zaterdag 28 februari 2009

Balloon Parade Brussel


Het bewijs is er, Brussel heeft vandaag wel degelijk met een grootse potsierlijkheid de strip op zijn Amerikaans de hoofdstad binnengeloodst. Via een zogezegde officiële openingsceremonie wordt het Stripjaar 2009 ingeluid. Eigenlijk is het best interessant om even de persmap erbij te halen en achteraf een analyse uit te voeren van hetgeen al dan niet gerealiseerd werd. Zo beweert de organisatie in 2009 de Brusselse stripmuren te gaan verrijken met nog eens een goeie dertien burenmuren!
Zijn de ambities van dit promotionele beeldverhalenjaar haalbaar? En vooral: hebben ze nut? Heb je na x-aantal geldverslindende projecten daadwerkelijk de idee dat Brussel een stripverhalenhoofdstad is? Dat dit stuk beeldcultuur onderdeel uitmaakt van het hoofdstedelijke bewustzijn? Ik vermoed dat het een losse flodder is die enkel qua budgetbesteding een indruk op de menselijke begroting zal achterlaten.
Op de foto's herken je naast de twee Smurfen, Agent 212 en de zittende Robbedoes, ook Flip Flink en achter het obscure marionetpoppetje verstopt hond Billie, op zoek naar een bot. Holle ballonnen gevuld met lucht, even vluchtig als dit stripjaar.
Balloon Parade Brussel. 28 februari 2009. Vanaf 14u00. Foto's: © Benoît Vanderbeck.

donderdag 26 februari 2009

Hondse prairie

Vele jaren voor het toch wel zeer intelligente Deadwood gemaakt werd, gebruikten ook Berthet en Foerster de daarin opgevoerde westernmythes om hun verhaal te stofferen. Calamity Jane, Wild Bill, het beeld dat ze van hen in de TV-reeks opvoeren, die rauwheid, vind je hier ook al in terug. Knap gedocumenteerd, daar kan je van op aan. Hoe innemend de reis ook is die ondernomen wordt, de helende rite voor de ouwe, harteloze boef Bone moet hem door toeval dichter brengen met zijn verloren gewaande gevoelens. Enkel het eergevoel telt, hoe harteloos ook. Maar de ruwe bolster blijkt toch van vlees en bloed. De intenties zijn goedbedoeld, toch hebben Foerster (in woord) en Berthet (in beeld) heel wat moeite om die gevoeligheid vast te leggen. De cleane stijl van de Pin-up-tekenaar verzwakt de echtheid en de intensiteit. De tuitende tranen zijn slechts getekende druppels. En is het de zwakke vertaling -met annex lelijke lettering- die ervoor zorgen dat ook de begeleidende vertelling onvoldoende meevoert. Toch meer dan lezenswaardig.

donderdag 19 februari 2009

Pedrosa & Lindingre in Het B-Gevaar!

Naar aanleiding van de verjaardag van Fluide Glacial wordt op 1 april (jaja) een feestfestival georganiseerd bij verschillende Brusselse stripwinkels.
Bij één daarvan -Het B-Gevaar- wordt ook aandacht besteed aan het Nederlandstalige aspect van de uitgeverij, gezien de huidige joint (letterlijk te nemen) venture van Fluide met Casterman.
Naast een exclusief cadeau rondom de verkoop van het fonds, komen in Het B-Gevaar Lindingre (Tine bij de Walen) en Pedrosa (Autobio) in de namiddag tekeningetjes zetten.
Enkel Glad IJs-albums worden gesigneerd en degenen die beide albums reserveren, krijgen vanzelfsprekend voorrang.
Voor meer info met de huisregels en reservaties, mailen naar: info@b-gevaar.com

dinsdag 17 februari 2009

Gelezen en gekeurd

Manga's nemen veel meer leestijd in beslag. Zucht.
- Champions 14
- Monster 13
- Nana 11
- Naruto 15
- Yu-Gi-Oh 18
- W817 19

