Zigeunerbloed

Een pensioenviering is de ideale gelegenheid om de rest van de familie nog eens een keer tegen te komen zonder ondergedompeld te worden in de zwaarmoedigheid van een begrafeniskoffietafel. Met bijna alle neven en nichten, kozijnen, nonkels en tantes is het even zoeken wie wie is en ook welke partner bij een gekend familielid hoort. Geweldig, een spelletje menselijke Mastermind.
De avond bracht ander vertier. Tweedehands de eerste vier delen van Gipsy opgesnord, een onbegrijpelijke hiaat in de catalogus van Arboris: waarom herdrukken ze de eerste vier delen niet?
"Tsagoï de zigeuner woont en werkt in zijn vrachtwagen, die onophoudelijk onderweg is op de C3C, de eindeloze snelweg dwars door Siberië." Een uitstekend uitgangspunt alvast voor een uitmuntende actiestrip. Geleidelijk aan zal tekenaar Marini het Manga-masker afzetten en evolueren naar een meer Europese stijl. Zonder echter zijn inspiratiebronnen te verloochenen. Gelezen en goedgekeurd.
- Gipsy 1
- Gipsy 2
- Gipsy 3
- Gipsy 4

Het land van Lou Cale

Uit de gouden eeuw van het magazine Wordt Vervolgd ontsproten heel wat grandioze stripreeksen. Of het nu Schuiten en Peeters, Tardi, Rosinski en Van Hamme, Giardino en talrijke anderen waren, de novellen en/of romans die ze produceerden brachten heel wat nieuws in het toen klassieke striplandschap teweeg. Zo ook de melancholische, meestal kleurrijke verhalen van Warnauts en Raives. Al zonken ze na bepaalde delen in een systematiek weg, waardoor originaliteit vervangen werd door herhaling en inspiratieloosheid. Opmerkelijk was hun uitstap in de wereld van topfotograaf Lou Cale. Met vijf albums schuwden ze het niet politieke thema's aan te kaarten, een hekel punt in een vervormde Amerikaanse maatschappij. De herontdekking van een leuke reeks, jammer genoeg oneer aangedaan door uitgever Talent:
- Het land van de Glomen 1
- Het land van de Glomen 2
- Lou Cale HC 1 of Lou Cale SC 1
- Lou Cale HC 2 of Lou Cale SC 2
- Lou Cale HC 3 of Lou Cale SC 3
- Lou Cale HC 4 of Lou Cale SC 4
- Lou Cale HC 5 of Lou Cale SC 5

Skild en vrind: The SHIELD

Het is eens wat anders, de corrupte zijde binnen een politiekorps als uitvalsbasis gebruiken om een TV-reeks aan op te hangen. Een bijzonder ambigue uitgangspunt dat dobbert tussen goed en kwaad. Meteen word je gekatapulteerd in de wereld van afdelingshoofd Captain Aceveda die schoon schip wil houden. In hoeverre kan hij rekenen op steun binnen de groep, want verraders worden niet echt getolereerd. Bovendien wordt je tolerantiegraad geregeld beïnvloed door de goede daden die het misdadige team bewerkstelligt om de vrede in de wijk te bewaren. En als je dan ook deelneemt in het huishoudelijke leven van deze 'slachtoffers' van een corrupte maatschappij, ligt de grens tussen afschuw en sympathie dicht bij elkaar. Je vraagt je na enkele afleveringen reeds af hoe lang ze deze tweestrijdigheid kunnen volhouden zonder ons interesseverlies. In eerste instantie worden met mondjesmaat de karakters geïntroduceerd aan de hand van woorden en daden. Wie ligt je? Wat zijn bepaalde beweegredenen? Kan je iemand vertrouwen? Aftasten geblazen.
De jachtige camerabewegingen loodsen de kijker in een reality-wereld, alsof we er allen mee deel van uitmaken wanneer een arrestatie uitgevoerd wordt. Wanneer komt het moment dat we brillen moeten opzetten om het echtheidsgehalte te verzekeren?
Het blijft onmogelijk om in competitie te gaan met Homicide: Life on the Street, daarvoor mist de reeks grandeur, acteurs en schitterende dialogen annex verhalen. Tenzij de reeks natuurlijk groeit seizoen na seizoen, net als bij voornoemde gebeurde. Ben alvast benieuwd hoe lang het mijn interesse kan blijven vasthouden.
The Shield, seizoen 1, afleveringen 1-4.

Plaatjes met tekst of grote literatuur?

In hoeverre kan een beeldroman opgenomen worden in de shortlist van een gerenommeerde literaire wedstrijd, concreet Marc Legendres Verder voor de Libris Literatuurprijs?
Op zich is daar niets mis mee, het zou dan de literaire kwaliteiten van een stuk naar waarde kunnen schatten. Maar strips zijn bovenal een ander, apart, exclusief medium. Noch het één (literatuur), noch het ander (film of animatie). Alsof je een filmscript, theatermonoloog of liedjestekst plotsklaps mag nomineren voor een even geldige reden, zoals jurylid Reynebeau aanhaalt dat de selecte club er ons op wil wijzen dat literatuur veel ruimer is dan mainstream. Natuurlijk springt Toon Horsten opportunistisch op de kar om deze 'open geest' te bejubelen en moedigt verantwoordelijken aan. Waardoor in de toekomst misschien alle andere uitgevers, die evenzeer zogezegde 'graphic novels' uitkotsen, hun literaire pretenties opeisen omdat ze baanbrekend zijn en zich buiten het ordinaire begeven. Neen, dank u. De aangehaalde voorbeeldige Vanistendael en Randall C hebben zekere capaciteiten, ja. Of je ze kan plaatsen naast groten der Nederlandstalige schrijfaarde?
In hoeverre kan je twee verschillende disciplines met elkaar meten? Tekstueel staan ze niet gelijkwaardig, want de ene heeft ruimschoots voldoende aan minimale bewoordingen omdat de rest beeldend ingevuld wordt. Vandaar ook dat het zo moeilijk is om de perfecte strip te vinden. Bij de ene zijn de tekeningen subliem en het verhaal slechts middelmatig. De andere biedt dan weer een schitterende plot, terwijl het grafisch weinig te bieden heeft. Het erge is dat Verder daartussenin niet eens dobbert. Waar Dave McKean wél handig met de computer wist om te springen om diens beelden te bewerken in een getekende context, gebruikt Legendre de getekende lijn als een minimaal instrument om een getekende schijn te wekken. Veel artisticiteit komt hier niet aan te pas. Waarom dan ook het stripmedium gebruiken en het als een grafische roman bestempelen? Eisner mag met de eer gaan lopen als pionier van het genre, in Europa hadden we ook onze opzienbarende bijdrages: de Duistere Steden-albums, De Chninkel, HP en Guiseppe Bergman. Casterman deed het uitdrukkelijk met hun Wordt Vervolgd Romans. Of ook de Vrije Vlucht-collectie met daarin De eeuwige oorlog en andere evenwaardige klassieke grafische romans. Da's uit de grabbelton des verleden opgevist. Of wat dacht je van Hanco Kolks Meccano, daar kan je niet omheen qua literaire en beeldende impact. De vergelijking met Verder houdt dan ook snel op.
Nogmaals, geen probleem dat strips een literaire erkenning krijgen. Maar dan wel liefst eentje dat 'ons' genre alle eer aan doet.
Trouwens, het zou me sterk verwonderen dat Het B-Gevaar enkel goede strips verkoopt en daarom Verder niet in huis heeft. Ik kan me wel voorstellen dat wanneer je een bepaald boek niet goed vindt, het moeilijker is om dat aan de man te brengen. Vandaar dat je logischerwijs, om winkeldochters te vermijden, na een moeizame verkoop van een/enkele exempla(a)r(en), kiest voor levering na bestelling.

