Angoulême 2011 - Nazinderend

Hoe verscheiden perceptie toch kan zijn. Onderstaande stukje valt te lezen in De Standaard op 31 januari 2011 geschreven door Michel Kempeneers.
"De tentoonstelling La nouvelle bande dessinée francophone, over de alternatieve Franstalige Belgische strip, was wél een hoogvlieger. Eigenlijk was de expo in gang gezet door het Vlaams Fonds voor de Letteren (VFL). In de coulissen was te horen dat ze een reactie was op Ceci n'est pas la BD flamande, de baanbrekende expositie die in 2009 de 'nieuwe' Vlaamse strip via twintig auteurs aan de internationale
stripwereld toonde. Verschillende Franstalige auteurscollectieven vonden dat de Franstalige Belgische strip ook zo'n tentoonstelling verdiende. Amper twee jaar later was het al zover.
Uit de expositie blijkt dat de alternatieve scene in Franstalig België een stuk actiever is dan in Vlaanderen. Er wordt meer geëxperimenteerd met de mogelijkheden van het medium. Daardoor is de productie diverser maar vaak ook hermetischer en extremer. Het leidt tot avant-gardestrips die wellicht niet meteen een ruim publiek aanspreken, maar wel een essentiële rol spelen in de evolutie van het medium.
Inventief
Een goed voorbeeld is het Brussels-Franse collectief Frémok. De meeste Frémok-leden zien zichzelf als stripauteurs, maar flirten ook met andere kunsten. Precies daarom valt hun werk het meest op in de expo - in het bijzonder het oeuvre van de Brusselse Dominique Goblet (43), die al jaren een parallelle carrière heeft als illustratrice en kunstenares. Het is geen toeval dat de leerlingen van de Ecole européenne
supérieure de l'image in Angoulême haar kozen tot de laureaat van hun jaarlijkse prijs, zodat Goblet op het festival ook nog eens aan bod kwam met een al even opmerkelijke solotentoonstelling. Net als zijn Vlaamse voorganger twee jaar geleden toonde La nouvelle bande dessinée francophone door zijn inventieve vormgeving ook dat het perfect mogelijk is om minder toegankelijk werk op erg aantrekkelijke wijze voor te stellen. De expo is deze zomer in Parijs te zien, en wellicht later op het jaar in Brussel. Tegen dan zou er ook een begeleidende publicatie moeten zijn."
In schril contrast met de eigen ervaring, vast te stellen op Angoulême 2011 - Expo La nouvelle bande dessinée francophone. Zo verheven en vol van dit geëxperimenteer dat je welhaast zou vergeten dat er ook gewone strips verschijnen.

Angoulême 2011 - Expo Le Monde de Troy

Wachtrijen van vijftig tot honderd personen, dat voorspelt voor de ongeduldige bezoeker weinig goeds. Het toont wel aan dat exposities wel degelijk geïnteresseerden kunnen lokken. Met een perfecte centrale locatie op de koer van het Stadhuis mochten Arleston en Tarquin met hun Troy-wereld van de roem genieten. Angoulême speelde het sluw om ook het commerciële aspect uit te buiten. De kleine ruimte was optimaal benut en zorgde voor een gangpad dat je gedwee volgde om de verschillende werelden van Troy te ontdekken. Enkel met reproducties weliswaar, een misser om de echte kritische kunstkenner te paaien, maar wel vol imposante beelden (al dan niet in 3D) die je kennis bevestigen of net verrassen, de grote interpretaties op bekende werken (Klimt, Warhol, Da Vinci) van Mourier voorop.
De tentoonstelling deed wat het moest doen: met een commerciële inslag een commercieel publiek paaien, net zoals je de levensgrote petaurus kon aaien. Een vluggertje om door te wandelen, sfeervol en vooral plezant. Zoals de boeken!
Expo Le Monde de Troy. Hotel de Ville. Angoulême 2011.

Angoulême 2011 - Expo La nouvelle bande dessinée francophone

Na Vlaanderen wou Wallonië zich duidelijk ook profileren in Angoulême als een belangrijke stripregio met pionierende auteurs. Kosten én moeite werden gespaard om de bezoekende leken een duidelijk duidend overzicht te bezorgen omtrent wat reilt en zeilt in het zuidelijke landsdeel van België.
Met de bedoeling er een reizend goedje van te maken werd de tentoonstelling via spandoeken geconcipieerd, esthetisch even mooi en ideaal om bouwwerfen af te sluiten voor een nieuwsgierig publiek dat wat anders wil zien dan gaten en geëmigreerd werkvolk. Enkel een bezoekershelm ontbrak.
Zoals de meeste warhoofden en hoogzwevende artiesten representeerde de expo totale chaos en kon je amper tussen het bos de bomen herkennen. Alsof je een autokerkhof bezoekt waarbij je zelf de verschillende modellen moet ontdekken gestapeld op een immense stripberg. De trotse curator was overtuigd van het resultaat en vond dat dit huzarenstukje dé ideale showcase is van wat gezien moet worden. Het is maar hoe objectief je het bekijkt.
Niet dat de artiesten geen bestaansrecht hebben, het is de manier van presenteren (de prints op de plastieken doeken waren niet altijd even scherp, weinig coherent gelayout, los bijeengeplakt zonder samenhang), het gecreëerde doolhofparcours, de overdaad en het uitgangspunt an sich met zo'n elitaire insteek dat je je diplomatisch distantieert.
Illustratief heb je natuurlijk heel wat interessants dat enigszins de nieuwsgierigheid wekt, maar in hoeverre dat vertaald wordt in leesbare strips, het blijft de vraag. Zelfs met zo'n tekenpotentieel lever je nog geen indrukwekkende generatie af. Zoals de fel overroepen Dominique Goblet, Cedric Manche.
Een verrassende ruimte was er voor Joe G Pinelli terwijl Jean-Philippe Stassen weggevaagd bleef. En zo heb je d'r nog waarvan je je afvraagt waarom zij niet geslecteerd werden in deze groeivijver (Xavier Löwenthal), of je d'r nu van houdt of niet.
Natuurlijk wordt met zo'n tentoonstelling het contrast tussen mainstream/volks tegenover alternatief geëxperimenteer weggevaagd, gezien het negeren van het patrimonium. Alsof Franquin, Jijé en resten daarvan nu nooit hebben bestaan.
In La nouvelle bande dessinée francophone ontbrak overzicht, duiding en vooral het bewijs van eventuele stripkunst via een magazine. Leesbaar of niet, dat had je dan zelf kunnen uitmaken. Nu blijf je enkel achter met nietszeggende impressies.
Voor foto's, klik door naar deze site van Bo-Doï.
Expo La nouvelle bande dessinée francophone. Espace Franquin. Angoulême 2011.

