(on)gezien

Listig om de flitspalen zo te omzeilen.Sensationeel. Met een handige bereden escorte snel je als VIP-bus over de weg doorheen bebouwde en onbebouwde kom. Eén lustige kapoen heb je nodig om de camera af te dekken en je kan lustig verder gaspedaaltrappen, de verkeersregels met de voeten tredend. Ondanks de gladde pogingen om confraters te behoeden voor flitspalen, moet je wel oppassen dat je uiteindelijk niet zelf gekiekt wordt! Na veel media-ophef geeft de stoutmoedige filantroop zich aan bij de politie. Natuurlijk wordt net dat element van het verhaal door de journalistiek niet uitgespit.

Wanneer het Noodweer toeslaat

"Als er ooit een reden was om het jaarverslag van Studio Noodweer te bemachtigen, dan is het wel dit jaar. We zullen het meestgebruikte woord van 2008 niet in de mond nemen, maar we weten allemaal dat het jaarverslag van menig bedrijf over afgelopen jaar om te huilen is. Reden te meer voor ons om een uiterst vrolijk en optimistisch jaarverslag te presenteren."
- Noodweer Jaarverslag 2006 ***
- Noodweer Jaarverslag 2007 ***
- Noodweer Jaarverslag 2008 ***

Brooklyn's Finest

Richard Gere heeft zijn carrière behoorlijk laten wegzinken door rollen aan te nemen waarin hij de afgelikte gigolo speelt. Je zou hierdoor haast vergeten dat de man werkelijk meer dan enkel potentiepotentieel in zijn mars heeft en op het doek daadwerkelijk kan schitteren. Mike Figgis wist dat maar al te goed uit te buiten en castte hem als corrupte politieman in Internal affairs. Al is Geres personage in Brooklyn's Finest van een andere aard, de flik met een kantje af is compleet op Geres lijf geschreven. Hij is dé sterkhouder van het geheel.
"Three unconnected Brooklyn cops wind up at the same deadly location after enduring vastly different career paths."
Don Cheadle, Ethan Hawke en Wesley Snipes op de aftiteling, een mooie schare waarmee Antoine Fuqua kan uitpakken. De The Wire-achtige opzet, verschillende verhaallijnen die door elkaar heenlopen naar het einde toe, de ontwrichte buurt waar het niet zo gezellig vertoeven is, de opbouw naar een eclatante climax, Brooklyn's Finest doet niet hetzelfde stof opwaaien. Wat je traditioneel een gemiste kans noemt.
Brooklyn's Finest. Antoine Fuqua. 2009. ***

Ronson Incorporated

Of er hierna nog nieuwe Ronson Incs gaan verschijnen, is een raadsel. Net nu de meeste hardvochtige detectivegroep vorm krijgt en je zelfs begeesterd wordt door hun kordate optreden,absoluut noodzakelijk in de Wild West-wereld, keert artiest Oosterveer deze potentiële reeks voorlopig de rug toe. Nochtans krijgen de karakters meer vorm en biedt Ritstier een dubbelverhaal met telkens een ontknoping. Het Deadwood-pad wordt niet meer bewandeld, de cowboys gaan stilaan hun eigen weg. Jammer dat Ritstier elk kadertje tekstueel benut, alsof er op de prairie nooit gezwegen werd! Desalniettemin een goeie western. Dat er alsnog een vervolg op volge.
- Ronson Inc. 2 HC ***½
- Ronson Inc. 2 SC ***½
- Sombrero Zwarte Reeks 172: Ontmaagd ***

Een uitstap gepland naar Zombieland

Cartoony plezier dat je best niet opzoekt na het rijkelijk vullen van de maag. De inhoud zou zich wel eens kunnen keren of oprispen, zo wansmakelijk gaat het er in de beginfase van de film aan toe. De begingeneriek zet echter de toon en maakt duidelijk dat je met een uitzinnige overdrijver te maken hebt. De grens is ver genoeg getrokken, bang hoef je niet te zijn. Alleen het kotszakje bij de hand houden. Je weet maar nooit.
"De student Columbus is een echte nerd en werkelijk overal bang voor. Dankzij zijn achterdocht overleeft hij wel een plaag die mensen verandert in allesverslindende zombies. De wapenfreak en twinkie-fan Tallahassee kent totaal geen angst. Samen moeten ze nu de strijd aanbinden met een afgrijselijk gevaar: elkaars gezelschap. Een waanzinnig hilarische comedy."
Wat Fleischer met Columbus doet is vermakelijk. Het introduceren van diens doorzichtige overlevingslijstje geprojecteerd op de pellicule, het is Columbus' levensnoodzakelijke herinnering. Woody Harrelson is geknipt voor de rol van verknipte overlever. Hij kan zich compleet uitleven net als de hilarische Bill Murray. Heerlijke splash and splatter.
Zombieland. Ruben Fleischer. 2009. ***½

Kami- of oe-kaze?

Als de kat van huis is, dansen de muizen op tafel. Artiest Bollie haalt de mooiste kunstjes boven in afwezigheid van zijn 'baasje' (518). Totdat die om de hoek komt kijken, dan is de lieve hond de lamzak zelve. Met een vrijgevochten huisdier als hoofdaandeelhouder in de gags en de lieve, naïeve Billie als ondersteuning. Jeugdig frivool, familiaal bezinnend. Niet om te bulderen, wel al glimlachend genieten van deze gezinsspiegel. Roba heeft de juiste vorm te pakken.
- Bollie en Billie 8 ***½
- Oekaze 4 HC ***
- Oekaze 4 SC ***

De fillem van Ome Willem: Donnie Darko

Toen me verteld werd dat veertienjarigen een schoolprojectie voorgeschoteld kregen van het mythische Donnie Darko, overmande enige vertwijfeling toch wel deze gewaagde keuze. Is dit wel geschikt voor deze leeftijdscategorie?
Adolescent was ik niet meer toen de film zich op mijn netvlies brandde, wel bleef die waanzinnige beschouwing nazinderen met de herkenbare tienerproblematiek als thema, de ontwreemding tussen jongeren en volwassenen. De nostalgische puberteit loert om de hoek. Donnie Darko, met twee versies in de bibliotheek (in Engeland ooit een director's cut met 10 minuten extra in een euforische bui op de kop getikt) heb ik geen enkele reden meer om na revisie de keuze te (on)verantwoorden.
En nog steeds is-ie even subliem, bevreemdend, onbehaaglijk en fascinerend. Onmogelijk te katalogeren, laat staan Kelly's prent in het David Lynch-kamp te plaatsen.
Wanneer je als volwassene onmogelijk een film kan vatten, hoe breng je dat dan over aan jongeren? Ik was er graag bij geweest, de nabespreking, in de veronderstelling dat de moderator iets aan het donkere geheel zou toevoegen.
Zelden geef ik aan obscurantisme toe, Donnie Darko is de uitzondering. Echte terechte cult.
Donnie Darko. Richard Kelly. 2001. ****½

Met Argusogen bekeken

Toch gek dat zo'n geharde strijdster als Yelena Petrovna, onkreukbaar zwoegend in dienst van het vaderland, uiterst teerhartig is wat betreft haar geliefde. Zo blijkt maar weer dat elkeen (menselijk wezen) toch zijn of haar zwakke punt bezit. Stoffel & Brahy scheppen eindelijk de noodzakelijke klaarheid in deze zaak, Espinosa werkt koelbloedig af. De reeks groeit.
- Argus Jaaroverzicht 2007 **½
- Oekaze 3 HC ***
- Oekaze 3 SC ***

