Snuistervondst

Totaal nutteloos -hoewel- echter enorm charmant, de snuistervondst op het Vossenplein voor een appel en een ei. Bij gebrek aan deze voedzame nutsvoorzieningen toch maar met een euro betaald. Formuulboekje: Verzameling van Tafels en Formulen voor berekeningen die voorkomen bij het onderwijs in de Nijverheidsscholen, weliswaar de Zevende vermeerderde en verbeterde uitgave, vijftiende en zestiende duizendtal, gelukkig maar. Uit 1915, uitgegeven door Drukkerij J-E Buschmann te Antwerpen. Met de tafel der quadraat- en kubiekgetallen, vierkants- en derdemachtswortels, omgekeerde getallen, logarithmen, cirkelomtrek en cirkeloppervlakte der getallen van 1 tot 100. Vierkant- en kubiekswortels van eenige breuken. Tafel van samengestelden intrest. Engelsche Maten. Herleiding der Engelsche gewichten in kilogram in den handel gebruikt. Vreemde munten. Formulen der oppervlakten. Eindelijk kan ik weer de waarden van Pi bepalen of een vierkant, rechthoek, parallellogram, driehoek, ruit, trapezium, regelmatige veelhoek, ellips en cirkel berekenen. Dus heb je vragen over het vries-, smelt- en kookpunt van brons, zwavel, goud -in tijden van crisis handig om de sieraden van een ex te ver'zilveren'- of wil je de wrijvingscoëfficiënten voor glijdende wrijving van een coïtus bepalen (pagina 35), hou je niet in! Bovendien zat er een handgeschreven felicitatie in: Mijnheer Roger Met mijn hartelijke gelukwenschen. Proficiat!

Savooien op de Galapagos

Op 19 mei verschijnt Savooien op de Galapagos, het 250ste album van Jommeke. Naar aanleiding van deze heuglijke gebeurtenis schreef uitgever De Ballon een wedstrijd uit, jongeren konden hun coverontwerp tekenen voor dit feestalbum. Het enige waar ze rekening mee moesten houden, was de verkoolde titel. Niet meteen de meest vanzelfsprekende, wie hanteert tegenwoordig nog de benaming savooi voor een kool? Uit de groentewijzer van de wassende maan leren we het volgende: de savooikool (brassica oleracea, variant sabauda) is een van de vele bizarre variëteiten uit de kolenfamilie. Terwijl de groeiwijze nog wel als normaal kan worden beschouwd, is de textuur van het blad dat zeker niet. Het leerachtige, geribbelde savooiblad is niet meteen de meest geschikte appetizer bij feestelijke aangelegenheden, maar eenmaal verwerkt in een smoutige stoofpot is savooikool een verrassend lekkere groente. Meer nog, in die context is savooikool gewoonweg onmisbaar. Bovendien is het perfect combineerbaar met andere winterse groenten zoals raapjes. Fervente vleeseters kunnen aan deze stamppot een stuk schaap toevoegen. Vergeet in dat geval de laurierblaadjes niet. Zoals de andere koolsoorten is savooi in noordelijke streken een belangrijke bron van vitamines en voedingsvezels. Het resultaat van de inzendingen kan je bewonderen op de Jommekes wedstrijdsite. Natuurlijk handig gebruikmakende van stemmingmakerij om een eerste selectie door te voeren. Hoeveel vriendjes en familieleden kan je optrommelen om jouw tekening vooraan in de lijst te krijgen. Gelukkig bepaalt een professionele jury uiteindelijk wiens tekening in een beperkte oplage wordt gedrukt. Jammer genoeg was ik net een jaar te oud om nog deel te nemen.

Icon-o-clash

Tony Larivière, bezieler van de vzw La grande ourse, geeft al ettelijke jaren L'inédit uit, een infoblad voornamelijk gevuld met schetswerk en illustraties van jonge, getalenteerde en/of bekende artiesten. Om de kwaliteit van het drukwerk te verbeteren, heeft hij zich daarnaast toegelegd op échte gelimiteerde sketchbooks. Dit keer niet zo gratis, maar voor een redelijke prijs kan je nu een gevarieerde én vooral gekleurde inkijk maken op het oeuvre van rastekenaars. Icon-o-clash is de beeldenstormende titel die Mauricet zich toeeigende om diens kunsten te etaleren. Mét minimale begeleidende commentaar over de gebruikte technieken kan je genieten van Alice in Wonderland, Blauwkapje, The Spirit, Bite me, piglet!, Jezebel (geïnspireerd door Depeche Mode) én de droodles die uiteindelijk resulteerden tot de affiche van het Belgian International Fantastic FilmFestival in 2010. Achterin de weergave van Mauricets cover voor Usagi Yojimbo 11. Wat is-ie goed! Doorbladeren kan via Icon-o-clash.

