Le Taj

Is dat nu Frans voor dé Tai of gewoon omdat de Mahal volledig overbrengen naar Brussel onmogelijk blijkt. Het Indische restaurant Le Taj kan je amper klasseren als een verfijnd etablissement met een stijlvol interieur. Daar kijk je na de integratie overheen en geniet je er duidelijk met volle teugen van een bevestigend menu. De heerlijke Chicken Vindaloo geserveerd met rijst en een aanvullende portie nan brood (look) blies alle vooroordelen weg voor een redelijke prijs, al moest ik die niet ophoesten. Waarvoor dank. Blijkbaar was ik niet het enige prijsbeest die avond. Ook de Pappenheimers-kandidaten gingen iets later vrijuit met de buit. Of ik ooit de hoofdprijs terug binnenhaal? Da's de vraag!
Le Taj. Rue de l'Hôtel des Monnaies 33. 1060 Brussel.

Van de grond: Up in the air

Met een ongelooflijke verdorven spoiler verwacht je iets van de film dat er niet komt. De aangekondigde premisse is immers niet van tal. Van bedrieglijke reclame gesproken. Dat maakt de film er des te beter op, want zo blijf je op je valse honger zitten en word je gevoed met nieuwe waarnemingen. Up in the air is een mooie, harde en realistische beschrijving van een kille, harde wereld waarin afdankingen ondankbaar in de schoot wordt geworpen van meedogenloze uitvoerders die zonder scrupules het lot van anderen negeren. Dit menselijke bestaan maakt van Ryan -George Clooney- Bingham een onmens warin weinig ruimte is voor empathie. In de bedrieglijke omgeving van Valentijn zou je de film als een romantische komedie kunnen bestempelen. Alleen is de toon wrang en het einde allesbehalve optimistisch. Dan mag de goede man eventueel tot inkeer komen, het leven loopt niet altijd op rozen, je prikken aan de doornen gebeurt dagdagelijks. Je weze gewaarschuwd. Een mooie spiegel des waarheids. Clooney kiest zijn films intelligent uit. Ontroerend.
Up in the air. Jason Reitman. 2009. ****

Angoulême - Dag 3

Een kortere nacht -gelukkig deden de cafés om 2 uur de deuren dicht- versterkte het gevoel van vermoeidheid. Een laatste krachtinspanning loodst ons naar de benedenstad waar het vroegere stripmuseum ligt. Hervormd voor een andere ingebruikname werd deze Espace jeunesse-locatie slechts ingevuld met een tentoonstelling rond Leonardo die net op dat moment overrompeld werd door een Frans Ministertje. Turk en de Groot stonden paraat om de honneurs waar te nemen. Wat opviel: interactiviteit met animatoren. Heel belangrijk om een saaie platenweergave levendig te maken. Zo hoort dat. Alleen was deze niet opgewassen met hetgeen net ervoren ontdekt werd. Niet de expo rond de Russische talenten aan de overkant van de straat. Wél het nieuwe stripmuseum aan de overkant van La Charente. De wandelbrug trapelt statig naar het gerestaureerde gebouw dat een enorme schat herbergt. De tentoonstelling Cent pour cent is er één om de vingers van af te likken. Thematisch werden hommages geleverd door bepaalde artiesten aan de plaat van hun favoriete striptekenaar. Veel ongekend volk -vooral uit Oosterse hoek- maar degenen die je wel kon plaatsen (en dat waren er nogal wat) verbluften. Frank van Zoo die met een groot(s) schilderij het gevecht tussen de leeuw en de marsupilami van Franquin kleurrijk illustreert. Niet enkel de platen van de grootmeesters (Frank Bellamy, Harold Foster, al was die van deze laatste niet de beste) deden je watertanden, sommige van hun adepten konden eervol de competitie aangaan. Prado versus Moebius, niet te versmaden. Breccia versus Mattotti. Je gaf je ogen de kost.
Nog verder werd je ondergedompeld in de stripdiversiteit van het meer permanente gedeelte van het museum. Ook daar hing en lag het vol met allemaal lekkers. Brussel heeft daartegenover relatief weinig te bieden. Hoe jammer. De korte documentaire aan de wand waarbij telkens een pagina van verschillende auteurs (Blain, Franquin, Forest, Tezuka) geanalyseerd werd was zo'n bevestigende oogopener. Strips zijn veel doordachter dan je denkt!
Charel Cambré nam de kans te baat om ook zijn handafdruk na te laten in deze tempel, zij het geschetst in een tekenblok waarop iedereen mocht kribbelen. Ondertekende hij zijn eigen werk niet uit vrees herkend te worden door al die verdoken fans?
Had de drukke bovenstad ons die vroege middag nog iets te bieden? Zowat het enige geschenk dat ik uit dit stripmekka wou meebrengen. Eddie Vedders in promotie zijnde cd van Into the wild. Of was het het mooie badeendje van de Smurfen?
In ieder geval realiseer je je dan dat een gewoon bezoek op zaterdag en zondag professioneel onmogelijk wordt. Je loopt haast letterlijk over de hoofden. Een fantastisch gevoel. Want het bewijst dat je met een duidelijk gerichte krachtinspanning enorm veel mensen kan mobiliseren. Een uitzonderlijke prestatie.
De acht uur durende terugrit levert de eerste halfconcrete vragen op voor de komende quiz in april. Niet wetende dat het in België gesneeuwd had, leek deze monsterrit een vluchtweg van de zon. Baru moest het geweten hebben!