De kleppende klipper, Bonte maakt het bont

De vlag dekt de lading niet. De voorkaft is minimalistisch, infantiel, onprofessioneel en geeft niet weer wat er inhoudelijk schuilgaat in dit schoolschriftje. De auteurs schuwen de opstekende vinger niet door ons Westerlingen de les te spellen. Zijn wij immers niet degenen die atoomproeven uitvoer(d)en die de fauna en flora in paradijselijke gebieden compleet verstoren? De kwalijke gevolgen laten zich gelden. Zonder pathetisch te zijn beroeren de auteurs en weten ze op de emoties in te spelen. Nogal naïef van inslag, wel efficiënt in het genre.
- Bruxman 1: De diamantroof van de eeuw (Bonte 25) *½
- Familie Klipper 1: in Tommi, Toi en Sandra (Bonte 26) ***
- Familie Klipper 2: in Bibi (Bonte 27) ***

In de naam van de Father Ted (2)

Roger Vadim heeft dus ook zijn schare fans in Ierland, want God schiep inderdaad de vrouw die als bezwerende slang in het zuivere Katholieke nest gevaarlijk huishoudt met Ted als (on)gewillig slachtoffer. Hilarisch is de aflevering rond de twee gelijkaardige priestergemeenschappen (Competition time). Stel je voor dat er nog een kopie bestaat van het samenlevende kerkelijk gezin met een even twijfelende hoofd- en een even oerdomme hulppastoor samen met hun even niet-op-zijn-bek-gevallen ouderdomsdeken. Da's dubbel zo veel tv-plezier! Als ze dan ook nog met elkaar in de clinch gaan tijdens een imitatie-competitie (Elvis!) is het hek helemaal van de dam.
Father Ted. Seizoen 1. Aflevering 4. Competition time. Aflevering 5. And God created woman. Aflevering 6. Grant unto him eternal rest. 1995

Kendj'im? Rurouni Kenshin

Gemakzuchtig cliché: Rurouni Kenshin is -hoewel onterecht verguisd- ongetwijfeld nog steeds de beste jongeren- en jongensmanga (shonen) van het moment. Al draait het verhaal rond de rondtrekkende zwaardvechter Kenshin, Nobuhiro Watsuki heeft ondertussen zo'n interessante (zij)cast gecreëerd dat de hoofdpersoon niet de enige drager is. En al laat hij zijn kameraden voor een hoger doel 'in de steek', echt verdwenen zijn ze nog niet. Bovendien komt een nieuwe spring-in-het-veld om de hoek kijken. Het verhaal evolueert naar een Er was eens een voorbijganger-western. Goed.
- Disney filmstrip - De Lady en de Vagebond ***
- Fruits basket 12 **½
- Rurouni Kenshin 8 ***½

In de naam van de Father Ted (1)

Aangereikt door René en met open armen ontvangen, deze klassieker uit de sitcomwereld. Vage herinneringen benadrukten immers het absurdistische belang van deze reeks en wie weet zou de aha-erlebnis daadwerkelijk hilariteiten opleveren. En al stemt de huidige realiteit niet overeen met het beeld dat je ervan vormde, het weerzien met Father Ted en vooral Dougal McGuire heeft toch iets buitenzinnigs en surreëel opgeleverd.
"In de serie deelt de naar Craggy Island verbannen Father Ted een huis met de adembenemend domme Father Dougal Maguire en de altijd lastige Father Jack ('Drink, Feck, Girls!'). Mrs Doyle, de huishoudster, voorziet de bewoners van een overvloed aan thee en sandwiches. Welkom in de verwarde en verwarrende wereld van Father Ted."
Gek is het gebrek aan introductie. Geen karaktervorming of algemene kennismaking om de drie vreemde snuiters te kunnen plaatsen in dat grimmige, doorregende landschap. Toch duurt het niet lang of je zit letterlijk in hun huiskamer mee te observeren wat de kerkelijke geheimen en de dagdagelijkse beslommeringen van een ongewild geestige geestelijke zijn.
Father Ted. Seizoen 1. Aflevering 1. Good luck, father Ted. Aflevering 2. Entertaining Father Stone. Aflevering 3. The passion of Saint Tibulus. 1995

Orkaan, tsunami of een gewone Storm

Bij het openslaan van het boek en na het lezen van "Een volk, teruggeworpen in de onherbergzame schoot van moeder Pandarve, overgeleverd aan haar grillige elementen en noodgedwongen zich te verplaatsen naar veiliger oorden. Continent na continent een parasiet van hout achter zich latend, een litteken op de verraderlijke gladde huid van de levende planeet Pandarve" vrees je even dat ook fakkelovernemer Jorg de Vos in Martin Lodewijks voetsporen treedt en met ellenlange beschrijvende introducties jou voortdurend gaat overstelpen met oeverloos geleuter. Plaatsbepalingen, onder die noemer wordt dat geklasseerd. Gelukkig is het maar schijn en stokt de schrijver het ritme niet. De muiters van Anker leest vlot en laat je des te meer genieten van de functionele schilderijen waarmee Molenaar en de Vos je betoveren. Zonder al te veel poeha ligt de klemtoon op de spetterende actie in een verbijsterend decor. En misschien leest het 'slechts' als een dubbele dertiende in een dozijn, deze pracht en praal imponeert. Een klassieke Don Lawrence-Storm waardig.
- Jommeke 15: Het staartendorp ***½
- Storm 26 HC ****
- Storm 26 SC ****

Het B-Gevaar: het tweede beeld!

Jaja, nu een afbeelding van de gevel, over de beeldkwaliteit zijn we niet helemaal tevreden. Als het er in het echt maar niet zo verhakkeld uitziet? Zupzel me jee en plak alle hints aan elkaar. Zo weet je voor alle anderen al waar Het B-GEvaar naartoe gaat in Brussel centrum. Dus je hebt al in alfabetische volgorde een B E R en nu komt er die vierde letter bij.

Ordeloze draken

Nog zo'n verrassende ontdekking uit de Vaticaanse kelders, goed verstopt achter tal van andere mysteries, al kan deze De Drakenorde niet volledig wedijveren met topper Het vijfde evangelie. Ondanks het dertien in een dozijn-gegeven, de link met De zang van de Vampiers is vlug gelegd, of de ontdekkingstocht in de bergen in het begin heeft veel weg van al de Hellboy-achtige toestanden. Geeft de strip in het begin de schijn van daadwerkelijk zo'n mainstream-product te zijn, eens Rodier zich kan concentreren op de stijlvolle Eva, merk je een zekere liefde die hij voor haar voor de dag legt. Met veel finesse en charmant verlevendigt hij haar en wordt de zoektocht opeens meeslepend. Gezien de wendingen in de plot krijg je zelfs in het eerste deel al heel wat verrassende openbaringen. Eindigend met een goeie climax zijn de auteurs vertrokken met een te lezen reeks.
- Arcadia Archief Luxe 13 **½
- Drakenorde 3 HC ****
- Drakenorde 3 SC ****
- Haas 1 Herdruk op nieuw formaat ***
- Onthoofde Arenden gebundeld 6 ***
- Onthoofde Arenden 11: De Wolf van Cuzion **
- Onthoofde Arenden 12: De Slaaf ***
- Sombrero Zwarte Reeks 171 ***
- Vergeten Jungle 1 **½
De bewaker van de Lans verzoop in het nihilisme van het buitenaardse, gaat Istin een even esoterische weg op. Met dit verschil dat alles Wat een krachttoer van Rodier die elk bijkomend deel zijn geëvolueerde kunnen tentoonspreidt. Terwijl beredeneerd is én klopt. Het grootse gevecht tussen goed en kwaad (deels ook de leidraad in De verborgen geschiedenis), de aanhangers van Thulé versus de Drakenorde komt tot een uitstekende climax. Rodier en Istin bevredigen met een sterke en intelligente histothriller, de evenknie van een De zang van de Vampiers.