De troebele kijk van Beauregard (1)

Bij Standaard Uitgeverij, daar lopen toch wat kwistenbiebels rond.
Eerst besluit de artistieke directie om een reeks minialbums van Nero op de markt te brengen: "2007: 60 jaar geleden verscheen Nero voor het eerst in de krant. Ter gelegenheid van dit feestelijk gebeuren biedt Standaard Uitgeverij tien unieke Nero-verhalen aan in een speciale uitvoering." Te klein (A5), te goedkoop (slecht gelijmd) en te flauw om dit dagbladikoon te lauweren. Als commerciële zet was het daarenboven een misrekening van jewelste. Bovendien werd lukraak uit het Standaardoeuvre geplukt met als kapstok Sleens politieke gedrevenheid die in deze albums explicieter aan bod kwam. Liet Sleen niet zowat in elk album politiek insluipen? Dus echt geniaal was die keuze niet.
En vorig jaar werden hommagegewijs de eerste tien (of tien eerste) Rode Nero's in datzelfde kleine prutsjasje (k-ways zijn tenminste tegen weer en wind bestand) heruitgegeven. Het nut ervan? Sleen paaien en hopen het erfgoed te mogen blijven exploiteren na diens dood. Beleefdheidsgewijs de man kruimeltjes toegooien.
Nu er net van de maand vijf titels zijn bijgekomen, wreekt het hilarische uitgavebeleid van Standaard zich. Want bij album 14 is het meteen raak. Die werd reeds in de bovengenoemde reeks opgenomen. Buiten een kleurverschil zal je dus mooi in je verzameling kunnen opmerken dat na 13 nummer 1 volgt. Heb je trouwens die 60 jaar-collectie via Knack aangeschaft, dan ben je helemaal gezien!
Misschien als troost toch één van de albums belichten? Een weinig opzienbarend verhaal, ware het niet dat er weer een fiks element actualiteit of maatschappijkritiek in verwerkt wordt. Misschien was het Sleens bedoeling niet om de wereld te verbeteren, maar hij kaart op zijn minst hekele punten aan. Zo heb je Hapana -Michaels zwarte hulpje- die een monoloog afsteekt om de verdediging van zijn meester te rechtvaardigen. Wanneer het bewustzijn doorsijpelt en de eigen belangen boven komen drijven, weet hij hoe kordaat de indringers aan te pakken en ontketent zijn eigen revolutie. De verwijzing naar Bwana Kidogo spreekt boekdelen. Een pluim voor 'historicus' Sleen.
- Brabant Strip Magazine 176
- F.C. de Kampioenen bundel 2 Boma
- F.C. de Kampioenen bundel 3 Markske
- F.C. de Kampioenen bundel 4 Xavier en Carmen
- F.C. de Kampioenen bundel 5 Fernand
- F.C. de Kampioenen bundel 9 Superspecial
- Nero - A5 11
- Nero - A5 12
- Nero - A5 13
- Nero - A5 15
- Nero - A5 16

The Wire 4.7 - Unto others

De kogel is door de kerk, een winnaar komt uit de stembus. Gaat dit veranderingen teweegbrengen en vooral zal de nieuwkomer niet te veel moeten zwichten voor de druk van al dat gekonkelfoes achter de schermen? Nu pas begint dit vierde seizoen volledig open te bloeien met het reilen en zeilen in de school, probleemkinderen die individueler aangepakt worden, zij zijn immers de bron van het latere 'kwaad'. Deze politiereeks verglijdt van detectiveavonturen naar een sociologische studie van een maatschappij die dringend verandering nodig heeft. Niet alleen worden de problemen aangekaart, oplossingen (al dan niet succesvol) worden aangereikt. Bewonderenswaardig om in dit kader verder te gaan dan enkel amusement.
The Wire. Seizoen 4. Aflevering 7. Unto others. 2006.