Een uitzending teveel: The Last Broadcast

"In december 1995 trekken de presentatoren Steven Avkast en Locus Wheeler met 2 fans van hun kabeltvshow Fact or Fiction naar de bossen van Pine Barrens om in een live tv-uitzending het mysterie van de legendarische Jersey Devil op te lossen. Wanneer de uitzending op een nacht plotseling beheerst wordt door krankzinninge camerabeelden en kreten van doodsangst, blijkt al snel dat de Pine Barrens een afschuwelijk geheim verbergen. Kort daarna keert een man, Jim Suerd, levend terug en vindt de politie na een zoektocht van 2 dagen de dode en verminkte lichamen van de andere filmmakers. Een jaar later maakt de filmmaker David Leigh een documentaire over de geheimzinnige gebeurtenis. Met de teruggevonden filmbeelden en elk bewijsmateriaal dat de van moord beschuldigde en levenslang veroordeelde Jim Suerd kan vrijpleiten, probeert hij de verschrikkkelijke waarheid van de laatste uitzending te achterhalen."
Klinkt bekend, niet? Een referentie naar Blair Witch ligt voor de hand. The Last Broadcast bekijk je echt als een documentaire. De objectieve, afstandelijke stijl serveert je -weliswaar op amateuristische wijze- een onschuldige poging om iemands onschuld te bewijzen. De reconstructie levert verschillende invalshoeken op en zoekt naar de missende link, de ontbrekende schakel die de mysterieuze dader alsnog zou kunnen ontmaskeren. De laatste uitzending zal dan ook nog postuum de oplossing bezorgen.
The last broadcast is minder hectisch dan The Blair Witch. Je geduld wordt niet constant op de proef gesteld en de verveling slaat niet toe, net vanwege die nieuwsvergarende factor. De film valt slechts op het einde door de mand, niet vanwege de ontknoping, wel door het andere perspectief dat plots gehanteerd wordt. Toch de moeite om een keer te zien, liefst alleen. Al is niet iedereen het daarmee eens.

Een nieuwe lente neergesabeld

'Ieder zijn mening' is een makkelijke dooddoener, maar wanneer een zogezegd professionele recensent het onderscheid niet kan maken tussen een Trondheimelijk niemendalletje en een hoogstaande Kobijn, dan raak ik uiterst geïrriteerd. Wanneer hij bovendien op dezelfde recensiepagina de beperkte stripcapaciteiten van een multikunstenaar hoger inschat dan voornoemde Konijn, gaat het pijnlijk bergafwaarts. De fundering is bijzonder pover, net als het illustratieve voorbeeld. Sympathie of Leuvense banden mogen niet doorslaggevend zijn, maar andere redenen voor dit overdreven ophemelen van een Engelse strip, zie ik niet.
- Ernie Pike 5
- De Gilde 2
- Reiziger 3

Paasmenu

Na een teleurstellend paasvoetbaltoernooi -met anderhalve nederlaag (1-1 en 0-2)- was het afdruipen richting ouderlijk huis om aldaar de symbolische eitjes te rapen. En zo merk je, vroeger dan verwacht gearriveerd, dat de laatsten toch de eersten kunnen zijn. Vol ongeduld uitgehongerd wachtend op het serveren van dat hemelse paasmenu:

Garnaalcocktail
**
Tomantenroomsoep met balletjes
**
St-Pastaschelp
**
Kroketten
Rosbief - Varkenshaas
Gevarieerde groentenschotel
**
IJs
**
Gebak
Taart

Moeders keuken. Mmmm.

De fillem van Ome Willem: de zwaarden van Ardoewaan, Seven swords

Een paar jaar geleden oogde de filmposter van Seven Swords al mooi, uitnodigend lonkend naar je aandacht. In het kielzog van Crouching Tiger, Hero en The house of the flying daggers verwacht je meer van dat goeds. En in die optiek was de laattijdige aanschaf van de DVD alsnog verantwoord.
Dat regisseur Tsui Hark uitpakt met mooie beelden, kan je amper verwonderen. China bulkt van de idyllische plekjes, dus daaruit putten is een gemakzuchtig geschenk. Zeven? Dan kan je moeilijk om Kurosawa heen. Dorpje dat overvallen wordt. De inwoners die zich moeten verdedigen en de hulp inroepen van meer getalenteerde vechters. Met zevenen zijn ze om de klus te klaren en het eerste wat ze doen na hun heroïsche manifestering is een provocatief vuurtje stoken binnen de gelederen van hun belager Vuur-Zwaard. De parallellen zijn herkenbaar.
Waarin is de film dan anders? Je zou je aandacht kunnen vestigen op het feit dat Hark meer diepgang steekt in de karakters van de zeven vechters, elk een machtig zwaard vertegenwoordigend. Ondanks de 146 minuten is dat niet zo. Zelfs na de lange rit was het moeilijk om de personages van elkaar te onderscheiden en slechts naar het einde toe openbaren de instrumenten die ze hanteren hun ware naam en identiteit. Ondanks spetterende actiescènes weet de regisseur niet de juiste balans te behouden tussen drama, actie en avontuur. D'r had gerust in geknipt mogen worden. Niet dat elke film flitsend moet zijn om te blijven boeien, wanneer de momenten van rust voldoende kracht uitstralen, is er geen probleem! Toch was het choreografisch spectaculair en verschafte deze Seven swords een ontspannend avondje kijkplezier. Vlug ontlenen zodat-ie extra dienst doet vooraleer voor immer in de kast te belanden.
Seven swords - Qi Jian. Hark Tsui. 2005. ***

