Onze bespreking over de gebundelde Smurfen 1: "Een sublieme bundel met een prachtig dossier voorin vol tekeningen, foto's en anekdotes. Het enige wat je Standaard Uitgeverij moet kwalijk nemen is het deels overnemen van herletterde versies van de verhalen. Een stukje nostalgie gaat hierdoor verloren. Herletteren mag, alleen doe het in stijl! Over
De Zwarte Smurfen: de idee - mits perfect aangevuld - rond de Zwarte Smurfen had veel langer uitgesponnen kunnen worden. Toch siert het net Peyo zijn darlings op tijd en stond te kortwieken om verzadiging te voorkomen. Leuk is ook de setting: je krijgt een goed idee van de Smurfenleefwereld. Daarna volgt de probleemstelling: het zwarte gevaar. Door een onopvallende gebeurtenis komt die bedreiging even snel als ze uiteindelijk weer verdwijnt. Fris propt Peyo de plot vol met interessante aanvullingen, het beste bewarend voor de climax op het eind wanneer een Zwarte Smurf het lumineuze idee krijgt om te infiltreren in de gezonde gemeenschap en zich dus letterlijk blauw te verven.
De vliegende Smurf is een verhaal over de idealist met Icarus-ambities. Op een bepaald moment waant hij zich zelfs een Marsupilami (pagina 65)! Aardig. Het oubollige formaat werd gelukkig niet opgeblazen. In
De Smurfendief loopt Gargamel rond, terwijl diens poes al voorkomt in
De vliegende Smurf. Lieflijk en simplistisch. De storende factor van de zeer onpersoonlijke (lees lelijke) lettering en de kale druk (de kleuren zijn zo hard) maakt dat veel van de charme uit het origineel verdwenen is. Over
De Smurführer:
"Schamen jullie je niet? Je hebt je als mensen gedragen!" De identieke afspiegeling van Hitler blijft in
De Smurführer uit. Peyo's morele les is bescheidener en maant de lezer wel aan op te passen voor demagogie en volksmennerij. Het alfa-Smurfje van dienst buit diens positie optimaal uit met de omkoping van 'onderdanen' die zich achter hem scharen. Pedagogisch verantwoord. Het boek bevat de basis voor enkele historische poppetjes (de führer, de rebel) gemaakt door onder andere Schleich.
Smurfonie in ut is een extra kers op de taart. Over
De Smurfin: inventief en gewaagd van Peyo om geen enkele feministe tegen zich in het harnas te krijgen met de gevleugelde woorden:
"Een vonkje behaagzucht. Een behoorlijke dosis vooringenomenheid. De hersens van een garnaal. Een karaat doortraptheid. Een handvol woede. Een grote mate aan snoeplust. Een kwartpond kwade trouw. Een vingerhoed onberekenbaarheid. Een trekje hoogmoed. Een punt afgunst. Een sikkepitje sentimentaliteit. Een deel zotheid en een deel sluwheid. Veel vliegende geest en veel koppigheid. En een overmaat aan verkwistendheid." Dé ingrediënten nodig om een Smurfin te brouwen! Je moet er maar opkomen. Gelukkig ligt de verantwoordelijkheid volgens de auteur elders, bij de schrijver van het toverboek
Magicae Formulae. Mijne heren, begin al maar te zoeken. Uiteindelijk is de Smurfin een onderdeel van Gargamels duivelse plan om onrust te stoken binnen het vredige blauwe kamp. En moeilijk is dat niet met een jongedame die haar neus overal insteekt. Vooral wanneer ze omgetoverd wordt tot blondje, zijn de gevolgen onvoorzien. Mythisch, grappig, schattig en zo amusant. Het tweede verhaal van kortere duur heeft behoorlijk minder impact. En over
Het ei en de Smurfen: Peyo en Delporte slachten hun kip met de gouden eieren in
Het ei en de Smurfen veel te vroeg. Zonder langdradig te worden, hadden ze gerust meer gags rond het zoeken/vastkrijgen van dat ei kunnen bedenken. De twee op pad gestuurde blauwe mannetjes lijken met hun slapstick op het komische duo Laurel en Hardy. Wanneer ze met het ei in huis vallen, heb je een nieuwe plotwending. Het ei heeft immers magische krachten. Met frappant resultaat tovert dat het Smurfendorp om. En na deze ontwikkeling voegt Delporte er een staart aan toe: het opvoeden van het kuikentje. Slechts 20 bladzijden en zo rijk aan avontuur!
26-07-2018
9/10
Geen opmerkingen:
Een reactie posten