The Wire 4.6 - Margin of Error

Een kerkgang waar de drie kandidaten zich openlijk laten zien om nog verloren zieltjes te winnen. Marlo Stansfield die beseft dat hij in de gaten gehouden wordt, neemt de opsporingsdienst in het ootje. Omar verschijnt terug ten tonele en maakt nieuwe vijanden, genre Barksdale. Een val of niet? De verkiezingsuitslag is bekend, het gatlikken kan beginnen.
The Wire. Seizoen 4. Aflevering 6. Margin of Error. 2006.

Baudoin gemodelleerd

Jean-Claude Denis maakte ooit eens een wonderlijke strip met de toepasselijke naam Schoonheid thuisbezorgd. Baudoin is duidelijk geïnspireerd en voelt zich geroepen om zonder capsones dezelfde weg op te gaan, zij het onder een andere noemer. Hij voegt de daad bij het woord en laat evenzeer inhoudelijke en artistieke esthetiek je universum binnenrollen. De waarheden die hij spuit zijn raak en weerspiegelen de kracht van het leven. "Als je van dat meisje houdt, wil je dat ze gelukkig is, zelfs zonder jou. Zelfs met een ander." Onze bezittelijkheid laat het vaak niet toe ruimte te geven aan de ander. Het zuivere egoïsme heerst. Het is een vrouw die er de man op attent maakt! "De grootste gedichten over de vrijheid zijn geschreven door mensen in gevangenschap. Mannen hebben de mooiste gedichten over de liefde geschreven. Is dat omdat ze ervan zijn afgesloten? Omdat ze het zo vergroten dat het onbereikbaar wordt." Zonder te veroordelen wordt de man terechtgewezen. Een simplistische interpretatie, voer voor psychoanalisten. Waarom zijn er inderdaad zo weinig vrouwelijke dichters? Omdat ze veel pragmatischer in het leven staan en hun verlangens trachten in te willigen zonder pathetisch aandacht op te eisen? Baudoin biedt voortdurend stof om over na te denken, of om een dialoog mee aan te gaan. Hij daagt je uit. Werp de passieve passie van je af en leef: "Ik leerde bij Marion dat de dood ons op precies drie meter volgt en dat je moet leven, leven, leven, zonder ooit die drie meter te vergeten." Zwevend staat de beschrijvende kunstenaar toch met beide voeten op de grond. Hij ontroert, verwondert, inspireert, kwetst en bovenal leeft. De krachtige slagen waarmee hij peddelt worden uitstekend ondersteund door Baudoins kleurenpallet. Voor het eerst echt geslaagd. Baudoins traditionele rauwe, zwarte pennenlijn of diens zwierige penseelstreek wordt daardoor minder hard weergegeven. En hoe onwezenlijk de kleurencombinaties ook, de sierlijkheid blijft behouden. Eén van de beste en meest mature albums uit 2009.
- Boeddha van Boroboedoer
- Dylan Dog jaargang 1
- Guus Slim 2
- Legende van het Wisselkind 3
- Model
- Partners 16 HC
- Partners 16 SC
- Ravian 3
- Ronson Inc. 1 SC
- Witte hinde

The Wire 4.5 - Alliances

De verkiezingen zorgen voor een verhitte strijd. Het moddergooien komt daarbij goed van pas. Wie kan het smerigst uit de hoek komen? Knap hoe een aan de kant gezette politiekolonel een nieuwe 'carrière' opbouwt binnen het onderwijssysteem. Het concentreren op de jeugd in dit vierde seizoen begint nu echt duidelijk te worden. "The ensuing negative attention turns Royce against Burrell, who takes the heat while Rawls comes to the rescue. At school, Prez's reward/punishment program meets with mixed results, and Colvin looks to restore order by separating disruptive corner kids from more attentive stoop ones. Chris tries to enlist Michael into Marlo's ranks, spooking Randy along the way. Dukie debunks Randy's special dead theory."
The Wire. Seizoen 4. Aflevering 5. Alliances. 2006.

