Vers van de pers: Last man 3 van Bastien Vivès komt eraan!

Het is hen dan toch gelukt. Het onwaarschijnlijke duo Velba-Aldana heeft zich tot het bittere eind staande weten te houden in het grote jaarlijkse toernooi. Sterker nog: ze gaan zelfs met de beker aan de haal. Aldana neemt dat laatste trouwens wel erg letterlijk. Want nu hij ook Adriaans moeder Marianne aan zijn veroveringslijst heeft toegevoegd, muist hij er stilletjes vanonder naar... Ja, naar waar? Marianne zou in een hedendaags leven op haar facebookknop “Vind ik niet leuk” klikken. Maar vrijgevochten als dat zij is, springt Marianne met Adriaan op een motor en trekt de wijde wereld in Aldana achterna. Een motor?! En wij die dachten dat we ons in een pseudo-middeleeuwse tijd bevonden!

Nadat de auteurs dweepten met manga's als DragonBall, lijkt de toon toch licht te veranderen. Tekenaars en schrijvers blijven het genre wel stijlkundig trouw, inhoudelijk laten ze geleidelijk aan elementen uit Bone en Mad Max sluipen in het verhaal. Verrassend, verfrissend, maar niet verwaarloosbaar! Want ja hoor. Stripbakkers Balak, Sanlaville en Vivès doen het hem weer. Last Man 2 werd net vers uit de oven gehaald en smaakte lekker krokant. En dat terwijl het B-S-V-collectief reeds kneedde aan het smeuïge vervolg! Gedegen rees hun inspiratie waardoor ze jou nu een nieuw, even smaakvol en avontuurlijk toetje bezorgen. Wees trouwens gerust, zelfs al bevat elk deel een verrassende climax, de grote kers op de taart moet nog komen!

Een mooie reis samen met Serge Baeken

Zidrou bezorgt je wederom Een mooie reis in stripland. Zelfs al mijmert hij voornamelijk via de teksten van Boby Lapointe (Le beau voyage) en heb je daar weinig affiniteit mee (dit had een grote uitdaging voor de vertaler moeten zijn om een equivalent te vinden dat eenzelfde melancholie evenaart) , toch zuigt de schrijver je mee in dit groots kleine-mensen-drama. Niet dat Lea nog een ukkepuk is, wel haar 'gewone' doen en laten. Zelfs al pikt Zidrou ze d'r uit, een beetje 'marginaal' of anders zijnd door haar ontdekkende geaardheid. Het is niet van de pot gerukt, noch onnatuurlijk uit de trucendoos gehaald. Je evolueert immers mee met het personage, innemend. Zidrous grootste troef is de verwevenheid. Door anekdotes te verstrengelen (de diefstal van haar gsm/mobieltje) spant hij een coherent web rond Lea's lot. Een mooie reis laat je dan ook niet onberoerd. De keuze van Springer aan de tekenpen is gewaagd. Enerzijds struikel je toch over zijn rudimentair realisme. Hij kiest voor een simpele, weinig volumineuze lijn met in de gezichten enige overdreven karikaturale trekjes. Het vloekt een beetje. Anderzijds is de verstripping zo efficiënt (qua pagina-opbouw en expressieve emotie) dat je compleet wordt meegezogen. Dat de heren Zidrou-Springer nog veel reizen maken en die met ons delen.
- Buck Danny 20 ***
- Buck Danny 30 ***
- Mooie Reis, Een ****½
In Vlaanderen loopt een artistiek genie rond, genaamd Serge Baeken. Creatief, speels, virtuoos, getalenteerd, divers, conceptueel, dierlijk, karikaturaal, menselijk, innoverend en menig collega wegconcurrerend. Alleen realiseert hij amper strips. Nochtans zou hij ongetwijfeld fantastische verhalen kunnen verlevendigen. In afwachting moet je je behelpen met deze forse bloemlezing die wederom aantoont hoe creatief, speels, virtuoos, getalenteerd, divers, conceptueel, dierlijk, karikaturaal, menselijk en innoverend hij eigenlijk wel is! Schitterend voor al wie van getekende beelden houdt (waaronder ook typografie).
- Gil St-André 10 **½
- Serge Baeken Illustrated 4 Fast Forward ****½

