Op een lijst van melig onderhoudende weekendfilms zou
Geen weg terug op het einde van de 20ste eeuw niet misstaan. Grensons politieke antimilitaire insteek tracht mensen dichter bij elkaar te brengen en oude (familie)geheimen bloot te leggen. De omkadering is iets te artificieel om waarheidsgetrouw over te komen. Net als de tekeningen die de emoties niet kunnen vatten. Is het vooral de hardheid van de inkting die je harteloos maakt? Stel je voor, een volledig boek getekend annex geschilderd zoals op pagina 84. In het Frans oorspronkelijk verschenen in 2 delen, bij ons gelukkig samengebald zodat je meteen de onthullingen krijgt. Dromen, nachtmerries, trauma's, vergeten of vergeven, Grenson gooit de zware thema's allemaal op een hoop. Helaas is het resultaat zeemzoeterig licht. Pagina 175 laat een deur open voor ooit een eventueel vervolg. De bewondering van Grenson voor Alec Severin valt van pagina 162 af te lezen (een illustratie op de achtergrond, gesigneerd Al Sevrin). Eens je begint is er aan
Geen weg terug geen weg terug meer.
-
Garfield (groot A4-formaat - kleur) 106 **½
-
Garfield (groot A4-formaat - kleur) 109 ***
-
Geen weg terug ***
Geen opmerkingen:
Een reactie posten