Angoulême 2011 - Expo Parodies

De grootste misser van de dag is ongetwijfeld het niet bezoeken van de tentoonstelling Baru: Debout Les Damnés De La Terre. De grote prijswinnaar (oa van het fantastische Vluchtweg naar de zon) werd optimaal in de bloemetjes gezet in het voormalige stripmuseum van Angoulême. Enkele foto-impressies doen je des te meer watertanden: DLDDLT.
Omdat het vernieuwde Centre de la Bande Dessinée d'Angoulême aan de overkant van het water vorig jaar zo'n indruk naliet met de expo Cent pour cent en de dynamiek binnen dit gebouw overweldigend was (de interactie/opstelling van de vaste collectie) én het bovendien op de weg lag van het hotel tot het hoger gelegen centrum, werd hier een tussenstop gehouden. Het museum op zich had al een deel van zijn pluimen verloren. De déjà vu werd niet overtroffen, de vaste collectie was iets te vastgeroest om voor een tweede keer te imponeren, hier en daar een origineeltje uitgezonderd. En ook Parodies: la bande dessinée au second degré bood niet de nodige vonken, laat staan een minuscuul knetterinkje. Met hier en daar een grimlach kan je enkel respect voor het opbouw- en infovergaringswerk opbrengen, terwijl je de catalogus voor een keer aan je laat voorbijgaan.
Expo Parodies: la bande dessinée au second degré. CiteBD. Angoulême 2011.

Angoulême 2011 - Eerste impressies

Een goeie 775 km zuidwaarts ligt het tijdelijke stripparadijs Angoulême, het mekka waar je gedurende enkele dagen in plaats van rond de Ka'aba je pelgrimstocht te beëindigen je meermaals de heilige tempels al drummend binnendringt om vervolgens de uitgestalde schrijnen te vereren. De uitgevers halen de commerciële kanonnen uit de kast en spuiten de auteurs zodanig plat of bedwelmen ze met spijs en vooral drank zodat deze gewillig signeermarathons presteren ten goede van het geduldige publiek. Cinematografische sterren als Eric en Ramzy zuigen alle aandacht naar zich toe en doen hardwerkende auteurs die zichzelf trachten te verkopen met hun métierkunsten compleet wegkwijnen. Belangrijk is echter dat tijdens dit unieke fenomeen meer dan honderdduizend man over de vloer komt. En al draait het grootste gedeelte rond commercie, het volledige brede gamma van strips wordt tentoongespreid en komt er ruimschoots in aan bod.
De sceptici klagen natuurlijk over het vervliegen van de gouden tijden toen de champagne nog uit de fonteinen spoot, ze kunnen zich moeilijk verzoenen met het naar het grote publiek gerichte karakter. Toch wordt dat ruimschoots gecompenseerd met de uiterste extremen van het alternatieve. Voor de ene is het nooit genoeg, voor de ander is trop te veel.
Het stripfestival van Angoulême, met een pracht van een decor als locatie, is dé plek bij uitstek om te merken hoe strips in Frankrijk gewaardeerd worden. Een uiting van een erkenning waar België een poepje aan kan ruiken.

Een ronde buik

Het probleem van de collectie Glad IJs is -ondanks het feit dat het onder één humoristische noemer is uitgebracht- de doelgerichte diversiteit. Hou je van alternatieve hiphop, dan kom je terecht bij
Pascal Brutal. Herken je de bourgeois bohémiens in je omgeving, dan klop je aan bij Welkom in Boboland. Spot je met de biomens, dan is Autobio jouw ding. Voor elk wat wils, als je tenminste de juiste doelgroep bereikt. Alsof seniorennet.be grondig wakkergeschud moet worden zodat ook zij hun eigen strip mogen erkennen. De grumpy ouwe mensen -vertegenwoordigd door de Familie Suikerbuik- die al een leven lang mekander in één huis dulden, of net elkanders leven zuur maken, nemen het op tegen de wereldwijde internetvooruitgang. Ze verdiepen zich in de mogelijkheden van dit medium, zich behelpend met het weinige Engels dat ze kennen. Dat levert natuurlijk komische situaties op van communicatieve onverstaanbaarheid. Binet grijpt uit het leven en weerspiegelt met gemak het ongemak dat ongeletterden ondervinden bij het exploreren van internet explorer. Senioren op het net is simpelweg lullig en accuraat, amuseert en verrast met diens eenvoud. Tot Binet er iets onwezenlijks bijhaalt dat de charme van het boek ondermijnt. Waarom bestellingen via het net letterlijk in de huiskamer transponeren? Door het vermenselijken van een virus breekt hij het realisme en ontkracht daarmee de scherpe satire. Senioren op het net was op weg om een uitstekende lacher te zijn (hete lien), Binet haalt zichzelf onderuit. Jammer.
- Familie Suikerbuik 2
- Hellboy 2
- Rani 2

Geen muzikale Carmen

Efficiënt gemaakte strip boordevol actie, cyberpunk en stoere, sexy meiden. Lara Croft heeft er met Carmen mc Callum een competitief stripzusje bij. Geslaagde afronder van de eerste cyclus die zelfs de herlezing van voorgaande delen niet noodzakelijk maakt, een normaliter vervelende vereiste om de draad weer op te pikken. Door de optimale, begrijpelijke uitleg in het begin zit je meteen in de juiste schietstoel. En de vlucht die je neemt is wederom adembenemend met als afronding een emotioneel afscheid. Knap.
- Azuren Boeddha Integrale
- Buck Danny 43 Vuur uit de hemel Herdruk
- Buck Danny 47 Verboden gebied
- Carmen McCallum 3 Cyclus 1 de Sonoda affaire 3 Indringing
- Cycloop 4