Zijn de meeste dromen bedrog?

Stripprijzen hebben enkel een functie wanneer je ze voor de kar kan spannen, voor de rest worden ze immers vaak doodgezwegen. In de meeste gevallen niet overeenkomend met je eigen mening omdat de jury te gekleurd was of geen besef had van wat er zich allemaal aan goeds op de stripmarkt bevindt. Neem nu betreffende de Stripschapprijzen 2011 in de kategorie Nederlands Literair: Op weg naar Zoar van Sela. Neen, ik ga me daarvoor niet verontschuldigen. Iemand moet het zeggen.
Wel verbazingwekkend in de kategorie Nederlands Jeugd: Prof Oja-Aha 1 van Roel Venderbosch. Als we daar geen mening over hebben?Educatief en entertainend, valt dat wel met elkaar te rijmen? Ja, want Roel Venderbosch bewijst dat dit perfect kan in een boek waar hij zevenentwintig stellingen voorlegt aan een leergierige professor en haar sullige assistent. Net door de eenvoud en de onschuld van de vragen -die zo uit een kindermond lijken te vloeien- gekoppeld aan een even naïeve, edoch accurate zinsverbijsterende uitleg met komische ondertoon (de pointe maakt alles extra luchtig), krijg je een wetenschappelijk verantwoord boek zonder er het stigma saai te moeten opplakken. Stijlvol, grappig en inventief opvoedkundig. Aan te raden voor jong en oud.
Tijd dus om de goede heer te eren met een toepasselijke nabeschouwing.
Wie zong alweer ‘de meeste dromen zijn bedrog’
En voor je het weet, win je in je nachtmerrie toch.
De jury bestond ongetwijfeld uit een resem kwallen
die even onoplettend tijdens het snurken
niet hoorden waarover de tegendraadse voorzitter stond te lallen
en ze dus bij ‘t stemmen volmondig kozen voor die geleerde augurken
onder impuls van de zich steeds herhalende ara
toen die eindelijk besefte hoe de vork in de steel zat
en hét onvermijdelijke uitkraamde: ‘O ja??? A-ha!’
Meteen stonden alle concurrenten schaakmat.

Tros Kompas-Sus & Wis, dat reclame méér is dan waspoeder

Méér van dat. Kort en krachtig zonder al die poeha en uitgerokken plotwendingen. Neen, recht door zee vol spitse humor, verrassende wendingen en dubbelzinnige taal. De rijmende vader, maar bovenal Lambik, Jerommeke en Sidonia zijn goed op dreef en maken van deze opdrachtstrip het beste S&W-verhaal in jaren. Nog, nog meer van dat! De schetsen achterin zijn leuk, maar verantwoorden de hoge prijs nog niet.
- Hasta la victoria 2 HC **
- Hasta la victoria 2 SC **
- Natasja Luxe 21 ***½
- Serge 3 *½
- Slhoka - Uitgeverij L 1 ***
- Slhoka - Talent 1 HC ***
- Slhoka - Talent 1 SC ***
- Suske en Wiske Luxe 10: De kokende kei ***½
- Suske en Wiske Luxe 11: Juffertje Janboel ***
- Urbanus 143 **

Het publiart-avontuur

Inventief moet de organisatie van het Stripmuseum steeds zoeken naar grensoverschrijdende invalshoeken. Nu is de reclamesektor aan de beurt met stripartiesten die hun talent en figuren leenden voor commerciële doeleinden. Het resultaat? Een leuke kennismaking die verre van compleet is. Hetgeen dat getoond wordt, illustreert alvast dat auteurs een graantje konden meepikken in het grootse reclamebad van indertijd. Alleen zonder randbemerking of ze daadwerkelijk meeprofiteerden en het ongetwijfeld enkel de agentschappen waren voor wie ze werkten die met de grote opbrengsten gingen lopen. Geniet van een sprong in de tijd, de moderniteiten zijn ver zoek.
Het publiart-avontuur. Van 22 maart 3011 tot 02 oktober 2011. Belgisch Stripcentrum, Zandstraat 20, 1000 Brussel.

Is hij gebuisd voor de Blok?

Het gekke met Jerome Bloks is dat ondanks diens onhandige amateuristische gedragingen hij er telkens professioneel in slaagt om het oplossen van een mysterie tot een goed einde te brengen. De doorzetter mag dan wel geholpen worden door heel wat toevalligheden, uiteindelijk is hij de alerte herdershond die met zijn neus op de feiten zit. Geen spoor laat hij onbenut, al is hij in de beginfase vaak zo verdwaasd dat hij niet beseft wat er zich om hem heen afspeelt. Dodier besteedt meer aandacht aan de complexiteit van de plot. Zoals van ouds beperkt de artiest zich niet tot de klassieke 48 pagina's, hij laat de plot zich volledig ontwikkelen tot een Bloksiaans einde. Wat een kleuren. Wat een dynamiek. Wat een lach. Wat een traan. Kortom: een uitstekende doorsnee-Bloks!
- ASH 1 ***½
- Jerome K. Jerome Bloks 22 ****
- Oekaze 2 HC **½
- Oekaze 2 SC **½
- Rode Ridder 229 **½
- Rode Ridder 229 luxe **½
- Suske en Wiske 312 **½
- Suske en Wiske Luxe 312 **½
- Tanatos 4 **½
- Zombillenium 1 ***½

Brussel in beeld via een triestige Tristan

Als Brussel je thuishaven is, kom je met dit document zeker aan je trekken. Wie als buitenstaander echter toch wat wil opsteken over de Belgische hoofdstad, kan zich verkneukelen aan historische weetjes (het belang van relieken, in dit geval Sinte-Goedele, met betrekking tot de lucratieve bezigheden rondom heiligenverering; de bijnaam van Lambert II, zijnde Balderik!) die de stad nog meer grandeur geven. Beperkt in tijd om toch de lange levenscyclus van Tristan te eren. Amateurhistorici halen hiermee hun hart en bevestigen ongetwijfeld de geschiedkundige waarde. Deze Reizen van Tristan is inhoudelijk een aanrader. Wat Nicolas Van De WAlle ervan bakt, strookt niet met de hoge standaard waar Jacques Martin vroeger mee uitpakte. Terwijl de voorkafttekening fris en vrolijk Van de Walles beperkte kunnen camoufleert (let op het houten paard), valt hij meteen in ongenade eens zijn illustratieve aan bod komt. De tip: lezen met de ogen dicht helpt echter niet.
- AmeriKKKa 4 HC **
- AmeriKKKa 4 SC **
- Achtste continent 1 Edgar Allan Poe ***½
- Blackwood 2 **
- Oekaze 1 HC **½
- Oekaze 1 SC **½
- Reizen van Tristan 4: Brussel ***
- Sektor 1 ***
- Tristan 12 **

