Hugo Cassavetti haalt alles uit de kast om de drie albums te analyseren. Hij had gerust nog verder mogen gaan met het bejubelen van deze cruciale albums. Wie was Generaal Geelkop in het echt? In hoeverre weerspiegelt hij het karakter van Custer. Hoe de strip evolueert, als een docent grijpt de dossierschrijver enkele voorbeelden aan (die gerust in de bijlage opgenomen mochten worden), je hoopt dat een andere artiest ooit rechtstaat om Girauds genialiteit met nog concretere feiten te bevestigen. Over
Generaal Geelkop: Blueberry drijft de spanning met zijn overste steeds verder op de spits. De rebel versus de gezagvoerder die onverzettelijk en ten koste van alles zijn dodelijke wil wil doordrijven. Tot in den treure toe, zo erg zelfs dat het irriteert. Moet je echt zo lang wachten op gerechtigheid terwijl Blueberry zich ondertussen uit de naad werkt om net dat stuk crapuul voor verder onheil te behoeden. Tussen discipline en verraad, waar ligt de grens.
Generaal Geelkop, een enerverend man in een enerverende achtervolgingsstrip. Over
De mijn van Prosit: een klassiek voorbeeld van het Avontuur met een grote A. Klasse hoe in een vrij klassieke periode Charlier en vooral Giraud de traditionele conventies doorbreken en zich -ondanks het keurslijf van de 'brave' western- geëngageerd uiten met een rebelse ex-soldaat die discipline afzweert en toch de functie van sheriff uitvoert! De babelzieke Charlier blijft praatgraag het verloop van het verhaal met uitweidingen ondersteunen, je zal alles geweten hebben. En Giraud, die lijkt over het hele speelveld te vliegen om elke beweging van eender welke hoek te kunnen 'filmen'. Da's pas tekenwerk met ballen, al is Giraud af en toe inconsequent en lijkt Mike Blueberry de ene keer te afgelikt, (pagina 10, kaders 4-5) tegenover de karakterkop naar het einde.
De mijn van Prosit, een pioniersverhaal met echte smeerlappen in de hoofdrol. En over
Het spook van de goudmijn: Giraud groeit zienderogen en bloeit bewonderenswaardig verder open. Composities en cameraspel, de regisseur heeft de touwtjes strak in handen. Alsof Charlier ten dienste staat van de tekenaar (terwijl je zou veronderstellen dat het omgekeerde waar is) met een dramatische climax tot gevolg. Terwijl je nu zou zeggen dat de strip wars staat van clichématige gebeurtenissen, moet je cultuurhistorisch onderschrijven dat Giraud en Charlier anno 1972 hun tijd ver vooruit waren. Toen cowboys nog echte cowboys waren en in de bergen niet zeurden over gebroken ruggen en op elkaar gingen liggen!
-
Amoras, De kronieken van 2
-
Amoras, De kronieken van 2 LX (linnen)
-
Amoras, De kronieken van 2 LX (semileer)
-
Blueberry Integraal 4
-
Bouncer Integraal 4
Eindelijk de Griffo die je graag wil zien: in een historisch kader (hoewel
Golden Dogs dat ook had, uitstekend begeleid qua inkleuring. Het verhaal leunt akelig genoeg bij het eerste deel van
Spiegelingen aan. De schrijver met een mogelijks gespleten persoonlijkheid die een gevaar voor het eigen leven vormt. Met die dualiteit wordt handig intrigerend gespeeld. Is het echt of slechts een hersenspinsel? Rodolphes afhandeling is misschien wat gemakzuchtig, het bevredigt de nieuwsgierigheid. Genieten is het van Griffo's tekeningen in een uiterst toepasselijke achtergrond. In de Nederlandse vertaling meteen twee delen gebundeld, je krijgt geen plaspauze en mag meteen verder duiken in de verdoken uitspattingen van Dickens.
-
Dickens & Dickens Integraal
Het eiland is meer dan een thriller. Een gesloten gemeenschap, veilig afgezonderd van de vijandige buitenwereld, krijgt plotsklaps toch bezoek. Terwijl je denkt dat deze persoon, militair zelfs, een geheim meedraagt, blijkt niets te zijn zoals het is.
Het eiland is een psychologische thriller over een aards paradijs dat niet enkel van buitenaf bedreigd wordt, inherent zijn er tegenstrijdigheden die voor extra spanning zorgen. Een beetje Shakespeariaans, interessant voer om de ontwikkeling van de personages te analyseren. Lorenzo Palloni werkt het goed uit. Grafisch is de artiest minder sterk, weinig handvast, anatomisch niet altijd even correct, eerder ruw alsof het een storyboard betreft. Maar het tekort aan esthetisch raffinement compenseert hij met ijzersterke kleuren die de eilandvertaling extra pigment geeft.
Het eiland, een plek waar je niet graag wil stranden.
-
Eiland, Het
-
Ekhö 6 SC
-
Ekhö 6 HC
Je zou denken dat
Filip & Mathilde enkel overleeft bij de gratie van de vele cameo's in het boek. Neem bijvoorbeeld de cover: naast Manneken Pis en de Koninklijke familie ook de karikaturen van Jacques Brel en Toots Thielemans op de cover. Niets is minder waar. Zelfs zonder bekende gezichten heeft Cambré de juiste balans gevonden en vormen de huiselijke beslommeringen van een koningspaar een afspiegeling van wat jan modaal ook dagdagelijks meemaken. De verzuchtingen in het gezin, op een iets majestatischere schaal. Grappig. Vallen her en der te herkennen: Conchita Wurst (pagina 4, kader 9), Sandra Kim (4-4), Charles Michel (4-9), Willem-Alexander en Maxima (5-10), Clifton (8-4), John Cleese (8-6), Mick Jagger en Keith Richards (8-7), Poetin en Merkel (15), Trump (21-9, 34-1), Jani (29-3), Delphine Boël (43-9), de regering (47-9), Biebel (47-9). Nog een pluspunt: met vaste inkter Frodo De Decker zit er uniformiteit in het album.