Scott De Witte

Klare Lijn-strips zijn vaak zelf al een absurde, overdreven en geënscèneerde afspiegeling van de maatschappij. Wanneer je dat dan wil parodiëren of er een pastiche van maken, moet je als auteur ook durven alle registers open te gooien. Barral en Veys doen het met bravoure in de schitterende
Philip en Francis-kloon, Blake en Mortimer in hun hemd gezet. Scott Leblanc daarentegen is vlees noch vis. Geluck als scenarist van volwaardige albums, erg vergaand is hij niet. Naast de belachelijke hoofdpersoon (gelukkig zijn er irritantere en idiotere strippersonages te vinden), de raadselachtige onwaarschijnlijkheden en een tweede protagonist die de actie ongewild moet dragen, word je geconfronteerd met Devigs onvermogen om professioneel de lineaire grootmeesters te evenaren, laat staan kopiëren. Grijp daarom vlug terug naar Schaduw over het Britse Rijk.
- Bankgeheimen USA 1
- Blauwbloezen 39 Puppet Blues Herdruk
- Jommeke 253
- Scott Leblanc 2
- Urbanus 142

Geen sterrenbeeldend verhaal

Zo werd deel 1 besproken: ""De strateeg zal altijd het geluk van het individu opofferen voor de vrede van de hele gemeenschap. Da's nu eenmaal de dictatuur van de democratie.' Het venijn zit 'm in Athenes staart. Ondanks de verdienstelijke poging van Orion om de grootstad te redden van de ondergang, wordt hij matig gelauwerd door de inwoners. Erger nog, zijn nieuw verworven vriendin wordt geofferd. In Het heilige meer fantaseert Jacques Martin er gretig op los door een plaatselijke (bestaande?) mythe te verwerken in een onwaarschijnlijk avontuur. De bijzondere kracht die het water uitstraalt wordt op geen enkele manier getoond, laat staan verduidelijkt. Gebruike daarom je fantasie. De tekeningen zijn even strak als in de gebruikelijke Alex-verhalen, dus daarin verandert niets. Het heilige meer is een makke strip geworden dat het vakmanschap van een ouwe rot bevestigt." Hoe vergaat het het vierde deel?
- Blauwbloezen 36 Quantrill Herdruk
- Buck Danny 46 Herdruk
- Buck Danny 49 Herdruk
- Jommeke 82 Opstand in Kokowoko Herdruk
- Orion 4
Eveneens verschenen vandaag:
- Blauwbloezen 46 Requiem voor een Blauwbloes Herdruk
- Blauwbloezen 50 De klopjacht Herdruk
- Jommeke 140 De Chinese kast Herdruk

Cellulitis in celluloid

Dilemmadagen. Last minute naar Angoulême gaan of niet? De openstaande titels van 2010 (gehalveerd tot 90) blijven nog in het ijle hangen. De komende woensdag verschijnen echter -enkele herdrukken meegerekend- een goeie 49 strips (Dargaud-Lombard-Dupuis-Glenat-Daedalus-Casterman), ongetwijfeld om de stilte van januari te compenseren. Een sluwe en achterbakse manier van de uitgevers om op het einde van de maand winkeliers op te zadelen met een immense stock die meteen zwaar gefactureerd wordt en die dus ook zonder respijt voor het einde van de daaropvolgende maand moet betaald worden. Het enige gevolg dat dit heeft, is dat winkeliers automatisch minder inslaan. Klanten komen minder vaak langs, het aanbod wordt immers geconcentreerd rond één datum.
Natuurlijk blijft het wel Angoulême, hè. Nog even bedenktijd.
Ondertussen The American eindelijk toegevoegd aan de blog, een avant-première aangeboden door Brussel deze Week in oktober 2010.
En wat strips betreft, weinig soeps. Basta en De slimste mens waren beter.
- Blast 1
- Celluloid - een erotische grafische roman
- Prometheus 2
- Spelletjes en grappen met Filiberke
- Spelletjes en grappen met Jommeke
- Spelletjes en grappen met Gobelijn
- Spelletjes en grappen met de Miekes

Schokkende foto's: sad but true

Tijdens het zoeken naar een geschikte foto voor de herbeleving van The American stuitte ik op een aandachtstrekkende afbeelding die doorverwees naar een site die The 29 Saddest Pictures in The World recapituleerde. Een bloemlezing: "A product of U.S. Army-sanctioned mass slaughter of American bison in the 1800s, these bison skulls are waiting to be ground for fertilizer, most likely in the American midwest. The slaughter was so “effective” that the population of bison in the U.S. is estimated to have dropped from around 60 million in 1800 to as few as 750 in 1890." DE andere foto's gaan eerder over de mensen zelf en zijn nog schokkender.

Een palindroom: NogegoN

Luc en François Schuiten kiezen voor het stilistische en academisch geconstrueerde, volgens een nauwkeurig uitgekiend patroon het taalkundige fenomeen 'palindroom' (pop, lepel) in beeldtaal omzettend. Verder dan knap bedacht komen de auteurs echter niet. De strip is te technisch en te doordacht en mist daardoor een openbarende bezieling. Het lot van Olivia laat je volledig koud, al ben je geïntrigeerd door de links en knipogen naar het voorgaande deel. Bewonderenswaardig en mooi, echter niet geslaagd!
- Arboris Luxe Reeks 22 Holle Aarde 2
- Holle Aarde 3 NogegoN
- Lanfeust Odyssey 2 HC
- Lanfeust Odyssey 2 SC
- Wereld van Lucie 2

Een buitenaards konvooi

Het is makkelijk praten meer dan tien jaar na de feiten nu Konvooi een verkoopkanon is (de immense populariteit in Frankrijk) in het genre. Voor sceptici die succes niet kunnen associëren met kwaliteit, ze hebben ongelijk. Meteen van het eerste deel katapulteren (het favoriete wapen van Nävis) Morvan en Buchet je in een ruimtelijk universum dat toch o zo aards aanvoelt. Je hebt de kolonisator het grondrecht opeist om in naam van het volk een plek te creëren om te overleven (cfr de pioniers op Amerikaanse bodem), dat alles ten koste van de inheemse bevolking en begroeiing. Je hebt de vechtlustige eenling die geconfronteerd wordt met een oppermacht maar gelukkig van zich afbijt. Je hebt de hersenloze gemeenschap die gewillig elke opdracht blindelings uitvoert totdat de bewustwording toeslaat (het volk). En je hebt de grootmacht die alles regulariseert (VN). De eerste spelers in het grote schouwspel worden al meteen geïntroduceerd. Morvan zal ze in de loop van de vervolgen perfect uitbuiten. De klasse van het album is de complete mix van het avontuurlijke met de actie, de emoties en de humor. Bovendien niet zo leeghoofdig als je zou vermoeden. Zeer sterk begin.
- Hellboy 1
- Konvooi 1 SC
- Konvooi 6 SC
- Konvooi 10 HC
- Konvooi 10 SC
- Laatste pompstation voor de snelweg (Kaliber)