Een filmstrip: Largo Winch uit de bioscoop

De omgekeerde wereld: de Largo-strip wil nog meer bekendheid verwerven door een gebundelde heruitgave die alle winkels moet overheersen met op de voorkaft de herkenbare filmaffiche van de langspeler die gebaseerd werd op dit tweeluik! Eens benieuwd wie hiervoor méér wil betalen dan de twee losse albums samen. Inhoudelijk werd er niets extra's toegevoegd. Onder een vals voorwendsel wordt Largo in de val gelokt. Eerste fase: hoe zijn vriend uit de onneembare vesting krijgen? En dat terwijl Simon zelf ook pogingen onderneemt om d'r vanonder te muizen. Van Hamme vergalt het eigen plezier door af en toe iets te breedsprakerig uitleg te verschaffen (de pagina's 30 en 33 op kop). Alsof een perfect georkestreerde symfonie toch beladen moet worden met extra noten of violisten. Qua enscènering is Francq weer top. De breedbeeldscènes in de sneeuw, Central Park of Birma doen je wegdromen. En de inkleuring is o zo effeciënt. Telkens je een pagina omdraait, kom je op een ander continent terecht, je bent meteen in de juiste sfeer. Spannend. Wanneer je met voorkennis dit achtste deel leest, heb je meteen zin om ook De drie ogen van de bewakers van de Tao terug te lezen. In Het uur van de tijger wordt immers het zaadje geplant dat duidelijk in Largo's levensloop zal weerkeren, de schuld die hij ooit moet vereffenen. Jean van Hamme schrijft zo waar een 'Amerikaanse dialoog' en Francq probeert die op zijn Brian-Michael Bendisachtige manier in te vullen (pagina 10). De voor Europese normen vooruitstrevende aanpak stokt door de enorme tekstblokken. Iets waar van Hamme zich trouwens naar het einde toe ook aan zondigt door wederom de lezer met extra informatie op te zadelen. Stel je voor, een woordloze Largo met alleen maar actie. Francq is daar makkelijk toe in staat.
- Jommeke 1: Jacht op een voetbal ***½
- Largo Winch Filmtweeluik: De burcht van Makiling + Het uur van de Tijger ***½
- Largo Winch 7 HC ****
- Largo Winch 7 SC ****
- Largo Winch 8 HC ***
- Largo Winch 8 SC ***
- Robbedoes en Kwabbernoot buiten reeks 1 ****
- Robbedoes en Kwabbernoot buiten reeks 2 ***½
- Tedere Jaren 2 ***½

Uit één stuk: One Piece

Eindelijk terug een klassevolle One Piece. Het lijkt wel of de legende nu echt begint. Wat wil je met de naderende Grote Lijn in zicht. En het lijkt er niet op dat dit het eindpunt is. Integendeel. Mooi is Zoro's worsteling met de sergeant-majoor waarbij hij zich inhoudt omdat zijn tegenstander een vrouw is, of niet? Waar haal jij het recht te bestaan? Jij lijkt als twee druppels water op mijn jeugdvriendin! En je praat net zoals zij! Dat is plagiaat!" Een bewijs dat de geduchte zwaardvechter gevoelens heeft en dat oude liefdeswonden niet zo makkelijk helen. Schitterend is de episode rond de aanstormende walvis. "Ze hebben 'm verraden, en toch wacht hij op hen. Terwijl het geen enkel zin heeft." Waarop Luffy antwoordt: "Daarom luistert hij niet. Hij is doodsbang om de zin van het wachten te verliezen." Een afspiegeling van hoe mensen (in de gedaante van een dier) zich vastklampen aan de hoop. Humoristisch, avontuurlijk en gevarieerd. Schip ahoi!
- 1066 Willem de Veroveraar
- Flo gebundeld 5 ***½
- Kuifje in Congo kleuren-facsimilé ***½
- Naruto 27 **½
- One Piece 12 ****
- Overlevenden 1 ***
- Zombies 1 **½
In een wereld zonder Walking Dead zou Zombies nog enigszins kunnen opvallen als een soort van pionier die het horrorgenre tracht uit te benen. Natuurlijk is het oneerlijk om de twee met elkaar te vergelijken. Hoe verrot ook, de eerstgenoemde heeft immers meer dan een geïnfecteerde beenlengte voorsprong. De efficiëntie manier waarmee Kirkman het avontuur volstouwt met drama en diepgang is de peiler van het geheel. Bovendien zit je met de gecomprimeerde vertelling die voortraast als een sneltrein. In een poging om de bron te evenaren, in hun geval ongetwijfeld op het succes van Walking Dead terend, stokt het duo Peru-Cholet. Door de Europese format (het grotere formaat met meer kaders op een pagina en de 46-pagina-beperking) hollen de auteurs achter het origineel aan. Een gebrek aan ritme (traag) en diepgang (136 tegenover 48 bladzijden) geven niet de nodige opwinding om je de andere te doen vergeten. Zombies is een mindere kleurenkopie.

Rommelmarktkoopje: U2 360° at the Rose Bowl

Het ene concert is inderdaad het andere niet en live tussen de massa zitten terwijl U2 het Koning Boudewijnstadion platspeelt met een wel of niet optimaal functionerende geluidsinstallatie, je moet erbij zijn om er achteraf over te kunnen zagen en klagen. Die avond had ik reeds afgesproken ten huize van Cambré, hoewel me een half uurtje voordien toch het aanlokkelijke voorstel werd gedaan om alsnog naar de Heizel af te zakken en me daar binnen te loodsen. Ach, ik zou later wel mijn zoete wraak nemen, want zuur ligt nogal zwaar op de maag. Vandaag was het zo ver.
Op verzoek een levering gedaan vanmorgen bij de bibliotheek van Brasschaat, vlak naast de Pastorie, een beruchte ontmoetingsplaats in het nu door Albert Heyn ingepalmde Antwerps Kemperstadje. Was me daar toch geen rommelmarkt zekerst!
Petieterig klein, een chirolokaal gevuld en toch met een waslijst artikelen buitengewandeld. De DVD U2 360° at the Rose Bowl is daar één van.
Lui vanuit de zetel op decadent groot scherm en met een even verdorven kapitalistische surround system de bombardie van een U2-concert meebevend meebelevend, een bijna ruimtelijke Frank de Winne-ervaring. En al heb ik dan geen Frankie goes to Hollywood-covers mogen aanhoren, op deze tourvariant staan ongetwijfeld stukken die niet in Brussel passeerden. Mijn inkomticket was meer bescheiden: 3 euro.
U2 360° at the Rose Bowl. Tom Krueger. ****

Presidentiële ambities

Niet meteen de meest uitnodigende kaft, deze blauwachtige fotoweergave met de strenge Sherman op de voorgrond. Desberg speelt gevaarlijk spel, het begint haast een voor de hand liggend stramien te worden: ik vertel voortdurend tussen heden en verleden de lotgevallen van mijn protagonist. Empire USA, Cassio en het even rond de pot draaiende I.R.$. All Watcher. Je kondigt meteen een hele cyclus aan (zes delen in dit geval) om de potentiële koper een finaal einde te bieden. Je dolt en geeft met mondjesmaat informatie vrij. Als een Once upon a time in America wordt Shermans leven gereconstrueerd, alleen met minder finesse, minder inzicht. Desberg breit de feiten aan elkaar en levert een lappendoek af, zonder grootse meerwaarde. Een complete structuur ware beter geweest. Bovendien wordt je constant aan het lijntje gehouden wat betreft de ware toedracht van alle aanslagen. Als dat nog vijf albums lang duurt, ben je je geduld al lang kwijt. Griffo lijkt na lang terug zijn draai gevonden te hebben met een uitstekende inkleurder die Griffo's werk extra in de verf zet.
- The Champions 19 **½
- Grand Prix 1 **½
- Jojo 18 ***
- Rataplan 20 **
- Rooie Oortjes 41 ***
- Scooter Boys 1 **½
- Simpsons 4 **½
- Simpsons 5 **½
- Simpsons 6 ***½
- Sherman 1 ***

