The Wire 4.10 - Misgivings

Hercs rol was sowieso al niet erg sympathiek. Onderkruiper Bubbles neemt wraak. Dominic West komt eindelijk terug in beeld, al is het maar om de boel weer recht te trekken met een arrestatie en echt speurderswerk.
"Burrell's new mandate for quality of life arrests is met with civil disobedience and political maneuvering. Chris takes care of Michael's problem. Marlo has a member of Bodie's crew killed after he is interviewed by Herc and orders word spread about Randy for the same reason. Carver arrests Namond and he reaches out to Colvin for help. After another beating, Bubbles gets revenge for Herc's continual betrayals by setting him up to arrest a minister. The teachers are pressured to teach test material despite their recent successes."
Idealisme tegenover desillusies. "World goin' one way, people another." Getekend: Poot!
The Wire. Seizoen 4. Aflevering 10. Misgivings. 2006.

Uru

Kan iemand vertellen waar die u voor staat in Uur U? Buchet verlaat het veilige Konvooi-pad om via een andere weg toch terug in de ruimte te belanden. Duidelijk gefascineerd door dit stukje maangeschiedenis laat hij zich meeslepen. Kan Buchet in voornoemde reeks vanalles camoufleren achter een alienmaskerade, hier lukt het hem niet om geloofwaardige mensen neer te zetten. Daarvoor mist hij een zekere finesse die hem doet uitstijgen boven de middenmoot. Zijn grafiek stoort gelukkig niet om deze alternatieve wereld weer te geven. Vol gekken die zonder pardon oorlogje willen spelen. Vol idealisten die toch geloven in en betere toekomst. Een leuke weglezer. De vertaler die op het lumineuze idee kwam om Jour J simpelweg te vertalen als Uur U kan je moeilijk eren voor zijn originaliteit. Allitereren verkiezen boven accuraatheid, geen optimale keuze.
- Uur U 1
- W817 24
- Yoko Tsuno 25

Spot niet met de Spot on Denmark

Een avondje AB met als exclusieve klemtoon muziek uit de Deense marken. De eerste honderd bezoekers mochten bovendien rekenen op een verwelkomingsgeschenk, een dubbele CD als uithangbord voor de melodieuze scène aldaar.
Zeer gedisciplineerd begon Chimes & Bells om 19u00. Zij brachten Deense postrock à la Mogwai, alleen met als fronting vocals een uitgestorven New Wavester met een donkere, totaal onbegrijpelijke stem zonder meerwaarde. Zeven songs die gedreven werden door een snarensamenspel en een bietende drum. De monotone ruis van de zangeres zonder naam ketst af op het geheel. Het vierde nummer breekt door het ritme en varieert in snelheid. Dan eens up in tempo, gevolgd door tergend traag. Een bizarre combinatie die net al de unitaire eenheid wegzuigt. De climax komt hierna met stevige gitaarstrijkers. De toon is gezet. De twee uitdeinende laatste nummers tippen niet aan de top. Een slot in mineur.
Het zevenkoppige ensemble Cody is ook fijnbesnaard. Twee gitaristen, een celliste, een bassist, een drummer, een violist en een banjospeler. Openend à la Bob Dylan denk je een half uurtje wereldvrede op je afgevuurd te krijgen. Dat maakt gelukkig al snel de weg vrij voor meer ritmiek. De groep is op zijn best wanneer de muzikanten, geheel stemloos, de zaal overheersen. Het droge timbre van de leadzanger heeft een wiegeliedend effect. De nummers 3 en 5 overtuigen het meest, terwijl de bescheiden radioprésencehit ertussenin een onbegrijpelijke keuze lijkt om commercieel mee uit te pakken.
Om negen uur knallen de kids van The Kissaway trail. Energetisch, kinetisch, genetisch. Het joviale jeugdige entertainende enthousiasme dramde door de blaffende boxen. De spectaculaire vibes spoelden vibrerend doorheen je gehele dynamische gestel. Hier kon je moeilijk onberoerd bij blijven. Ongetwijfeld ongenaakbaar op het podium, zich naar alle waarschijnlijkheid niet kunnen evenaren op plaat. Wil het lukken dat na de show net van The Kissaway trail geen CD's te koop zijn. Jammer. Geen enkel nummer enerveerde. Geen enkel nummer repeteerde. Dat deze ukkies terecht mogen doorbreken.
De Deense avond leek in eerste instantie een goedkope uitverkoop. Voor de spottende prijs van 11 euro mocht je een dubbele CD meegrabbelen en vier groepen ontginnen. Nog vóór Efterklang je bezweert, ben je al verloren.
Efterklang, da's het American Dream Team, of voor de oudere garde The Harlem Globe Trotters, een perfect geoliede machine. Hoewel dat laatste de kracht van deze groep oneerbiedig uitdrukt. De warme, interagerende menselijke toets levert een spannend samenspel op dat in de beginfase van de tournee minder prominent aanwezig was. Mads Brauer dirigeert aan de computerknoppen en geeft een onderhandse pass naar de bassende Rasmus Stolberg om geflankeerd door drummer Thomas Husmer en toetsenist Heather in de aanval te gaan en zanger Casper Clausen de gelegenheid te geven bij hoog en bij laag te laten scoren. Ontroerend imponeerde het ensemble in de uitvoering van alle herkenbare songs, meestal plukkend uit hun laatste Magic chairs. Op comfortabele luchtzetels mocht je meezweven in de dromerige wereld vol fantasierijke luchtbellen. Een emotionele climax was de toevoeging van de Efterkids, een initiatief om twee van hun liedjes te complementeren met jeugdige muzikanten (tussen 8 en 11 jaar) uit het Brusselse. Een verstrijke verrijking van Natural Tune en Full Moon.
Het enige wat je Efterklang kan verwijten zijn de ingelaste rustpauzes. Telkens neemt Casper de ritmiek en passie uit de ruimte waarin je gewichtloos ronddwaalt en kom je terug met beide voeten op de grond. De interacties met het publiek doen zich immers voor tijdens de nummers, daar hoeft niet telkens op door gedramd te worden. Een gezwel die de groep er niet wil uitsnijden. Je wil immers in die roes gewichtloos verder blijven zweven. Gelukkig is er op het eind telkens Cutting ice to snow. Zie je de vlokjes al dwarrelen?