Schuiten als stadsgids

Als dat geen aangename verrassing is, deze eigenzinnige en toch open gids die je loodst doorheen gekende plekjes van de Belgische hoofdstad, maar die ook afwijkt van de traditionele paden en buiten de vijfhoek het pluralisme van Brussel beklemtoont. De striptekenaar die zijn accenten legt op hetgeen een plek te bieden heeft, je krijgt de kans om vanalles mee te beleven, natuurlijk met een artistieke (en vooral architecturale) inslag, art deco en art nouveau voorop. Schuiten speelt op veilig en houdt zich afzijdig van het befaamde Dossier B, waarin hij realiteit koppelt aan fictie met de kruisbestuiving Brussel/Brüsel. Christine Coste is degene die aanvult en zorgt dat je niet verzuipt in het technische kunstjargon. Lonely Planets Brussel - Routes is een mooi boekje geworden, vrij elitair en hoogdravend met lyrische inslag, van Schuiten verwacht je niet anders.
- Arcadia Archief Luxe 10 - Johnny Goodbye 2
- Johnny Goodbye 2
- Lonely Planet City Guide - Brussel - Routes
- Requiem, de Vampierridder 8

Mijn levenslijn

Toen ik de achtste januari -na het dagelijks trachten te bespreken van een tiental albums- vaststelde dat bij het deels overlopen van de 2010-jaarlijst er waarschijnlijk nog een honderdvijftigtal overbleven, besefte ik dat er dringend een extra tand moest bijgestoken worden wou ik in 2011 op zijn minst ooit met een schone lei beginnen. Nu was er geen ontkomen meer aan en dus vereiste dat wederom het verhaspelen van tien strips per dag. Tien! Alsof een mens niks anders te doen heeft en lekker lui achterover in de zetel kan liggen. Veel ruimte voor ontspanning is er dan ook niet, het blogaanvullen evenmin. En toch moet het een keer gebeuren (ik prepareerde ze wel, maar postte ze nooit als telkens een gat viel), nu wel! Met terugwerkende kracht, december 2010 incluis.
Begin maar te doorbladeren!
- Arboris Luxe Reeks 7: Zara
- Hellboy 3
- Holle aarde 2: Zara
- Kiekeboe 127
- Levenslijnen 6
- Levenslijnen 7
- Rainbow pockets 964: Vader & Zoon zijn terug!
- Rainbow pockets 965: Barbara Stok
- Schateiland en Ontvoerd
- Schrauwen: De man die zijn baard liet groeien
- Vreemde liefde 2

Platoon

Door de week is er enkel tijd om De slimste mens op te zetten, kwestie van niet te veel verstrooiing tijdens de leesverstrooiing te hebben. Want eens je begint te zappen, blijf je toch nodeloos plakken voor vaak even onnozele TV-helletjes als belspelletjes. Vannacht was dat toch My Lai die de aandacht trok. Je voelde meteen de herinnering aan Oliver Stones Platoon opborrelen, met mensonwaardig tegenover heroïsch gedrag. De reconstructie van een gruweldaad, we beschuldigen graag hedendaagse barbaarsheid, dit is echter zo oud ook weer niet. En dat zijn dan degenen die in 'ons kamp' vertoeven. Makkelijk zat om te veroordelen en te kruisigen. De getuigenissen waren dan ook oprecht. "Zou ik het gedaan hebben moest ik het bevel hebben gekregen van mijn overste? Zou ik me verzet hebben?" Hij is zo eerlijk om zich afzijdig te houden. "We voerden bevelen uit. We dienden ons land. Vingerwijzend naar de legertop. Vingerwijzend naar het land zelf. Wat zou jij dan wanneer al jouw makkers om jou heen sneuvelen?

Sherlock Holmes herleeft onder de doden

De op de cover prijkende Michael Cain daagt uit! Het fenomeen of de figuur Sherlock Holmes da's een stuk beschermd cultureel erfgoed waar je niet zo maar aan mag tornen. Watson pende reeds diens logboek neer, Conan Doyle maakte ze wereldkundig. Sylvain Cordurié waagt zich er toch aan om dit detective-icoon terug ten tonele te voeren op een moment dat hijzelf zijn voetsporen heeft uitgewist om in de schaduw te kunnen opereren. Alvast een goeie vondst als uitgangspunt. Om dan echter Londense vampiers vanonder de zoden te halen en hen te koppelen aan de betweter, da's spelen met vuur. Toch verbrandt de auteur de vingers niet. Omdat hij erin slaagt Sherlock zich te laten gedragen zoals de 'echte' Holmes zich zou gedragen. Holmes anticipeert op mogelijke aanvallen en accepteert hun bestaan. De vijanden van mijn vijanden zijn mijn vrienden. Vanuit dat principe wordt een nieuw verbond gesloten. Eens zien wat dat voor Holmes zal opleveren. Eeuwige zielerust? Extra troef is dat samenspel tussen tekenaar en inkleurder. Beiden creëren een groezelige sfeer met bloedige uitspattingen. Mooie locaties, straffe decors, bewegende composities en vlezige personages. De roep van het bloed is een knap begin van dit tweeluik.
- Arman & Ilva 4
- Charles Burns' X
- Levenslijnen 4
- Levenslijnen 5
- Losers 1
- Meesterspion - Stalins ogen in Tokio
- Mijn brein hangt op z'n kop
- Murena 8
- Op weg naar Zoar
- Sherlock Holmes & de vampiers van Londen

