Efterklang de derde

Vanavond stonden ze d'r weer: Efterklang. Het was waarschijnlijk de makkelijkste setting voor een Domino-happening: met als opener Peter Broderick, meespelend in de hoofdact, en daar tussenin Our broken garden, dit keer solo vertegenwoordigd door leading lady Anna Brønsted die eveneens mee piano speelt bij de klangers.
Broderick is multigetalenteerd en toont dat op verbluffende wijze in alle eenvoud. Met technisch vernuft zorgt Peter voor repetitieve meerstemmigheid terwijl hij een gevoelige snaar weet te raken. Ontdek Brodericks myspace plekje en klik eens op de video A new song, live in Huesa, Spain. Dit kan je onmogelijk onberoerd laten. Kippenvel.
Anna Brønsted deed het even gemoedelijk, zij het met minder draagkracht. Een extra rustpauze tot het hoogtepunt van de Deense suprematie aan bod kwam: Efterklang.
Meermaals bejubeld in december 2007 Bang efter klang en twee jaar ervoor Le Big Bang d'Efterklang. Dit keer waren ze zowaar nóg straffer: het ritme zat er optimaal in, je kon onmogelijk bewegingloos blijven staan. Op zo'n momenten vervloek je daar alleen te zijn. Op zo'n momenten wou je dat heel je kennissenkring mee deze liederlijke parel erkent. Ontegensprekelijk.
Efterklang. AB. Brussel.

Nero naar de verZandstraat

"De Stichting Marc Sleen komt naar de Zandstraat. Dat is niet alleen de straat waar het Belgisch Centrum van Beeldverhaal gevestigd is, maar het is ook in de Zandstraat dat Marc Sleen in 1947 zijn beroemde stripfiguur Nero voor het eerst heeft getekend. Het Belgisch Centrum van het Beeldverhaal is trots dat het aan de oorsprong van dit formidabele initiatief ligt en dat het dit samen met Brussels Minister Guy Vanhengel en Standaard Uitgeverij zal kunnen realiseren. Voor de strip is de oprichting van de Stichting Marc Sleen een historische stap voorwaarts. Voor het eerst krijgt een Belgische stripauteur een archief dankzij tussenkomst van de regering. Dat dit in Brussel mogelijk is, toont nog maar eens dat in onze hoofdstad, op alle niveaus van de samenleving, een hart voor de Negende Kunst klopt." Tja, dat laatste lezen na het afvoeren van de Strip14daagse annex Striplente 2008 is toch wel dubbelzinnig. Politiek gekonkelfoes waarbij de ene de andere de loef wil afsteken, het is des werelds. In dit geval Anciaux versus Vanhengel. Tot enkele dagen voor de persconferentie werd er nog gretig gelobbyd door beide kabinetten om Sleen binnen te halen. Miljoenen geld op tafel geworpen zonder inhoudelijk te zien wat het allemaal te bieden heeft. Begin met Sleens erfgoed. Ongeveer 60% van zijn Het Volk-patrimonium werd reeds op de markt gebracht en verkocht aan partikulieren. Een archivaris die het moet stellen zonder Matsuoka-, Zeespook-, Pax Apostel- en talloze andere originelen, heeft dan misschien nog voldoende te katalogeren en tentoon te stellen, grootse museumstukken van historische waarde bevinden zich niet in zijn patrimonium. Ach, misschien een idee dat een opkoper hiervoor diep in de buidel wil tasten en bij privé-verzamelaars aanklopt om het dubbel van de waarde te betalen. Want hey, we moeten toch iets van dat ouwe spul kunnen aanbieden?
Een bezoekbaar uithangbord onder de noemer van het stripmuseum. Als er één log stripapparaat Brussel bestiert, is het wel het instituut BCB. Van de verzanding van een monument gesproken. Zo sterft Nero slechts een stille dood.

Rabaté kleurt de stad

Pascal Rabaté, winnaar van de grote stripprijs van de Stad Brussel 2007 met Les petits ruisseaux wordt op een bijzondere manier gehonoreerd in onze hoofdstad. Hij mag een huiselijke muur op zijn stijlvolle manier inkleden. Boter bij de vis moet hij gedacht hebben, want hij houdt de organisatoren aan het lijntje met een toepasselijke verwijzing naar het gelauwerde album. Hopelijk snel te bewonderen in Laken, naarwaar het parcours is uitgebreid (Mezzo, Tiny, Lincoln).

Shieldwacht

Ziezo, het eerste seizoen van dertien afleveringen zit erop. Detective Holland 'Dutch' Wagenbach als de kopie van detective Tim Bayliss uit Homicide, life on the street, de ogenschijnlijk klunzige onderzoeker die door zijn kollega's gepest wordt en zich stevig vastbijt in een seriemoordenaarszaak, Dutch doet het hem na en heeft sneller succes. De zwarte luitenant Al Giardello wordt politiek correct vervangen in LA door een Latino, Captain David Aceveda, alleen met minder draagkracht. En zo heb je nog een zootje ongeregeld dat je aan elkaar kan koppelen. Neem daar de gastrollen van Reed Diamond (Kellerman in Homicide) en Max Perlich (Brodie) uit de eerste aflevering bij en de knipogen liggen voor de hand. Eerder bloedzuigend dan hommages afleverend, niet verwonderlijk met Diamond als de slechtst presterende acteur uit voornoemde reeks die hierin komt opdraven. Echter zoals het hoort bij een TV-reeks, geraak je geleidelijkaan verslaafd, al is de drang groter om de sfeer van Baltimore terug op te snuiven. En dat terwijl de ergernissen zich opstapelen: het ongeoorloofd gebruik van Mogwai-muziek in twee afleveringen en de groei naar een dramatische climax om het seizoen in hoogstaande schoonheid te eindigen met -hou je vast- Coldplay die de vergezochte pathos moet versterken. Komt deel 2 alsnog in huis?