Angoulême - Dag 2 - Achter de schermen met Alex Alice

Een onverwacht hoogtepunt was het uurtje Alex Alice. Met sobere, maar zeer concrete aanwijzingen legde de artiest het bewerkingsproces uit hoe hij de Siegfried-saga omzet tot beeldverhaal. Met een ruime tekentafel met een camera op de (tekenende) hand gericht, kreeg de aulabezoeker een goede inkijk op creatief bezig zijn. Alex Alice kwam niet onvoorbereid. De documentatie waaruit hij put, de originele pagina's, gebruikte materialen, nestel je in zijn werkkamer. Eerst concreet summier van scenario, decoupage, lettering op de pagina (zelfs nog voor het echte tekenen, omdat ook deze invloed heeft op de bladspiegel en interacties!). Want wanneer je denkt alles reeds gezien te hebben, pakt Alice open en bloot uit met het concretiseren van een pagina waaraan hij moet beginnen. Niet te gedetailleerd om het plezier bij de finalisering niet te vergallen, ontstaat er een wafelmotiefje. De mogelijke opdeling in minikadertjes, tonen hoe de lezing zal bewegen (of de beweging zal lezen). Voor liefhebbers én leken was deze uiteenzetting een oogopener. Veel respect voor het lef van een auteur om zich zo te confronteren met het publiek.
Angoulême 2010. Rencontre avec Alex Alice. 11h00 .Conservatoire.

In eerste instantie onderga je Arq. Zonder enig besef van tijd en ruimte word je mee gecatapulteerd in een nieuwe, ongekende wereld. Samen met protagonisten moet je aan de hand van de puzzelstukjes ontdekken wat er gaande is. Geduld en uithoudingsvermogen zijn in dit geval dan ook de beste raadgever. Andreas opent ijzersterk via de filmische indeling met als basis één locatie, het hotel. De scènes rond bepaalde personages lopen netjes door over de stroken. Vierledig en toch één, om uiteindelijk volledig samen te vloeien. Wie zijn ze? Wat doen ze daar? Waarom werden zij uitverkoren? En eens ze elkaar leren kennen, worden ze van elkaar gescheiden. Fascinerend!
- Arq bundel 1
- Arq bundel 1 luxe
- Arq 1 - Elders
- Arq 2 - Herinneringen 1
- Arq 3 - Herinneringen 2
- Arq 4 - Racken
- Arq 5 - White Dust
- Arq 6 - Ontwaken

Van Serge moet je niet Braeken

Was je ook in shock na de ontdekking van Serge Baekens Prefab, neem dan alvast een slabbetje bij de hand, want bij deze Shuffle kwijl je gegarandeerd even hard. Een schouwspel, lust voor het oog, de diversiteit tonend van een artiest pur sang. Hoewel, best diens kwaliteiten niet te fel ophemelen. Want diens ultieme strip, daar is het nog steeds op wachten. Grafisch kan Serge Baeken alvast niet stuk. Wederom een artbook dat zijn negenentwintig euro méér dan waard is. Een gewaagde uitgave van Xtra. Petje af!
- De 3 Wijzen
- Jessica Blandy 25 HC
- Jessica Blandy 25 LUXE
- Lady S 6
- Largo Winch Luxe Klein 16
- Siegfried 2
- Walhallie
- Serge Baekens Prefab
- Serge Baekens Shuffle
- Wat een jaartje! 2009

Haai Five: Jump 8

Dook Charel Cambré in de beginfase van het vorige deel terug in de oertijd, dit achtste deel van Jump start ook met een flashback, weliswaar minder ver teruggaand in de tijd. Drie bladzijden worden uitgetrokken om een verrassende kennismaking te illustreren, wanneer de Jumpers elkaar voor het eerst leren kennen in de crèche. Nieuwkomer Dweezil ligt blijkbaar goed in de markt, zwarte Lola wil hem inpalmen zeer tegen de zin van Lisa (aangepord door Brains). Hoe lang dit ook geleden is, het toont onmiddellijk dat Lisa een boon heeft voor deze nieuwste aanwinst, een gevoel dat amper geuit werd in de voorgaande episodes. Het is de verdoken link met het thema van dit album: liefde en de daarbij gepaard gaande verdoken jaloezie. Leidraad is de mistroostige clownvis Kasper. Brains bouwt hem een vorstelijk huis, een aquarium waarin je uren kan rondzwemmen. En toch mankeert er iets in diens leven. Na de schitterende retrointroductie wordt Kaspers ten tonele verschijning verklaard aan de hand van komische fragmenten. Cambré voelt zich als een vis in het water, op één twee drie maak je je die droefgeestige clownvis eigen en heb je sympathie voor hem. Toch zeker wanneer Dweezil hem ook nog eens extra in de verf zet! Zo schattig. Het 'manneke' heeft dus behoefte aan een vrouwelijke variant om hem gezelschap te houden. Door een samenloop van omstandigheden (een knipoog naar een voorgaand album) komt pa Brains met de oplossing op de proppen. Een déjà vu, maar dan aangepast. Meteen is de toon gezet voor een verantwoorde verplaatsing van het decor. Het waterpark Nausicaä (wat een vette, opvoedkundige knipoog naar de gelijknamige manga) in Boulogne-sur-Mer waar het avontuur een nieuwe wending krijgt. Je hebt de komische intermezzo's in het park zelf (handig gebruikmakend van de verschillende vissoorten) en de thriller omtrent een op handen zijnde aanslag. Ontspoort Lisa's fantasie en is ze stikjaloers omdat Dweezil de pedalen kwijt is na diens ontmoeting met de bevallige Juliette (jaja, Dweezil in de rol van Romeo) of is Sarkozy daadwerkelijk het geviseerde slachtoffer? Ondanks de veelheid aan gegevens wordt alls mooi afgerond in dertig pagina's. Afgerond? Al staat het verhaal op zichzelf, de opbloeiende romance biedt een nieuw perspectief dat zich verderzet in Pulp Fictie. Goed verhaal, goede tekeningen. Wat wil je nog meer? Betere kleuren.
- Broodje crisis
- Canoë Bay
- Hulk 31
- Jaren van de olifant
- Jump 8
- Kleine afscheid
- Logicomix
- Nana 12
- Nausicaä 4
- Nausicaä 5
- Nausicaä 6
- Pats 4
- Samson & Gert 1
- Stam & Pilou 17 Brussels