Het paasei van een eend

Sokal heeft in de gedaante van zijn speurderseend weer een jaarlijks stripei gelegd. Noch van chocolade, noch van schaal. En hardgekookt is ze evenmin om te pellen. Amusant om lezen, maar echt verrassend, neen. Wél een opmerkelijke titel is de luxe Sus & Wis, getiteld De venijnige vanger. Vergezochte creativiteit lervert toch plezier op. Bij uitpluizing van de nog te recenseren titels gevallen op Quintett 5. De herinnering was goed, dus de bespreking ook.
's Avonds was er ruimte voor een gevarieerde, vegetarische kinderanimatie. Ai, met Bolognese-pizza. Een principe overschreden!
- Canardo 17
- Quintett 5
- Suske & Wiske Luxe 4: De venijnige vanger
- War & Dreams 2

Grindhouse 2: Planet Terror

D'r zijn van die dingen die je moet zien om je bevooroordeling te counteren. Of om een veroordeling te verantwoorden. Na Tarantino's Death Proof is het logischerwijze de beurt aan Roberto Rodriguez' losstaande vervolg. Bedoeling was om de twee films na elkaar te vertonen en er alzo een gezellig explosief en uiteenspattend filmavondje van te maken, een evocatie van hoe het er in sommige randbioscopen aan toeging ten tijde van de jonge jaren des regisseurs. Fijn voor beiden om zo'n professionele amateurfilm in elkaar te knutselen. Om met de gesofisticeerde middelen van heden ten dage de gebreken van weleer na te bootsen. Een spoel die ontbreekt, de filmrol die doorbrandt, de muziek die vertraagt, ergerlijke manifesten die je pret lang geleden danig derfden. Hilarische gadgets die na verloop van tijd overbodig worden. Een pastiche kan je Planet Terror immers niet noemen. Een hommage? Een satire? Een parodie? De herbeleving van een uitgestorven filmgenre heeft duidelijk zijn effect in een gebalde versie. De trailer van het fictieve The Machete is hilarisch. Maar wanneer alles zo breeduit gesmeerd wordt met de underacting; de one-two-threeliners; de goedkope horror; het baldadige geweld; en het overmatig hanteren van clichés hanteert, dan heb je er snel de buik van vol. Ach, wedden dat iedereen zich immens amuseerde bij het maken van deze film? Ik niet.

Op hete kolen

Aan welke verslavingen ben ik onderhevig? Strips natuurlijk. Dat is soms mijn spirituele verrijking, soms het tegenovergestelde ontspanningsveld. Toch zijn er voldoende afleidingsmanoeuvres die me weerhouden van dit geestesverheffende werk. Muziek. En film. Of de mannelijke verslaving van het obsessief kopen en verzamelen van speelse spullen. Je ziet, het heeft niet altijd met zintuigen te maken. In plaats van alle nieuwigheden nefast te verpletteren of op te hemelen, word ik afgeleid door een zinloos spel of andere aandachtstrekkers die me prikkelen. De laatste dagen is dat internetduivel youtube. Na de baronneske capriolen van Borat me de wereld van Ali G eigen gemaakt en in diens kielzog bruine Bruno. Vandaag stonden volgende op continuous repeat met melancholische melodieën en beroerende beelden:
* Albatros
* All is full of love
* Gone till november
* Unravel
Om te camoufleren dat ik geen kneit heb uitgestoken? Neen, heel de dag ergerde ik me aan de titel Cokes in voorraad. Waarom kon dat niet mooi Cokes in stock blijven?
- Kuifje Kleurenfacsimilé 19
- Kuifje 19 SC
- Kuifje 19 HC
En Claus, verdient die geen applaus? Neen, die maakte een einde aan zijn grenzen van een darwinistische levensbeschouwing en ging Alister McGrath in hogere regionen opzoeken.
Wat ik mij eerder afvroeg: is euthanasie niet verboden in België?
Neen.

