mooi uitgezien. Straffer nog, in de latere versie is hij groter, uitgerokken, waardoor een deel van zijn flexibiliteit verdwijnt. Nog zo'n sterktehouder is het gebruik van grijstinten. Met mooie rasters brengt Hergé enorm veel sfeer aan in het geheel. De Blauwe Lotus, een ongeziene krachttoer. Best in deze versie te ontdekken, groot of klein! Grappig, de verwijzing naar Erps-Kwerps in dit album (pagina 67).
- Kuifje zwart/wit-facsimilés - A5 formaat 5: De Blauwe Lotus
- Kuifje zwart/wit-facsimilés 5: De Blauwe Lotus
- Kuifje kleurenfacsimilés 5: De Blauwe Lotus
- Kuifje 5 HC
- Kuifje 5 SC
- Kuifje - A5 formaat 5
- Piet Pienter en Bert Bibber - 't Mannekesblad 46: Het vredeswapen
- Piet Pienter en Bert Bibber - 't Mannekesblad 47: Het gestolen vredeswapen
- Piet Pienter en Bert Bibber - Standaard 46: Het vredeswapen
- Piet Pienter en Bert Bibber - Standaard 47: Het gestolen vredeswapen
- Rode Ridder 17 Herdruk: De zeekoning

Wat zijn ze flexibel: The Expendables

Volledig over de top met actiegerichte sequenties blaast Stallone met veel bombardie letterlijk het genre op. Geen dirty dozen of het groeperen van een hechte bende vechtersbazen, wel net de confrontatie tussen stoere rakkers onderling. Bruce Willis is het intelligentst en speelt enkel de intermediair die niet over daken hoeft te springen om zichzelf te bewijzen. In een Tarantino-achtige rol (Mister Church) is hij de opdrachtgever. Jason Statham is de lijdende held die gebukt gaat onder liefdesverdriet. De stoere bink begrijpt haar onbegrip niet en kan zich nadien toch uitleven via een robbertje in elkaar slaan. Ook Stallone hervindt bepaalde menselijke waarden wanneer Mickey Rourke in huilen uitbarst over het verliezen van diens geweten. Had hij het maar eerder geweten!
Dé topscènes bevinden zich respectievelijk vanaf minuut 20 en 50 van de lange speelfilm. De eerste wanneer Arnold Schwarzenegger opduikt en zijn mercantiele geest opzijzet om zich op andere zaken te concentreren, het verbale gevecht tussen Sly en Arnie is een ware liefdesverklaring. Tijdens de tweede is het ster Jet Li die zich tekort voelt gedaan door zijn opdrachtgevers (teamgenoten). Zo'n ukkie zou immers dubbel zo veel moeten verdienen omdat hij dubbel zo hard moet werken. De film had méér van deze fun moeten bevatten.
De ster (naast Arnold) is echter Eric Roberts die dankbaar gebruikmaakt van het de slechterik-cliché. Ultrawreed en meedogenloos hangt hij de bastaard uit. Zwartwitter kan niet.
Het grote minpunt van de film is het extreme geweld dat gehanteerd wordt.
The Expendables. Silvester Stallone. 2010. ***.