The Wire 4.4 - Refugees

Marlo Stansfield is duidelijk geen katje dat je zonder handschoenen moet aanpakken. Een veiligheidsagent die het waagt hem te dwarsbomen, moet het uiteindelijk bekopen. Boksinstructeur Cutty Wise krijgt de kans om binnen de school opbouwend werk te verrichten, of toch niet? Kima Greggs komt op haar nieuwe werkplek terecht, de afdeling moordzaken, en wordt meteen gemanipuleerd voor politieke doeleinden. Idealist Prez neemt zijn nieuwe roeping reg serieus en wil de leerlingen écht iets bijbrengen. Zal dat lukken met al die opstandelingen? En natuurlijk het politiek getouwtrek om deze voorverkiezingen te winnen.
The Wire. Seizoen 4. Aflevering 4. Refugees. 2006.

Brabant Shit Magazine

Journalisten mogen ook hun voorkeur uiten, Tom Vermeeren en Gert Bussens doen dat door Julio Ribera voor de micro te halen. Deze verguisde artiest heeft samen met Godard één van de beste (SF-)reeksen gemaakt, Axel Moonshine. Als hierdoor nieuwe lezers aangetrokken worden door de voorstelling van diens werk, dan is dat een pluspunt. Echter biedt het interview niet meer dan een overloop van 's mans carrière. En gelukkig haalt Ribera voldoende anekdotes uit de ladenkast om het geheel boeiend te houden. Het schrijfamateurisme valt iets te fel op wanneer de journalisten het interview afsluiten. Het blijft dubieus. Enerzijds ben je verheugd Ribera bezig te horen, anderzijds heb je zin de redacteurs een stevige spade op te sturen zodat ze diepgravender tewerk kunnen gaan.
In de Koffie klets valt het stukje over Tibets dood op: "Zijn laatste creatie, Aldo Rémy, werd niet erg goed begrepen door pers en publiek, maar met deze stoute strip kwam hij naar eigen zeggen eindelijk uit het keurslijf waarin 'de pastoors' hem -bij monde van Hergé- gewrongen hadden." Makkelijk zat om dit aan te halen. Je kan misschien als tegenreactie op de reactionaire albums die je jaren aan een stuk produceerde, in zijn geval Rik Ringers en Chick Bill, een schenenschoppende asociale protagonist bedenken, als de strip niet goed is, moet je dat ook zien en durven toegeven. Tibet staarde zich duidelijk blind op het 'onbegrepen karakter'.
Het scheepsarchief belicht twee hele leuke beelden. Eenzelfde scenariopagina door twee artiesten verschillend gevisualiseerd. En de prijsvraag met de gevarieerde tekenaars die elk in hun stijl karakteristiek zijn.

Auclair vond zijn einde

Toepasselijk mag je het werk van deze artiest au-clair-obscur noemen. Door zwartwit gebruik is immers zo contrasterend. De ene keer met felle stralen badend in het licht. De andere keer een sombere donkerte in de duisternis. Visueel is Auclair verbluffend. In het realistische genre mag je hem plaatsen naast Rosinski, tijdens diens hoogdagen weliswaar. De minutieuze natuurdecors geplaatst in een grote leegte (pagina 24), alsof je deel uitmaakt van de nomadische beweging. Qua visuele vertelling is Hij op weg naar het bed van de zon een prachtig kijkboek, een leerschool voor elke beginneling. En in tegenstelling tot je traditionele verwachtingen is deze strip méér dan een onderwegavontuur. Méér dan het overleven van een stam. Het is een filosofische benadering van het leven waarbij de mens zijn eenheid met de natuur tracht te behouden. Soms poëtisch, soms diepmenselijk. Soms dramatisch, soms heroïsch. Soms dromerig, soms niet van de wereld. Was dit een eenvoudige rechttoerechtaanavonturenstrip, dan zou je de auteurs al lauweren. Door hun levensbeschouwelijke aanpak (45, de interpretatie tussen luisteren en verstaan; 46, eigendom bestaat niet) heb je bewondering voor hun ode aan het leven... én de dood! "Ik word hier moe van! De mensen sluiten hun ogen en zijn dan verbaasd dat ze hun weg niet vinden in het donker."
- Alfa - Eerste wapenfeiten 1
- Brabant Strip Magazine 174
- Hij op weg naar het bed van de zon
- Laatste Tempelier 2
- Lincoln Branch 4
- Naruto 21
- Sombrero Zwarte Reeks 19: Fabrice
- Sombrero Zwarte Reeks 23: Reizen... Reizen...
- Sombrero Zwarte Reeks 27: Ongelukkige Janice
- Sombrero Zwarte Reeks 41: Ach, Janice
- Sombrero Zwarte Reeks 54: De verdoemden van Mallande
- Sombrero Zwarte Reeks 62: Fanfrelle in Parijs
- Sombrero Zwarte Reeks 70: Tigrana
- Sombrero Zwarte Reeks 163: Vrijdag
- Sombrero Zwarte Reeks 164: Jane zet door
- Suske en Wiske 77: Apenkermis
- Suske en Wiske 200: Amoris van Amoras
- Suske en Wiske 241: Het Aruba-dossier
- Suske en Wiske Pocket 7
- Suske en Wiske Klassiek - Rode Reeks 57