Lie to me 1.1 - Pilot

Deze lag al lang aan de kant omdat series bekijken via het computerscherm, hoe groot ook, niet verleidelijk is. Uiterst amusant om dan op te merken dat op Dr. Cal Lightmans bureau de identieke Imac staat waarnaar je zelf aan het kijken bent! Toch word je zelden afgeleid door dat soort details, net omdat heel de reeks draait rond lichaamstaal. Hoe we spreken, de bewegingen die we erbij maken, allemaal voer voor psychologen, Tim Roth voorop. Lang duurt het niet of je bent gefascineerd gebeten door de handelswijze van de gewiekste dokter. Da's duidelijk iemand die je niet in de luren kan leggen. Benieuwd wie hem ooit voor schut zal zetten. De opener is alvast sterk, met een uitgelaten intimistische hoofdrolspeler. Tegenwoordig is voor tv acteren niet meer vies!
"Dr. Lightman and Dr. Foster search for the truth in cases involving a devoutly religious high school student accused of killing a teacher, and a congressman accused of having an affair."
Bedankt B!
Lie to me. Seizoen 1. Aflevering 1. Pilot. 2009.

De ruwe gids van Meccano

Vergeet de puinhoop die Kolk nalaat in Schlager en verdiep je in die twee sublieme albums weergegeven in deze bundel. Alleen al het plezier om Gilette te recapituleren: Conceptueel is deze tweede Meccano ongetwijfeld één van de strafste stripdingen die Nederland ooit heeft voortgebracht. Zowel inhoudelijk, als visueel. Kolk vertelt het verhaal van een opportunistisch sloppenwijkmeisje dat zich koste wat het kost in de hogere regionen van de society wil manifesteren. De prijs is hoog om in die grote artificiële luchtbel overeind te blijven. Voortdurend liggen gevaren op de loer om de illusie te doorprikken. Hoewel er geen vast, strak ritme is zoals bij Beauregard (de hoofdstukken hebben elk respectievelijk 6-6-6-9-17 bladzijden). Een eerste keer uit de band springend wanneer Gilette haar imagoheil elders gaat zoeken in Ode aan de vrouw. Helemaal ontsporend in Relikwieën. Je moet op je hoede zijn, hier is duidelijk iets aan de hand. Gilette droomt immers van een parallel leven waarin het voor haar aangenaam vertoeven is. Kolk maakt van de gelegenheid gebruik om tegelijkertijd zacht en scherp uit te halen naar de verschillende milieus. De high society in de eerste plaats, de mode- en de arty farty kunstwereld (waartoe de auteur nu zelf behoort!), om uiteindelijk de religie aan te snijden, die de prominentste plaats krijgt toebedeeld. Net als bij Beauregard staat één tragische, welhaast scrupuleuze hoofdpersoon centraal, bereid ten allen koste diens hogere doel te bereiken. Gecamoufleerd tragisch volg je de opportunistische op- en ondergang van een dame die lijkt alle touwtjes strak in handen te hebben. Echter omringd door talloze doortrapte (schijn)heiligen is de weg die ze bewandelt eentje van hel en verdoemenis. Is het gek dat net die ene figuur die haar volledig vertrouwt en van haar houdt door Gilette in de steek wordt gelaten. Des levens. Grafisch zit Kolk aan een hoogtepunt. Met één rake lijn, gracieus krullend om zo veel pure details weer te geven. Vooral het clairobscureffect, door sommige scènes in negatief te projecteren -soms een volledig kader, soms soms slechts een deel ervan als contrabelichting. Het zorgt voor een uniek samenspel. Jammer van de kleurenuitvoering. Ook hierin gaat Kolk een stap verder en doorprikt onze traditionele zintuigen. Naar het extreme toe door kunstmatig met gecontroleerde vlakken een bepaalde teint in te vullen. Weliswaar vaak uniform en zeer sfeervol, is het de 'vettigheid' ervan (al wordt het in de scènes gedoseerd) die de leesbaarheid fel verduistert. Egaler ware beter geweest. Jammer dat Kolk dit niet 'verbeterde' voor deze heruitgave. Desalniettemin is Gillette duidelijk the best a man can get. Of wat dacht je van Beauregard? Terwijl Hanco Kolk al via andere kanalen een uitweg zocht om van het traditionele humoristische avonturenstrippad van Gilles de Geus af te dwalen (NV De Moord), vindt hij eindelijk de uitlaapklep in Meccano. Deze vernieuwende illustratieve artisticiteit geeft een andere dimensie van de auteur weer. En hoewel de onderlinge stijlen niet zo ver van elkaar liggen (de karikaturale rondingen), explodeert de klassieke braafheid uit Gilles en levert een bombastisch gestileerd lijnenspel op. De pure design overschrijdt de grens van de oerhollandse klare lijn. Uniek in het genre, trendzettend op termijn. Maar naast de visuele vernieuwing (een logisch verlengstuk in Kolks evolutie) is de schrijver/tekenaar ook rijp genoeg om een mature strip af te leveren. De op- en ondergang van een gevreesd societyschrijver wiens 'nobele' bedoelingen een wrange nasmaak hebben. Hoe erg is het niet gesteld wanneer je slechts iemand (met aanzien) in het milieu bent enkel en alleen vanaf het moment dat de grote roddeljournalist je door het slijk haalt. Dat mensen zich prostitueren om op te vallen. Dat ze moorden begaan om hip te zijn. Dat ze hun laagste driften laten bovendrijven om hun BM-schap (het Bekend Meccagask zijn) te rechtvaardigen? Daarin gedijt de ambitieuze figuur Beauregard, ondertussen zelf tot ondergrondse keizer gekroond van de stadsstaat. Ooit zijn ziel aan de duivel verkocht hebbende, uiteindelijk wordt hem een anderssoortige rekening gepresenteerd. Beauregard is een mijlpaal in het Nederlandse/talige striplandschap: thematisch en illustratief. Kolk wil zelfs zo voouitstrevend zijn door de barrières van de brave inkleuring te doorbreken. Hij stelt andere regels op en instrueert de lezer nog dwangmatiger naar een pagina te kijken. Een hels karwei! Voor de Schlager-liefhebbers, klik door op de titel.
- Hoshin Engi 5
- Meccano de Ruwe Gids
- Meccano 2 HC
- Meccano 2 SC
- Nicolas Eymerich 3