Kristof Spaey geeft zich bloot

In de VS is het schering en inslag, auteurs die speciaal voor de 'conventions' (de superstripfestivals) een boekje samenstellen onder eigen auspiciën uitgegeven om enigszins een teken van leven op de markt achter te laten tijdens stille periodes (vooraleer een nieuw boek verschijnt). Met de verkoop recupereert de auteur dan een deel van zijn investering: de reis naar de plaats van gebeuren plus de huur van de stand. We zijn immers in Amerika, dus voor niets gaat de zon op. Kristof Spaey heeft dat idee gerecycleerd en laat druppelgewijs iets van zich horen. Zien! Kritiek geven op schets- en modeltekeningen is makkelijk, voor zo'n compilatie doet dat weinig terzake. Met deze blik op het trainingsschema van een auteur is het bewonderenswaardig dat hij zich net hiermee blootgeeft. Inderdaad, de modellen zijn niet de enigen die uit de kleren gaan. Mooi.
- Tekeningen naar model 1 ***
- Tekeningen naar model 2 **½
- Tekeningen naar model 3 ***½
- Tekeningen naar model 4 ***
- Tekeningen naar model 5 ***

Jeremiah: méér dan fifty fifty

De opzienbarende terugkeer van Hermann naar de traditionele lijntekening en dus niet meer rechtstreeks ingekleurd. Het past bij het rauwe karakter van de reeks en vooral diens personages, Kurdy op kop. Alleen jammer dat hij zweert bij het even traditionele palet met een psychedelische purper-geelblauwachtige gloed. Het maakt de setting onwezenlijk, haast surreëel. Dat net terwijl het realisme heerst. Hermann is trouwens zuinig met zwart waardoor volume en diepte vaak ontbreken. Echter opvallend is de afvlakking en vermenselijking van Kurdy's erg karikaturale gezicht (in Mister Fiftyfifty zijn dat de pagina's 11, kader 4; 21-5; 45-8). Zoek in het verhaal geen geografisch houvast (een New Yorkse skyline met de Chrysler building tegenover de stadse inwoner die rondloopt in een LAPD-shirt), het enige wat voor Hermann telt is de schattenjagers en de vele belagers voor het kleinood. De typische vlotte weglezer die het niveau van De laatste diamant niet haalt.
Het klinkt ongelofelijk sullig, maar uitgever Dupuis heeft gelijk -of toch de persdienst- wanneer verbloemd verteld wordt dat we hier te maken hebben met een rasverteller. Hermann is in goede doen in dit vierentwintigste deel. Interessante tegenstrijdige personages binnen een familiekring, een rijke bron van inspiratie. Het fatalisme veroorzaakt door de mens, nog eens in beeld gebracht. Noem het repetitief hoe Hermann te werk gaat. Zet je je daar echter vanaf en laat je je meeslepen in zijn opbouw, dan ben je verkocht. Extra pluim voor Hermanns tekenwerk dat bijna niet verschilt van voorgaande producties, maar verrijkt wordt door extra tintjes kleur. Het rode hemd van Jeremiah is een welkome opvaller in het doorgaans monotone beeld dat de auteur ons voorschotelt.
Is alles in het Jeremiah-verleden dan rozegeur en maneschijn? Natuurlijk niet, de auteur heeft vooral na het twaalfde deel regelmatig een inzinking met tussenin een opflakkering. Toch mag Jeremiah gerekend worden tot de selecte groep van goeie avonturenreeksen die gerust in elke stripkast mag prijken. Zo heb je een Shakespeariaans romantische drama dat nogal goedkoop herleeft in het twaalfde deel van Jeremiah. Qua spanningsveld en personageuitwisseling maakt Hermann veel te weinig gebruik van de tragiek tussen Romeo en Juliette. Niet zo erg, want het zijn voornamelijk Jeremiah en Kurdy die de lezer aanbelangen. Voor een keer is het niet de laatstgenoemde die het lot uitdaagt en zich problemen op de hals haalt. Jeremiahs libido zorgt voor problemen en bedreigt hun harmonieus welzijn. Net als het R&J-thema wordt ook de kracht van de gemaskerde held die paniek en wanorde zaait onvoldoende benut. Niet getreurd. Met alle intriges is dit de meest gevulde Jeremiah ooit.
- Argus 2010 - Niet geschikt voor publicatie **½
- Janitor 4 ***
- Jeremiah 30 HC ***
- Jeremiah 30 SC ***
- Rubine 13 **½