De klant als bank: Dylan Dog

Een slimme formule van uitgever Silvester om op voorhand het geld uit de beugel te sleuren van de consument. Deze is dan geen potentieel geïnteresseerde meer, wel de investerende bank. Je beloning -in de hoop dat de reeks achteraf niet gedumpt wordt- is een rente van 36 euro én een gratis extraatje in de vorm van album 0.
Is het verwonderlijk dat niet zo veel mensen toehapten en zich lieten strikken tot dit nieuwe commerciële fenomeen? Vooral ook omdat Silvester voorheen bewees met Kobijn niet helemaal zijn beloftes te kunnen nakomen.
Desalniettemin is de winning van Dylan Dog net als bij uranium verrijkend. Dus wie alsnog op de kar kan springen, waag je kans. Want hier maak je pas kennis met echte pulp fiction.
Voorlopig uitgegeven: Dageraad van de dood, Jack the Ripper,
De geest van Anna Never en De hemel kan wachten.

Taalkundig vraagstuk

Wat ik me van het weekend bedacht tijdens het platleggen van een mierenhoop (of was het toch een iets gewichtiger zandheuvel): wanneer een mier twee copulerende soortgenoten voor een pietluttigheid bekritiseert, wie is dan de mierenneuker?

Usagi Yojimbo special - Yokai

Stan Sakai die een volledig Usagi Yojimbo-verhaal met waterverf uitschildert, de vijfentwintigste verjaardag van deze reeks was de ideale gelegenheid om er een visueel feest van te maken. De luxueuze hardcover van tweeënzestig pagina's (het verhaal bevat achtenvijftig bladzijden met daarnaast extra een interview en een achter-de-schermen-making of) is relatief duur voor hetgeen je krijgt: een bijna gelijkaardige prijs voor een verzamelbundel van zes losse episodes, de reliëfkaft daarentegen is een pareltje. Vooral het flinterdunne verhaal van Usagi die Sasuke moet bijstaan om dwalende geesten te beletten de mensenwereld over te nemen, is ontoereikend. Sakai koos doelbewust voor een minimale setting om liefhebbers niet bekend met het fenomeen Usagi toch onder te dompelen in diens universum. Veel actie is geboden, de mystieke en fantastische elementen komen aan bod samen met de typische twist op het einde van een goed oneshot-verhaal. Maar net de sterkte, zijnde de verschillende, rijke karakters, wordt gereduceerd door deze beperkte cast.
Natuurlijk is het makkelijk Sakai te bekritiseren op diens zelden geziene kleurenwerk. Dat dook wel eens eerder op de cover van een tradepaperback op, klein genoeg om niet te veel af te wijken van het origineel. Nu, met zo'n volledig verhaal, zijn die watervlekken behoorlijk gesatureerd. Als een kakofonie met weinig uniformiteit. Let op de schitterende potloodtekening achterin die stelselmatig vervaagt. Voor de ene een verrijking, voor de andere een verarming.
Als fan is het moeilijk Stan Sakai terecht te wijzen, toch verheug je je eerder op een volgend volwaardig verhaal zonder toegevingen.

Met de ogen dicht: Abre los ojos

Als gefascineerd liefhebber van Vanilla Sky was het uitkijken naar de beproeving van het origineel. Op Cruz control doorheen een stukje Spaanse cinema met een even bevreemdende ervaring tot gevolg. Je wordt voortdurend bij de neus genomen, want wat is nu reëel, wat is droom? Je puzzelt je er doorheen, al heb je immens veel moeite om enige sympathie te voelen voor die kille, egoïstische narcist César die duidelijk wil dat de wereld rondom hem draait. Makkelijk is het om schoonheid te relativeren wanneer iedereen voor je valt. Op het moment dat je echter zelf misvormd raakt, kan wanhoop tot waanzin leiden. Daar vis je ook voortdurend naar, geen idee hebbend dat we slechts naar survirtuele werelden zitten te kijken. Hoe kan je leven (als plant) een hel worden wanneer je geprogrammeerd bent. Abre los ojos vergt veel geduld om de ware ontknoping te kennen, eindigend met pessimisme. Niet alles is een droom. Of toch?
De muziek en beelden zijn mooi, maar de soundtrack van Vanilla Sky, daar kan slechts weinig tegenop.
Abre los ojos. Alejandro Amenábar. 1997. ***