De Vlaamse Stripreus

Het Vlaams Centrum voor Agro- en Visserijmarketing (VLAM) voert promotie voor de producten en diensten van de landbouw-, tuinbouw-, visserij- en agrovoedingssectoren, zowel in binnen- als buitenland. Hun opdrachtgevers zijn enerzijds de Vlaamse agrarische producent en andere bijdragebetalende marktdeelnemers, en anderzijds de Vlaamse overheid. Een indrukwekkende waslijst van smaakvolle producten kan je ontdekken via hun portaalsite www.vlam.be. Fantastisch toch, een overkoepelende organisatie die alles van bij ons kenbaar maakt.
Het Vlaams Fonds der Letteren lijkt uit hetzelfde hout gesneden met even ambitieuze verkondigingen naar buiten toe. Zowel de autochtone bevolking als de buitenlandse pseudo-intellectueel dient kennis te maken met de persoonlijke zieleroerselen van de Vlaamse reus. Hoewel: een echte Vlaamse ziel bevat de artiest niet meer, want botweg wordt hij met een surreëel uithangbord bestempeld als Ceci n'est pas la BD flamande. Zogezegd om het universele karakter te beklemtonen. Om met zoveel trots te kunnen zeggen hoe internationaal deze auteurs wel zijn. O ja? Waarom gaan ze met hun supertalenten dan niet zelf leuren bij de buitenlandse uitgevers die natuurlijk staan te springen om deze onontgonnen goudmijn te exploiteren? We wachten geduldig de reisbeurzen af die auteurs van het Vlaams Fonds op termijn zullen krijgen om hun trip naar Parijs of het zonniger Toulon te financieren (dit wordt gegarandeerd opgepikt). Stel je voor dat artiesten in zichzelf zouden investeren? Waanzin!

Het verschil tussen VLAM en VFL zit hem natuurlijk in de opdrachtgevers. Het VFL opereert enkel vanuit en voor de Vlaamse overheid, VLAM schnabbelt van twee walletjes. Geen Vlaamse uitgevers die zelf in het project investeren. De situatie is schrijnender: de uitgeverijen die participeren teren net zelf op het VFL. Of laten ze zich slechts gezond ondersteunen? Waarom zou je als uitgever risico's nemen wanneer commercieel moeilijk-haalbare strips de weg naar een breed publiek niet vinden, tenzij je door het juiste gelobby toch in een literatuurprijsshortlist opgenomen wordt. Laat de overheid maar het werk doen.
Een ander essentieel onderscheid is het product zelf. Terwijl de VLAM de kazen in het algemeen aanprijst, voelt VFL zich naast deze missie ook nog geroepen om de ontwikkeling en realisatie van hun eigenste symbolische zuivelproducten geldelijk te ondersteunen. Hoera voor de vorsers die creatief in hun laboratorium de vrijheid krijgen om een eigen merk en werk uit te dokteren. Kunst met smaak in dit geval, liefst niet te populair. 'Honderd gram Randall? Mag het een ietsje meer?'

Kan je het de auteurs kwalijk nemen dat ze gebruik maken van het dubieuze systeem? Tuurlijk niet. Als zij het niet doen, gaat iemand anders met een stuk van de kaasbol lopen. Dus kan je d'r maar beter bij zijn. NU.
Als je betaald wordt om de artiest te kunnen uithangen, waarom dan nog moeite doen om je te manifesteren op de markt?
Ja, Vlaanderen (met Nederland eraan gekoppeld) is geen thuishaven voor al onze 'geniale talenten', daarvoor is de markt te klein of onbestaande. (Of dat denken we toch). Wil je daar voet aan wal zetten, moet je vanuit de eigen trots en overtuiging op de barrikades staan om het uit te schreeuwen dat je bestaat. Da's de ambitie om te slagen. En lukt het hier niet, dan ga je internationaler. Werk om den brode (leraar Baudoin, Kampioenen-assistent Bouden) waardoor je slagkracht krijgt om je meer geamuseerde en persoonlijke projecten uit te kunnen werken (Bouden via uitgeverij Nouga), zonder dat je van iemand afhankelijk bent. Ontwikkel een eigen stijl die toch gemeengoed is zonder dat commercie vies hoeft te zijn, je zou d'r zelfs een waspoeder bij kunnen geven om de strip beter te verkopen (Stallaert en Cambré die als kameleons toch een eigen stijl ontwikkelden). Of verander eventueel het systeem van binnenuit (zoals de mensen van Plots ongesubsidieerd vechten voor een plek, je vreest het moment eens ze toch het geld binnenrijven, dan is het om zeep!). Punt is: overleeft je idealisme niet, pas je dan aan aan de markt. Want verwacht niet dat die markt voor jou gecreëerd wordt en je er nog voor betaald wordt.