Tour de France

Met 1200 Nederlandstalige strips in 2007 achter de kiezen, lijkt het onbegrijpelijk dat kostbare leestijd gespendeerd wordt met het doorworstelen van 13 andersklinkende producten uit wijnland Frankrijk. Daar zal wel een goeie reden voor zijn die wie weet op termijn zelf voldoende vruchten zal afwerpen om een eigen gekleurde Cabernet te produceren. Het voelde alvast of je je Op Glad IJs begaf.
Werden selectief aan een proef onderworpen:
* les Bidochon 10: usagers de la route. Ofte de Familie Suikerbuik van Binet. Het steeds strijdende leventje tussen de twee gepensioneerden die met moeite rondkomen en de ondraaglijke lichtheid van hun bestaan met verwijten naar elkander uitkotsen. Hoe hou je het jaren met dezelfde persoon uit terwijl je geregeld vol afschuw de ander wel de nek kan omwringen? Door liefde. Een grappige weergave van wat het is wanneer een nieuwe wagen aangeschaft moet worden. 6/10
* Bill Baroud 4: La jeunesse de Bill Baroud. Nu hyperpopulair met het innemende De dagelijkse worsteling, vroeger in het Nederlands verguisd in de collectie Vrolijke Vlucht, Manu Larcenet die het spionageleven te kijk zet. In dit deel terugkijkend op Barouds jeugdjaren die deels traumatisch, deels inspirerend werkten. De leuke, expressieve stijl mist de fijnzinnige kleuren waarmee oa Terug op aarde zo levendig wordt voorgesteld. Maar Bill Baroud is wel een ideaal vehikel om aandacht op te eisen. Al bewees Nick Naffer dat niet alles van hem automatisch gesmaakt wordt. 7/10
* Carmen Cru 1: Rencontre du 3ème âge. Een groezelig, venijnig, zich afzonderend oudje staat haar mannetje in een harde, moderne maatschappij. Bovenal laat ze niet met zich sollen. Een goede les voor de opgedoekte partij WOW, die zich meteen omgedoopt ziet worden tot OnWaardig Ouder Worden. 6/10
* Cosmik Roger tome 1. De aarde heeft door de overbevolking dringend nood aan een nieuwe thuishaven om de overbevolking elders te kanaliseren. Cosmik Roger is dé pionier die het heelal doorkruist, een universele missie die hij vaak vergeet door het overmatige drankgebruik in een bar langs de MelkRoute 66. Heeft Roger daadwerkelijk een Kosmische uitstraling? Julien weet er weg mee. 6/10
* Edika 22: Mission Bizou. Zowat het enige album waar ik absoluut geen plezier aan beleefde. Edika's veeleisende oerdrukke nonstijl die overspoeld wordt door massa's tekst. Een wereld gaat aan me voorbij. 2/10
* Jean-Claude Tergal 5: découvre les mystères du sexe. Misschien niet meteen representatief voor de jeugd van tegenwoordig, maar deze authentieke herbeleving tast je reukzin aan met een walm aan herkenbare nostalgie. Hoe als jongetje omgaan met de ontluikende sexualiteit. Bijzonder fijnzinnig en grappig. Een Tronchet op zijn best. 9/10
* Kador tome 3. Kador is de hond van de Bidochon, een geletterd dier dat met moeite de paté van de vrouw des huizes nog langer kan verdragen en dat obsoluut een verdere scholing wil volgen, liefst universitair. Wat hij denkt en wat zij denkt weten we al. Maar wat denkt de hond? 6/10
* Litteul Kévin tome 7. Het gezinsleven van een ongeletterde motard met zijn super gebumperde vrouw en diens mondige zoon Kleine Kevin. Een eigenzinnige reflectie op huiselijke toestanden vanuit een semi-marginaal standpunt. Coyotes fijne, rijke gedetailleerde stijl toont een Obelix anno 2000 aan de haard gekluisterd mét vrouw en kind. Papa's spierballenverstand wordt ruimschoots gecompenseerd door de rekel die met woorden vader onder de tafel praat. 7/10
* Pascal Brutal 1: La nouvelle virilité. Is Riad Sattouf ook zo'n product van de Franse nouvelle vague? Het niet-kunnen-tekenen als handelsmerk, geflankeerd door een uitzinnig scenario. Pascal is in ieder geval Brutal en werpt zich geregeld op om zich in zijn mannelijkheid te manifesteren. Interessant omdat het een jongerencultuur
weergeeft die sommigen tot de verbeelding spreekt. 8/10
* Péchés Mignons tome 1. Een eigenzinnig buitenbeentje. Allereerst door de schitterende tekenstijl van Arthur de Pins, een virtuoze ode aan vrouwelijke schoonheid, lieflijk weergegeven met komisch ogende figuurtjes. Ten tweede is zijn computerwerk allesbehalve mechanisch en wordt die versterkt door de uitmuntende inkleuring. Nog beter dan Julien Neels Lou. En natuurlijk als laatste de indringende kijk in het brein -of net gebrek aan- van de man. Trefzeker en treffend. Mooi. 10/10
* Pépé Malin, les urgences de Clairette et Lison. Tekenaar/scenarist Hugot laat steeds nieuwe in moeilijke posities vindende patiënten aandraven om ze als kapstok door te verwijzen naar een van de koldereske veroveringen van Pépé Malin tijdens diens onbezonnen versierdersjaren. Welke trucjes gebruik ik om de gewenste vrouw te ontkleden? Doet vaag denken aan Bernets Klaartje bij nacht, maar mist diens virtuositeit. 5/10
* Soeur Marie-Thérèse 5: Sans Diocèse Fixe.... Maëster laat geen heiligenhuisje overeind en klaagt op een slimme manier de asielpolitiek aan. Hete hangijzers worden niet gemeten. Een auteur die vaak het vuur aan de lont legt. 6/10
* Titine 1: Titine à Charleroi. Een verwijzing naar Kuifje ligt voor de hand, koppel ze trouwens aan de tussentitels en de albumverwijzingen passeren geregeld de revue. In visueel opzicht stoot Titine enorm af, de wansmakelijke stijl van Lindingre nodigt niet meteen uit tot lezen. De inhoudelijke satire echter van een achtergestelde maatschappij levert een provocatief manifest om ophef te maken. Hiermee kan je je bewegen op glad ijs. Gewoon al het verhaal tijdens de cupmatch tussen de zebra's van Charleroi en Club Brugge is hilarisch. 8/10.
Bij hetzelfde pakket lagen ook nog:
* Fam. Suikerbuik 1: Liefdesroman. Bevat de kortverhalen opgedeeld in de volgende hoofdstukken: Al 10 jaar terug; De mooiste dag van hun leven; De Huwelijksreis; Het Liefdesnestje; De Erfgenaam; Kador. De eerste kennismaking met een oerfrans, ouderloos gezin. Hoe hebben ze elkaar leren kennen en bovenal kennen ze elkander na zovele jaren wel? Alle herinneringen worden opgerakeld om de toekomstige stripfiguren en diens incompatibiliteit al van meetafaan te illustreren. Wanneer het bij het begin al misloopt, moet je dan echt aan elkander blijven plakken om eenzaamheid uit je leven te bannen? Een raak en grimmig portret. 6/10
* Edika 1: Leipus Absurdus. Bevat de korte gags: drama; negentien uur zoveel; meneer is erg kippig; verontreiniging; mijn prille jeugd; even rustig schijten; zo is het leven; zondagmorgen; de dromen van Angelmus. Kinderen die immer aan het tv-toestel plakken, hoe krijg je ze nog gemotiveerd aan tafel. En bovenal: hoe krijg je ze tijdig in bed wanneer d'r vrij vroeg op de avond een pikante film uitgezonden wordt? Edika combineert verschillende stijlen, van vet naar dun, van fijnzinnig en gedetailleerd tot vunzig en minimalistisch. Een Franse mix van Mad-vakmanschap à la Don Martin, Jack Davis, Mort Drucker. Inhoudelijk vunzig en geschift. Een tijdsgebonden product? 6/10

Te bed of niet te bed

Voor oudgedienden die herinneringen willen oprakelen aan Jos Ghysen, hou jullie schurend scharniertje maar ongeolied, de titel verwijst immers naar een belangrijk moreel dilemma.
Stel, een vriend vraagt of hij voor het weekend een matras van jou kan lenen omdat een kennis van het andere geslacht op bezoek komt. Nu heb ik er niet bijster veel op overschot. En de twee weinig gebruikte enkelingen die anderhalf jaar geleden vers werden aangekocht, lijken nog te nieuw om een ongeschonden verplaatsing in een veel te kleine wagen te verantwoorden. Een bruikleen van de B-mobiel zou dat probleem letterlijk kunnen vergroten, het blijft echter een delicate verhuis die niet zonder slag of stoot zal geschieden. Bovendien verrijkte het dilemma zich met de gedachte van wat de ontlener nu precies met het onbevlekt ontvangen onderbed zou aanvangen. Een tijdelijk onderkomen voor een extra logé of een vervangingsattribuut voor het net gescheurde springkasteel? Het zit bij het laatstgenoemde aardig in de buurt. De kans opperde zich immers dat net als bij de windzak de gebruiker kon leviteren naar hogere regionen. Maw eens goed gewichtloos van de grond gaan, net als Armstrong op een verend maanlandschap.
Niet dat ik iemand dat plezier wil ontnemen, maar de gedachte alleen al neemt in mijn verbeelding groteske proporties aan. Strips lezen doen me wegdromen, hier vrees ik eerder voor nachtmerries.
Maak ik me echter ongerust voor niets? Wie zegt immers dat het vogeltje zijn kooi eventueel mag verlaten en zal er zich geen kleine aardverschuiving in het Brusselse voordoen? Het blijft een hekele materie die me bezighoudt. Kan je een vriend diet weigeren?
Stel, een vriend vraagt of hij voor een weekend een matras van jou kan lenen. Wat doe jij dan?