Veelbe-tekenende BIFFF-keuze

Even een bizarre opsomming van stripauteursnamen: Margerin, Marini, Dany, Midam, Michetz, Caza, Frank, Jacobs, Franz, Moebius, Swolfs, Hausman, Bilal, Mezières, Vance, Bourgeon, Sokal, Hergé, Boucq, Nicollet, Loisel, Rosinski, Franquin, Comès, Tardi, Schuiten/Renard, Buzzelli. De ene maakte wel eens iets fantastisch, de andere kon zich eerder uitleven in het horrorgenre. Toch zou je niet meteen verwachten dat ze elk op hun beurt gevraagd werden om een affiche te ontwerpen voor het Brussels International Fantastic Film Festival, kortweg BIFFF. Dat de budgettaire middelen beperkt zijn, merk je aan de daadkracht waarmee sommige artiesten uitpakten. Of is het gewoon een kwestie van laksheid? Van Moebius verwacht je immers méér dan een doorsnee signeerkribbel, Kuifje zie je niet meteen in zo'n situatie opduiken, Dany kan beter. Toch is het een heuglijke vaststelling dat filmliefhebbers te rade gaan bij stripmakers om hun uithangbord te realiseren. Niet dat ze hierdoor een extra publiek genereren, ze die opmerkelijke posters het straatbeeld van Brussel te zien onderdrukken.

The Wire 4.3 - Home Rooms

Omar Little die in zijn zijden pyjama de straat oversteekt. Je verwacht bruut geweld terwijl hij zich ongewapend blootgeeft. Howard 'Bunny' Colvin vertoeft nu in de privésector, maar daar stinken ook heel wat zaakjes wanneer hij recht wil laten gelden. Hoe kan hij een wetenschapper overtuigen dat misdadigers niet preventief moeten aangepakt worden op hun twintigste, maar dat je ze véél vroeger moet begeleiden. De politieke strijd wordt opgevoerd nu de burgemeester netjes beticht werd van een lakse houding. Ineens worden de concurrerende kandidaten door de overheidsdiensten gepest. Fijn wanneer je je machtspositie kan uitspelen. Greggs en Freamon worden opgezadeld met een nieuwe chef. De stok die Freamon gooide in het hoenderhok werd niet geapprecieerd. Politiek getouwtrek doekt hun operatie zo goed als op. Waar blijft provocateur McNulty trouwens? Die geniet van een huiselijk leven met Beadie. En da's nog maar een segment van al het gebeuren. Troosteloos en deprimerend, de maatschappij gaat er duidelijk niet op vooruit.
The Wire. Seizoen 4. Aflevering 3. Home Rooms. 2006.

Drakentemmer: How to Train Your Dragon

Wat is-ie toch mooi, deze nieuwe Dreamworks animatiefilm How to Train Your Dragon. Met als enige nadeel de late verschijningsdatum. Het sensationele vlieggevoel had je immers reeds ervaren in Avatar, je waande je al in de lucht wanneer je rakelings langs de rotsen scheerde. Toch blijft het adembenemend en in al zijn eenvoud ontroerend. De Engelse editie is hemels met het Schotsachtige accent dat melodieus gedeclameerd wordt. De muziek tovert je verder in de Noorse sage. Verwonderlijk is het dan niet dat net Jonsi van Sigur Ros de titelsong uitvoerde. Het 3D-element voegt weinig toe aan het geheel.
"A hapless young Viking who aspires to hunt dragons becomes the unlikely friend of a young dragon himself, and learns there may be more to the creatures than he assumed."
How to Train Your Dragon. Dean DeBlois - Chris Sanders. 2010. ****

