Onwaarschijnlijk dat zo'n tweeëneenhalfuur durend epos met heel veel trage scènes en weinig actie toch in één ruk meeslepend blijft, voor jong en oud, zelfs na veertig jaar overleven. Zelfs de gedubde voice-overs met loslippende stemmen worden weggewimpeld door de weidse landschappen, beklemmende muziek en vaak hilarische confrontaties. De afwisseling tussen de weinig subtiele dialogen, het moeizaam zwijgen en de doodse stiltes zorgen dat je je ogen nog meer de kost kan geven. 
Telkens wanneer je denkt dat de ontknoping volgt, voegt Leone er ongegeneerd een extra twist aan toe (net voor het bereiken van het kerkhof. Ofte hoe je van een flinterdun verhaal een ijzersterke film kan maken. Het terugzien van Il buono, il brutto, il cattivo was de opmerkelijke herontdekking van deze blijvende klassieker.The Good, the Bad and the Ugly. Sergio Leone. 1966.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten