Op het stripforum De Getekende Reep is iemand zo inventief geweest om forummers uit te dagen samen een ultieme stripbibliotheek samen te stellen. Een basislijst van 100 waarna door polls een nieuwe titel kan aangebracht worden om een andere eruit te kieperen.
Een beetje pijnlijk was het aanzien van de bijna eliminatie van
Blueberry ten opzichte van
XIII vorige week. Ga je gericht kijken naar specifieke episodes uit de reeksen, dan horen ze er beiden in thuis!
Van de week opperde iemand het gemis van
De Aasgieren in de lijst en wou graag
Nausicaa zien verdwijnen. En met de
poll die duidelijk naar de verkeerde kant overhelt, was het dringend tijd om voor het eerst te reageren:
De stem van het volk is altijd interessant om te horen en het samenstellen van een ultieme stripbibliotheek is een schitterend initiatief. Wanneer het slechts verwordt tot een populariteitspoll dan schiet je de bal mis en kan je evengoed de reclamefolders van de uitgeverijen ter hand nemen.
Ik vraag me toch af wie hier stemt en of de stemming niet gemanipuleerd wordt.
Heeft iedereen daadwerkelijk Nausicaa gelezen? Wordt hier gekozen vanuit het standpunt, onbekend is onbemind? Durven de stille stemmers zich toch kenbaar te maken en hun beweegredenen door te geven?
Nausicaa is geen verkoopstopper, dus zie ik niet in dat zoveel 'stripliefhebbers' het daadwerkelijk gelezen hebben... Vandaar de bedenking dat eerder gevoelsmatig voor het gladde werk van Marini gekozen wordt (dat vaak wondermooi is).
Bovendien is de vergelijking onevenwichtig: Aasgieren is vier delen en afgesloten. Nausicaa is 7 delen én afgesloten, alleen dienen hiervan nog 3 delen te verschijnen.
Allereerst: De Aasgieren is gemakkelijke, amusante pulp. Slick, snel verteerbaar en zonder al te veel diepgang. Kortom heerlijk weglezend en mooi om naar te kijken met enkele weergaloze, filmische passages van Marini. Plaats dat echter naast De Ster van de woestijn en Gipsy, dan blijft er relatief weinig over. Zelfs de Schorpioen verdient beter dan de Aasgieren. Dit vierluik in een ultieme bibliotheek opnemen kan je vergelijken met de pulpvampierenfilm "Blade" te honoreren met een vermelding in de filmtop 100 aller tijden.
Ten tweede: Glénat heeft inderdaad de uitgave verkloot door te kiezen voor een sepia-uitvoering. Het haalt juist alle detail, of overschaduwt net alle detail, uit Miyazaki's werk. Maar kijk je over deze miskleun heen, dan merk je de finesse en de ontzettend dynamische, filmische beeldtaal van de artiest. Miyaziki is ragfijn en ontroerend en weet wel degelijk emotie te scheppen in het -ogenschijnlijk- frêle personage van Nausicaa en haar door verrotting verteerde wereld.
Mijn eerste kennismaking met de Engelse (poëzie-)bundels van VIZ eind jaren tachtig liet meteen een enorme indruk na. En al mag De Chninkel een paradepaardje zijn op het gebied van de ultieme fantasy (dé bijbel), met voldoende lef mag deze Nausicaa zelfs daarboven geplaatst worden. Het geheel weliswaar.
Uiteindelijk ga je de helft van de Chninkel nu toch ook niet beoordelen!
Blijft er 20 jaar later nog iets van mijn verheerlijkte beeld over na lezing van de Nederlandstalige versies?
Absoluut. Nausicaa één is een kluif om te doorworstelen, vergt behoorlijk wat inspanning en heeft inderdaad ietwat storende overgangen van sequenties die onlogisch geregisseerd lijken. Toch verbleken die met de groei van de reeks, net als Op zoek naar de tijdvogel (album 1 is relatief gewoon, om te eindigen met een sublieme climax), waarbij het de aanhouders zijn die zullen winnen. Nausicaa bloeit immers open bij deel twee en gaat op hetzelfde elan verder in deel 3. Dus doe al maar een ruimtepak aan, want je zal behoorlijk hoog in de stratosfeer belanden.
Wanneer je het ras van de Japanners oppervlakkig bekijkt, lijken die inderdaad op elkaar. Net als wij westerlingen voor hen als eenheidsworst door het leven gaan. Beweren dat "De tekenstijl is typisch manga-achtig" en "De manga tekenstijlen zitten allemaal op eenzelfde lijn" is een cliché dat alle vooroordelen ondersteunt. We hebben voorlopig ocharme een goeie twintigtal reeksen vertaald, echt representatief voor een heel Oosters medium is dat niet.
De manga is even divers als de Europese strip, alleen moet je de goodwill tonen om het onderscheid te maken of te willen zien. De viriliteit (Akira), de dynamiek (Berserk), het artistieke (Taniguchi), het strakke en geconstrueerde architecturale (2001 Nights), het poëtische (Nausicaa, Taniguchi), ... Zeg dus niet zo maar een manga tegen een manga.
En vooral niet tegen Nausicaa.
Nausicaa 1Nausicaa 2Nausicaa 3Twee zaken tegenover elkaar plaatsen wanneer je slechts één van beiden compleet gelezen hebt, da's een spijtige zaak en getuigt niet van onbevooroordeeld pluralisme.
Oké, je hebt Nausicaa geprobeerd, je geraakt niet door de eerste heen, je hebt het afgeschreven.
Da's zeer jammer en jouw grote gemis.
Objectiviteit?
Die meerwaardezoekers zoals de N-liefhebbers bestempeld worden, da's overdreven. Nausicaa biedt, net als de Chninkel, een meerwaarde dankzij de intrinsieke boodschap.
De eco-inslag reeds gecreëerd mid jaren tachtig heeft nu nog steeds zijn impact en toont op een eigen manier hoe de mens de aarde verkloot heeft. Blijf je daar even afzijdig voor?
Nogmaals, wanneer nu al blijkt dat jullie één van de meest essentiële strips op wereldvlak niet in een ultieme bibliotheek kunnen opnemen, dan verliest deze bibliotheek meteen haar geloofwaardigheid.
Democratie. Zucht.
Steven Soderbergh houdt van genre-oefeningen en probeert de geplaveide weg van het succes af en toe te verruilen met geslaagde spielereien. Logisch dat George Clooney voldoende vertrouwen in de regisseur stelt en maar al te graag op diens kar springt. Wie wil niet graag opereren in een militair spanningsveld met een femme fatale om U tegen te zeggen? The Good German is Soderberghs filmnoirthriller gesitueerd in een prachtig naoorlogs Berlijn, je snuift de sfeer van The Third Man meteen op. Neen, zich meten met dit meesterwerk kan hij niet. Maar deze onderschatte film verdient meer lof dan dat hij kreeg. Door de complexe plot waarbij ieder kamp in elkanders haar zit. Wie trekt er uiteindelijk aan het langste eind? Door het sfeerbeeld dat op zo'n campy-manier geprojecteerd wordt: fake Hitchcock-simulaties (een conversatie in de studiowagen met daarachter op een scherm de buitenlocaties zich afspelend). Door de prachtige zwartwitfotografie met extra accentueringen (en vaak gewilde overbelichting). Door die excellente ondersteunende muziek: de confrontaties ten top drijvend. Door de overdramatische inkleuring van Lena Brandt via Cate Blanchett, Marlène Dietrich waardig. The Good German is geen mislukt experiment. Bewust voel je die theatrale inslag nodig om het vakmanschap van een Billy Wilder of Orson Welles te recreëren. Knap.