Paul Severs herleeft: Firmin

Kwestie van alle clichés op een hoop te gooien. Rechts-aristocrate Vlamingen die het niet hebben op allochtonen. De allochtonen zelf die liever het eigen ras willen uitbreiden via inteelthuwelijken. De verloren liefde. De simpele geest. Toch is het vermakelijk toekijken hoe Chris van den Durpel converseert met zijn hamsterige huisdier. Waarschijnlijk werd de helft van de budget gespendeerd aan het animeren van dit dierlijke personage. Hij (eigenlijk een zij) is dan ook de beste acteur, omdat alle anderen stereotiep uit de hoek komen. Peter Van den Begin, Jan Decleir, Josse De Pauw, ze kwijnen weg naast het minuscule personage. Chris daarentegen, die bijt met zijn vettig Gents accent goed van zich af. Het gebruik van Paul Severs Geen wonder dat ik ween is uitstekend ingeplant. Het doet actrice Annick Christiaens alle eer aan.
"Ex-bokskampioen Firmin Crets (Chris Van den Durpel) werkt als klusjesman in de boksclub van zijn gewezen tegenstander Freddy White (Jan Decleir). Wanneer Mohammed, een jonge getalenteerde bokser, zich in de club aanbiedt, zet White hem zonder pardon aan de deur. White houdt namelijk niet van buitenlanders. Maar Mohammed was eigenlijk naar de boksclub gekomen om getraind te worden door Firmin, volgens hem 'de beste bokser die België ooit gekend heeft'. Na lang aarzelen, is Firmin bereid om Mohammed onder z'n hoede te nemen. Samen zullen ze die White en z'n bende wel eens een poepje laten ruiken."
Firmin. Dominique Deruddere. 2007. **1/2

Z-Press: gepresst!

Na het verdwijnen van Juniorpress was het wachten op een nieuwe speler die bepaalde Amerikaanse comics van Marvel naar het Nederlands zou vertalen. Z-Press wierp zich op als dynamisch alternatief, lang heeft het echter niet geduurd. De interessante bundel Wolverine - Evolution en twee even amusante Ultimate Fantastic Four-tradepaperbacks hadden nog enige impact, echter duidelijk onvoldoende om met een nieuw elan commerciële brokken te maken. Ook de iets meer reguliere uitgaves van X-Men en Spider-Man hebben geen nieuwe kopers kunnen genereren. Resultaat: Z-Press doet haar naam alle eer aan en ligt zzzzlaapwiegend ingedommeld weg te kwijnen. De laatste site-update dateert van 2008. En hopen op Juniorpress, da's een utopie. Die persen alles uit de kinderen met magazines over Barbie (niet Klaus), De Smurfen, Bob de Bouwer en Lego.

The Wire 4.2 - Soft eyes

Misdaad, politiek, sociologie, corruptie. Ken je plaats in de maatschappij.
Herc, vrijwillig overgeplaatst als bodyguard van de burgemeester, ziet iets wat hij niet zou mogen zien. Hoe kan je zoiets verzwijgen of moet hij daar in de toekomst voordeel uit slaan? Heeft Carcetti nog enige kans tot overwinnen? Een debat en een geschenk uit de hemel kunnen enige kentering veroorzaken. Prez maakt zich klaar voor het nieuwe schooljaar. Is de techneut opgewassen voor dat jong grut?
The Wire. Seizoen 4. Aflevering 2. Soft eyes. 2006.

The Wire 4.1 - Boys of Summer

Net geen twee jaar hebben ze erover gedaan om een vierde seizoen van The Wire in elkaar te boksen. Je merkt al meteen de grondverschuivingen met een andere manier van aanpakken. Het duurt even voordat je weer in het systeem thuishoort, maar eens genesteld is er die bevestiging: dit is meer dan een intrigerende sociale studie. The Wire houdt je aan het lijntje.
The Wire. Seizoen 4. Aflevering 1. Boys of Summer. 2006.

Dienstmededeling

Nogal droog en behoorlijk laat, maar uitgeverij L is creatief met prijzen. Vanaf 1 april verhoogt de stock van de volgende reeksen met 'slechts' één euro: Aya uit Yopougon en De Donkere Toren. Ofte hoe je een meerwaarde aan je niet bewegende stock kan toevoegen. Een beetje in schril contrast met de pakketten die ze daartegenover aanbieden. Zo kan je een gesealde versie van Aya voor 29,95 euro aanschaffen. Kortom: een kortzichtig uitgeversbeleid. Wanneer wordt De donkere toren afgeprijsd aangeboden?