Blues vanuit de westkust

Dat Manchette geen stationsromanschrijver is, bleek al uit het formidabele De prinses van het bloed 1. Met diens zware politieke context als achtergrond leverde hij (in de gedaante van scriptor Cabanes) een geladenheid af die je voortdurend in de ban houdt. Wanneer je met voornoemde boek hebt kennisgemaakt, wil je meer van hetzelfde kaliber. Tardi's interpretatie echter kan die euforie niet waarmaken. Bevrijd als hij is, trekt de artiest het schrijverslaken naar zich toe en geeft zijn eigenzinnige versie van deze koude, afstandelijke thriller. Het ontbreken aan kleur versterkt die vervreemding. Veel warmte straalt de strip niet uit. Deels door het gebrek aan kleur. Deels door Tardi's kille stijl die weinig contrast biedt. Kleine West Coast Blues tracht je onder te dompelen in een blauw bluesgevoel. Het echte swingen blijft echter achterwege. Goed. Hoewel, voor Tardi niet goed genoeg.
- Ben Hur 2 HC
- Ben Hur 2 SC
- Kleine West Coast Blues

The Wire 4.9 - A New Day

Wereldvreemd, zo voel je je bij het terug betreden van de Baltimorese politieke en politionele scène. Je herkent de spelers wel, maar je inlevingsvermogen is ver zoek. Zelfs het vlug zappen doorheen twee voorgaande episodes reconstrueert gepuzzeld je herinneringen.
Desillusies bij Prez omdat hij vervalste statistieken moet realiseren voor de schooldirectie. Desillusies bij Colvin omdat de probleemjongeren hun frustraties verkeerdelijk blijven uiten. Frustraties bij de politietop nu verschuivingen andere spelers naar voren brengt. Hoe zit het trouwens met onze integratie? "You play in dirt, you get dirty." Dixit McNulty.
"Carcetti faces a dilemma over a complaint from the minister against Herc. Carcetti galvanises other departments into action with non-specific complaints. Randy faces bullying from his school mates after he is exposed as an informant. Omar tricks Proposition Joe into giving away the timing of his next shipment. Freamon is tempted back to Major Crimes by Daniels and has a revelation regarding the hiding place of the missing bodies."
The Wire. Seizoen 4. Aflevering 10. A New Day. 2006.

Stilte uit Nooitvergeten

Terecht bestempeld als één der grote stripklassiekers. Vooral door de gehanteerde grafiek van Dieter Comès wiens grimmige zwartwit-werk zorgt voor een duistere en dramatische spanning met het onbezonnen karakter van de onschuldige Stilte als leidraad. Het doet dan ook pijn dat Casterman jaren later opteerde voor een populistische softversie in pastelkleuren. Al de pathos werd daardoor uit het geheel gezogen met slechts hier en daar een opflakkering die ondanks de camouflage standhoudt. Toch moet je toegeven dat de strip zelf niet zo veel om het lijf heeft. Simpele jongen wordt doelbewust dom gehouden als werktuig voor een hebzuchtige baas. Met mondjesmaat leert de 'dorpsgek' zijn verleden kennen. En dat allemaal door de wraakgevoelens die iemand koestert tegen Stiltes baas. Comès stelt het allemaal simplistisch voor: de inteeltmentaliteit, het misbruik (van vertrouwen), de tegenstelling goed en kwaad. Inhoudelijk overtuigt de artiest amper. Maar visueel breekt hij gensters en toont wat de strip -toen al- in petto had. Met een volwaardige 'grafische roman' als resultaat. Grimmig en grauw.
- Dorpsgek van Schoonvergeten SC ZwartWit
- Dorpsgek van Schoonvergeten HC 1 Kleur
- Dorpsgek van Schoonvergeten HC 2 Kleur

"Beter één Trollen-album in de hand, dan tien andere zijreeksen uit die magische fantasywereld van Troy in de lucht. Nochtans is duidelijk dat deze grappige topper over zijn hoogtepunt heen is. Arleston krabbelt om origineel te blijven, zoekt naar nieuwe uitgangspunten om de frisheid te bewaren. Wat hij vindt, heeft potentieel en is leuk (trollenkinderen die dwangmatig opgepikt worden voor school), alles wat daarrond draait niet. Zo is er de platvloersheid die steeds meer ruimte krijgt (hoe vissen op pagina 8). Eens je daadwerkelijk verbroederd bent met het educatieve aspect en je het gevoel krijgt dat het eindelijk echt op gang gaat komen, is het reeds gedaan. Da's dan toch geslaagd, zo'n vlotte weglezer. Niet? Neen, bij Trollen van Troy verwacht je méér!" Dat was het oordeel bij deel 12. Hoe zit het met dat vervolg?
- Elsje 4
- Trollen van Troy 13 HC
- Trollen van Troy 13 SC

De codex Bakamé

"Hoe komt het toch dat je voortdurend de indruk hebt dat auteur Jeroen Janssen méér in zijn mars heeft dan hij totnutoe produceerde. Bakamé is leuk om lezen, maar mist inhoudelijk kracht en spitsvondigheid om de satirische parabel waarvoor het staat naar ongekende hoogtes te tillen. Van Oudheusdens verhaal stokt halfweg en valt in herhaling (noem het een traditionele opbouw tot de climax), Janssens tekeningen verzwelgen in de vele anatomische tekortkomingen en de extreme inkleuringen. Al bij al toch een opzienbarend Vlaams (internationaal) product dat veel te donker werd afgedrukt." Zo lag Jeroen Janssens Bakamé op de maag. Jaren later verschijnt eindelijk het complete verhaal, De codex Bakamé.
- Codex Angelicus 3
- Codex Angelicus Box
- Wraak van Bakamé
(copyright foto Kris Berwouts)

De truk van Trik met Argusogen bekeken

Wederom een vlijmscherpe kijk op de hedendaagse maatschappij door de ogen van Trik. En ook al vind je op de markt voldoende interessante artiesten terug die gelijkaardig inventief uit de hoek komen (Gal), het is designer Trik die steeds de uitdaging aangaat om het beste idee op de meest rake manier voor te stellen. De duiding achterin helpt je verder om het geheel in de juiste context te plaatsen, bewust gescheiden gehouden om de vormgeving van het ontwerp niet te schaden. De uitbeelding van Fritzls horror in Oostenrijk kent zijn gelijke niet. Als je een cartoonboek in huis haalt, laat het dan een Trik zijn!
- Argus '10 Nieuwsoverzicht in meer dan 200 cartoons
- Jaar van Hein 2010
- Trik-collectie 3 Decennium

Een zee van zwart geld

Telkens het begin van een nieuw Largo Winch-tweeluik, ben enthousiaster dan bij de afsluiter. "De meester playboy is terug, hoewel het niet hijzelve is die deze reputatie uitbuit. Slimmer nog: van Hamme legt de verleidelijke klemtoon op Simon die net geen grietjes weet te versieren terwijl zijn vrouwelijke zakenpartner (de pilote) met de één na de ander in bed kruipt. Een leuke inversie van de mannendroom. Het mystieke verleden van Largo wordt terug bovengehaald, je vraagt je ondertussen af wat hij nog op zijn kerfstok heeft. Het zou handiger zijn moesten we een concretere inzage krijgen in Largo's biografie, ipv met mondjesmaat fragmenten vrijgeven die album na album bijverzonnen worden. Altijd veel te kort, die adembenemende passages van voorbijrazende bolides. Met indrukwekkende achtervolgingen en idyllische decors, het kunnen waarin Philippe Francq het meest bedreven is: actiescènes. De hele hoop uitleg neem je er op de koop toe maar bij!" Zo luidde het nog voor deel 15. En nu?
- Kleine Robbe 15
- Largo Winch 17 HC
- Largo Winch 17 SC

essences - Ever Meulen

Vernissage in het bijzijn van kunstenaar Ever Meulen van 18u00 tot 20u30. Essences, een tentoonstelling die loopt van vrijdag 19 november tot zondag 12 december.
De wagentjes die Eddy Vermeulen exposeert zijn minimalistisch futuristisch. Vraag niet naar de bruikbaarheid ervan, wel het stilistische. Veel humor valt er niet in te zoeken, nog ophangbare esthetiek. Beter vergaat het de kijker in de kelder. Daar hangen wat oudjes die Vermeulens diversiteit tonen. Met bijhorende prijskaartjes. Een mooie duit voor Vermeulens oude dag.
De BCBG waren voltallig aanwezig, A van den Hoof op de eerste plaats om zijn BV-dom verder uit te breiden met een rood bolletje bij één van de stukken. Een tevreden galeriehouder mag afsluiten.
Essences, Galerie Champaka, Brussel.

Elk paar nummer uit de reeks Orbital is de afsluiter van een tweeluike. Handig dan ook om het oordeel te lezen van het derde Orbital-deel. "Als er één goede reden is om dit te kopen, dan kom je terecht bij Pellé's schitterende schilderijen. Neem al de kleurtonen en het minutieuze decorwerk dat verfijnd een stad weergeeft op de achtergrond, je vergaapt je aan de pagina's 8 en 9. Zelfs voor een niet-realist dwingt Pellé respect af voor de combinatie van pagina-opbouw, dynamisme, de filmische decoupage en de levensechte aliens en mensen. Orbital leeft, dat is zo klaar als een klontje. Daarbovenop mogen we ook genieten van een spannende plot waarbij de interplanetaire vrede bedreigd wordt door 'wezens' die er niet bij gebaat zijn dat het in het heelal er rustig aan toegaat. Hopelijk moeten we géén twee jaar wachten op het vervolg, want dit vraagt om snel méér."
- Lange bloedige nacht
- Orbital 4
- Rik Ringers 78

Wat Jakurpa ook moge betekenen

Stevige brok actie en avontuur. Duval en -hoe kan het anders- Vatine weten als geen ander ritme te brengen in deze pseudo sf-thriller. Dat er een spelletje gespeeld wordt, is duidelijk. Wie de pionnen zijn, krijgen we mooi uitgelegd in de loop van het verhaal. Tekenaar Gess is zelf een uitvloeisel van die rauwe Vatine-stijl, waarbij de auteur zich nogal proportionele vrijheden veroorlooft. Maar de beeldtaal zegt voldoende en stuwt het gegeven met verve vooruit. Knap trouwens om meteen een alibi in te lassen voor eventuele vervolgen op het begin van deze eerste cyclus. Carmen, een vrijbuiter met dodelijke wapens.
- Carmen McCallum 1
- Interpol 1
- Junior Suske en Wiske Winterboek 2010

Een verleden blik

Op een achttal pagina's staan verwijzingen naar voorgaande albums. Niks zo vervelend dan de lezer te wijzen op hetgeen hij zelf niet herkent of ook interpreteerbaar als het voortdurend teruggrijpen naar gebeurtenissen uit het verleden (logisch met zo'n titel zou je zeggen), zogezegd om je verhaal te verrijken met knipoogjes naar wat eerder gebeurde. Een goed scenarist verwerkt die feiten subtiel en eist niet van de lezer om die te recapituleren. Anders is het nieuwe album niet meer dan een reclamefolder die fungeert om de reeks te promoten. Mythic borduurt verder op een idee van Thierri Martens zonder een groots avontuur af te leveren. Natasja's grootmoeder komt immers weer opdraven (buiten beeld) en beinvloedt de gang van zaken. Toch is er een bijzondere reden om dit album wél aan te schaffen: Walthéry. De artiest gaf dit keer het tekenwerk niet uit handen waardoor je terug ten volle kan genieten van diens slordige overdaad die niet storend werkt. Tussen al de klonen (Di Sano, van Linthout, Stibane) is het mooi om de meester zich te zien uitsloven. Grappig is de collegiale knipoog naar Leemans' FC De Kampioenen. Niemand zal Xavier en c° ooit zo sappig (en goed) tekenen!
- Legendes van Conan 3
- Natasja 21
- Psy 17

Nummer 43 is nummer 13

Gisteren werd dus de 43ste stripmuur geopenbaard in Brussel, welbepaald in de Philippe van Champagnestraat. Strategisch gekozen omdat daar om de hoek de Académie des Beaux Arts ligt waar William Vance zijn studiebroek sleet.
Wie prijkt op deze schildering? Held XIII natuurlijk. Hoewel zo'n prachtige Bruce J Hawker-scheepsscène ook niet misstaan had, qua spectaculaire sfeersituaties is Vance immers een kei. Het werd uiteindelijk de brave achterkafttekening met Steve Rowland -of welke naam ook- leunend tegen een taxi.
Nu deze veteraan gelauwerd werd is het wachten tot de miljardair in spijkerbroek mag prijken op een Brusselse gevel. Liefst dicht bij de beurs.

Een criminele lafaard

Eens je realiseert dat je je best niet bindt met de hoofdpersoon, besef je welke kant de strip opgaat. Criminal belicht immers een fragment uit het leven van criminele boefjes die voortdurend meegezogen worden in de spiraal van de misdaad. Je eruit proberen te trekken, heeft geen zin. Je wordt voortdurend door omstandigheden 'verplicht' aan het feestmaal deel te nemen. Hier is het Leo die we op de voet volgen. Wiens (mis)stappen we van naderbij mogen meemaken. Leo is sympathiek en heeft toch onaangename kantjes. Die neem je d'rbij, want ondanks diens relatief veilige levenswandel in een milieu waar de wet van de sterkste heerst, hoop je op een goede afloop. Brubaker en Philips schilderen een intrigerend portret. Als de Mo,a Lisa met twee kantjes, beiden interpreteerbaar. Is de lafaard een held of is de held een lafaard? Aan jou de keuze om dat te bepalen. Let's get criminal.
- Criminal 1
- BeeVee 2
- Urbanus 141

Een Belgische specialiteit: Orval

Servais serveert een vloeibaar en geestrijk drankje. "Laaf de dorstigen, Servais doet het geestelijk aan de hand van een romantische reconstructie met de abdij van Orval als middelpunt. Van dat laatste woord onthouden we slechts het eerste gedeelte dat aangevuld moet worden met matigheid. De zachte potloodafwerking laat Servais' vertellende kracht het best tot zijn recht komen. Een vlotte weglezer." Orval 1 was geboren. Hoe ligt het sluitstuk op de maag?
- F.C. de Kampioenen bundel 10: De bibberspecial
- Orval 2
- Ravian 21

Op zijn Bec gevallen

Zocht jij een veilige schuilplaats? Verstop je dan zeker niet in eender welke Bunker. "En ja hoor, de nodige uitleg wordt verschaft en je krijgt alsnog vat op het verhaal. Wie is Aleksi? Waar komt hij vandaan? Welke bijzondere krachten schuilen in hem? En vooral: waar zal zijn reis naartoe leiden? Het zwartwitgebruik is minder nadrukkelijk bij Genzianella dan bij Bec, die specialist in het scheppen van sfeer. Herinneringen is het noodzakelijke sleutelalbum: voldoende verklarend (is the truth out there?) om je een houvast te geven, voldoende prikkelend om verder te gaan."
- Bunker 4
- Jaap 14
- Jaap 16

Gigantisch (2)

"En zo eindigt de levensloop van Bruno Castorp en Mireia Glavius. Met wederom een geslaagde missie, een helfdhaftige interventie. Hoewel het eerder Vadus' verdienste is die met behulp van de Gigantikkers de boel rechttrekt. Een volwaardige afsluiter is De meesters van het licht niet. Mora en Cardona veronderstelden waarschijnlijk dat ze eeuwig mochten voortborduren op dit matige SF-concept." De afrekening zegt, zeer wisselvallig.
- Gigantik 4
- Gigantik 5
- Gigantik 6

Gigantisch (1)

Met deze recensie heb je meteen een gedoemd uithangbord om een reeks te promoten. Toch even rechtzetten, ik schrijf niet om strips beter te doen verkopen. Wél om een buitenstaander het inzicht te geven over het hoe, wat en waarom deze bepaalde titel de moeite wel of niet waard is om te lezen.
"Heel gedateerde retro SF. Behoorlijk statisch naar vorm en inhoud. Mora vertelt verhakkeld, zonder passie, het grote plaatje ontbrekend. Dat terwijl Cardona even onhip met een tweederangsrealisme de personages gestalte geeft. Deze eersteling heeft alvast een zwak verhaal waarbij je vreest voor het ergste: dat De Klauw weet te ontsnappen om in de rest van de reeks de obligate boeman te kunnen spelen. De kleuren zijn pijnlijk flashy. Een pseudo-kunstliefhebber zou het al snel als pop-art durven bestempelen." En zo begint Gigantik 1.
- Gigantik 1
- Gigantik 2
- Gigantik 3

De nobele Jaap

"Best een tragisch verhaal met de menselijke hebzucht als realistische afspiegeling. Eén iemand met geld kan het gevangenisleven totaal overhoop gooien. Wat ben je d'r echter mee achter tralies? Voor Cresus $ Bankcredit is dat duidelijk: macht verwerven. En voor alle anderen zit er niets anders op dan te kruipen. Alleen Jaap weerstaat. Echter ten koste waarvan? Dit zevende deel maakt duidelijk dat de nor zo nobel niet is. Minder komisch, wel des te kritischer."
- Jaap 7: De nobele nor
- Jaap 8: De vrijwilliger
- Jaap 10: Het opvliegende tapijt

De gevreesde vrijheid

Niet enkel de pointes zijn leutig, ook de woordspelende kwinkslag achteraf (na elk kortverhaal) laat je meer dan gniffelen. Deliège concentreert zich niet enkel op de gefrustreerde Jaap die voortdurend de gevangenis wil ontvluchten, ook de nevenfiguren krijgen geregeld een hoofdrol toebedeeld (Joop, Kees). Neem nu Stonie. Diens lot is duidelijk verbonden met die van een steen. Keigoed.
- Jaap 3: Jaap wat een troep
- Jaap 4: De vrijheid op zak
- Jaap 6: De levende kanonskogel

Een Jaap van een wonde voor Jaap

Humoristische strips die niet op een gedegen manier worden geïntroduceerd, het is een ziekte waar uitgeverij Dupuis zich in het verleden vaak aan bezondigde. Toch zeker als de eerste gags pas in de latere delen worden gepubliceerd. Wie is Jaap? Waar komt hij vandaan? Wat heeft hij mispeuterd? En wie zijn al die bizarre nevenfiguren? De vragen worden niet meteen opgelost, met mondjesmaat krijg je antwoorden over de episodes heen ingelepeld. Toch heb je meteen sympathie voor de sullige gevangene die talrijke nutteloze ontsnappingspogingen onderneemt. In El Candaro zelfs met revolutionaire gevolgen.
- Jaap 1: Jaap vliegt eruit
- Jaap 11: De handenloper
- Jaap 12: Tussen vier muren