Het dode poesje van Hermann

O ironie van het lot. Verzamelaars aller Benelux-landen vloekten behoorlijk hardop toen Dupuis vorig jaar besliste om zo goed als geen hardcovers meer te produceren van de meeste Spotlight-reeksen waarvan er reeds bestonden. Zelfs paradepaard Jeremiah moest eraan geloven en werd enkel nog in slappe kaft uitgebracht.
Stripwinkel Alex uit Antwerpen was inventief genoeg en buitte dat gat in de markt uit door er alsnog een gekartonneerde versie van te maken op beperkte oplage. In totaal 600 stuks. 100 exclusiever omdat ze enkele extra prenten bevatten, 500 voor de handel. Hoewel, voor de handel was niet volkomen terecht. De uitgever eigende zich immers automatisch 200 exclusieve exemplaren toe waardoor heel Vlaanderen en Nederland het moest stellen met slechts 300 exemplaren. De voorbestellingen konden niet ingelost worden, ontgoochelde fans moesten verweesd langs de kant blijven staan.
Stripwinkel De Poort uit Gent verwittigde algauw diens klanten mailsgewijs op voorhand om de bakken kritiek tijdig de mond te snoeren: “Met de hardcover-versie van Jeremiah dreigt het grondig fout te lopen. Deze wordt door Stripwinkel Alex uitgegeven. De oplage zou, onder druk van Dupuis, beperkt zijn tot 500 ex. Na wat rondbellen blijkt van dit aantal 200 ex voor Stripwinkel Alex zelf te zijn. De rest, 300 ex dus, zou bestemd zijn voor distributie zijn naar de verschillende stripwinkels. Hierbij werd –al dan niet onder druk van Stripwinkel Alex– voorrang gegeven aan de Nederlandse collega’s. Gevolg is dat voor Vlaanderen een te kleine oplage overblijft waardoor de vraag veel en veel groter is dan het aanbod. Dat is wat we nu horen. Hoeveel exemplaren er precies voor ons bestemd zijn, is nog niet duidelijk. De distributie naar de Vlaamse stripwinkels is pas deze week gestart. Maar we hebben al verstaan dat we zeker niet op ons aantal moeten rekenen. Onze leverancier kan er uiteraard ook geen bij maken... Waar willen we naartoe? Mensen die bij ons intekenden voor de hardcover van Jeremiah, manen we aan om zo snel mogelijk een exemplaar vast te krijgen van deze editie. We zullen uiteraard wel enkele exemplaren ontvangen maar ruim onvoldoende om iedereen te bedienen. Daarom communiceren we liever zo snel en duidelijk mogelijk. Het betaalde voorschot wordt u zonder probleem terugbetaald of teruggestort, naar gelang de wijze van betaling. We willen hier ook wel duidelijk stellen dat we de verdeling van producten van Stripwinkel Alex in de toekomst grondig zullen evalueren. De manier waarop de distributie verloopt van de Jeremiah-hardcover is niet voor herhaling vatbaar."
In hoeverre Dupuis verantwoordelijk is voor deze schaarste (door de oplagebeperking), zal niemand te weten komen. Wat dan ook, Stripwinkel Alex had er alle belang bij dat de aantallen beperkt bleef. Beter een uitgeputte editie dan met een grote overstock achterblijven.
Het resultaat: het boek was nog geen dag oud of je kon het al bestempelen als modern antiquariaat. Gehaaide jongens hadden 'hun' album op de kop kunnen tikken en boden het meteen op de Nederlandse Marktplaats-site aan. Voor het dubbele naturlijk. En meer. Doortrapte pseudoverzamelaars én commerçanten zorgden ervoor dat de misnoegde collectionneurs die een ongeoorloofd gat in hun boekenkast zagen alsnog in de val trapten en het gewilde product aanschaften, aan welke prijs dan ook.
Het zorgde alvast voor heftige discussies met een stevige vingerwijzing naar... iedereen.
Verzamelaar Willem Naber vatte het op het Catawiki-forum goed samen: "Doen we het daar niet voor? Nee, daar doen we het niet voor. Ik wil een serie die ik de moeite waard vind best in HC kopen. Een uitgever die zich buitengewoon onbetrouwbaar toont door ineens de uitvoering van boeken te veranderen moet bestraft worden. Ik ben daar buitengewoon rancuneus in. Als een andere uitgever (in dit geval een winkel) er instapt moet die zich goed op de hoogte stellen van de gevolgen. Als er 1500 of 2 à 3 duizend HC’s gemaakt werden voor België en Nederland, dan is 500 exemplaren maken een teken. Een teken dat deze uitgever wil cashen. Cashen ten kostte van ons. Een duidelijker voorbeeld van een oplichter kun je niet vinden. De oorspronkelijke uitgever kun je onkunde verwijten (het maakt ons niet uit of we strips of WC-papier verkopen), de nieuwe uitgever maakt misbruik van deze situatie door te weinig boeken te maken. Daarmee kun je veel geld verdienen. Let op, de komende tijd worden er exemplaren voor honderden euro’s verkocht omdat een winkelier nog één exemplaar onder de toonbank heeft liggen: 'Ja, meneer ik heb ‘m zelf voor 200 euro gekocht voor een goede klant, maar die komt ‘m maar niet halen.' Elk jaar is er wel zo’n boek, waarmee wij opgelicht worden. Overigens heb ik ‘m ook niet, deel 13 missen was al heel vervelend. Nu nog een deel missen betekend wat mij betreft: einde serie, streep eronder."
Waarom nu na een jaar dit oud zeer toch oprakelen? Omdat uitgever Dupuis alle speculanten alsnog het gras voor de voeten wegmaait en ons een 'gewone' hardcoverversie van Poesje is dood bezorgt aan de schappelijke prijs van 11,95 euro. Een mooi gebaar of een slimme zet om alsnog extra te cashen? Feit is, nu kan Jan Modaal -op album 13 na- aan een democratische prijs hiervan genieten. Tenzij jij dit het ideale album vindt om mee te speculeren!
- Jeremiah 29 HC ***

Bulletje en Bone-staak, da's pas bone-afide

U weze gewaarschuwd: bij ter hand neming van Bone zullen bezwerende krachten u als vanzelfsprekend meezuigen in een fantastische fantasy-wereld bevolkt door charmante en gekke personages. Achter de kookpot staat magiër Jeff Smith die valleikruiden, botbeenderen, drakenvuur, rattenbeestharen en een doornenroos als ingrediënten gebruikt om een opzwepende kroniek te vertellen. Alles lijkt o zo lieflijk in deze idyllische plek waar het heerlijk vertoeven lijkt voor de weggelopen Fone Bone. Met Thorn als nieuwe kompaan heeft hij een stek gevonden waar hij de letterlijk snel opkomende winter kan overbruggen. Zonder te beseffen dat een enorm gevaar de vallei bedreigt, integreren de drie neven Bone zich elk op hun eigenste manier in deze nieuwe omgeving. Voorlopig heeft het Disney-gehalte de bovenhand. Alles lijkt peis en vree met hier en daar een opwelling die een zekere dreiging duidt. Rattenbeesten doemen op, vooralsnog dom en enkel denkend aan quiche. De rode draak speelt met vuur. Oma Ben die knorrig reageert op het verblijf van de nieuwe logé. De fiere Thorn straalt goedheid uit. En dan zijn er natuurlijk nog de hebzuchtige en oplichtende Phoney Bone, de naïeve Fone Bone en de simpele, goedlachse Smiley Bone. Personages die karakter hebben, om te stelen. Gelukkig heb jij je exemplaar gekocht en ben je daardoor meteen verkocht om te zien waar alles naartoe gaat. Bone is voor alle lezers, man en vrouw, kind en volwassene en overstijgt alle genregrenzen. Bone is al meteen onmisbaar.
Oké, viel het in het eerste deel niet zo op, Bone is erg Noord-Nederlands door de expliciete dialectische vertaling van sommige personages (oa Ted). Een struikelblok dat natuurlijk getemperd wordt door het heerlijke vertelspel van Jeff Smith. Hij weet er de schwung in te houden met een adembenemende koeienrace die catastrofale gevolgen heeft. Humor, spanning en avontuur zonder problemen vermengd in een vermakelijk geheel. Bizar hoe de artiest je overmant met zo'n onnozel figuurtje. Hoe hij gevoelens en emoties van het blad laat spatten. De hartjes tonen dan wel een amoureuze gemoedstoestand, het zijn de expressies die het hem doen. Jaloezie, opwinding, woede, nieuwsgierigheid, frustratie. Niets zo moeilijk om dat uit te beelden via een bijna vormloos wezentje. Ja, ik heb een boon voor Bone.
- Argibald-collectie 4 *
- Bone 8 ***½
- Hauteville House 6 **½
- Naruto 26 **½

Stripdagen Gorinchem: dag 2

In een even relaxte sfeer de tweede dag aangevat. Ondanks een opkomende verkoudheid en wat fysieke vertraging toch netjes op tijd gearriveerd om de stand gebruiksklaar op te bouwen. Een volkstoeloop werd het niet, maar dat gaf de mogelijkheid om alle organisatorische puntjes op de i te zetten en zelf de tijd te nemen eens te snuisteren en bijzondere vondsten in te slaan. Vuren van Mattotti! Fantastisch. Het tweeluik MIddernacht op Rhodos van Joseph Béhé, indertijd nog door Het B-Gevaar uitgegeven met ex-libris. Enkele persoonlijke zaken geruild en een hele rits uitverkochte strips aangeschaft. Ongetwijfeld materiaal dat de komende weken gerecycleerd wordt.
Zaten vandaag in de signeervuurlinie: Margreet de Heer, Michiel van de Vijver, Peter Nuyten, wederom Fred de Heij en Jean-Paul Arends van Scribbly. Auteurs die ik met plezier terug wil zien. De zieke Jan Dirk Barreveld gaf verlet.
Gorinchem 2011 was professioneel georganiseerd (de hulp bij het in- en uitladen verlichtte het werk). En al was het geen verkoopstopper, de actie is absoluut voor herhaling vatbaar.