Schoolfeest in kannen en kruiken

Is het om de kroost te plezieren? Wil de school extra bouwgeld in het laatje brengen? Of worden hier de eerste artistieke acteurs van de toekomst getraind? Feit is, jaarlijks word je opgetrommeld om anderhalf uur lang naar een dorpsshow te kijken die teert op de emoties van weke, ouderlijke zieltjes, ontroerd door al die kleine snotters die bewust of onbewust op een podium staan te dartelen. Met als thema Alles kan moest de Vulkaanman bewijzen dat geen enkele Borsato-droom bedrog is en hij met een magische kan gewone spreuken kon omtoveren tot realistische fenomenen. Meisjes die kikkers kussen en zich koppelen aan getransformeerde prinsen? Pinguïns die een sneeuwballengevecht aangaan op de Noordpool? Sprookjesfiguren die met elkaar concurreren en de hoofdrol opeisen? Hebben vrouwen ook recht op een gouden schoen? Is er leven op Pluto en kun je dansen op de Maan? Oh neen, da's van een ander liedje. Krampachtig probeert de auteur/regisseur van het stuk een artificiële band te vinden om elke kinderjaargang of klasje een act te laten opvoeren die enigszins bij het geheel past. Niet volledig geslaagd, waarschijnlijk door gebrek aan tijd, maar in de zaal wordt geen enkele traan daarvoor gelaten. Omdat je juist gecharmeerd wordt door die peuters die de ziel uit hun lijf dansen, zich afvragend waarom de juf al ronddraaiend zo gek met haar heupen beweegt. Voor de menigte geldt: als we onze nakomeling maar zien, tevredenheid troef, elke passage is geslaagd. Al was hem geen hoofdrol weggelegd, ik mocht meermaals glinsteren.

Chenquieh Borat

Hoe is het mogelijk dat ik zo afgeef op de verbale, onnozele, laag-bij-de-grondse, kakapipi-humor voorkomend in de Urbanus-strips en me daartegenover zondermeer neerleg bij het ogenschijnlijk banale niveau van Borat, Cultural Learnings of America for Make Benefit Glorious Nation of Kazakhstan? Wat heeft Sacha Baron Cohen meer dat tot de verbeelding spreekt?
Allereerst is het de manier waarop de acteur Amerika te kijk zet. Op een intelligente manier verwijzingen makend naar stukjes VS-cultuur, infiltrerend in een maatschappij waar jacko's en wacko's rondlopen die de boodschap van vrede en liefde nog niet begrepen hebben. Op de tonen van Harry Nilssons Everybody's Talkin' knipogend naar Schlesingers Midnight Cowboy, twee naïeve mannen die trachten te overleven in de straten van New York, zo probeert ook Borat contact te leggen met de inheemse bevolking. De appreciatie is ver zoek.
Ten tweede is het de combinatie van gespeelde domheid met de reactie van het bespeelde publiek: een gênante confrontatie waarbij sommigen ofwel ongestoord niet beseffend het spel meespelen, ofwel van frustratie hun ongenoegen getemperd uiten omdat de camera meekijkt.
Ten derde heb je Cohens zelfspot, de luxe van een Jood die zichzelf te kijk mag zetten, al wordt dat niet door alle goegemeentes gedeeld. Al verstopt hij zich achter een fictief personage, ver gaat de auteur in het zich blootgeven, letterlijk in een aërodynamisch string-badpak.
Borat brengt je herhaaldelijk aan het lachen. Niet enkel vanwege spitsvondige fijnzinnigheden. Ook de platvloerse, debiliserende scènes illustreren de gekte van onze wereld. Of je nu inwoner van Kazachstan, de VS of waar dan ook op deze aardkloot bent, Borat houdt een familieportret voor. Hopelijk wel niet het jouwe!
Het was een aangenaam DVD-weerzien en deed me nostalgisch terugdenken aan de screening in de Kinepolis, een gezellig gezinsuitstapje. Alleen dit keer met wat minder fut.

Een dagdagelijkse worsteling

De dag is nog niet voorbij, maar deze werden al door de molen gedraaid met de gelijktijdige vertaling van Larcenets nieuwste strip als hoogtepunt.
"Afzonderlijk van de indringendheid van Larcenets intens en matuur verhaal, is het moeilijk je in te leven in de strijd van het dagelijks bestaan van hoofdpersoon Marco. Net vanwege Larcenets komieke tekeningen, een stijl die je moeilijk au serieux kan nemen. Alles lijkt zo eenvoudig, zo banaal, op het komische af. In schril contrast met de angsten die de hoofdpersoon moet doorstaan. Een dualiteit die het album voortdurend met zich meedraagt: de realiteit zoals die zich werkelijk voordoet (ogenschijnlijk grappig), de werkelijkheid zoals die zich in het hoofd van Marco afspeelt. Ook al vlucht hij ervan weg, ze blijven hem achtervolgen waardoor deze uiteindelijk toch verplicht wordt de confrontatie aan te gaan. Is Marco daarvoor wel rijp genoeg? De dagelijkse worsteling is een opmerkelijk album dat je zeker niet onberoerd laat." Zo schilderde ik met een droog pallet deel 1 af.
- Avonturen van Kim en Eddy
- Dagelijkse worsteling 4
- Kuifje Kleurenfacsimilé 18
- Kuifje 18 HC
- Kuifje 18 SC
- Wok 1

Menomena revisited

Alvast dat was de bedoeling om op vrijdagavond naar de Botanique te gaan om dit driekoppige bandje terug live bezig te zien. Overtijdig bloggen, overmatig telaatkomen, overvol van frieten genietend en overdadig de geografisch beperkte wereldwijde winkel van gezichten en zichzelf verkopende persoonlijkheden hilarisch en kritisch benaderend, een vrijwillige belemmering. Met Hercules' Blind (featuring Antony) op de gehoorachtergrond onze medemensen vanop afstand jureren, daar zat ook muziek in.
Check en test eens op Menomana: Friend or foe.