Een band voor het leven: Vivès

Consumptierelaties, Bastien Vivès vereeuwigt ze op papier. Alsof het een adlosecenten- of jongvolwassenenfenomeen is, wroet hij in de levens van Francesca en Bruno. Middelbare scholieren zoals aangegeven in de perstekst klopt alvast niet. De zelfstandige levensstijl verraadt universiteits- of hogeschoolstudenten. Het is niet zozeer het hoppen van de ene naar de andere partner dat centraal staat, wel de uiteenrijgende verbintenis tussen twee ex-geliefden. Terwijl Francesca haar leven opbouwt en argeloos omgaat met haar gevoelens voor een ex-lief, leert ze gaandeweg hoe sterk ze wel niet verknocht is aan die steunpilaar. Bij Bruno verloopt het afstandelijker. Hij is passief en laat zich plotsklaps meesleuren door een nieuwe vlam. Totdat dit (tijdelijk?) afspringt. Alleen in nood leer je je vrienden kennen, de toenadering is compleet. Het duo Francesca-Bruno is zo'n uniek, zeldzaam fenomeen. Twee zielsgenoten die moeilijk met elkaar kunnen leven, edoch nog moeilijker zonder elkaar kunnen overleven. Bij Francesca is die aantrekkingskracht, die wanhoop sterker. Bruno is ingetogener, aards, mannelijk, vrij snel overgaand tot de orde van de dag. Hoewel het toch Francesca is die het eerst zakelijk weg zal gaan. De sociologische studie van Vivès dringt weer diep in je gestel binnen. Fascinerend door de gehanteerde stijl. Enerzijds de droge werkelijkheid, een sobere observatie van de realiteit, anderzijds afgewisseld met wazige flashbacks die gek genoeg kleurrijker zijn en een stuk van de band tussen de protagonisten reconstrueert. Met een verzorgdere artistieke intentie wat betreft het heden (en dus niet zo vluchtig) had dit wederom een grootse parel kunnen zijn. Nu holt innige vriendschap achter De smaak van chloor en vooral In mijn ogen aan.
- Dylan Dog 4
- Humormels 2
- Innige vriendschap
- Jump 10
- Kiekeboes 126: Tienduizend dagen
- Klein Suske en Wiske Speciaal 3 Zomerboek 2010
- Rode Ridder trilogie III
- Scribbly 10
- Smurfen zomervakantieboek 2010
- Smurfen wintervakantieboek 2010

Julius versus Sinbad

Volgt de hoofdpersoon het pad van Ben Hur of zal Julius een eigen weg leiden? Alice en Dorison breien een verrassend en uitstekend losstaand 'vervolg' op hun succesvolle debuutreeks die de carrière van beiden lanceerde. De hoogdravendheid waaraan Dorisons geschriften vaak onder leiden, is hierin tot een minimum beperkt. Ondanks het beschrijvende karakter leest de tekst vlot en ondersteunt de beelden optimaal. Of bekijk het omgekeerd: Alex Alice vult heerlijk aan. Want bedachtzaam dokterde Alice de pagina-layout uit voor Robin Recht die enkel moet aanvullen. Die specifieke storyboards van de tekenaar (ten top gedreven in Siegfried) kenmerken de strip. Aflopende pagina's, filmische intervallen en veel zwart inktgebruik. Een subliem staaltje vind je op de dubbelpagina 36-37. Een panoramisch overzicht met daarin een efficiënte ministrip. Zo blijft het imposante behouden en krijg je toch waar voor je geld. Geen verloren ruimtes. Ook inhoudelijk scoort Julius goed en houdt je gedwee in de ban. Uitstekend!
- Apostata 2
- Derde Testament 5
- Geschiedenis van Tom Jones
- Hiroshima 5
- Kiekeboes 42: De spray-historie
- Kiekeboe 42: De spray-historie
- Medina 1
- Prins Valiant - Jaargang 1941
- Rooie Oortjes dubbelalbum 1
- Rooie Oortjes dubbelalbum 2
- Rooie Oortjes dubbelalbum 3
- Rooie Oortjes dubbelalbum 4
- Rooie Oortjes dubbelalbum 5
- Rooie Oortjes dubbelalbum 6
- Rooie Oortjes dubbelalbum 7
- Sinbad 3 HC
- Sinbad 3 SC (Als er één iemand een positieve evolutie maakt doorheen deze reeks, dan is het toch Pierre Alary. In de beginfase nog geregeld geforceerd en overdreven cartoony, nu is alles perfect op elkaar afgestemd. Dat heeft vooral te maken met het extra lijnenspel dat hij gebruikt. Leek vroeger alles eenlijnig, dan wordt dat nu aangedikt met een kwak inkt. De personages en decors krijgen daardoor meer volume. Soms eenvoudig simplistisch (pagina 30, kader 5), soms grafisch uitdagend (26-3 en 34-4), soms rijkelijk gevuld (34-5). Bovendien is hij naast cinematograaf die de kiekjes pakt ook als regisseur vlot en vloeiend. Door de kadrages en perspectieven creëert hij een enorme beweeglijk. Daarbovenop schrijft Arleston zijn beste script van de laatste tien jaar en heb je dus een drieluik dat af is. Zonde zelfs om afscheid te nemen van de protagonist. Een parel.)

Het jasja van Inu

Tussen al het jongensmangageweld door is Inuyasha toch een hele verademing. Je hebt dan wel wrede uitspattingen tijdens de groteske gevechten, de tederheid, het interessante verschil tussen Inuyasha en Kagome (de traditionele liefde-haat-verhouding die steeds dichter naar elkaar toegroeien), de gemanipuleerde tegenstanders die medestanders worden én vooral de integratie van de fantasierijke legendes (hier de leerlingkluizenaar die streeft naar onsterfelijkheid) in het geheel zorgen voor een eigen frisse leesmix. "Mensen zijn belachelijk. Ze zijn zwak, ze liegen. Ze werken van 's ochtends tot 's avonds laat in het zweet, ze worden oud en sterven, dat is alles. Ik wou niet op dezelfde manier leven." Je moet maar het juiste excuus vinden om je slechte geaardheid te verantwoorden. Het ene op-weg-verhaal is nog maar net gedaan en je wordt al meteen in het volgende gedropt!
- Donkere Toren 4
- Inuyasha 09
- Inuyasha 10
- Jan, Jans en de kinderen 44
- Jan, Jans en de kinderen 45
- Kiekeboes 37: Jeanne Darm
- Kiekeboe 37: Jeanne Darm
- Nana 15
- Naruto 25
- De Raaf
- Terug naar Johan