Stripkrant

Ik weet niet meer waar precies, maar op een of ander Nederlands festival werd me vorig jaar een stripblad in handen gestopt, een gratis krant die van de pers rolde in een oplage van tienduizend stuks. Initiatiefnemer Alex van Koten, BNS-lid (*), wou hiermee een breed publiek laten kennismaken met Nederlands striptalent. Onbekende en gevestigde namen vulden elkaar aan in de veertig pagina's dikke uitgave.
Op zich is het bijzonder makkelijk om kritiek te geven op de soms amateuristische bijdrages van minder bekende goden. Edoch wordt dat ruimschoots gecompenseerd door de aangevulde kwaliteit. De gratis Stripkrant biedt immers een brede waaier aan talenten, voornamelijk gespecialiseerd in de gagstrip, kort en komisch om je dag even te verblijden. En al is de balans tussen bekend en minder- of zelfs onbekend onevenwichtig (waar zitten Kolk, van den Boogaard, Kuijpers, Oosterveer, de Heij en andere coryfeeën), spreekwoordelijk krijg je waar voor je geld. Iets kosten deed het immers niet.
Evenzeer kan je je beklagen over de bescheiden druk, 'slechts' tienduizend exemplaren op een potentiële markt van om en bij de 16 miljoen inwoners (Vlamingen niet inbegrepen). Een druppel op een hete plaat, toch zeker wanneer je deze uitstrooit via stripmanifestaties, dat zijn specifieke trekpleisters waar sowieso liefhebbers en kenners rondhangen.
Of wat dacht je van het formaat? Niet het tabloid waar de gevestigde uitgeverijen nu naar grijpen om papier te besparen en klantvriendelijker in de hand te liggen. Met echt 'gazette'-papier dat afgeeft op de vingers.
Allemaal belachelijke redenen om een uitstekende promotiecampagne ongeoorloofd te kelderen. Het siert de BNS-vereniging immers dat ze de draagkracht van diens leden uitstraalt met een instrument waarin de ledende artiesten het best tot hun recht komen: via een magazine, in dit geval een krant. Zonder al te veel poeha en persoonsverheerlijking (enkel links naar de websites van de gepubliceerde auteurs en een begeleidende intro), zonder godenverering en zonder klassenonderscheid. De afwezigen hebben duidelijk ongelijk.
Vlaanderen heeft ook dringend nood aan zo'n bewonderenswaardig initiatief. Terwijl de overheid geld wegsmijt via het Vlaams Fonds der Letteren en artiesten ondersteunt met gezelschapsbeurzen, zich door uitgevers laat uitmelken als marktcorrigerende koe of op internationale festivals artificieel in stand wil houden dat 'wij' toch zo'n hoogstaande stripcultuur hebben, zou er beter werk gemaakt worden van een magazine dat gratis verspreid wordt via de geschreven perskanalen (De Standaard, De Morgen als de 'intellectuele' pijlers; Het Laatste Nieuws en Het Nieuwsblad voor de populistische inslag) waarbij het VFL hiermee een breed publiek wil laten kennismaken met Vlaams striptalent. Leer mensen strips lezen in plaats van elitair te wezen. Misschien geraken we dan ooit van het Vlaamse verkleuteringsstigma af!

(*) BNS = Beroepsvereniging van Nederlandse Stripmakers

Corruptie in Egypte: Milan Hulsings Stad van klei

Milan Hulsings Stad van klei afkraken omdat het een gedeeltelijke kopie is van een ander werk, zou oneerbiedig zijn. Wat Hulsing presteert op een bescheiden Nederlandstalige markt is gewaagd en toont een zeker internationaal potentieel. Dat de strip verschijnt in een tijd dat Egypte een revolutionaire brandhaard is geworden met heel wat aanklachten tegen de op post zijnde regering en de daarbij gepaard gaande corruptie, is commercieel mooi meegenomen. Nochtans zou de strip eender waar kunnen afspelen in de wereld, op plekken waar het egoïsme en de hebzucht van de mens -dat inherent aanwezig is- de kop opsteekt. In Rusland bijvoorbeeld! Waarom daar? Het lijkt onwaarschijnlijk dat Hulsing niet onder de indruk is van Rabaté's Ibicus. Stilistisch leunt Hulsing zeer dicht aan bij de grafiek van voornoemde artiest en gek genoeg dobbert het verhaal ook inhoudelijk in eenzelfde poel des verderfs. De op- en ondergang van een opportunist, een grabbelaar, die zich verrijkt op de rug van anderen. Voor een leek is Stad van klei begrijpelijk een openbaring, met Hulsings vormelijke invulling als knap waagstuk. Leg je het echter naast dat grote meesterwerk van Rabaté, dan merk je het verschil. De waanzin die niet volledig tot uiting komt (al weet hij dat goed te scheiden via twee kleurpaletten), het soms haastig inconsequent anatomische dat in de klei blijft kleven. Desalniettemin zeker het lezen waard!
- Detective Conan 12
- Drain 1
- Drain 2
- F.C. de Kampioenen 66
- Namibia 2
- Rode Ridder 18 Herdruk: de Witte Tempel
- Stad van klei

De weggelaten grafrede

Meestal is het overzicht van voorgaande publicaties op de achterkaft van een boek vaak droog en saai, Boucq maakt er een vloeiend geheel van door de titels te incorporeren op de zerk.
Mijn optiek was, maak daar een actieve, leutige grafrede van en zo blijf je in de ludieke sfeer. Deze werd jammer genoeg niet geplaatst (vergetelheid?, opmaaktechnische complicaties?). Voor de liefhebber toch de vervollediging. Print af, knip uit en plak deze alsnog achterop het vierde album De ondraaglijke lichtheid van een doods bestaan:

voor wie het wil weten,
dit is mijn (graf)rede:
voor elkeen een must,
moordende levenslust.
voor wie mij zou verraden
toon ik geen genade.
en eeuwig internet alom
via www.de-dood.com