De fillem van Ome Willem: door een bijzondere bril gezien, Avatar

Een spektakelfilm, dus groot scherm is verplichte kost. En liefst met 3D-brilletje erbij. Elf euro, slik. Nog een geluk dat het entertainment biedt 162 minuten lang. Cameron verdient niet meteen een Golden Globe, laat staan een Oscar. Daarvoor is de film -ondanks de 3D- te tweedimensioneel. Wat je wel voorgeschoteld krijgt is hemelse verwondering. Je vergaapt je voortdurend aan de landschappen en de kleurrijke invulling van een verre lumineuze vegetatie. Alleen al daarvoor is het de moeite waard om van pure grootschalige cinema te genieten.
Avatar. James Cameron. 2009. ***

Go Speed Racer!

Een echte heerlijke popcornfilm die met overdadige kleuren, weelderige actie en een cartoony stijl je even wegvoert van de realiteit. Alles is zo over de top en dat maakt het net leuk. Het is vooral de liefde voor het filmvak dat opvalt bij de broertjes Wachowski, voornamelijk zichzelf entertainend zonder compromissen te sluiten met de filmbonzen en het publiek. Vergelijkbaar met de films van Tim Burton, maar dan niet zo grimmig. Wél optimistisch van aard. Leve het leven (van de racer). Pret voor jong en oud.
Speed Racer. Andy & Lana Wachowski. 2008. ***1/2

Interessant, een fantasyauteur die een extra verhaal aan zijn bestaande universum breit enkel en alleen voor het medium strip. Een unieke, eerste visualisering van diens gedachtengoed op papier waarbij je verbeelding geleid wordt in plaats van welig tiert. Voor de leek overrompelend omdat veel kenmerken uit die geesteswereld ongekend zijn en je ze -gezien de omvangrijke introductie- moeilijk kan vatten. Voor de Brooks-aanhanger onbevredigend omdat dit aanvoelt als een flinterdunne recyclage van hetgeen ze al kenden. De gulden middenweg lijkt welhaast onmogelijk wanneer je die twee doelgroepen tracht te vermengen. In welk kamp je je ook bevindt, de plot is te (v)luchtig om je echt te overtuigen van Brooks' personages. Bovendien is de keuze om in zwartwit te drukken behoorlijk teleurstellend. Fantasy draagt op zich een zekere kleurenpracht uit, nu getemperd ontkracht het de werkelijkheid en dreigingen. Amusant, maar bijlange niet zo sterk als een echte romanverfilming als De Hagen Ridder.
- Argus Jaaroverzicht 2009
- Boek Genesis
- Boek Genesis Luxe
- Kaasheld 4
- Kobijn Box
- Madagascar 2
- Net doen alsof is ook liegen
- Nozzman 3
- Scribbly 9
- Shannara 1
- Strips uit Gelderland

Monster beëindigd

Zo'n mastodont als Monster die de lezer achttien delen in de ban heeft gehouden, staat of valt met de gigantische ontknoping waar iedereen zo ongedurig op wacht. Kan Urasawa de verwachtingen inlossen, geeft hij alle geheimen van het geheel prijs? Neen! Veel vragen blijven onbeantwoord, voornamelijk de meest cruciale: wat met het monster? Zal deze demon eindelijk terminaal uitgeschakeld worden? Weten we precies hoe het er vroeger allemaal aan toeging? Ogenschijnlijk niet, maar reconstructie wijst uit dat het grotere plaatje wel degelijk past. Vooral met de immense toevoeging van Nina's onthullingen wordt het verrassingspakket uitgebreid. Of de ontmoeting met Johanns moeder. Is het slechts een ingebeelde fantasie met de ultieme confrontatie tussen Tenma en Johann? Speelt Urasawa nog steeds met de dualiteit dat Johan Tenma kan zijn? Of mogen we stellen dat de identiteitsloze Johann indelijk toch zijn naam gekregen heeft via Tenma en diens gesprek met Johanns moeder? De trip die Urasawa de lezer aanbiedt is een spectaculaire dooltocht in politieke en sociologische milieus waar psychologische manipulatie tot monsterlijke resultaten kan leiden. Dus uiteindelijk was het niet Johann die alle experimenten van Kinderheim 511 heeft ondergaan, wel zijn tweelingzus. Door de ambiguïteit van de maskerade (welke van de twee kinderen moet opgeofferd worden?) kan je enkel vaststellen dat Johann zelfs daarvoor al een monster was. De ultieme manipulator die de wereld tegen elkaar wil opzetten. Urasawa doet iets vrij ongewoons voor een Japans mainstream auteur, hij knoopt de losse eindjes niet aan elkaar en laat allen zelf dhet verloop dicteren. Wat een ontknoping wanneer goed en kwaad tegenover elkaar komen te staan. Het defaitisme van Johann wordt gecounterd door de levensopvatting van Tenma. Het leven versus de dood!
- Cosa Nostra Box 1
- Cosa Nostra Box 2
- Detective Conan 10
- Monster 18
- Monster Robot