Wordt vervolgd.
Of wie weet word ik nu door de Vlaamse 'stripintelligentsia' vervolgd.

zondag 15 februari 2009

Afgeschoten Wild

Na de niet meer zo Vlaamsche artiest -ze uiten zich tegenwoordig immers onder de noemer Ceci n'est pas la BD flamande- die uit de geldelijke wegwerpbak van het Vlaams Fonds der Letteren put, is het de bekritiserende journalist die voor de tweede keer zelf op de subsidiërende kar springt om zijn pennenvrucht te vereeuwigen op vergankelijk papier.
Het Vlaams Fonds heeft duidelijk geld te over om ermee rond te strooien, zogezegd om de beeldverhalenrijkdom met een krachtdadige 'eigen volk eerst'-mentaliteit heinde en verre kenbaar te maken. Dat kan door je in te kopen bij organisaties (Vlaanderen als zogezegd gastland in Angoulême), door marktvervalsing te creëren (uitgeversondersteuning om te zorgen dat niet commerciële albums voor een lagere prijs verkocht kunnen worden dan ze oorspronkelijk zouden moeten kosten) of door het 'grote publiek' informatie te verschaffen over wat reilt en zeilt in hun eigenste strippajottenland.
Tijdloze strips zijn niet vergankelijk. Strips tout court zijn niet vergankelijk. Qua onderwerp durven ze wel eens in een bepaald jaartal te zweven of uit de mode te geraken, echt in waarde devalueren doen ze niet. Informatieve stukken daarentegen hebben een zeer korte levensduur. 100 Stripklassiekers behoort tot die categorie, voorlopig nog niet in de Slegte gesignaleerd, Loslopend Wild echter is zelfs als coffee table book niet interessant. Ja, de journalist is goed gedocumenteerd en probeert persoonsgebonden in de ziel te kruipen van de artiest en legt niet-voor-de-hand-liggende zaken bloot. Hoewel de geaardheid van Vande Wiele wel erg uitdrukkelijk wordt beklemtoond. Alleen vraag je je af: voor wie, buiten de naaste familieleden van de opgevoerde coryfeeën om?
Deze bundeling had gerust opgevoerd mogen worden in een magazine of krant. Om echter deze zogezegde kennismaking met al die auteurs te bundelen, is weggegooid geld. Je moet immers over behoorlijk wat kennis van zaken beschikken, wil je een beter beeld kunnen vormen van de artiesten zelf. Loslopend Wild is dan ook zeker géén showcase dat een ongekend publiek zou kunnen warmmaken voor wat Vlaanderen op dit moment te bieden heeft. Dan vraag je je af voor wie het boek wel bestemd is? Wiens ego moet hiermee gevoed worden? Dat van de geïnterviewden of dat van de interviewer? Daaraan moet je als stripliefhebber geen 34 euro besteden.
Maar ja, zo heeft het Vlaams Fonds der Letteren weer een extra onverkoopbaar boek geproduceerd dat illustratief mooi oogt en dat als relatiegeschenk kan dienen op de zoveelste promomarkt. Zorg dat je tot de vriendenkring behoort!
Een kleine randbemerking: waarom moet de journalist wederom het door hem ingeroepen fenomeen waspoederstrip bij enkele interviews aankaarten. Om het elitaire karakter van de opzet extra te beklemtonen?
Loslopend Wild, Geert De Weyer. Oogachtend.