Stripdagen Gorinchem: dag 1

Stripbeurzen, in Vlaanderen valt dat te vergelijken met kermiskoersen. Vaak plaatselijk met beperkte, parochiale genoegens. In Nederland pakken ze dat veelal grootser aan. Meestal georganiseerd in een evenementenhal waar je tienduizenden bezoekers verwacht. De vooropgestelde ambities creëren een verwachtingspatroon à la San Diego Comic Con of het Festival de BD Angoulême. Je zou er over de koppen moeten kunnen lopen. Je zou.
Liever dan in de Vlaamse klei te ploeteren, vindt Erik het wel telkens de moeite waard om met Het B-Gevaar naar de Noorderburen af te zakken. Nochtans vraag je je af waarom? Als je kijkt naar het uitblijvende succes en het tanende bezoekersaantal, is het weinig opportuun om hier post te vatten. Zelfs met een zwaarwichtige organisatie als Het Stripschap die haar schouders d'r telkens onder zet, slagen de professionele bezielers er niet in om de Breda-gloriedagen van weleer te doen herleven. Het omgekeerde is waar. De Stripdagen bloeden langzaamaan dood, telkens met een aderlating om het afstervende verouderingsproces tegen te gaan. Nochtans is dat zonde, want zo'n festival heeft voorheen bewezen heel wat te betekenen.
Toch werd deze Gorinchemse editie een unieke ervaring. Omdat het niet lukte artiesten uit de Belgische B-entourage uit hun tent te lokken en mee naar daar te loodsen, had Erik het inventieve idee om artiesten allerhande, die dat weekend (of die specifieke dag) ter plekke zouden zijn, voor een uurtje bij de stand uit te nodigen om aldaar stripjes te tekenen voor de B-klanten. Zo zat er geen verkoopsdruk op de aanwezigheid van Het B-Gevaar en kon de achterban beloond worden via deze unieke dienst met de optiek van naverkoop. Maar liefst vijftien auteurs zouden dit weekend de revue passeren.
Al kende ik het meerendeel van hun werk, toch was het een uiterst aangename kennismaking met de personen achter de vaak komische figuurtjes die zij tekenden. Nederland heeft nu eenmaal een traditie van humoristische strips in een veelal klare lijn geproduceerd. Dat geldt gelukkig niet voor allemaal, bewijze oa Roelof Wijtsma, Peter Nuyten en Fred de Heij.
Hun aanwezigheid werkte alvast inspirerend en resulteerde in nieuwe plannen om intrigerende profielen van deze auteurs aan te maken. Een nieuw project voor de toekomst.
Bovendien bleek er van de heren (en dame) ook nog materiaal te bestaan dat ik absoluut niet kende. Smallpress (200 à 300 exemplaren) of niet eerder in Vlaanderen verdeeld, het werd een ontvankelijke ontdekkingstocht.
Met koekjes en drank verwelkomden we de gasten, met voldoening aanvaardden ze de slaafse arbeid. Vandaar onze dank uitgaande naar Roel Venderbosch, Michiel van de Pol, Kenny Rubenis, Rob van Barneveld, Roelof Wijtsma, Pieter Hogenbirk, Herman Roozen, Fred de Heij en vanop afstand René Leisink. Rob Derks haalde het door ons misverstand niet. Dat wordt gegarandeerd bij een volgende gelegenheid rechtgezet. En omdat Hendrik J Vos beneden in een verdomhoekje zat, hebben we hem d'r ook maar bijgevraagd. L'union fait la farce.

Het nieuwe B-Gevaar: De eerste beelden

Da's natuurlijk een voorrecht wanneer je al een glimps mag opvangen van het belangrijke evenement dat een kentering binnen de Brusselse Nederlandstalige stripwereld zal teweegbrengen, de verhuis van Het B-Gevaar naar een nieuwe locatie. Hier alvast enkele kiekjes die absoluut niet het juiste beeld geven hoe de nieuwe winkel er in de toekomst uit zal zien. Beginnend met een overzicht van binnen naar buiten. Rechtopstaand de eerste verdieping. Afsluitend de ruimte achterin die dienst zal doen voor eventuele tentoonstellingen. Ben benieuwd hoe dat allemaal opgevuld gaat worden. En al even belangrijk om weten:
zal de deadline van 1 juni gehaald worden? Ik vrees dat een gewone keerborstel niet zal volstaan!

Het Dream-team: Inception

Een spel met dromen waarbij je indringt en de verschillende on(der)bewuste lagen doorbreekt, het is een gevaarlijk uitgangspunt. Als een traditionele Christopher Nolan blijf je gefascineerd voor het ogenschijnlijk geniale. Zonder denkwerk moet je alles op je af laten komen. Een onstuimige zee met hevige informatiegolven overspoelt je. Inception is een totaalbelevenis die -waarschijnlijk- je pas volledig naar waarde kan schatten eens de materie volledig gesavoureerd is. Een fenomeen waar ook The Prestige aan leed. De film zit zo complex in elkaar dat wanneer er hindernissen je kijkerspad kruisen, je zelfs de tijd niet hebt om terug te kijken en de daarbijhorende cruciale vragen te stellen. In eerste instantie onderga je voornamelijk Inception, want enkele geweldige actiescènes houden je behoorlijk in de ban. Nu, de spreekwoordelijke tweede instantie, blijf je met een even dubbelzinnig gevoel achter. Was het nu droom of werkelijkheid?
Inception. Christopher Nolan. 2010. ***½

Ik, Ali

Günter Wallraff eigende zich het recht toe om zich zo te noemen, maar Cassius Clay wierp het slavenjuk van zich af toen hij officieel erkend werd binnen de moslimbroederschap als Mohammed Ali. Michael Mann mag dan enorm gefascineerd zijn (geweest) door de figuur van Ali, het levensverhaal dat hij vertelt is ongecontroleerd, weinig coherent en vooral niet overtuigend genoeg. Waarschijnlijk omdat je er amper een touw aan kan vastknopen aangaande diens bedoelingen. Een thriller? Een politiek statement? Een religieuze rechtzetting? Of is het de mens Ali zelf waar alles om draait? Het wordt een allegaartje dat in de bokswereld één belangrijk element mist: punch!
Geen Will Smith die de ondergang kan verhelpen. Sterker nog, hij is de zwakke schakel in het geheel. Dan mag hij nog zo hard schreeuwen in een poging Ali te imiteren, hij is de boksgod niet.
Ali. Michael Mann. 2001. **½

New kids on the block? The Town

Waarschijnlijk omdat je een adrenalinestoot genre Point Break verwachtte, lost The Town die stille wens niet in. Lichtvoetig kan je het drama niet noemen, wel keihard zonder al te veel hoop. Met toch dat tikkeltje boevenheroïek die genadeloos komaf maakt met de gevestigde orde. De slimme jongens van de FBI zullen het geweten hebben. Zij koken in hun sop gaar terwijl de crimineel kan overleven, al moet hij uiteindelijk alles achterlaten.
Dorpsidioot Affleck blijkt dan toch enige verstandelijke vermogens te bezitten en levert een stevige thriller op. Bescheiden spectaculair, excessief gewelddadig. Het klopt alvast dat wie met vuur speelt de vingers verbrandt.
The Town. Ben Affleck. 2010. ***