Hermann -Jeremiah- Huppen

Sinds jaar en dag viste stripbeursorganisator Nijdrop steeds langs het net om superartiest Hermann op hun jaarlijks festijn te verwelkomen. Voor 2011 hapte hij eindelijk toe en rees de vraag of diens immense ego wel paste in het kleine kader van grootstad Opwijk? Hermann wordt in de wandelgangen immers geklasseerd als zijnde niet al te aimabel met een weerbarstig karakter, afhankelijk van met welke voet hij die morgen uit bed opstond. Een vooroordeel dat de artiest trouwens gretig in stand houdt tijdens diens publieke optredens. Beschouw het als een veiligheidscorridor om te vermijden dat iedereen die zijn pad kruist zich meteen opwerpt als potentiële facebookvriend.
Door de praktische plichtplegingen van het opruimen kon de organisatie zelf niet mee op restaurant om Hermann te belonen voor zijn charmante en professionele aanwezigheid (1). Ondergetekende werd hiermee dan ook 'opgezadeld'. Er zijn minder aangename manieren om je zondagavond af te sluiten, al kende ik deze pappenheimer.
Is de ruwe bolster een zachtgekookt ei geworden? Had hij die morgen toch de juiste vloerbeweging uitgevoerd? Of heeft de grumpy old man (ondertussen 72 jaar) zijn Walter Matthau-identiteit afgeworpen en vereenzelvigt hij zich nu meer met Jack Lemmon? Als een doorwinterde poolvaarder doorbrak hij constant het ijs en vertelde heel openhartig niet enkel over zijn métier, ook het persoonlijke aspect kwam uitgebreid aan bod.
Voor publicatie vatbaar is het wie-heeft-je-zoal-in-de-zak-gezet-onderwerp. Naast op de Franse markt opererende initiatiefnemers was het vooral het hilarische dichtbij-huis-verhaal rond een Kortrijkse uitgever die ooit inventief voorkaftprentjes van luxes recycleerde (vooral Schemerwoude-afbeeldingen) als ex-librissen ondertekend met 'authentieke' valse Hermanns. Heb je d'r daarvan thuisliggen, je bent gewaarschuwd. Bovendien had de goede man dé deal van de eeuw: een luxe-editie op formaat van de originele tekeningen in beperkte oplage (zoveel als er pagina's zijn) met telkens zo'n uniek origineel bij. Kan best interessant zijn als de uitgever tenminste niet 50% van de verkoop opeist van het origineel. Plastisch beschreef Hermann waar deze initiatiefnemer zijn idee mocht stoppen.
Steeds met humor en vaak raak gaf hij zijn visie op de stripmarkt: het circus Angoulême waar prijzen uitgedeeld worden op basis van de ons-kent-ons-mentaliteit; de ernst waarmee jonge artiesten zich toch o z'au sérieux nemen, in plaats van hun werk vakkundig te benaderen, zo kenmerkend alsof de voor Hermann onbekende naam Brecht Evens zwevend in de lucht hing; het artistieke genie Giraud en diens bloedzuigende echtgenote. Of haalde hij anekdotes boven over zijn buitenverblijf in het zuiden van Frankrijk. Wat dacht je van de onverzekerde, loslopende koe die tijdens Hermanns afwezigheid in diens zwembad terechtkwam en daardoor het gesofisticeerde afdekkingssysteem naar de knoppen hielp (2)?
Als een echte entertainer trok hij het laken naar zich toe, ofwel zijn gal spuwend, ofwel gezapig mededelend. Verrast was je dan ook wanneer hij zo'n intieme tip van de sluier oplichtte, heel openhartig sprekend over liefde en dood. Wie weet gaan we ooit nog een zogezegde 'grafische roman' van hem mogen lezen.
Dan ken ik er toch al enkele details uit!

(1) Hermann had opgelegd dat er veertig tickets uitgedeeld mochten worden die hij in twee uur zou afwerken, iets wat hij met volle overgave deed. Zelfs met een extra marge van 5% op het einde was dat zeer professioneel en zonder capsones uitgevoerd, zonder machinaal over te komen.
(2) De koe overleefde, edoch heeft nooit de aangerichte schade vergoed.