Pulp Fictie

Terwijl de bespreking van Jump 9 in alle subjectiviteit ophemelend de strip beschrijft, wordt met pijn in het hart definitief afscheid genomen van iets wat nog mooier had kunnen worden. In schoonheid welteverstaan, om een slapeloze nacht te bezorgen. Alvast bedankt!
- Carlos en de straatkinderen
- Jump 9: Pulp Fictie
- Kiekeboe 39: Prettige feestdagen
- Kiekeboe 41: De bende van Moemoe
- Langs duistere wegen
- Monster 17: Ik ben thuis
- Sombrero 71 Een bijzondere gevangenis
- Sombrero 76 Oorlog en sex
- Sombrero 79 Ylang
- Understanding Comics - De onzichtbare kunst

Jef Nys, de Conscience van de strip

Op 20 oktober 2009 overleed de 82-jarige Jef Nys. Terugkijkend op zijn rijkgevulde carrière mag deze aimabele man gerust gelauwerd worden voor hetgeen hij in Vlaanderen voor het medium strip presteerde. Naar aanleiding van de tentoonstelling De wereld van Jommeke - Het museum van Jef Nys schreef ik onderstaande tekst.

De Conscience van de strip
Diepgeworteld overleven de typische Vlaamse familiereeksen reeds decennia lang de verschillende generaties die telkens een herkenbaar proces doorlopen: die van het verslinden, het afwijzen en het erkennen.
De eerste fase is die van het verorberen. Gewoontegetrouw worden strips doorgegeven aan de kinderen die ogenschijnlijk de prentenboeken gemakzuchtig opslokken alsof het een lieve lust is. Het wegdromen brengt hen tot in alle hoeken van de wereld en exploreert onontgonnen gebieden in de kleinste uithoeken. Brussel, Londen, Parijs, Barbados, het Oeralgebergte, Madagaskar, New York, de Stille Zuidzee. Met Jommeke kom je overal. Zelfs op plekken waar je het bestaan niet eens van wist (Pimpeltjes- en Paradijsei-land). De tweede fase is die van de ontkenning. De Jommeke-strips zijn voor kinderen en hebben geen meerwaarde te bieden. Je verafschuwt de platvloersheid en kan er niet inkomen dat de literaire grenzen beperkt blijven tot een gekunsteld Vlaams. De Jommekestaal heeft zo’n eigen karakter dat een plattelandsmentaliteit levendig in ere wordt gehouden. Het is bon temps om deze kinderstrip op volwassenenmaat te beoordelen en zo beroepshalve de grond in te boren. ‘Ge zult het geweten hebben.’ Tot de laatste fase arriveert wanneer je merkt hoe begeesterd kinderen de dolle fratsen en avonturen van deze onverbeterlijke wereldreiziger meebeleven. Of dat je zelf wegdroomde in een nagebouwde zeepkist om ecologisch met jouw eigenste Grasmobiel al die uitlaatgassen te bestrijden. Henri (Hendrik) Conscience leerde zijn volk lezen. Jef Nys leerde door de jaren heen en leert nog steeds de kinderen strips lezen. Of ze op krantenpapier verschenen in tweekleurendruk, of ze nu via een klassiek pallet de markt overheersen, de inventiviteit spreekt boekdelen.

Een patroon
Eenvoud heeft Nys altijd gesierd. De plot van een Jommekes-album kan je immers steeds herleiden tot enkele vindingrijke patronen: ofwel hulp gezocht, ofwel Gobelijn die iets onwaarschijnlijks uitvindt en het per abuis de wereld instuurt met catastrofale gevolgen, ofwel het vinden van een document met een indringende boodschap. Hoe simplistisch ook, het bracht de jongen met het strooien hoofd van Noord naar Zuid, van Oost naar West.

Om Jef Nys als patroonheilige te beschouwen, is misschien wat overdreven. Maar lof en erkenning, da's het minste dat hij verdient.

Wie trekt er aan het kortste eind?

Het is makkelijk om vertalingen te bekritiseren. Wat vooral stoort bij strips is dat -ondanks dat 60% van de albums in Vlaanderen verkocht worden- de uitgever, zelfs Belgische, vaak opteert voor een Nood-Nederlandse invalshoek. Concreet voorbeeld: "Schorem! Gemene pestkoppen! Akelige rotjochies! Sufgerukte ettertjes! Tuig van de richel!" Het zijn de openingspagina's annex 'dialogen' uit de schitterende striproman Het kortste eind van Baru (naar Pelot). Dit Familie Flodder-taaltje, zo kan je het bestempelen, geeft precies een sociale laag weer van een segment van de bevolking. Het speelt zich immers in een marginaal milieu af aan de rand van een Franse stad. Waarom dan juist het geheel verplaatsen naar een linguïstisch kader dat hier niet thuishoort? "Een luie donder ben je! 't Kan je geen reet schelen dat die mispunten na schooltijd om onze plee heen sluipen om me met stenen te bekogelen..." Gek dat de namen Yvonne en Sylvette behouden bleven. Moest dat niet Jannie en Beatrix worden? En dan spreken we niet over de rake titel Pauvres zhéros. Wie trekt uiteindelijk aan het kortste eind?
PS. Desalniettemin: een schitterende strip.

Michel op tourné

Meer info: Van Rompuy productions. 02/501.70.70.
(opmaak affiche: M Legendre; tekening: C Cambré)

Komisch genoeg: Michel Daerden

Beste Michel,
je weet het wel.
Soms vraag je om absolutie
voor die ene neut bij de koffie.
En reageer je aangebrand
wanneer ze je beschuldigen van 'n dronken toestand.
Terwijl jij welberedeneerd
als Prins Carnaval regeert!