De fillem van Ome Willem: alsof ik ze ken, de Matchstick Men

Net zoals dat Ridley Scott het maken van deze film beschouwde als een tussendoortje, kan je evenzeer genieten van deze dubbelzinnige ontspanning tussen twee leessessies door. Het motto lijkt eerder: vertrouw niemand! Dat zal de bedrieger proefondervindelijk zelf meemaken, want dat komt ervan wanneer je mensen zelf constant voor de gek houdt. Eens kaatst de bal terug in je gezicht. Toch krijgt Cages gestresseerde leven een verrassende wending eens zijn dochter voor de deur staat. Hoe ga je na zovele jaren om met een ontluikende puber? Het obsessief georganiseerde leven van de matchstick man Cage krijgt een enorme deuk.
Nicolas Cage is aandoenlijk als de compulsief obsessieve Roy Waller. Sam Rockwell is gladder dan een aal, de overtuigde ongrijpbare moneymaker. En Alison Lohman is de -geloof het of niet- 22-jarige actrice die een 14-jarige uitbeeldt!
Kijken, je voelt je absoluut niet bedrogen.
Matchstick Men. Ridley Scott. 2003. ***

Niet in te tomen meute

Een buitengewoon uitstekend begin van een nieuwe heroic fantasyreeks die gedreven wordt door de vlotte plot van Thirault en de schilderachtige tekeningen van Hojgaard. Hoewel Thirault normaal geen raad weet met zijn originele uitgangspunten en al te vaak tracht literair beschrijvend uit de hoek te komen -waar op zich niks op tegen is, indien dat effectief zo zou zijn- beperkt hij zich hierin tot de pure essentie. Een machtshebster heeft een opdracht, trommelt daarvoor de beste magiër-strijder op die op zijn beurt de oude kameraden terug rond zich verzamelt om de queeste aan te vangen. Tsjak, tsjak, tsjak. Het vliegt vooruit zonder hoogdravend gezwets (de vechtscènes op de pagina's 43, 44 en 45). De geraffineerdheid waarmee Hojgaard uitpakt, is de extra aanwinst. Met karakter en diepgang, filmisch bewegend over het blad. Inkleurder Jesper Ejsing is de kers op de taart. Eens je begint te smullen, weet je van geen ophouden.
- Agent Orange 4 HC
- Agent Orange 4 SC
- Brabant Strip Magazine 181
- Eisner Beeldverhalen 4
- Helse Meute 1 HC
- Helse Meute 1 SC
- Kiekeboes 23: De snor van Kiekeboe
- Kiekeboe 23: De snor van Kiekeboe
- Mega Stripboek 2010
- Naruto 23
- Naruto 24

De Robbedoes van Jijé

In navolging van de schitterende Kuifje kleuren-facsimilés krijgt ook diens indertijdse commerciële tegenhanger een evenredig eerbetoon. Eindelijk een exacte reproductie van het oorspronkelijk album dat sinds jaar en dag niet meer verkrijgbaar was op de markt en enkel via antiquairs aangekocht kon worden. Dupuis kiest echter voor een hervertaling én een klaardere lettering. Da's al één groot verschil met de boeken van Hergé. Daar werd nadrukkelijk op toegezien dat de oorspronkelijke, sappige taal behouden bleef, in plaats van de latere verhollandste verkrachting. Toch stoort dat niet, de leesbaarheid wordt er immers door bevorderd. Een ander onderscheid met de Kuifjes is de druk zelf. Je kan je niet van het gevoel ontdoen dat het slechts een scan betreft van een (bestaand) origineel album waardoor een loepzuivere reproductie op dit papier achterwege blijft en dus mislukt genre kleurenfotokopie. Er ontbreekt scherpte en het voelt artificieel aan. Niet getreurd, je mag immers genieten van Jijé's Robbedoes-spielerei, een inspirerende springplank voor collega-leerlingen als Morris, Will en Franquin. Jijé is door diens snelheid onevenwichtig, de ene keer Robbedoes elegant realistisch tekenend (pagina 57, kaders 2 en 9) om de andere keer karikaturaler uit de hoek te komen (vooral in de nevenpersonages). Jijé draaft trouwens zelf op, alsof hij zijn evolutie op de muur schildert (41). Wordt Will Eisner gelauwerd voor zijn grafische roman, het doorbreken van het 'klassieke' stramien van kadertjes, de actie voortvloeiend van de ene naar de andere scène op een pagina, Jijé deed het hem 35 jaar eerder voor (pagina's 35, 36, 37). Terwijl Hergé zich concentreert op het 'cleane' netjes afgelijnde, gooit Jijé alle registers open. Even ongecoördineerd zich door de plot platwalsend (als hij überhaupt over een plot beschikte met een begin en vooropgezet einde), laat hij de helden van de ene absurde situatie in de andere belanden. Het geeft een gevarieerd, chaotisch en charmant spektakel. De leukste scène is die wanneer Robbedoes de weekbladlezertjes en leden van de R-club oproept om mee op pad te gaan, een jongensaangelegenheid. Maar de meiden laten zich ook gelden! Robbedoes op avontuur is een leuk hebbeding.
- Kiekeboes 24: De anonieme smulpapen
- Kiekeboe 24: De anonieme smulpapen
- Kiekeboes 33: De een zijn dood
- Kiekeboe 33: De een zijn dood
- Robbedoes op avontuur
- Suske en Wiske 308
- Suske en Wiske Luxe 308
- Suske en Wiske pocket 11
- Suske en Wiske pocket 12
- Suske en Wiske pocket 13
- Suske en Wiske pocket 14
- Ultimate DragonBall 6

Is er ruimte voor liefde tijdens de oorlog?

Uitgeverij Casterman heeft de laatste jaren (na 2000) behoorlijk wat onopgemerkte stripreeksen gedropt waarvan je al vrij snel kon vermoeden dat ze geen lang leven beschoren zouden zijn. Giuliano Nero, S.T.A.R., Het onderzoek van Scapola en dies meer, om maar een paar op te sommen. Niet verwonderlijk dat je een zeer afwachtende, sceptische houding aanneemt wanneer Beuriot & Richelle hind laatste kind baren. Oorlog én liefde, Maryse & Jean-François Charles overstelpten je er al mee in War and dreams, David Lean indachtig. Dit keer niet via fabelachtig geschilderde decors, wel gebruikmakend van die o zo geliefde klare lijn, zij het in lossere vorm. Schuif al je vooroordelen opzij en dompel je onder in die bezwerende wereld uit de beginjaren van het opkomende fascisme. Richelles plot kabbelt rustig voort, het tijdslijnbeekje bevaart hij al dobberend met rake anekdotes als historische achtergrond. En daarin bewegen de personages met ingetogen emoties op een tragische manier. Beuriot ondersteunt dat met ogenschijnlijk afstandelijke tekeningen, alsof hij de realiteit punctueel waarneemt. De warmte uitgestraald door de inkleuring dompelt je onder in de retrobeelden. Oneerbiedig zelfs dat Beuriot de covertekeningen niet zelf mocht (of wou) leveren.
- 4de macht 1 HC
- 4de macht 1 SC
- Cordelia onverbloemd
- Kabouter Wesley: het Grote boek
- Kiekeboes 27: De getatoeëerde mossel
- Kiekeboe 27: De getatoeëerde mossel
- Marvel Zombies
- Oorlog en liefde 1
- Oorlog en liefde 2
- Shaman King 24
- Suske en Wiske Luxe 307
- Vierde kracht 1 HC
- Vierde kracht 1 SC