-
Filip en Mathilde 2
In de categorie sublieme verzinsels overtreffen Midam, Adam en Patelin zich. Behoorlijk seksistisch tonen de heren aan hoe het denkpatroon verschilt tussen mannen en vrouwen. Hoe de ene zus bedoelt terwijl de andere totaal iets anders wil zeggen. Is de avatar uit Game Over zo gemodelleerd volgens het masculiene patroon en hoort de vrouw enkel achter het fornuis, goed voor de was en de plas (pagina 4, de strijkplank). Met feminisme valt zeker niet te spotten. En om de situatie nog erger op de spits te drijven, is zij precies de vertegenwoordiging van het domme blondje. In welk onheil stort ze hem nu weer? Probeer eens niet te lachen, gieren of te gniffelen tijdens deze
very bad trip.
-
Game Over 15
-
Geheime Driehoek, De - Lacrima Christi 2
Zonder Otomo de loef te willen afsteken, creëert Reynès zijn eigen
Akira. Kinderen waarop geëxperimenteerd wordt om hun speciale krachten te ontwikkelen, het kan catastrofale gevolgen hebben. Een eeuwenoude beschaving ligt ervan aan de basis, een ontevreden potentiële opvolger legt zich niet neer bij de keuze van de ware. Dan merk je pas hoe explosief iemand kan zijn. Zesenvijftig bladzijden actie en avontuur in een harmonieus geheel, helaas niet in een harmonieuze wereld. Zeer mooi en efficiënt getekend met dito inkleuringen van Reynès (en Vernay).
-
Harmony 3 ****
-
Hel, De avonturen van 2 SC
-
Hel, De avonturen van 2 Dossiereditie
-
Janitor, De 5
-
Minimensjes Integraal, De 2
Lax laat je net iets te veel in het ongewisse. Toch zeker wat betreft het lot en de drijfveer van Ousmane. Zijn pad werd niet klaar en duidelijk uitgestippeld en lijkt als passant slechts een kleine bijrol te spelen. Nochtans slorpte zijn verschijning een groot deel van de eerste episode op. Bizar. De focus ligt dus meer op hetgeen er met Jean gebeurt. En daar schiet Lax wel treffend raak. Schrijnend onderga je zijn lijdensweg, het optimisme dat gefnuikt wordt. En in tegenstelling tot
Paths of Glory gaan de auteurs verder. Veel verder.
Moederland wordt daardoor een eerherstel voor allen die onterecht veroordeeld werden. Voor al degenen die de gruwel en ondoordachte beslissingen van hogerhand moesten opvolgen, tegen wil en dank, en bij de minste weigering aan de schandpaal werden genageld tot de dood erop volgde. Wat een intensiteit. Blier vertoeft tussen Loisel en Vincent. De ene een klasse te hoog door zijn elegante sierlijkheid, de andere uit de lagere regionen door zijn slordige losheid. Twijfelde je bij deel 1 nog, met deze tweede schiet Lax in de roos en raakt je diep in het hart.
-
Moederland 1
-
Moederland 2
Eigenlijk voert Kraehn het vervolg perfect uit, het is alsof je terug naar een oude aflevering van
Tramp kijkt, zo getrouw is zijn opvolging. Alleen haalt Jusseaume het allerbeste uit zichzelf en verheft dit - (eerste gedeelte van het) album als zijnde een testament - tot een nog hoger niveau. Wat zijn die tekeningen o zo wondermooi: de bloedrode hemel (pagina's 30 en 31), de deinende zee (9-1), de elegante stilering van de personages die bijna Corto Maltese-achtige proporties aannemen. Het doet pijn om van zo'n groot tekenaar afscheid te nemen. Jammer dat hij de cover ook niet kon schilderen (zachte potloodlijnen in de kleurvlakken). Het interview achterin legt de ziel van deze driedelige
Storm op komst bloot. Kraehn heeft het uitstekend gecombineerd: drama, thriller, romantiek, liefde en verraad.
Wuthering Heights op zee.
-
Tramp 11
-
U-Boot 3
-
Vasco 27
-
Warship Jolly Roger 1
-
Warship Jolly Roger 2
Erg eervol, op de cover staat niet eens de naam van de artiest. Michaud is zo'n kind van de Bourgeon-school: rauw realistisch in een historische context. Dus dat past perfect bij deze geschiedkundige inslag. Artistiek alvast geslaagd. De concurrentie echter met het veel modernere
Notre Dame waarin de actualisering ervoor zorgde dat het tijdloos is, maakt deze versie stoffig en oubollig. Tragisch fataal schuwt Victor Hugo de ontreddering niet. Iedereen komt wel op zijn of haar manier onvoorzien aan zijn eind. Literair heb je alvast niet de indruk iets lyrisch te lezen, maar als spiegel van de menselijke ziel in een fatalistische omgeving kan dit drama wel tellen. Michaud geeft dat duidelijk weer.
-
wereldliteratuur in strip - De klokkenluider van de Notre Dame ***½
Geen opmerkingen:
Een reactie posten