Het moest er ooit van komen: Beauregard

Terwijl Hanco Kolk al via andere kanalen een uitweg zocht om van het traditionele humoristische avonturenstrippad van Gilles de Geus af te dwalen (NV De Moord), vindt hij eindelijk de uitlaapklep in Meccano. Deze vernieuwende illustratieve artisticiteit geeft een andere dimensie van de auteur weer. En hoewel de onderlinge stijlen niet zo ver van elkaar liggen (de karikaturale rondingen), explodeert de klassieke braafheid uit Gilles en levert een bombastisch gestileerd lijnenspel op. De pure design overschrijdt de grens van de oerhollandse klare lijn. Uniek in het genre, trendzettend op termijn. Maar naast de visuele vernieuwing (een logisch verlengstuk in Kolks evolutie) is de schrijver/tekenaar ook rijp genoeg om een mature strip af te leveren. De op- en ondergang van een gevreesd societyschrijver wiens 'nobele' bedoelingen een wrange nasmaak hebben. Hoe erg is het niet gesteld wanneer je slechts iemand (met aanzien) in het milieu bent enkel en alleen vanaf het moment dat de grote roddeljournalist je door het slijk haalt. Dat mensen zich prostitueren om op te vallen. Dat ze moorden begaan om hip te zijn. Dat ze hun laagste driften laten bovendrijven om hun BM-schap (het Bekend Meccagask zijn) te rechtvaardigen? Daarin gedijt de ambitieuze figuur Beauregard, ondertussen zelf tot ondergrondse keizer gekroond van de stadsstaat. Ooit zijn ziel aan de duivel verkocht hebbende, uiteindelijk wordt hem een anderssoortige rekening gepresenteerd. Beauregard is een mijlpaal in het Nederlandse/talige striplandschap: thematisch en illustratief. Kolk wil zelfs zo voouitstrevend zijn door de barrières van de brave inkleuring te doorbreken. Hij stelt andere regels op en instrueert de lezer nog dwangmatiger naar een pagina te kijken. Een hels karwei!
- Garfield 54
- Hoshin Engi 4
- Hoshin Engi 6
- I hate Paris
- Meccano 1 HC
- Meccano 1 SC
- One Piece 10
- Piet Pienter en Bert Bibber 42
- Piet Pienter en Bert Bibber 42 - Standaard Uitgeverij
- Pijl van Nemrod 1
- Wind in de woestijn 3

Sfeervol: Sphere

Tien jaar oud en nooit eerder gezien, straf. "A thousand feet beneath the sea, the blackest holes are in the mind..." Vooral de suggestiviteit rond wie nu in de spherebol gegaan is, maakt het kijken de moeite waard. Natuurlijk wijst alles richting Samuel Jackson, maar plots zijn er die bijzondere vertakkingen en kan je je moeilijk inbeelden dat zowel Stone als Hoffman ons een voetje lichten. In het begin opwindend door de gelijkenissen met Jurassic Park (eveneens geschreven door Michael Crichton), de wetenschapper die meegeloodst wordt naar een onbekend top secret gebied. Verwondering alom. Ondanks de spanning en verrassende dreigingen, is het vooral het karakterspel van de acteurs dat de film draagt, een bijzondere (hyperventilerende) Hoffman voorop.
Sphere. Barry Levinson. 1998. ***

Ontdekker Marco Paulo

Artiesten en hun websites, je mag je er van verzekeren dat eens de enthousiaste opstart wegwebt, ook de informatie geleidelijkaan verwatert. Dat geldt evenzeer voor Marco Paulo's internetstek die ondertussen enkele jaartjes is blijven steken. Terwijl ze hier nog spreken als deel 6 zijnde de laatste titel van de reeks, heeft Marco in de gedaante van Paulo de overstap naar Dargaud gemaakt en er ondertussen twee albums bijgetekend! Voor wie wil kennismaken met Marco's andere werk? www.marcopaulo.be is the place to be. Daar leer je even leuke sprookjesachtige illustraties als hierboven (klik erop om te vergroten) kennen. Size matters after all.

Geen Kampioenenbal: effectief rood

Hoe lang is het niet geleden dat ik nog een aflevering van F.C. De Kampioenen gezien heb? Het feuilleton dat uiteindelijk ook de stripmarkt zou verzieken loopt ondertussen 20 (ja, twintig) jaar en is duidelijk over zijn hoogtepunt heen. Het slechte, overdreven acteerwerk valt des te straffer op, het bordkartonnen geheel tast de geloofwaardigheid aan. "Doortje breaks up with Pol. She becomes fascinated by choir singer Nicholas." Alsof het allemaal vanzelf gaat, uit elkaar gaan en de eindjes weer aan elkaar knopen, met pion Nicholas als gemodelleerd slachtoffer. De sukkelaar. En waar is Billieke naartoe? Daar moet je naar alle waarschijnlijkheid de afgelopen tien seizoenen op naslaan. Edoch, na zo'n episode kan je gerust weer twintig jaar gedijen. En voor wie Nederlands wil leren, is dit misschien niet de beste plek bij uitstek.
F.C. De Kampioenen. Seizoen 20. Aflevering 4. Rode Kaart. 2010.

Kleine boekjes voor boekige Kleintjes

Marianne Pierre werkte in een ver verleden voor de Stripveertiendaagse van Brussel als persverantwoordelijke. In het echte leven nu geeft ze lessen Frans, staat af en toe in een Franstalige stripwinkel te Brussel mensen te bedienen en amuseert zich in haar vrije uurtjes met het bespreken van allerhande jeugdige strip-, illustratie- en voorleesboekjes. Les petits bouquins is de naam, www.lespetitsbouquins.com het adres. En opmerkzaam als dat ze is, heeft ze als Française gelukkig het besef dat onze hoofdstad ook een andere taal herbergt. Kijk maar bij de winkellinks rechts.