AT-AT: may the force be with me

Een heerlijk dagje om de eerste rommelmarkten van het jaar af te schuimen. Eentje in Aarschot, eentje in Diest. De Aarschotse leek een nutteloos bezoek te worden, echter het doorsnuisteren van eenzame singledozen deed de heerlijke sfeer opsnuiven van een privé-platenkast meer dan dertig jaar geleden. De meest foute platen passeerden de revue: massa's ABBA, OMD, The Police, ... Gelukkig heb ik voorlopig geen pick-up in huis, dus bleef de aankoop beperkt tot souveniertjes. Of wat dacht je van de United 93-, Kid Paddle- en superheldenspoof The Specials-dvd's voor spotprijsjes. Dat wordt de komende dagen uitkijken.
In Diest lag het anders. Daar had je minder rommel, wel leuk pseudo-antiek met hier en daar waardevol spul voor een prik. Symbolisch ouwerwetse ijsschaatsen (Noren) die hopelijk in november ergens toe zullen dienen; een Crow Shoot-spel, met geweer en kurkestoppen als munitie, 40 jaar oud; twee speculoos-vormen, ideaal om de thuisbakker-van-dienst aan het werk te zetten, niet enkel bij Sinterklaas; en voor de kleine verzamelaar fossiele stenen.
Hoogtepunt werd echter het thuisgevecht met de gemotoriseerde AT-AT van Lego. In een poging om met twee (later drie) deze geautomatiseerde viervoeter in beweging te krijgen, moesten wij, de rebellen, het onderspit delven. Voorlopig blijft de Duistere Kracht zegevieren. Wordt vervolgd.

De verloren broeder: O brother where art thou?

De Coen-broertjes, het zijn leukerds. Baseren ze een film lichtjes op Homerus' Odyssee, blijkt dat ze het boek zelfs niet eens gelezen hebben. De overlevering en algemene kennis waren voor hen een voldoend rijke voedingsbodem om zich ermee tevreden te stellen. Vandaar dat O brother where art thou verrijkt wordt met talloze andere verwijzingen: The Wizard of Oz, Crossroads, politiek, ... Amerikaanse mythe verweven met een mythologisch Amerika. Met Clooney als Ulysses Everett McGill, op schattenjacht, reeds in het begin geopenbaard door de blinde ziener. De hoogdravende taal die Clooney gebruikt, typeert diens gebrek aan bescheidenheid. Het is echter deze reis die hem terug met beide voeten op aarde zal brengen. Lang duurt het niet of zijn twee spitsbroeders vinden hun verlossing bij een herdoping van anabaptisten, het frisse water spoelt hun zonden weg. Clooney heeft het zwaarder te verduren. Hij moet wachten tot het eind wanneer de dam alles zal laten onderlopen, Everett incluis. O brother where art thou is slapstick versius filosofie. Is avontuur versus romantiek. Is liefde versus haat. Is blank versus zwart. Steeds op een fijnzinnige manier een gedreven mens tonend op zoek naar zijn verloren gewaande geliefde. Zal het hem uiteindelijk lukken? Of moeten we ons neerleggen bij de harde realiteit? Kan een geschiedenis van geluk zich herhalen?
Glorieuze acteerprestaties, heerlijke southernmuziek, oogstrelende kleurbeelden, lokale toplocaties, hilarische oneliners (damn, we're in a tight spot), en een allesbehalve inhoudsloos plot, bezorgen je herhaaldelijk koude rillingen vol warmte. Klasse. Voor de derde keer.
O brother where art thou. 2003. Joël & Ethan Coen.

Stof vol acteersterren: Stardust

Wanneer het beeldverhaal het witte doek bestuift: STARDUST. Neil Gaiman schreef een sprookje, Charles Vess verbeeldde het. Met dé Juliet Claire Danes als toverprinses kan het welhaast niet mislopen, dat vermoed je toch. Maar de jongedame die met natuurlijke charme uitblonk in Luhrmanns film, heeft al haar capaciteiten verloren. Met typische Britse flegma trachten de auteurs een wereld te recreëren, waar de ideologie om je geliefde te behagen van de tafel wordt geveegd door een belangrijke openbaring: is het die zoektocht allemaal wel waard? Stardust bevat mooie en betoverende scènes, maar het overacting gehalte en Engels declameren, maken het geheel statisch en afstandelijk. Een verschil in realisatie, vergeleken met Peter Jacksons benadering van een andere literaire grootheid. Matthew Vaughn wil wel, het lukt hem niet om speelse natuurlijkheid te demonstreren. Zelfs de grappige Robert De Niro als de uitzinnige captain Shakespeare komt artificieel over. Eén voordeel: nu hoef ik het boek niet te lezen.

Schildpaddensoep

Soms haalt het verleden je in en kan je als artiest de drang niet weerstaan om de mannen te eren die je indertijd hebben doen wegdromen met hun fantastische verhalen. Kind aan B-huis Kristof kon zijn lust niet bedwingen en stuurde zijn tekening op om deel uit te maken van de grote schare fans die eeuwige roem vergaarden op de officiële Turtle-webstek. Fan art gallery, klik door op page 157 en je kan zijn schildpad bewonderen. Is het Leonardo, Michelangelo, Donatello of Raphaello?