Fanatici

Hoever kan je gaan in je verzamelwoede? Sommige fanatici gaan erg ver.
Eerste drukken en er dus snel bij zijn? Tot daar aan toe. Bij sommige titels gaat het tegenwoordig zo vlug dat je binnen de kortste keren met een herdruk (Antares 1, De adelaars van Rome 1, Orbital 1) opgescheept zit. Is het verhaal echter beter bij de oorspronkelijke verschijning? Natuurlijk niet.
Harde kaften vanwege de duurzaamheid? Tot daar aan toe. Hoewel sommige beschermde uitvoeringen vlugger slijten door het geregeld uit-de-boekenkast-halen, al was het maar om af te stoffen. Pure horror. Neem nu de luxueuze Mattotti's. Weggedoken achter een coverflap blijken de dure boeken behoorlijk fragiel te zijn.
Onbeschadigde versies? Tot daar aan toe. Een kreuk of ingedeukt exemplaar wil je niet meteen in huis halen. Toch zeker niet als je er de volle pot voor betaalt. Kijk naar de meeste strips in een (openbare) bibliotheek die respectloos behandeld worden. Je wil er bijna een actiecomité voor oprichten ter bescherming van het boek. Alsof een gedwongen orgie een pijnlijke stripverkrachting veroorzaakte.
In folie verpakte strips ongeopend in de kast zetten? Da's er al een beetje over. Zo zijn de Kuifje Kleurenfacsimilés schitterende albums die je de tijd van toen laten opsnuiven. In woord dankzij de oorspronkelijke taal en dus niet de vernederlandste, latere versies. En in beeld door het lichtgekleurde papier. De uitgestorven held komt met respect terug tot leven. Je ontwaardt weliswaar het album wanneer je kiest voor lezing. Wie maalt daar echter om? De fanaticus.
Echt grensoverschrijdend is de waanzin om elk album in een stapel van pas verschenen strips te keuren op niet enkel vormelijke, maar ook op typografische fouten. Is er een minuscuul hoekje geschonden: links, rechts, boven of onder? Werden de bladen gelijkmatig afgesneden? Vind je kreukjes her en der? En bovenal: staat de titel recht op de rug gedrukt? Telkens in een hoop van dertig of meer strips wroetend om dat ene ongeschonden boek te vinden, valt dat als normaal te bestempelen? Tuurlijk niet. Want door het gebrek aan fluwelen handschoenen worden ze ondoordacht steeds weer opnieuw bepoteld. Een titel die op 30.000 exemplaren werd gedrukt, hoe groot is de kans dat die binnen twintig jaar enige verzamelwaarde heeft? Vrij klein natuurlijk. De hedendaagse liefhebbers dragen immers meer zorg voor hun verzameling dan pakweg veertig jaar geleden. Dus zo'n uniek stuk heb je dan niet meer.
Wat drijft deze gepassioneerde verzamelaar dan en heeft deze fanaticus de hemelse roeping van archivaris? Eigenlijk hoop je van niet. Want welke strip ook, je zal hem nooit mogen aanraken.
In Amerika bedachten enkele opportunisten het ludieke systeem van de CGC, een bedrijf dat de autoriteit heeft om comics te kwalificeren op een schaal van 0 tot 10. Vers van de pers gerolde boekjes worden netjes verpakt in blisters en gegradeerd naar uitblinkendheid. De coverprijs verdubbelt meteen want in de winkel zal je NOOIT zo'n kopij kunnen aanschaffen. Totale waanzin. Natuurlijk is zo'n systeem handig om oudere boeken te beoordelen, maar elke waardeschaal wordt jammer genoeg door ieder individu anders geïnterpreteerd. Mint, near mint, plusjes, minnetjes, ... Nog nooit ben ik zo'n strip met muntsmaak tegengekomen.
Ach, de zelfverklaarde experten kunnen er hun slag mee slaan. En meteen zie je waar de fanaticus naartoe wil. Allesbehalve strips lezen.

De weekmeel

Naar het einde van de week is het altijd vechten om onvoorziene verschijningen alsnog gerecenseerd te krijgen voor de mail van Het B-Gevaar. De lijdensweg begon al met tal van Urbanus-strips, annex Standaard-uitgaven. Maar wanneer je bijna compleet nog een Dagelijkse Worsteling over de vloer krijgt, wil je die er maar al te graag tussenzwieren. Da's voor vannacht.
- Arq 11
- Arthur 8
- Groom Lake 2
- Marcel Ruijters - Inferno
- Nylon Man 1
- Urbanus 12
- Urbanus 14

Hoe mooi de liefde is

Voor wie voorbarig juicht: neen, de titel verwijst niet naar het Kampioenen-resultaat met een kinderlijke invasie. Het is Lewis Trondheim, geassisteerd door Frank -Theodoor Cleysters- Le Gall, die met eenvoudig simplisme in het vijfde deel van Kobijn een lofzang brengt aan de liefde. Deze ode vertaalt de verschijnselen die opduiken wanneer je in de ban raakt van een wonderbaarlijk persoon. Iemand die je je leven lang wil koesteren vanwege diens schoonheid, vanwege diens persoonlijkheid, vanwege diens humor, lach en tal van andere elementen die je op wolken laat drijven. Maar het loflied stuikt wanneer de liefde onbeantwoord blijft. Gevolgd door een immense neerslachtigheid. Een niet te uiten onmacht omdat je alleen achterblijft. De nieuwe lente wordt algauw een grauwe winter...
- Baudoin - Jeanne
- FC De Kampioenen 51
- Klein Suske en Wiske 12
- Kobijn 4
- Kobijn 5
- Plankgas en Plastronneke 5
- Rode Ridder 217
- Rooie Oortjes 35
- Suske en Wiske 299
- Urbanus 11
- Urbanus 13
- Urbanus 15
- Urbanus 128

Bewegende Bowie

Een andere vruchtbare aankoop tijdens de parallelle DVD- & platenbeurs te Rijswijk: het fragmentarische overzicht van David Bowies carrière met de verzamel-DVD Best of Bowie. Twee schijfjes die een chronologisch clipoverzicht bieden vol fluoriscerende pakjes, trillende beelden, experimentele invalshoeken en kleurrijke melodieën. De ambiguïteit, originaliteit en veelzijdigheid van de artiest komen er uitgebreid aan bod, al haal je de info enkel uit de minifilmpjes. Geen extra documentaires, geen achter-de-schermen-opnamemateriaal, echt storend is het niet. Gebruik ze desnoods als achtergrondmuziek, met hoogte- en dieptepunten, je kan altijd makkelijk doorzappen. In ieder geval was het die schamele 6 euro wel degelijk waard.
Voorts veel gelezen natuurlijk om vrij snel alle Urbanus-herdrukken te verwerken.
- Largo Winch 13-14 Luxe Groot
- Soda 12 Luxe
- Stam & Pilou 19