Violent cases

Uit het artistriepe milieu word je verbannen als je niet dweept met Dave McKean en da's grotendeels terecht. Wat de man sinds zijn eerste tekeningen heeft teweeggebracht, is niet alleen verbazingwekkend, het was ook nog eens enorm invloedrijk. Met Gewelddadige gevallen kunnen wij nu in het Nederlands van deze eerstgeboren pennenvrucht genieten. Grappig dat de raakvlakken tussen realiteit en inbeelding het lezen overlapt. In je nostalgische herinnering heb je dit album al mythische proporties toegedicht, net door diens overrompelende visuele impact. Bij herlezing blijkt deze gedachtenreconstructie minder geniaal dan voorheen. Het geweldige idee van de violin versus de violent cases (reflecterend in de titel) komt minder prominent aan bod. De puzzelstukjes die op tafel worden gegooid blijven veelal onberoerd en zetten je niet aan om zelf het geheel te vormen. Het intrigeert en fascineert, maar het motiveert en laat staan inspireert niet. Wat maakt Gewelddadige gevallen dan zo speciaal? Dave McKean en Neil Gaiman, de symbiose tussen schrijver en tekenaar: de perfecte inplanting van het woordenspel met de filmische beelden. Pagina na pagina vergaap je je aan die natuurlijk geconstrueerde composities, zo op elkaar ingespeeld dat het oog automatisch meedobbert op de lineaire golven. Klasse. Extra kleur en een betere lettering (het geschrevene stoort) hadden dat extra in de verf kunnen zetten. Een klassieker.
- fruits basket 10
- Gals 7
- Gewelddadige gevallen
- Kiekeboes 3: De dorpstiran van Boeloe Boeloe
- Kiekeboe 3: De dorpstiran van Boeloe Boeloe
- Kiekeboes 19: Geeeeef acht!
- Kiekeboe 19: Geeeeef acht!
- Naruto 22
- One Piece 11
- Rurouni Kenshin 7

Een rooie rakker

Johannes van de Weert schuwt het maatschappelijk debat niet. Met zijn onschuldige Redrat, nu zeker niet verworden tot een rooie rakker zoals zijn naam zou doen vermoeden, weerspîegelt hij een bepaald denkbeeld binnen de goegemeente. De ene bestempelt hem ongetwijfeld als de oerconservatieve rechtse zak die niet openstaat voor verruiming, terwijl de andere moderater verwoordt dat de man de spreekbuis is van een hele generatie. Toch zeker in Het bedrog wordt het falen van de muticulturele samenleving deels gehekeld. Terwijl de linkse progressieveling al vlug het andere kamp als racistisch bestempelt, tracht Redrat een mening te verkondigen die zich vragen stelt bij zo veel openheid in onze omgeving ten opzichte van andersdenkenden. In den beginne is er nog begrip voor elkaar, wordt getracht de ander omfloerst te overtuigen. Maar eens in patstelling worden verwijten afgevuurd. Jammer dat de auteur de onvrede van Redrat letterlijk extreme proporties laat aannemen. Volledig gedesillusioneerd laat hij zich vrij snel ompraten door een oude makker die hem begeleidt naar een iets kortzichtiger Kampf. De inkeer komt er gelukkig wel. Even fraai is het veertiende deel dat in de beginfase stokt door al de geregistreerde ruis wanneer Redrat even wil bekomen in de massa. Als in een Goddelijke Komedie wil hij dit gebetonneerde gewoel ontvluchten richting natuur. Kom je daar tot rust? De door van de Weert gehanteerde stijl doet natuurlijk denken aan het evenzeer uit de underground afkomstige Maus van Art Spiegelman. Minder rauw (na dertig jaar afgelikter) en daardoor universeler. Filosofisch en rijk, een interessant traktaat dat door menig mens gelezen moet worden.
- avonturen van Redrat 13 & 14
- Boma presenteert de tweede F.C. de Kampioenen omnibus
- DN Angel 12
- Feestwinkel
- Vae Victis 10 Saga HC Arulf
- Vae Victis 10 Saga SC Arulf
- Vae Victis 10 Talent HC Arulf
- Vae Victis 10 Talent SC Arulf
- Vae Victis 14 HC Critovax
- Vae Victis 14 SC Critovax

Voor een keer géén film: Hollywood

Als je houdt van die languitgerokken figuren van Marc Malès word je op jouw wenken bediend. De estheet van de Christian Rossi- en Michel Rouge-generatie bloeit wederom open met deze geromantiseerde filmreconstructie. Niet verwonderlijk dan ook dat de artiest pellicule-effecten inbouwt en met lensvervorming straatbeelden weergeeft (pagina 51, kader 5). Mooi is het alleszins, mede dankzij de ondersteunende inkleuring van Marquebreucq. Jack Manini schrijft het verrijkte verhaal in het verhaal. Is Jane daadwerkelijk degene die we in de loop van de enscènering te zien krijgen en wie is de marionettenspeler die de touwtjes bedient? En ondertussen herleeft het verleden. Intrigerend met een fantastisch uitgangspunt rond de figuur van Thomas Edison!
- Arboris Luxe Reeks 2 Carapaces
- Holle Aarde 1: Carapaces
- Hollywood 1
- Kiekeboes 9: De zwarte Zonnekoning
- Kiekeboe 9: De zwarte Zonnekoning
- Kiekeboes 20: De Ka-Fhaar
- Kiekeboe 20: De Ka-Fhaar
- Kraut
- Quintett 0
- Vrijmoedige zomer 2