Kung Fu Panda-la

Wanneer een uitgever drie gelijkaardige reeksen gelijktijdig op de markt brengt, ga je onvermijdelijk vergelijken. Pandala, Love en de Saga van Atlas en Axis. Alledrie hebben ze een jeugdig karakter, de keuze om ze verkleind uit te geven, plaatst hen in het verlengde van Bone of Amulet. Behalve dat tweederde hier woordloos is. Pandala versus Love. Bij deze laatste is het moeilijk om je aandacht erbij te blijven houden. Uiterste concentratie wordt vereist omdat je geen woordelijke leidraad en hulpmiddelen hebt. De continuïteit leest als vanzelfsprekend en je beelden moeten indrukwekkend genoeg zijn om je aandacht te blijven vasthouden. Bij Love lukt dat wel, in Pandala verloopt dat proces veel moeilijker. In klasse en kwaliteit torent de eerste boven de andere uit. Dat komt deels door het verschil in tijdspanne. In Pandala neemt de auteur immers veel hooi op de vork en heb je al een groot stuk levensverhaal achter de kiezen, terwijl Love zich eerder afspeelt in een etmaal. Ongetwijfeld om reeds veel te kunnen vertellen over het achtergebleven weeskind dat op pad gaat om wraak te nemen, Hottin en Tot gaan nogal vlug over diens evolutie heen. Een mini-Kung Fu-panda waarbij het kind zich opwerpt. Meer tijd voor uitdieping ware beter geweest. Je zou je er minder aan storen indien het je visueel dan nog omverblies. De decors ogen mooi, eens Hottin zich echter met de personages bezighoudt, merk je de moeite die de artiest heeft om ze handvast neer te pennen. Net als in de tekenfilm wanneer de figuren niet samenvloeien met de achtergronden. Conclusie: voorlopig gaat je voorliefde naar Love.
- Amoras 2047 1 Luxe (linnen) ***
- Amoras 2047 1 Luxe (velours) ***
- Pandala 1 ***
- Pandala 2 ***
- Suske en Wiske LX Op het eiland Amoras ***½

Silas en Simon in een Yzige Spoorstraat

Het is een gekke combinatie met Nury en Alary aan elkaar gekoppeld. Alary concentreert zich op het simplistisch rudimentaire, een tekenstijl die teruggrijpt naar een cartoony eenvoud. Meer focussend op het basische storytelling waarin de perfecte aflijning soms achterwege blijft. Nury nestelt zich dan weer tussen historici (WOI blijft zijn dada) en literaire kringen in een modern jasje. Silals Corey is geen vanzelfsprekend kopie van Sherlock Holmes. Eveneens met een eigen willetje zet hij verschillende partijen tegen elkaar op en schuwt hij het opportunisme niet. Zijn Moriarty is (voorlopig) Aquila. Al probeert Nury er emotie in te steken, de invulling van Alary is te 'glad' om je compleet te beroeren. Silals Corey, intelligent en professioneel in een geopolitieke context.
- Silas Corey 2 ***½
- Simon de Samaritaan 2 ***
Vervloekt weze Willem Vleeschouwer. In plaats van dat de artiest zich afgezonderd enkel concentreert op het realiseren van een nieuwe Spoorstraatstrip, amuseert hij zich met het inkleuren van ouder werk. Dit om een digitale publicatie te veraangenamen. Vervloekt weze menig uitgever die niet eens polst naar de beschikbaarheid van dit kleinood of zelfs het risico wil nemen om dit klarelijn'product' een onderkomen te geven in hun fonds. Vervloekt weze de overheid die met subsiedies voor artiesten en producties rondstrooit terwijl ze eigenlijk een stuk landelijk patrimonium verwaarlozen. Hoera dan toch maar voor Willem Vleeschouwer die enkele eigenste spaarcentjes investeert in deze papieren editie. Jammer genoeg digitaal geprint en minder kraakhelder dan bij een offset. Maar wat een kleuren! Ze moffelen misschien dat precieze lijnenspel van Wévé lichtjes weg, ze zorgen eveneens voor een gemakzuchtigere leesbaarheid. Zo word je immers minder afgeleid door de schoonheid van de tekeningen en blijf je gefocust op het verhaal. Zo klopt de logica van hetgeen gezegd werd in de bespreking van de zwartwitversie: 'Willem Vleeschouwer is duidelijk een groot liefhebber van het voetbal. Geen enkele episode laat hij onbenut om een spannende wedstrijd in op te voeren. Wat wil je, straatjochies indertijd wisten zich constant te amuseren met onderlinge wedstrijden tussen de verschillende stadsbuurten. En dat geldt ook voor de jongens van de Spoorstraat. Echte loosers die d'r maar niet in slagen om eens geregeld te scoren, laat staan deftig te winnen. Hoe ver kan je gaan om je doel te bereiken? Door een toeval leren ze iemand kennen die voodoo-praktijken uitvoert. Zal een duistere bezwering hen kunnen helpen of blijft het steken bij het eventuele Goddelijke Licht? Het sterkste deel uit het boek vind je vooraan wanneer Bennie en Lalopula de verlaten school betreden. Terwijl Lalopula de fantastische kindertijd beschrijft -"weet je nog toen"- herbeleeft de gepukkelde Bennie al de martelingen die uitgestotenen tijdens hun schooljaren moeten ondergaan terug. Zo rooskleurig was het niet. Grappig is ook de verklaring van de titel wanneer Razzo tot de Heilige Maagd bidt: "Lul niet, Razzo. Je bent een schijterd. Ga van je eigen kracht uit en zorg dat er geen stront aan de knikker komt." Geen vuiltje aan de lucht? Vergeet het maar! Wévé's scenario is zo onbenullig, de sfeer die hij echter oproept met zijn schitterende tekeningen verdient alle lof. De mini-composities waarmee hij de pagina's vult verblinden en doen je veel langer staren naar de actie dan bij een traditionele strip. Stront aan de knikker lees je méér dan andere strips al kijkend naar de handelingen en het acteerwerk.'
- Spoorstraat, Een avontuur van de 4 ****
- Ys, de Legende 1 HC ***
- Ys, de Legende 1 SC ***