De fillem van Ome Willem: zij die ons verlaten, The Departed

Oftewel Infernal Affairs gerecycleerd op Amerikaanse bodem. Martin Scorsese waagde er zich met succes aan. Met een vijfsterrencast pakt hij uit om de kijker volledig in te palmen. De duivelse maffiabaas Jack Nicholson die zijn pion binnen de politie dirigeert. Leonardo DiCaprio die wegzinkt in de dualiteit van een dubbelleven. Martin Sheen die oprecht gelooft in de misdaadbestrijding. Matt Damon wiens vurige valsheid hem constant promotie oplevert. En dé uitblinker is Markie Mark Wahlberg die met een verbeten doortastendheid zijn eigen gezag ondermijnt. Het bedrog druipt er vanaf, de tegenstrijdigheid resulteert in een spirale ondergang waarbij na twee uur verbaal geweld de intense spanning explodeert in een ultieme confrontatie. Steeds verrassend, steeds beklijvend. Zelfs bij een tweede visie blijft de film met gemak overeind. The Departed is een duivelse misdaadfilm. Schrob nadien de waanzin maar van je af. Wederom zeven euro goed gespendeerd.
The Departed. Martin Scorsese. 2006. ****.

De stripjes van de dag?
- Acme Novelty Date Book 2
- Red Knight 1
- Severin - Retour à Boulogne-sur-Mer
- Vrije Vlucht - Wat de wind brengt

The Village People

Was het al een voorteken bij het toekennen van diens naam dat M. Night Shyamalan nachtonrustwekkende films zou maken op latere leeftijd? Wat hij ook produceert, schrijft of regisseert, zijn films stralen een enorme sombere dreiging uit die in een climax uiteenbarst via een verrassende wending. Bizar om Shyamalan te zien manoeuvreren in een niet-hedendaags decor. Alsof je naar een pièce de théâtre kijkt, een soort Witness-dorp, met een gesloten gemeenschap die nauwe afspraken maakte met de monsters levend in de bossen rondom hem om de goede vrede te bewaren. Wij laten jullie met rust als jullie ons tenminste niet bedreigen. Twee centrale figuren hebben moeite met het opkomende geweld van hun omstaanders. De ene, Lucius Hunt, is er rotsvast van overtuigd dat er met de wezens buiten de kring wél verbintenissen gesloten kunnen worden, de andere, Ivy Walker, moet door omstandigheden de terreur onder ogen zien om doktershulp van buiten te kunnen halen. De schrijver heeft het perfect gekozen: ze is blind en kan zich niet laten leiden door schijnvertoningen. Shyamalan bouwt alles sfeervol op met een beklemmende scènes. Tot het moment van verlossing en hij je weer van je stoel blaast. Inventiviteit troef. Wederom geen miskoop.

Grootheidswaanzin

Spelletjes, daar ben ik altijd wel voor te vinden. Uitgezonderd Monopoly. Niet omdat het een afspiegeling is van de vrijemarkteconomie, het kapitalisme ten top gedreven. Wel omdat het je in benarde posities brengt wanneer je als laatste speler de dobbelstenen moet gooien in de hoop alsnog enig resterend onoverwoekerd veld te kunnen kopen. Als slachtoffer zie je je sneeuwgeld smelten voor de concurerende zon. Wat overblijft: frustratie en een lege bankrekening. Neen, daar heb je geen controle over. Maar voor de extra large-editie maak ik graag een uitzondering. Na het uittesten van deze groteske editie van 92 op 92 cm -enkel in Nederlandse uitvoering- ben je ofwel afgemat, ofwel heb je je tegenstanders afgedroogd. De grote dobbelstenen liggen handig in de hand, met zwierige pols kan je ze op het tapijt laten rollen. Zelfs zonder Aalst Lange Zoutstraat of Antwerpen Meir vind je je weg terug in deze noorderburenvariant, vooral als je de Start passeert of onverbiddelijk naar de Gevangenis doorverwezen wordt. Na het uitkleden van twee medespelers werd de mat zorgvuldig terzijde gelegd: de overwonnennen mochten alsnog deelnemen aan de feestdis des winnaars. Ze kregen enkele kruimels van de imperialistische taart toegestopt. Wat waren we gul.

In een Múm van tijd

Lolly's? Ik heb ze liever wanneer ze van ijs zijn.
Landers? Die heb ik ook liever wanneer ze van ijs zijn!
Mjúm, mjúm, smullen maar. De vorige Icelandic Wave in de Bozar spoot als een geiserstoot onopgemerkt omhoog. Geen Amina dit jaar. Gelukkig wel tijdig uitgenodigd voor de tweede golf van eilandputters die Brussel zouden overspoelen. Skakkamanage en Parachutes in de AB Club waren afgeschermd voor 250 snelle liefhebbers. Dan maar comfortabel postvattend in de stoeltjes achteraan glurend tussen het gordijn naar de geMarcelde Borko-boys, een kakafonie brengend vol brutaal gitaargeweld, bijzonder opgevolgd door de niets met Death Note te maken hebbende Kira Kira, om te eindigen met Múm, de makke hoofdact. Slechts zelden slaagden deze laatsten erin om je mee te voeren in een magische wereld vol melodieuze klanken. Wat je vooral miste was een opbouw in hun opvoering. Geen bombastische opener zoals Sigur Ros, die je meteen wist wakker te schudden om dan opeenvolgend van traag kabbelend te stromen in woelige wateren. Ongebalanceerd werd je in slaap gewiegd om toch plots vervoerd te raken, slechts een bezieling van korte duur. Het climaxje werd niet voortgezet in een nog grotere. Het gegeeuw rondom was meer dan de mumentane weergave van een lichte verveling. Paniekeren voor de totale afbraak van deze IJslandse wind? Deze Icelandic Airwaves in de AB gaf een brede waaier weer van viriele jonge groepjes die vooral gemotiveerd de pannen van hun dak speelden. Je zat erbij en keek er met verwonderd genoegen naar, toch zeker toen tijdens het afsluitende vrienden-onder-elkaar-lied één van de zangers zich te kijk zette met een tot de knieën afgezakte broek. Het clichéproduct van ongezonde inteelt bij gesloten gemeenschappen gaf zich bloot. Vaderlandslievend werd dit wansmakelijke uitzicht naderhand weggespoeld in de Roi des Belges. Geen gedans, geen gefuif, wel een politieke analyse van het grootste gevaar dat onze Westerse beschaving bedreigt. Tot zo ver de luchtige afsluiter.
Icelandic Airwaves, AB, Brussel.