I have got you under my Skim

O, wat is dit mooi. Terwijl de stripmarkt overstelpt wordt door zwaarbewapende diamantenboeven, heroïsche cimmerische barbaren, valiante ridders en spionerende dertienen in een dozijn, legt de Sherpa-kip een gouden ei. Afgaande op de auteursnamen en de covertekening (en opmaak) zweef je richting het Verre Oosten, Skim straalt een geisha-achtige sfeer uit. Eens je je in dat geheime dagboek van hoofdpersoon Skim begeeft, wordt je vooroordeel van de tafel geveegd. Mariko en Jillian Tamaki evoceren een zeldzaam raak jeugdportret over een tienermeid die haar plek op deze wereld beleeft, verovert en verantwoordt. Zonder ook maar iets breedstroperig uit te smeren mag je zelf stapsgewijs uitzoeken hoe het er in Skims leefwereld aan toegaat. Valselijk deprimerend met fatalistische inslagen. Heeft er iemand zelfmoord gepleegd? Wat is de ware toedracht? Kent iemand het echte relaas? Je leeft mee met de jongeren die het gebeuren elk op hun manier trachten te vatten. Wat de scenariste siert is de enorme geloofwaardigheid waarmee de protagonisten geportretteerd worden. Skim leunt immers vrij dicht aan bij de geplaagde loner die al te vaak misbegrepen wordt. Beter dan bij de vervreemdende karakters uit Dan Clowes' Ghost World voel je het verdriet en de pijn van verliefdheid. Tel daarbij op de stilistische aanvulling van de artieste, een realistische variante op Cyril Pedrosa. Hoewel je door de adolescentenproblematiek bij het lezen vaak aan Nana moet denken, leunt Skim dichter aan bij Natte Maan. met dit verschil dat je zo kruipt in de huid van Kim (I have got you, under my skim) en verknocht geraakt met de persoon dat je moeite hebt om afscheid van haar te nemen. Je wil nog meer van haar weten! Zo matuur.
- DirkJan 16
- Simon's Cat 2
- Skim

A tale of one black cat

En daar zit je dan comfortabel, in een heerlijk luie stoel het leed van anderen aanschouwend. Hoewel we slechts observator zijn, kan het geen kwaad even stil te staan bij een eventuele 'wat als dit jou overkwam'? De onmenselijke gedaante die de personages aannemen is dan immers niet zo surreëel als dat ze lijkt. De regel van het zelfbehoud, aangevuld met de wet van de sterkste, al dan niet in het bezit van een wapen. De voortdurende extra toevoeging van pikante kruiden maakt Walking Dead lekker pittig. Kirkman speelt niet op het platte spektakel. Hij speelt de pionnen tegen elkaar uit en voedt onze gruwelijke honger. Uitstekend.
- Black Cat 7
- Walking Dead 3
- Walking Dead 4

De ironie van het lot

Toch wel ironisch. Achttien jaar schreeuwen om media-aandacht met slechts een matige interesse (hoewel Het B-Gevaar op zich niet te klagen had qua exposure bij sommige van diens activiteiten) terwijl nu dat het doek lijkt te vallen over de enige Nederlandstalige stripwinkel, het volop genieten is van de extra belangstelling. Had jij het ook gelezen in de elektronische nieuwsbrief met het onthutsende nakende nieuws? Niet met de bedoeling om paniek te zaaien, wel om enig bewustzijn los te weken bij de B-klanten werd deze tijdbom afgevuurd. De wakkere burgers van FM Brussel (29 oktober) merkten het meteen op. En al vrij snel sijpelde het nieuws door op de andere redactie gevestigd op dezelfde verdieping in het Flageygebouw, zijnde TV Brussel (ook 29/10) waarna De Standaard het filmpje overnam op hun online versie op 02 november. Het bleef daar niet bij. Ook Het Nieuwsblad vond deze 'happening' regionaal wereldnieuws (03/11) en liet het synchroon plaatsen op De Standaard. Nu nog even te lezen, later enkel te raadplegen als abonnee. Het Laatste Nieuws repte er eveneens over, Radio 2 liet het gesproken woord alles verklaren, net als de twee studenten journalistiek die dit fait divers uitgebreid wouden aankaarten.
Belangrijker zijn echter de reacties van binnenuit. Een soort van misnoegd gevoel, een warme solidariteit met de uitdrukkelijke vraag om toch niet uit Brussel weg te trekken.
Die beslissing ligt natuurlijk bij Het B-Gevaar zelf, want wie weet komt Sleens belangrijkste concurrent Vandersteen op de proppen met een wilde weldoener.
Een Nederlandstalige stripwinkel in Brussel, het blijft problematisch. In ieder geval laat het ons niet siberisch koud! B-liefhebbers aller landen, verenigt u!

A couch patato

Moet je klaar zijn voor Sigmund? Moet je in de stemming zijn voor Sigmund? Of moet je goed gek zijn voor Sigmund? Volgens Peter de Wits eigen verwijzing op de cover zijn we allemaal wel een beetje getikt bij het lezen van het boek. Je zou het net als de op de divan liggende patiënt bijna Munchiaans uitschreeuwen. Heeft Peter de Wit daadwerkelijk een webcam geïnstalleerd in een psychiatrische praktijk om de observatie nog getrouwer te maken? Je wordt geraakt door de rake schetsen van bonte figuren. Egotrippers, eeuwige twijfelaars, depri's, optimisti's, met welke ingesteldheid, eens bij Sigmund gepasseerd zien ze het leven gegarandeerd niet meer rooskleurig. Waar zou de goede man anders van moeten leven? De Wit is soms zo grappig dat je het uitproest ((pagina 20, de zachte dood). Hij schuwt het maatschappelijk (ir)relevante niet (Balkenende op pagina 11). Actueel inspelend op rages (de vuvuzela op pagina 54) of geloofsovertuigingen (een goed priester op pagina 57 en 68). Lang geleden dat de therapeut zo raak schoot.
- Arctica 3
- Kraa 1
- Sigmund 20

Geen verlies: The Losers

De strip (comic) liet al geen memorabele indruk na, de film zit in hetzelfde straatje. De bende sukkelaars hebben weinig persoonlijkheid. Net als de strip is het beeldend archief designerig met een grote klemtoon op spetterend (letterlijk knallend) spektakel. Knal. Pats. Boem. Pataf.
"The Losers, een explosief actieverhaal over verraad en wraak, draait rond de leden van een speciale commando-eenheid die op een search-and-destroy-missie in de jungle van Bolivia wordt uitgezonden. Maar al snel komt het team – Clay, Jensen, Roque, Pooch en Cougar – erachter dat ze zelf doelwit zijn geworden in een dodelijke intrige, uitgelokt door een sterke vijand die waarvan ze alleen weten dat hij Max heet."
Herkenbaarheid via Idris Elba, ooit nog een belangrijk draagvlak in The Wire. De film is net niet zo voorspelbaar dat hij geen driedubbelspel speelt. Of wat dacht je van Jeffrey Dean Morgan, The Comedian in The Watchmen.
The Losers. Sylvain White. 2010. **½.