Manga pockets voor in de Zak

- Bleach 4
- Rainbow pocket 926 Sigmund Pillen
- Rainbow pocket 929 Van Straaten Roken Neuken Drinken
- Rainbow pocket 960 Samen s1ngle
- Zak-bundel 4

Tiger Woods en ex weer verenigd.

In vogelvlucht: de Havik-dossiers

- Havik Cahier 1
- Havik Cahier 2
- Havik Cahier 3
- Maagd en de Neger box 1-2
- Rurouni Kenshin 5
- Rurouni Kenshin 6

Taras Bulba, een 19th Century Boy

Van een overrompelende intrede gesproken. Morvan en vooral Kordey buiten het medium strip ten volle uit en doen iets wat door anderen veel te weinig afgeleverd wordt: een spektakel bezorgen. De twee Kozakkenzoons die komen aangesneld en kennismaken met die ijselijk kouwe, brutale vader. Harteloos is hij niet, alleen tonend dat voor emotie weinig plaats is, wil hij zijn zonen voor het onheil behoeden. Taras Bulba is niet groots door hetgeen verteld wordt, wel door de manier waarop. De stilzwijgendheid wordt ruimschoots gecompenseerd door de filmische beelden (de pagina's 3, 26, 37-38-39-40) die je over de weidse vlakten meevoeren. Nog spectaculairder wordt het wanneer vanaf bladzijde 27 het verhaal zich opsplitst in drie delen, elke strook een personage voorstellend. Die stroken blijven doorlopen op de volgende pagina's met als culminatiepunt dezelfde scène telkens gezien vanuit een andere hoek (30). Opwinding en schoonheid (Wang Pengs kleuren), een klasse apart.
- 20th Century Boys 12
- Atlantis Experiment 1 HC
- Atlantis Experiment 2 HC
- Atlantis Experiment 1 SC
- Atlantis Experiment 2 SC
- Jaar van Hein - 2009
- Rooie Oortjes Romantiek-reeks 4
- Surrogates
- Taras Bulba 1

The Adventures of Sherlock Holmes 1.6 - The Speckled Band

Voor de tweede maal komt het koloniale Indië weer aan bod, zij het in mindere mate. Veel spanning zit er op het eerste zicht niet in het plot, toch weet de regisseur het als dusdanig te modelleren dat je krampachtig de ontknoping afwacht. Alles draait niet zozeer om de schuldige, wél de onderzoeksmethode van Holmes draagt het geheel.
"A young woman asks for Holmes' help when her ill-tempered stepfather moves her into the same room where her sister died under mysterious circumstances."
Een opvallend kenmerk voor deze episode: de lichte overbelichting op de personages die daardoor een lichtpurperen gloed krijgen, alsof Holmes een aura uitstraalt.
The Adventures of Sherlock Holmes . Seizoen 1. Aflevering 6. The Speckled Band.

Changeling

Dé J. Michael Straczynski die instond voor het scenario gebaseerd op ware feiten. Angelina Jolie is een beetje té jolie om al dat kinderleed te dragen. Een nichterige Malkovich laat zich fel opvallen. De gruwel rondom de verdwenen kinderen doet je enorm slikken. Een onderkoelde film.
Changeling. Clint Eastwood. 2008. ***

In een taal van bij ons: Le Kastar des Marolles

Schitterend boek. En hoewel je hoopte dat er nog meer (Brussel)Vlaamsch taalgebruik ingekropen zou zijn, het nu al bestaande contrast tussen de formele Franse teksten en het dialect levert sappige dialogen op. Met een lexicon die kreten als "godverdoumme, pas op, mo, labbekak, keekekot, uug, snottebel, rap" verduidelijkt, merk je al heel wat gemeenschappelijke kenmerken. De leutigheid blijft behouden, de finesses zijn zelfs verscherpt. Ook de meelezing van Yann achterin, op zijn DVD-extra's, is een toegevoegde waarde. Net als de schitterende schetsen van Schwartz. Die mag nog gerust vele Robbedoes-albums maken. Die verpletterende nazilaars is nadrukkelijk aanwezig, Robbedoes moet ze voortdurend poetsen! Probeer zo'n mastodont als Het dagboek van een fantast maar eens te evenaren, toch zeker omdat ze qua thematiek dicht bij elkaar aanleunen. Tekenaar Schwartz was er reeds geruime tijd mee bezig en zag het succes voor hem weggekaapt worden door het veel snellere werk van Bravo en al de lof die hij ermee oogstte. Piccolo in veldgroen is met zo veel liefde en plezier gemaakt dat je leesgenot overgoten wordt met tal van smaakvolle sausjes en versierd is met gedetailleerde tierlantijntjes. Ontpuzzel de vele knipoogjes (gaande van een supercharmante Audrey Hepburn tot Hergé in studiomedewerkers, of Lambik en Jerom, Chalands Bob Fish en Berreke en vele, vele anderen) en herlees al je oude Robbedoezen waarnaar verwezen wordt (Radar de Robot, Pinnekeshaar), Yann heeft zich duidelijk verdiept in de materie en grabbelt uit de geschiedeniston. Schwartz, al lang een Chaland-adept, maakt bij momenten magistrale klare lijntekeningen die de gestileerdheid van de atomiumstijl ten volle benut. Piccolo in veldgroen is de tweede artistieke en ongetwijfeld commerciële kaskraker die bewijst dat je met oude helden wel degelijk iets wondermoois kan afleveren. Wat een plezier om Brussel op deze manier te herontdekken! En die cover, een artistiek kunstwerkje!
- DN Angel 10
- Jeronimus 1
- Kim en Eddy 2
- Neon Genesis Evangelion 10
- Robbedoes 5 Brussel-Frans
- Rurouni Kenshin 4
- Shaman King 21
- Strijd om New York
- Yakari 35
- Yu-Gi-Oh 19