De laatste jacht van Kraven

Je hebt klassiekers die amper dat specifieke predikaat verdienen en je hebt zelfverklaarde klassiekers die door hun inherente kracht en vooruitstrevendheid zo'n slijmerig slakkenspoor nalaten dat je er absoluut niet omheen kan en erger nog er zelfs in blijft plakken. Hoe gedateerd Kravens laatste jacht er ook uitziet, Mike Zeck heeft een oubollige retrostijl -in navolging van de robuuste, geblokte Byrne Hogarthstijl- die aangedikt wordt door een schabouwelijke inkleuring, je wordt overdonderd door het vertelritme en de paginaopbouw, een symbiotische samenwerking tussen artiest Zeck en scenarist DeMatteis. De schrijver brengt Spider-Mans minder bekende tegenstander Kraven ten tonele en geeft de oerkracht een menselijke psyche, voor een keer niet als zwartwit-archetype afgeschilderd. Hij heeft een doel en gaat daarvoor over lijken. Da's tenminste wat je denkt. Het 'wezen' heeft ook een hart, een ziel en vooral zijn trots. Sterk. Even krachtig is de visualisering ervan. Je wordt haast claustrofobisch, zo beklemmend is de gekiste sfeer (22-23-24 en de aanloop ernaartoe). Een blijvende klassieker.
- Kiekeboes 15: Meesterwerken bij de vleet
- Kiekeboe 15: Meesterwerken bij de vleet
- Kiekeboes 16: Meesterwerken bij de vleet
- Kiekeboe 16: Meesterwerken bij de vleet
- Pulpman 8
- Sombrero Zwarte Reeks 169: Hot Marijke
- Sombrero Zwarte Reeks 170: Een Thaise verrassing
- Spider-Man 1: Kravens laatste jacht
- Taniguchi 1: De tedere jaren 1
- Verborgen geschiedenis 16

Glad IJs ont(k)leed: Hamstertijd

Makkelijk zat met zo'n volks padvindersthema, je grijpt meteen naar hét icoon van kameraadschappelijkheid: nonkel Bob Davids met Vrolijke vrienden en je titel hoeft niet meer krans.
- Pagina 3: een woordgrap rond Ian Andersons DWARSfluit (of dwarsFLUIT) en dwars liggen. Het had even goed Thijs van Leer kunnen zijn, maar dan moest ook de snor eraan geloven!
- Pagina 4: een spastisch bewegende Joe Cocker inspireert onze scoutsleider (Cry me a river). Een afbrokkelende Hamster vindt dat niet zo KEIgoed.
- Pagina 5: in het derde kadertje verwijst Het sportief kieken naar Le coq sportif. Het woordgrapje draait rond het blootleggen van de ziel terwijl de kleren van het lijf worden gescheurd. Muziek: The Rolling Stones: Satisfaction.
- Pagina 6: Zappa versus Tina Turner: heeft een hormonale invloed. Woordgrap: als een PAAL boven water staan.
- Pagina 7: Elvis die erg letterlijk zeer dicht bij zijn publiek staat en uiteindelijk Hamster ook.
- Pagina 8: de jeugd van tegenwoordig weet zich wel degelijk te verdedigen.
- Pagina 9: grappig dat Hamster Joviaal ondanks Jesus Christ Superstar uit zijn heilige rol valt en onverdroten vloekt.
- Pagina 10: muziek Magna, de Kobaiaan spreekt ineens aardse code: W817 en QRN op Bretzelburg.
- Pagina 11: wie herinnert zich de hilarisch padvinderssketch van Urbanus niet? "Wij zijn de mannen die de gas doen branden!" Willen Marie en Joske (Maria en Jozef) een hemels kind scheppen?
- Pagina 12: Captain Beefheart, zeker beluisteren wil je een stukje Deus-voorgeschiedenis hebben. Is popmuziek echt om van te kotsen?
- Pagina 13: als zelfs vrouwen rechtopstaand kunnen plassen, waar gaat het dan met de mannelijke supprematie naartoe?
- Pagina 14: The beach boys versus John Woodhouse, de Heideroosjes en andere accordeonvirtuozen.
- Pagina 15: de gedegenereerde ro(c)k met al die travestieten die er rondlopen. Een toch wel zeer achterhaald huiselijk patroon.
- Pagina 16: The Who en hun rockmusical Tommy.
- Pagina 17: seksuele opvoeding aan jongeren, het is gemakkelijker gezegd dan gedaan.
- Pagina 18: hoe je kan verwilderen bij het aanhoren van Speedmetal. Zo weet je meteen waar de beschaving beginr en meteen ook eindigt.
- Pagina 19: moraal van het verhaal: de grootste deugd in het leven is bescheiden. Dus ja, dit is niet mijn beste vertaling ooit.
- Pagina 20: even poëtisch reclamerijm produceren. "Masturbeer je normaal met 'n vodje? Doe het dan vanaf nu in een potje!" Ga dus naar de spermabank.
- Pagina 21: voor wie zijn Middeleeuwse klassiekers kent, een citaat uit Heer Halewijn. Een les in pedofiliewering.
- Pagina 22: terwijl jij gelooft in de onschuld en naïviteit van jongeren, is hun manipulatieve vermogen veel groter dan ze doen uitschijnen.
- Pagina 23: hoe opzwepend muziek kan zijn. Om het iets hedendaagser te laten zijn, werd de geciteerde groep vervangen door Frankie goes to Hollywood met Relax.
- Pagina 24: terwijl het volledige boek netjes mechanisch geletterd werd, krijg je een straf staaltje van handlettering door Frits Jonker. Als je daar niet bedwelmd door wordt.
- Pagina 25: terwijl Gotlib refereert naar de sexy Roxy Music komt Urbanus voor de tweede keer opdraven: "Als moeder zong".
- Pagina 26: rock & roll ofte hoe goedbedoelende nozems aanzien worden als delinquenten.
- Pagina 27: en zo leer je weer iets bij over een andere gitaarvirtuoos, Narciso Yepes met "Jeux interdits", een indrukwekkend snaarinstrument gebruikte die man. Google maar!
- Pagina 28: seksuele opvoeding, deel 2. Terwijl jij denkt dat de bloemetjes en de bijtjes net nog voor te lichten valt, zijn die pubers al gewend met peni(s)bele situaties in vaginaal verband.
- Pagina 29: Gotlib fnuikt de criticasters. De arme man wordt belaagd door iedere moraalridder.
- Pagina 30-31: wie kent Baden Powell nog? Blijkt een even vies en vunzig ventje te zijn als... Vunzige Va.