Een stoute de Pins

Arthur de Pins op z'n Cindy Laupers Girls just wanna have fun met provocerende taal en even uitdagende daden. De jongedame neemt geen blad voor de mond en toont voor één keer wat feminisme is: je lichaam ten volle benutten. Hetgeen ze allemaal in de mond neemt (zowel letterlijk als figuurlijk) laat menig voorvechtster van de goede zeden totaal steigeren. Zou enkel Arthur de Pins naam op de strip prijken, hij werd afgeslacht vanwege diens vrouwonvriendelijke benadering. Door de camouflage met Mazaurettes ideeën heeft niemand het recht om hem terecht te wijzen, de scenariste vormt het ideale alibi. Net zoals we bij de voorgaande delen een inkijk kregen in het mannelijke brein, zo mogen we ons verheugen op de openhartige ontboezemingen van Clara. What's on a girl's mind? Niet alle grapjes zijn grappig. Het is vooral de schattige vormelijke toevoeging van een sublieme de Pins (hoe hij een geleidelijk opstomende gloed op een gelaat kan weergeven) die je heel lang laat nagenieten. De expressiviteit en het hoge sexgehalte dragen daar ook extra toe bij. Jammer van de slordige vertaling/lettering!
- Professor Peeh en de Voesjesmannen
- Schatjes 3 HC
- Schatjes 3 SC

An American in Europe

De avant-première van The American in aanwezigheid van Anton Corbijn in de UGC De Brouckère, redenen genoeg om een U2-LP mee te ritselen en deze eventueel te laten ondertekenen. Jammer genoeg was daar geen ruimte voor en dus moest je het stellen met een kort publiekelijk interviewgesprek met de geïnviteerde regisseur voor de aanvang van de film. Dom natuurlijk want wat heb je aan het overlopen van een film (belang van de personages, de setting, de productieproblemen en vooral taboe: de inhoud) als je uiteindelijk je mond niet mag voorbijpraten? Voortdurend moest Corbijn zich met bochten doorheen de materie wringen om toch niks te verklappen. Beter ware het om achteraf een degelijke nabespreking te organiseren. Toen was Corbijn al ribbedebie. Misschien een diplomatische vorm om een kruisverhoor te vermijden?
Ondanks de nadrukkelijke aanwezigheid van George Clooney in de film (hij speelt immers de Amerikaanse hoofdrol) stelt The American behoorlijk teleur. Qua ritme. Qua intensiteit. Qua spanning. Qua acteerprestaties. Misschien omdat het zich trailergewijs aankondigde als een actieprent en het slechts een lichtfilosofische, gezapige trip van een uitgerangeerde hitman is geworden. Enkel de muziek liet je nog even wegdromen. En ja, een verwijzing naar Sergio Leone is ook altijd welkom.
The American. Anton Corbijn. 2010. **½

Dog eats (Dylan) Dog

Vananvond een uit-etentje, nu nog vlug een aanvulling. "Gek. De ene keer kan je absoluut niet overweg met fantastische elementen in een strip. Terwijl de andere keer je volledig meegezogen wordt in de onwaarschijnlijkheid ervan. Volledig te verklaren, valt dat niet, daarvoor is te veel magie gemoeid. Maar het zou toch kunnen liggen aan het voorgeschotelde kader. Bij Dylan Dog, detective in het paranormale, wist je dat van in het begin. Je bent meteen mee met de waan waarin sommige slachtoffers leven, je gelooft het reilen en zeilen van deze doorwinterde speurder. Zelf is Dylan vaak ook de belever die zelf niet volledig kan vatten wat hem overkomt. Vandaar de sympathie. Dit tiende deel bevestigt de kwaliteiten van de reeks. Met schitterende tekeningen van Casertano is het griezelig genieten. Drama evocerend via camerastandpunten (dan eens schuin, of een close opname), een strakke paginaopbouw en het expressieve acteerwerk. Ook Sclavi steekt een extra tandje bij. Je bent vanaf nu alerter wanneer je een spiegel passeert. Wie weet wat er zich allemaal in herbergt. Achter de spiegel is totnutoe het hoogtepunt uit de Dylan Dog-reeks."
- Een auto biografie - Een kanon op de architectuurcanon
- Casus 1
- Dylan Dog 10
- Prinses en de Kikker
- Skydoll - spaceship collection 1
- Urbanus 2: De Hittentitten zien het niet zitten
- Weg

Northern Exposure 2.7 - Slow Dance

Slaat de episodetitel nu op een heerlijk dansje dat Joel en Maggie zullen opvoeren?
"While the townpeople mourn the tragic, yet strangely humorous, death of Rick (guest star Grant Goodeve), they avoid Maggie like the plague. It takes a bold, not altogether willing, move by Fleischman to dispel the fear that Maggie is a cursed woman."
Als je ooit iemand wil beledigen kan dit je misschien helpen: "Calling you a moron is an insult to morons. Broccoli has more brain power than you. Cauliflower!"
Northern Exposure. Seizoen 2. Aflevering 7. Slow Dance. 1991.

De losse Pink van Erton

Deel 1 van Lucky Lukes nieuwe avonturen was duidelijk al bevredigend: "Zoals duidelijk op de cover blijkt, steekt Lucky Luke de grens over om te belanden in het Canadese Quebec. Het systematische Asterix-spelletje wordt op slimme wijze uitgebuit: de inwoners van een land en diens gebruiken met respect ridiculiseren. Of ze naar Helvetië gingen of de Belgen bezochten, d'r waren voldoende mogelijkheden om ze in hun hemd te zetten. Gerra doet hetzelfde met de Quebecors. Een verrijking. Daarnaast heb je Jolly Jumpers liefdesperikelen die onze held naar dat land voeren. Niet alleen is het de leidraad, ook zorgt het voor de nodige verstrooiing doordat het getormenteerde dier de uitvoering van Lukes beroep in de weg staat. Mooi uitgespeeld. Het enige storende element in het verhaal is Rataplan. Gerra wil immers té veel in de strip stoppen, té overdadig tewerk gaan, waardoor deze Lucky Luke soms van ontspanning verglijdt naar inspanning. Achdé's indrukwekkende inleving in Morris' geesteskind is uitstekend. Dit team mag gerust verderdoen!" Echt waar?
- avonturen van Lucky Luke naar Morris
- Bernard Prince 18
- Cordelia 11
- Esther Verkest 8
- Garfield pocket 57
- Nick 2
- Terugkeer

Northern Exposure 2.6 - War and Peace

Maurice Minnifield versus Nikolai Ivanovich Appollanov. En natuurlijk ook Joel versus Maggie. "Passages from War and Peace are woven into the lives of Cicely's residents and visitors, who experience Tolstoyesque nightmares and Dostoyevskian passions."
Woody Allen parodieerde het al in Love and death, hier doen ze het op hun manier over -tijdens de duelscène intervenieert Joel met "We play to a very sophisticated audience here"- met letterlijk ook een verwijzing naar Woody (het cadeau van Nikolai voor Ed.
Northern Exposure. Seizoen 2. Aflevering 6. War and Peace. 1991.