Lord of the Ring: The Fellowship of the Ring

Alsof het in de Arthur C Clarke-sterren geschreven stond, kwam er filmisch dan toch een space odyssey in het jaar 2001. Peter Jackson bewerkstelligde waar gelukkig menig ander megalomaan regisseur zich niet aan waagde: de verfilming van Tolkiens grootse fantasy-epos. In plaats van zich te beperken tot het toegankelijkere en gemakzuchtigere The Hobbit kiest hij meteen voor het grote werk. Eerst nog gereduceerd op commercieel bioscoopformaat (anders verloren deze bij langdurigheid te veel inkomsten), de dvd bracht extra verlengingen met zich mee.
"In a small village in the Shire a young Hobbit named Frodo has been entrusted with an ancient Ring. Now he must embark on an Epic quest to the Cracks of Doom in order to destroy it."
Hoe traag de film ook evolueert, hoe lang de wandeltocht van Frodo en c° ook duurt, je blijft verwonderd staren naar die prachtbeelden met mythische proporties. Heroïsch, griezelig (een al even donkere zijde als bij Darth Vader), avontuurlijk, ontroerend, de elementen worden goed gedoseerd. Zelfs met de extra speeltijd vervelen de dwergen, hobbits, mensen, reuzen, tovenaarswijzen, elfen, orks en andere gedrochten niet. Een knap staaltje cinematografie. Nog van dat!
Lord of the Ring 1: The Fellowship of the Ring. Peter Jackson. 2001. ****

Wanneer Fred de Heij iets presenteert

Maar 50% Fred de Heij-bijdrages, da's veel te weinig. Net voor zijn freewheelende spielereien koop je deze pulpboekjes. Oké, het esthetische van Canossa en Baldazzini's Stella Noris mag er absoluut wezen, al lijkt het eerder een surreële combinatie met de overdramatische en onwaarschijnlijke plot. En zeer verrassend is Aimee de Jonghs Dag & Nacht - Vlucht & Jacht. Deze jongedame brengt heel compact en letterlijk geanimeerd een mooi verstrengeld kortverhaal. Toch zeker in Dag & Nacht - Vlucht & Jacht. De uitgeschreven herinneringen van de Heij aan twee illustratieve meesters kenmerkt de artiest. Hij wou duidelijk in hun voetsporen treden en heeft dat uiteindelijk ook gedaan. Hij had hier gerust verder over mogen uitweiden. De stripjes van Fred zijn veel te kort en vragen voortdurend om meer. Gelukkig is er de moraal in het 't Langje-verhaal dat voor even de honger stilt. Ondanks gelijmd, toch genieten!
- Fred de Heij presenteert Pulpman 9 ***
- Fred de Heij presenteert Pulpman 8 **½
- Fred de Heij presenteert Pulpman 7 ***
- Fred de Heij presenteert Pulpman 6 ****
- Fred de Heij presenteert Pulpman 5 ***
- Fred de Heij presenteert Pulpman 4 **½
- Fred de Heij presenteert Pulpman 3 **½
- Fred de Heij presenteert Pulpman 2 ***½
- Fred de Heij presenteert Pulpman 1 ***
- Sigmund 3 ***½
- Sigmund 8 ***
- Sigmund 9 ***
- The Simpsons Speciaal ***

Northern Exposure 3.11 - Dateline:Cicely

Met weer een hele portie levenswijsheid gecamoufleerd in zo'n lieve, compacte aflevering. Vooral de toe-gift van Holling naar Chris' gift om bij te dragen in het café spreekt boekdelen. Gelukkig geeft Chris er zelf een kwinkslag aan en verklaart de verlangende bezitsdrang van de mens, die eens bevredigt zo goed als wegvalt.
"Maurice hires a colorful but questionable new investigative reporter for his newspaper, Maggie tries to enlighten Joel about the 'talking' trees, and Chris becomes a co-owner of the Brick when Holling needs money to pay an unexpected tax bill."
Meesterkok Adam is terug in town en dat zal het hulpje in The Brick geweten hebben: "You're not ready for crepes, Dave. Why don't you go boil some water or something?" Voor wie mij beschuldigt cynisch en demotiverend te zijn, de eerste oermens Adam prijkt met klasse bovenaan. Hilarisch.
Northern Exposure. Seizoen 3. Aflevering 11. Dateline:Cicely. 1991.

Zes en nog wat Walt Disney filmstrips

Even het kind in mij bovengehaald en tussen de Disney Filmstrips gesnuisterd. Dat er steengoeie verhalen tussenzitten, dat weet je zelf ook wel met die magische animatiefilms. Of ze op papier overeind blijven, merk je hieronder.
Moet dat eigenlijk niet Assepoetster zijn? "De hele dag moest ze stoffen en poetsen, zelfs de open haard. Daarom noemde men haar spottend Assepoester." Net als bij Sneeuwwitje en de Zeven Dwergen is het de stiefmoeder (en haar dochters erbij) die het leven van de heldin zuur maken. Al blijft de jongedame in kwestie steeds opgewekt en blij, ze ondergaat heel wat pesterijen vooraleer ze beloond wordt voor haar inschikkelijke gedrag. Alsof Sinterklaas ermee gemoeid krijgt degene wie zoet is iets lekkers, wie stout is de roe. De beginscène is fantastisch met de muizen die hun intrede maken. De tekeningen zijn luchtig en afstandelijk. Ze missen volume en warmte. Toch mooi, dat sprookje.
- Alice in Wonderland ***½
- Assepoester ***½
- Atlantis De verzonken stad **½
- Peter Pan 2 ***½
- Sneeuwwitje en de Zeven Dwergen ***½
- Toy Story **½
Veel eerder besproken:
- 101 Dalmatiërs ***½
- Aladdin 1 ***
- Aristokatten ***
- Bambi ***
- Bolt **½
- Brother Bear **½
- Cars ***
- Chicken Little **
- Dinosaur ***½
- Goofy Movie **½
- Incredibles ***
- Jungleboek 2 ***
- Knorretjes grote film ****½
- Lilo & Stitch ***
- Op zoek naar Nemo **
- Paniek op de prairie **
- Pirates of the Caribbean 1 **
- Pirates of the Caribbean 2 **
- Prinses en de Kikker ***
- Ratatouille ***
- Teigetjes film ***
- The Wild **½
- Toy Story 3 **
- Up ***
- Wall-E *½
Helaas, wegens niet in bezit, voorlopig nog niet ge- of herlezen en besproken. Dus wie d'r enkele van kan lenen, welkom!
- Aladdin 2
- Aladdin 3
- Belle en het beest
- Doornroosje
- Een luizenleven
- Hercules
- Jungleboek 1
- Keizer Kuzco
- Kleine Zeemeermin 1
- Kleine Zeemeermin 2
- Klokkenluider Notre Dame
- Lady en de Vagebond
- Leeuwenkoning 1
- Leeuwenkoning 2
- Monsters & c°
- Oliver en c°
- Pinokkio
- Piratenplaneet
- Pocahontas
- Robin Hood
- Tarzan
- Toy Story 2
- Winnie de Poeh
- Winnie de Poeh 2