Het is een gekke combinatie met Nury en Alary aan elkaar gekoppeld. Alary concentreert zich op het simplistisch rudimentaire, een tekenstijl die teruggrijpt naar een cartoony eenvoud. Meer focussend op het basische storytelling waarin de perfecte aflijning soms achterwege blijft. Nury nestelt zich dan weer tussen historici (WOI blijft zijn dada) en literaire kringen in een modern jasje. Silals Corey is geen vanzelfsprekend kopie van Sherlock Holmes. Eveneens met een eigen willetje zet hij verschillende partijen tegen elkaar op en schuwt hij het opportunisme niet. Zijn Moriarty is (voorlopig) Aquila. Al probeert Nury er emotie in te steken, de invulling van Alary is te 'glad' om je compleet te beroeren. Silals Corey, intelligent en professioneel in een geopolitieke context.
- Silas Corey 2 ***½
- Simon de Samaritaan 2 ***
Vervloekt weze Willem Vleeschouwer. In plaats van dat de artiest zich afgezonderd enkel concentreert op het realiseren van een nieuwe Spoorstraatstrip, amuseert hij zich met het inkleuren van ouder werk. Dit om een digitale publicatie te veraangenamen. Vervloekt weze menig uitgever die niet eens polst naar de beschikbaarheid van dit kleinood of zelfs het risico wil nemen om dit klarelijn'product' een onderkomen te geven in hun fonds. Vervloekt weze de overheid die met subsiedies voor artiesten en producties rondstrooit terwijl ze eigenlijk een stuk landelijk patrimonium verwaarlozen. Hoera dan toch maar voor Willem Vleeschouwer die enkele eigenste spaarcentjes investeert in deze papieren editie. Jammer genoeg digitaal geprint en minder kraakhelder dan bij een offset. Maar wat een kleuren! Ze moffelen misschien dat precieze lijnenspel van Wévé lichtjes weg, ze zorgen eveneens voor een gemakzuchtigere leesbaarheid. Zo word je immers minder afgeleid door de schoonheid van de tekeningen en blijf je gefocust op het verhaal. Zo klopt de logica van hetgeen gezegd werd in de bespreking van de zwartwitversie: 'Willem Vleeschouwer is duidelijk een groot liefhebber van het voetbal. Geen enkele episode laat hij onbenut om een spannende wedstrijd in op te voeren. Wat wil je, straatjochies indertijd wisten zich constant te amuseren met onderlinge wedstrijden tussen de verschillende stadsbuurten. En dat geldt ook voor de jongens van de Spoorstraat. Echte loosers die d'r maar niet in slagen om eens geregeld te scoren, laat staan deftig te winnen. Hoe ver kan je gaan om je doel te bereiken? Door een toeval leren ze iemand kennen die voodoo-praktijken uitvoert. Zal een duistere bezwering hen kunnen helpen of blijft het steken bij het eventuele Goddelijke Licht? Het sterkste deel uit het boek vind je vooraan wanneer Bennie en Lalopula de verlaten school betreden. Terwijl Lalopula de fantastische kindertijd beschrijft -"weet je nog toen"- herbeleeft de gepukkelde Bennie al de martelingen die uitgestotenen tijdens hun schooljaren moeten ondergaan terug. Zo rooskleurig was het niet. Grappig is ook de verklaring van de titel wanneer Razzo tot de Heilige Maagd bidt: "Lul niet, Razzo. Je bent een schijterd. Ga van je eigen kracht uit en zorg dat er geen stront aan de knikker komt." Geen vuiltje aan de lucht? Vergeet het maar! Wévé's scenario is zo onbenullig, de sfeer die hij echter oproept met zijn schitterende tekeningen verdient alle lof. De mini-composities waarmee hij de pagina's vult verblinden en doen je veel langer staren naar de actie dan bij een traditionele strip. Stront aan de knikker lees je méér dan andere strips al kijkend naar de handelingen en het acteerwerk.'
- Spoorstraat, Een avontuur van de 4 ****
- Ys, de Legende 1 HC ***
- Ys, de Legende 1 SC ***
Abonneren op:
Reacties posten (Atom)
Geen opmerkingen:
Een reactie posten