Gelezen en gekeurd

- Empire USA 4
- Hans 3
- Hans 4
- Hans 5
- Hans 6
- Hans 7
- Hans 8
- Lou Smog 3
- Mac & Maggie 1
- Ode aan Kirihito 2

zaterdag 14 februari 2009

Gelezen en gekeurd

- Brabant Strip Magazine 160
- Brabant Strip Magazine 161
- Brabant Strip Magazine 162
- Brabant Strip Magazine 163
- Brabant Strip Magazine 164
- Hans 1
- Hans 2
- p@per 5
- p@per 7
- p@per 8

Brabant Strip Magazine 164

Voor het eerst volledig van A tot Z uitgelezen. Veertig bladzijden die even vluchtig zijn als de nieuwtjes op internet, deze vertelling incluis. De redactie kan uitpakken met een goed geïllustreerd interview rond Loisel & Tripp, de feestvarkens die het leven tonen zoals het was in een Canadees boerengat anno lang geleden. Hun onnodig beschreven reacties onderdrukken de te onthouden informatie: het belang van Frank Capra bij het ontstaan van deze goedhartige stripreeks. Ja, dat is belangrijk om weten. Neem er vlug enkele van zijn filmklassiekers bij en je zal merken dat Capra het feel goed-gevoel tot kunst verheft, wel gebald in anderhalf uur pellicule. Wat hierna volgt is behoorlijk wat reclame (voor het eigen product) en veel fait divers, het onthouden amper waard (projecten van auteurs, slappe Koffie Klets). Wel schrijnend is de aandacht voor de Suske & Wiske-veiling, voornamelijk door de erven Vandersteen. Zielig om te merken dat zelfs de familie het patrimonium niet wil conserveren en het overlaat aan 'verzamelaars'. Pluk je oude dag en wees er trots op. De besprekingen verliezen alle krediet door de keuze van albums die uitgelicht worden. Het is begrijpelijk dat je kleine uitgevers of nieuwe Vlaamse projecten wil steunen, doe dat via een interview waarbij geen oordeel geveld moet worden (in de veronderstelling dat het bij stripbesprekingen ook daadwerkelijk gebeurt). Zip. Gewist.

vrijdag 13 februari 2009

Gelezen en gekeurd

- Onaantastbaren 1
- Onaantastbaren 2
- Onaantastbaren 3
- Onaantastbaren 4
- Onaantastbaren 5
- Opa 7
- Parispolis 1
- The girl is mine!

Nero in Hoeilaart

Getipt door collega Detective van Zwam. Het zal ooit wel weer voorvallen dat iemand vraagt welke Nero-verhalen zich in Hoeilaart afspelen. Wat doe je dan? Viavia te rade gaan bij Nero-specialist Yves Kerremans. Dus voor wie het ooit nodig heeft voor een plaatselijke verhandeling of rondleiding, hier een opsomming. Duidelijker kan haast niet met het tramstation op de cover van De verschrikkelijke tweeling (114). Alles wat hierna verschijnt heeft sowieso betrekking op de expliciete woonplaats van Nero. Meer dan een toevallige passage vind je nadrukkelijker in Doe De Petoe (127), De Hond van Pavlov (129) en de Bompa-trilogie BompaNero (141), De Staf van Bompa (142) en De dood van Bompa (143).

donderdag 12 februari 2009

Flutfilmpje waarbij de vuilbekkende Denis Leary zijn MTV-pluimen verloren heeft en als goedkope, mislukte gigolo onwaardig enig acteerkrediet opeist. Naast de stokstijve Elizabeth Hurley is dit allesbehalve een zeemzoete komedie. Heb je gelijktijdig iets te doen, dan is je tijdverlies beperkt. Flauw en vergetelijk. Alles verloopt zo snel, de geschonken vergiffenis is voor Leary zonder enige moeite te hoeven doen een makkie. Niet verwonderlijk dat de oorspronkelijke titel voor de Europese DVD-markt veranderd werd. "De succesvolle, egoïstische Doug Menford (Denis Leary) is charmant maar heeft weinig klasse. Vrouwen zijn voor hem lustobjecten waar hij op mannelijke manier gebruik van maakt. Wanneer zijn grootmoeder overlijdt, is hij de enige erfgenaam waardoor hij kans maakt op 1 miljoen dollar. Hiervoor moet hij echter, onder toeziend oog van de erg mooie, maar zeer geslepen advocate Anna Lockheart (Elizabeth Hurley), twaalf vrouwen die hij met een gebroken hart heeft achtergelaten om vergeving vragen. Ze reizen samen door heel Californië en komen voor zeer hete vuren (vrouwen) te staan. De vraag is of Doug zijn miljoen uiteindelijk mag incasseren."
Dirty Liar aka Bad Boy. Victoria Hochberg. 2002.