De oerkracht

In a galaxy, far, far away and a long time ago.
Nu bij Tour & Taxi, dicht, dichtbij, not too long to go.
Hoe is het mogelijk dat het Museum voor Kunst en Geschiedenis of de Bozar je met moeite naar hun artistieke tent weten te lokken, terwijl je volledig in de ban geraakt door tot de Panomarenko-verbeeldingsprekende schepen en sierlijke, majestatische kledij. Tot 1 juni heb je de gelegenheid om al dan niet met schip naar de haven van Brussel af te zakken om heel wat parafernalia te bewonderen van de gemoderniseerde Bijbel uit de twintigste eeuw: Star Wars.
Kostuums, decorstukken, maquettes, ruimteschepen, studieschetsen, een mooi allegaartje van pronkstukken die mijn spirituele opleiding naar het Goede jarenlang begeleid hebben. Al moet gezegd dat The Force me wel tijdens momenten van menselijke zwakte kon verleiden tot minder flatterende handelingen. Nu ook wanneer je oog in oog komt te staan met tal van de bezwerende voorwerpen. De lustopwekkende Leia-bikini erecteert de Stoot Trooper in je, Darth Vader die zijn verzuchtingen astmatisch uitademt om je alsnog tot de Zwarte Orde te roepen, je handpalm die vibreert bij het zien van de pronkdildo's, lichtzwaarden genoemd. Deze overladen erotische context was me nooit eerder opgevallen. Gelukkig dat Meester Yoda je uiteindelijk met zijn groene aura alsnog met beide voeten terug op aarde brengt. Heel wat stomende emoties koelen af bij het zien van dit onooglijke monste... meestertje. Ontgoocheld ben je alleszins bij het zien van al dit moois niet. Op één ding na. De planetaire representatie van het heelal bij het binnenkomen van de expo. Nergens valt de Aarde te bespeuren! Alsof onze werkelijkheid niet bestaat en we slechts in een illusie leven. Zijn we dan toch een product van de Matrix?
In Maart, April en Mei de force be with you.
Star Wars - The exhibition, Tour & Taxis, Havenlaan 86c, Brussel.

Petje af voor weekblad Robbedoes

Vanavond was de receptie van de tentoonstelling Coup de Chapeau au Journal Spirou in Het huis van het Beeldverhaal, de gelardeerde naam voor een verheven stripwinkel. Tekeningen van tal van grote en minder grote coryfeeën hangen onoverzichtelijk opeengeplakt door elkaar en geven een waaier van talenten weer die uit het weekblad ontsproten. Structuur valt er niet te rapen, maar indrukwekkende illustraties wel. Mooi om zien. Relatief weinig volk aanwezig waarmee de nodige sociale babbels gevoerd werden over het reilen en zeilen in het milieu, zij het zonder al te veel water. Magda, Wozniak en Marchand lichtten een tip van hun toekomstsluier. Roddels? Die vielen er wel te rapen, maar of ze voor publicatie vatbaar zijn? Interessanter was wat erna gebeurde!
Huis van het Stripverhaal, Keizerinlaan 1, 1000 Brussel.
Te bezichtigen van Van 07 maart tot 07 september 2009. Dinsdag tot en met zondag. Volwassenen betalen 2 euro, senioren en kinderen 1 euro inkom.
- Shaman King 13
- Yu-Gi-Oh 13

Manic street preacher: la tristessa durera

Soms slik je de hard te verwerken noot door en heb je geen andere keuze dan de pijnlijke realiteit onder ogen te zien. De wekelijkse B-mail moet tijdig de deur uit en heel wat nieuwe Dupuis-strips schreeuwen om leesaandacht. Gelukkig een brede waaier aan kwalitatieve boekies. WEST, de terugkerende Tijdvogel, Detective Conan, Tovenarij, hierin vind ik mijn gading wel.
- Aria 30 HC of Aria 30 SC
- Bunker 2
- Detective Conan 4
- Ellis Group 2
- Halloween Blues 5
- Hammerfall 2
- Naruto 10
- Op zoek naar de tijdvogel 6
- Precinct 77 2
- Sam Lawry 1
- Sam Lawry 2
- Tovenarij 1
- W.E.S.T. 4

Een avondje stappen: Joe Jackson

De vorige keer dat ik Joe Jackson live hoorde, dateerde van 10 juli 2006 in het Antwerpse Rivierenhof. Toen niet in de rotonde zittend, wel buiten op een grasveldje al voetballend luisterend naar diens klassiekers om daarna ongeduldig te wachten op een glimps van de stijlvolle zanger. Een alternatieve, onvergetelijke manier om een concert onrechtstreeks bij te wonen, een aanbeveling waard.
Eigenlijk had dit net zo moeten worden, Stepping out, met het warme jazzy karakter van Jackson. De uitstap ervoor viel nogal zwaar en zorgde voor een melancholische droefgeestigheid. Het blijkt niet vanzelfsprekend om fouten uit het verleden te wissen. Kon Jackson dat wegspoelen? Neen. Je zit immers vastgebeiteld aan herinneringen die hieraan gekoppeld zijn. Ondanks de soms erg ritmische momenten, de vastberaden drive en het meezinggehalte van sommige liedjes, sneed de harteloze pijn wonden verder open die Jackson zalvend niet kon helen. Eindigend met Slow song gingen de emoties door merg en been. Dringend nood aan afleiding. Gelukkig zijn er strips.
Joe Jackson. AB. Brussel.

Lezen tot je erbij neervalt

Vandaag verschenen 19 strips verdeeld door Balloon Books (Dargaud, Lombard, Dupuis, Kana, Mezzanine). Het grootste deel van de tijd wordt ingepalmd door het lezen ervan. Het verwerken reserveer ik voor meerdere dagen. Toch nog de ruimte genomen om met veel plezier Het Chimpansee-syndroom van Cuervos-scenarist Marazano te promoten. Een dicht-bij-de-deur-science-fiction-strip die filosofeert à la 2001, a space odyssey.
- Anna Knots 2
- Het Chimpansee-syndroom 2
- Jeremiah 28 HC of Jeremiah 28 SC
- Jommeke 241
- Rik Ringers 74
- Stoute Benjamin 2