Strips bij de vleet

"Veel nieuwe meisjesstrips verschijnen er niet, dus Dance Academy mag met open dansarmen verwelkomd worden. Zo'n beetje als voor het jongensachtige The Champions, kunnen nu de dansliefhebbers hun hart ophalen met deze stripreeks over de drama's die zich in een balzaal afspelen: jaloezie, conditie, verliefdheid (op de knappe leraar), honger en kunstbarende oefeningen. Herkenbare beslommeringen uit het puberale leven. Best oké voor een eersteling." En hoe zit het met deel 3?
- Blauwbloezen 54
- Dance Academy 3
- Flikken 1
- Jommeke 252
- Jommekes bij de vleet
- Nieuwe avonturen van K3 2
- Urbanus 46: Urbanus zijn snippelepipke rekt uit

Northern Exposure 2.5 - Spring Break

Het scheuren van het ijs, gepaard gaand met de Spring break zorgt dat elke Cicely-bewoner nogal eigenaardig tekeer gaat en anders is dan anders. "Temporary madness sweeps through Cicely as the townfolk await the ice meltdown and the arrival of spring." Het allerbelangrijkst is echter de sexuele spanning die concreter wordt tussen Fleischman en O'Connell. Fleischman staat op exploderen, net als het ijs. "Yeah I'm upset. Ya wanna know why, Ed? I'll tell you. As a physician, I realize that sexual release is not crucial to survival, say like water or oxygen. But when a healthy 28-year-old male is deprived of that release, he has an awful hard time enjoying his survival." Met de Robert Palmer-droom én de eindscène (de stierenloop) is dit één van de beste afleveringen totnutoe.
Northern Exposure. Seizoen 2. Aflevering 5. Spring Break. 1991.

Zidrou intimistisch

Zidrou zou zich beter toeleggen op het schrijven van intimistische verhalen met een romantische inslag in plaats van grappen te vertellen rond spiekende schoolkinderen. Met Lydie scoort hij immers hemelshoog. De genegenheid, de warmte ("want waarom zou je gemeen zijn terwijl het zo gemakkelijk is om goed te doen")en de menselijkheid die de strip uitstraalt, is buitengewoon. Lydie is een les in nederigheid, hoe we respect kunnen hebben én geduld moeten opbrengen voor de grillen van anderen. Lydie is zo'n blijvend poëtisch gedicht dat je net als het kind koestert, meebeleeft en uiteindelijk ook voor waar aanneemt. Zelfs met de kwinkslag op het einde kan je leven. Met Lafebre heeft Zidrou een geschikte uitlaatklep gevonden. Mooi.
- Jommeke 81 Herdruk
- Jommeke Spelletjesboek 7
- Lydie
- Metropolitan 2
- Teken van de maan
- XIII Mystery 3
- XIII Mystery Luxe 3

Northern Exposure 2.4 - What I Did For Love

Te verwachten, een vervanger voor Joel die met eenzelfde achtergrond (Joods, uit New York, stadsjongen) zich in tegenstelling tot zenuwpees Fleischman wél meteen in zijn sas voelt in het verre Alaska. "Maggie dreams of Joel's death in a plane crash as he prepares for a trip back to his native New York. Maurice continues a long-time affair with an astronaut groupie."
De verwijzing op het eind naar Cole Porter - Sinead O'Conner is weer één van de vele culturele knipogen.
Northern Exposure. Seizoen 2. Aflevering 4. What I Did For Love. 1991.

Berserk

Weliswaar onvoldoende om de frustratie weg te spoelen. Na een zinderende match met schitterende climax blijft het Belgisch elftal met slechts een éénpunter achter. Eigen schuld, dikke bult. Dan hadden ze de achterste rangen maar meer gesloten moeten houden. Toch is die schamele winstprestatie niet zo onverdienstelijk. Met flarden speels spel mocht je als liefhebber meegenieten van een minispektakel. Terwijl in het verleden al te vaak de koppen werden neergelegd na een achterstandsituatie, nu doorspekte het jonge team het balspel met veel positieve inzet. Een extra Berserker in de ploeg had wonderen kunnen doen!
- Berserk 12
- Berserk 13
- Joe Bar Team 7
- Junior Suske en Wiske 1
- F.C. De Kampioenen 64
- Kiekeboe 59
- Kiekeboe special kwaad bloed

Northern Exposure 2.3 - All is Vanity

Wat te doen als je vader op bezoek komt en je hebt hem eigenlijk leugens voorgeschoteld omtrent je huidige relatie. Toch zeker wanneer die zogezegde partner de persoon is waarmee je het slechts overeenkomt in je dorp?
De scenaristen creëren een extra spanning door inderdaad de relatie Maggie-Joël ten top te drijven. Die twee moeten vroeg of laat rollebollen. Dat terwijl Holling het rollebollen voor Shelly aantrekkelijker wil maken. Lachen geblazen. Het gemeenschapsgevoel van dat dorpje komt weer naar boven door de plotse dood van een onbekende voorbijganger. Maggie leest een sonnet 116 van Skakespeare voor op diens begrafenis: "Let me not to the marriage of true minds Admit impediments. Love is not love Which alters when it alteration finds, Or bends with the remover to remove. O no, it is an ever-fixed mark That looks on tempests and is never shaken; It is the star to every wand'ring bark, Whose worth's unknown, although his height be taken. Love's not time's fool, though rosy lips and cheeks Within his bending sickle's compass come. Love alters not with his brief hours and weeks, But bears it out ev'n to the edge of doom. If this be error and upon me proved, I never writ, nor no man ever loved."
Northern Exposure. Seizoen 2. Aflevering 3. All is Vanity. 1991.