The Adventures of Sherlock Holmes 1.5 - The Crooked Man

Ondanks de mangoest in het kooitje en niet een ander exotisch (stelend) dier, werd deze vertelling al herhaalde malen nageaapt. De romance en de heroïsche reconstructie zijn atypisch voor de reeks. Alles wordt Sherlock immers zo goed als uit handen genomen, alsof hij d'r voor spek en bonen bijloopt. Een teveel vertel-me-wat-er-gebeurd-is-aflevering.
"Colonel Barclay is found dead and his wife is arrested for the murder, but Holmes is convinced a missing door key will reveal the true killer."
Jeremy Brett en diens expressieve vertolking blijft aanstekelijk.
The Adventures of Sherlock Holmes . Seizoen 1. Aflevering 5. The Crooked Man.

De stad der zonden - Sin City

Eindelijk in het Nederlands, deze gitzwarte hardboiled thriller. Zoals steeds in een filmnoir drijvend op een eenvoudig plotvlot (de getuige die uitgeschakeld moet worden), Marv(in) is de drijfveer waarmee Frank Miller aan de haal gaat. Het lijkt welhaast onmogelijk dat Miller oorspronkelijk slechts 46 pagina's voor hem gereserveerd had, want dit eerste Sin City-verhaal is duidelijk stevig geconstrueerd. Met de goedzakidioot die voor één keer het recht wil laten gelden over het hem gedane onrecht. Miller had inderdaad kunnen bezuinigen in de filmische beelden. Echter zijn zij het die dit boek een episch elan geven, die de actie voortstuwt, die je ademloos doen toekijken naar dat keiharde, wrede verhaal. De esthetiek van de clair-obscur, consequent van begin tot eind doorgevoerd, tonen een welhaast etsmatige grafiek. Teder en toch wreed. Liefdevol en toch hatelijk. Ondanks ontbreken van kleur illustreert Frank Miller dat je met zwat en wit wel degelijk kan nuanceren. Een meesterwerkje met literaire kwaliteiten.
- Bleach 8
- Bleach 9
- fruits basket 9
- Marmalade Boy 8
- Naruto 20
- Oorlog van de Sambers 3
- Sin City 1
- Sombrero Zwarte Reeks 159 Proefwerkweek
- Sombrero Zwarte Reeks 160 Jane 1
- Sombrero Zwarte Reeks 161 Alexander

Y the last man ontmand

Brian K. Vaughan stopt Y vol hedendaagse cultuurreferenties. Aan jou om de herkenningspunten verder uit te diepen en eventueel op zoek te gaan naar de ware betekenis achter diens keuzes. Het levert respect op voor de verrijkende knipoogjes. Het verhaal kan je moeilijk al meteen tot een topper klasseren, het uitgangspunt is alvast briljant. Hoe overleeft een vrouwenkolonie zonder de man. De beweegredenen van deze en gene zorgen voor een maatschappij die volledig ontwricht is. Sommigen -de Amazones- zijn ons liever kwijt dan rijk. Anderen beseffen maar al te goed dat zonder overleven moeilijk wordt. Uitgever De Vliegende Hollander kiest terecht voor een gebundelde uitgave, zo maak je meteen kennis met de uitgebreidheid van het gegeven. Je nieuwsgierigheid is gewekt! Pia Guera's stijl is nogal koel en afstandelijk. Een beetje meer warmte had het realiteitsgehalte kunnen verhogen. De inkleuring ook trouwens.
- Alle 120 goed, alleen sommige niet
- Geheime Driehoek - Hertz 2
- Lanfeust van de Sterren - L 4 HC
- Lanfeust van de Sterren - L 4 SC
- Lanfeust van de sterren - Talent 4 HC
- Lanfeust van de sterren - Talent 4 SC
- Mick Mac Adam 5 HC
- Mick Mac Adam 5 LUXE
- New Harlem 2: Retrocognitie
- Rurouni Kenshin 3
- Wals met Bashir
- Y The Last Man 1

Opgebrand: Burn after reading

In de bioscoop was het al een hilarische ervaring, het dvd-herbekijken bevestigde dat. Zoek geen echt groots verhaal in de film, al worden de draadjes mooi met elkaar verweven, het zijn vooral de anekdotische gedragingen van de middelbare leeftijdsgenoten die voor hilariteit zorgen. Clooney met zijn zelfgemaakte seksstoel, Malkovich die in een neerwaartse spiraal zichzelf verliest, broekventje en autobio Pitt immer aan de lijn denkend. Burn after reading is dan ook pure filmfun. Karakterspel gemaakt door uitstekende acteurs. Het sullige, absurdistische spionageplot rijgt alles aan elkaar. Lachen verzekerd.
Burn after reading. Joel & Ethan Coen. 2008. ****

Het jaar is nog niet ten einde

De jaarlijkse horror keert weder. Wil ik een gedegen en getrouw jaaroverzicht in elkaar boksen, moeten ALLE strips van 2009 de revue passeren. En wat blijkt: een goeie 100 zijn door de vingers geglipt. Een pijnlijke vaststelling die dwingt de komende weken in afzondering te gaan. Tien per dag zou een droom zijn, vijf een mogelijkheid, drie realistisch. In een hels tempo hopen dat het tegen mid januari opgelost kan zijn. Leve 2010.
- DragonBall Ultimate Edition 5
- Duisternis 1
- Fleury-Nadals 4
- Lou! 4
- Lou! 5
- Nelson Mandela - De biografie
- Opaal 2 HC
- Opaal 2 SC
- Wouden van Opaal 2 HC
- Wouden van Opaal 2 SC