Kiekeboe(s) alomtegenwoordig

Met de restyling van Kiekeboe is het makkelijk toevoegen. Toch wanneer ze voorheen al een keer besproken werden. Even aanpassen qua taalgebruik, want inhoudelijk verandert er weinig. Net als die van de Kiekeboes trouwens. Hier een fragment uit De zoete regen: Al lijkt de taartensmijterij uit de stomme films aan de basis te liggen van dit negenentwintigste verhaal, het zijn vooral de frisse ideeën en woordgrapjes die de overheerlijke slaghumorroom van de pagina's laten afdruipen. Merho duidelijk in topvorm met beleggen, studeren voor hot-dog, bakken in de olie, broodroof bij de bakkerij en zo kan je ze ovenvers blijven opsommen. Een zwakke cover en een te zachte inkleuring geven het verhaal niet de uitstraling dat het verdient.
- Kiekeboes 6: Kiekeboe in Carré
- Kiekeboes 29: De zoete regen
- Kiekeboes 36: Het witte bloed
- Kiekeboes 104: De Himbagodin
- Kiekeboes 106: Vrolijke vrolijke vrienden
- Kiekeboes 109: Een echte Vitalko
- Kiekeboes 114: Bij verdiensten

Northern Exposure 2.2 - The Big Kiss

"A wise Indian spirit helps Ed in his search to find his parents, while Chris loses his voice to a mysterious beautiful woman."
Op zoek naar antwoorden is de wijze Indiaan One Who Waits wel zeer pragmatisch en existentialistisch: geen idee wanneer het voor de hand liggende geen oplossing biedt! Een andere zoektocht, het poëtische verlies van Chris' stem aan een betoverende vrouw, leidt naar Maggie. Fleischmann speelt in de beginfase het spelletje nog mee, maar wordt toch steeds ongeruster om O'Connells vleselijke intenties. Komt er enige jaloezie aan te pas? De titel The Big Kiss doet duidelijk iets anders vermoeden.
Northern Exposure. Seizoen 2. Aflevering 2. The Big Kiss. 1991.

Northern Exposure 2.1 - Goodbye to All That

Niks zo frustrerend dan een emotionele opdoffer. Terwijl je in Vietnam je Tour of Duty uitdoet, krijg je van het thuisfront het 'prachtige' nieuws dat je liefje met iemand anders aanpapt. Uit het oog, uit het hart. De geweldige, dromerige unieke sfeer van Northern Exposure komt nu voor het eerst echt naar boven, met droomscènes die gevisualiseerd worden (New Yorkse Midnight cowboy).
"Joel receives a Dear John-letter from his fiancee Elaine, while Holling's gift to Shelly -a satellite dish- turns her into a TV addict."
De verslaving van Shelly neemt groteske proporties aan. De eindsequentie met Maggie die Joel wil helpen met de relationele 'closure' is even hartverwarmend als een Leuvense stoof.
Northern Exposure. Seizoen 2. Aflevering 1. Goodbye to All That. 1991.

Een ganse Sus & Wis met een halve Havelaar

Het moet gezegd, De halve Havelaar is de beste Sus & Wis in jaren. Hoewel in het verleden al vaak de viering van een historische gebeurtenis ge/misbruikt werd om als kapstok voor de plot te fungeren, heeft het hierin pas een echte meerwaarde. Beginnend met het originele uitgangspunt van Wiskes spreekbeurt. We zappen voortdurend tussen heden en verleden met de spreekster die haar luisteraars -op één na- in de ban houdt en die de geschiedenis zeer levendig voorstelt. Je hebt welhaast medelijden met Wiske omdat wij weten dat het echt gebeurd is, terwijl de lerares haar vol ongeloof afstraft. Zelfs het sluitende bewijs mag niet baten. Goed gestructureerd, gezwind verteld en dynamisch getekend met warme kleuren om alles te vervolledigen. Bravo!
- Urbanus Speciaal 5 In space!
- Kiekeboe 70: Witter dan wit
- Kiekeboes 70: Witter dan wit
- Kiekeboe 80: De babyvampier
- Suske en Wiske 310
- Suske en Wiske Luxe 310
- Toy Story 3

Rommelmarktkoopje

Hoewel de rommelmarkt in Heusden zelf niet veel voorstelde, straalde de Fun Winkel een enorme aantrekkingskracht uit. Magisch, zo'n heel paleis volgestouwd met speelgoed, om de kriebels van te krijgen. Probeer de verleiding eens te weerstaan om het kind in jou de volwassene met het geld niet te laten intomen, vooral nu er de nieuwere versie van het bordspel Formule Dé met het gesofistikeerde telraam lag te pronken. Noem het discipline of gierigheid, uiteindelijk werden het twee spelletjes Top Trumps. Wie kent er niet de oude kwartetspelen, de speelkaarten voor kinderen? Veel makkelijker om te onthouden hoe het in elkaar steekt dan die complexe wiezencombinaties of kingenregels! Die met de Disney Pixar-figuurtjes en die rond Indiana Jones konden het meest bekoren. Weet ik eindelijk wie het sterkst is: Buzz Lightyear of Mister Incredible!

Nieuw bloed van engel Gabriel

Is dit het syndroom van de modieuze spielerei met klassieke muziek? De typische oude(re) rocker die zich geroepen voelt om het oeuvre als een soort van climax-eindwerk te recapituleren. Ruikt het hier naar Helmut Lotti of is deze Peter Gabriel goes classic meer dan een gewone herbronning?
Oorspronkelijk deed Peter Gabriel enkel grootsteden aan, genre Londen en Parijs met een vijftal exclusieve uitjes voor de weinige gelukkigen om diens New Blood in levende lijve mee te maken. Een goed half jaar later gunt de artiest echter ook de modale liefhebber de kans om hem van dicht(er)bij te bewonderen.
Als een theaterstuk opgebouwd met een eerste en tweede luik, pauzegewijs onderbroken, slaat de auteur twee maal een andere toon aan.
Ingetogen ontdek je hoe Gabriel de jeuk bedwong in Scratch my back. Werk van David Bowie (Heroes), Paul Simon (The boy in the bubble), Elbow, Bon Iver, Talking Heads, Lou Reed, Arcade Fire, Magnetic Fields, Randy Newman, Regina Spector, Neil Young en Radiohead worden verhaspeld en door de creatieve molen gedraaid. Vaak zo onherkenbaar dat de aha-erlebnis ver uitblijft. Verrassend op zijn minst. Dit vraagt om een CD-ondersteuning net omdat je ontwricht bent door het onwezenlijke. De orkestrale toevoeging is alvast verpletterend.
En dat geldt evenzeer wanneer Gabriel na de rust het eigen werk herbeleeft. Met zijn typische stemtimbre overstemt hij de geluidsbarrière die normaal door de rockband veel heftiger wordt opgedrongen. Kalmte straalt hij uit, melodieus meegaand met de strijkers. Dat contrasteert natuurlijk met de apotheose wanneer het publiek om uit de bol te gaan hunkert naar het obligate Solsburry Hill. Al dringt hij twee uur lang de eigen wil op, het publiek krijgt brood en spelen.
Bijzonder en memorabel, ook dankzij de twee nieuw verworven tshirts.
Peter Gabriel New Blood tour. Vorst Nationaal.