Sexy Cixi

Deel één werd positief onthaald: het laatst dat we Olivier -Aquablue- Vatine nog eens degelijk aan het werk zagen, was in het ijzersterke Angela. De man die een volledig nieuwe generatie stripauteurs in zijn voetsporen afwierp (zelfs Tarquin behoort tot die groep), heeft ondertussen die eigen kenmerkende stijl zo gereduceerd tot een idioom, dat het eenvoudig stylisme afbreuk doet aan de oerkracht. De eenvoud waarmee hij zich de wereld van Lanfeust toeëigent, is frappant. Semi-komisch broedt hij Arlestons zoveelste ei uit van het Troy-universum. Ondertussen zijn diens takken zo wijd verspreid, dat zelfs het origineel aan kracht inboet. Toch huil je hiermee het minst met de pet op. D'r zit ritme in. D'r zit voldoende humor in. D'r zit zelfs een degelijk verhaal in. Al heb je al te vaak het gevoel dat alles nodeloos afgeremd wordt om de noodzakelijke volle vaart te spreiden over meerdere delen. Dat deel twee snel uitsluitsel moge geven. Hoe zit het met deel 2?
- Cixi van Troy 2 HC ***½
- Cixi van Troy 2 SC ***½
- Verloren Paradijs 3 **½

Bloed vloeit voor deze Prinses

Zo overleefde het eerste deel: "Waar Matz niet in slaagt om geopolitiek te verweven met het thrillergenre -toch zeker geldend voor de tweede cyclus van De Killer- komt Cabanes op de proppen met een totaalspektakel dat alles vervat. De historische context die hij reconstrueert, is levendig en schrikt je niet af, al heb je vaak het gevoel dat de politieke zijsprongen slechts onbelangrijke ruis vormen. Het scenario van Manchette heeft ballen. Al kan je de plot herleiden tot een eenvoudig uitgangspunt. Het is hetgeen ermee gedaan wordt. De verrijking via de maatschappelijke omkadering, de schrijfwijze, de intensiteit, de verhaalstructuur. Alle elementen (oa de levenswandel van de personages) zijn niet zo vrijblijvend en hebben wel degelijk een functie. En al blijf je tandenknarsend of nagelbijtend toch met de mond open kijken naar de beklijvende pagina's van Cabanes, het is afwachten hoe de plot van dit tweeluik afgerond wordt. Dit kan al niet meer stuk!" En hoe zit het met de afsluiter?
- Kuifje anderstalig 21 I ori d'a Castafiore (Monegaskisch) ***
- Prinses van het bloed 2 ***½
- Requiem, de Vampierridder 9 **

Crimineel zijn loont

Ed Brubaker legt het er iets te vinger dik op om de hoofdpersoon te karakteriseren met diens voor de hand liggende naam. De wetteloze Lawless neemt het 'recht' in eigen handen om de moordenaars van zijn broer te wreken. Uiteindelijk heb je naast de traditionele daders-zoektocht een even doorgedreven introspectie naar de (on)voorziene levenswandel van deze vigilant. Hoe is het zo ver kunnen komen dat de kleine broer wegzonk in het moeras van de misdaad, terwijl Tracy zelf die golf gedwongen ontweek en het leger inging. Boeiend en meeslepend verteld door Brubaker, uitstekend efficiënt getekend door Philips met een even rake sfeerinkleuring.
- Criminal 2 ***½
- Michel Vaillant 30 **½
- Uchronie(s) New Harlem 3 **½

Tessa versus Konvooi

Het gevoel dat Tessa tijdens het lezen opwekt, is de herkenbaarheid van een reeks als Konvooi. Scenarist Mitric heeft duidelijk naar collega Morvan gekeken en eigent zich eenzelfde succesformule toe. Inhoudelijk is er al een band, een meisje wordt uit haar aardse wereld geplukt om de taak van een interstellaire agente op te nemen. Maar ook stilistisch in tekeningen en qua humor en fantasierijke invulling mag je hen gerust naast elkaar plaatsen. Om echter hetzelfde niveau te bereiken moet Mitric de formule nog wat bijschroeven. In de meeste gevallen zit hij er net niet op, mist TEssa de 'finishing touch'. Heeft dat ook met de drukte van Louis' tekeningen te maken? Feit is dat Tessa de eerste gedenkwaardige bijdrage is van Dark Dragon Books aan de Nederlandstalige stripmarkt.
- Barelli 3 ***
- Tessa 1 ***½
- Zang der elfen 1 ***

Rurouni, de zwaardvechter

Pagina 15: "Wees niet boos. Er zijn niet zoveel mensen die hun leven op het spel zouden kunnen zetten om iets als de menselijke trots en waardigheid te waarborgen." Hoe sta je tegenover moedig en laf? Of wat dacht je van op wraak belust zijn (pagina 94). "Gestorven personen verlangen niet naar wraak maar naar het geluk van degenen die nog in leven zijn." En helemaal filosofisch is: "De enige die de wereld der mensen kan redden, is de mens zelf" (pagina 118, de Vervallen monnik - Hakaiso). Een strip waarin de goeden nog goed zijn. En dan heb je een hoop twijfelgevallen.
- Kiekeboe 32 **½
- Rurouni Kenshin 9 ***
- Slhoka 3 **

Dolgedraaid

Heel duister en vaak wreed, enorm bloeddorstig en toch soms vertederend. Guts is allang geen mens meer, maar neemt mythologische proporties aan, nodig om te geloven in de geschifte tegenstanders die hij moet bestrijden. Fascinerend hoe deze monsterachtige gruwel je in de ban kan houden. Een beetje uit de context is het kortverhaal achterin (een vijftigtal bladzijden) toen Miura nog kneedde aan de figuur Guts. Opvallend is het Japanse karakter, de manga-expressies die bij verwondering, pijn of welke andere uitdrukking ook geuit worden. Miura wordt geleidelijkaan Westers.
- Berserk 14 ***½
- Berserk 15 ***½
- Kiekeboe 1 **½

Laat ze maar zingen, die Beatles

Het kleine boek van de Beatles is geen fijn stripverhaal om door te worstelen. Het leest als een feitenrelaas met hier en daar een geïllustreerde anekdote die heel fragmentarisch de carrière van de Beatles reconstrueert. Geen enkele vertellende sequentie van beelden, enkel tekstondersteunende tekeningen. En dat verveelt de buitenstaander na verloop van tijd. Met als extra gebrek dat er geen klank bijgeleverd wordt. De losse lijnvoering van Bourhis oogt artistiek, toch zitten d'r heel wat mankementen in diens anatomische herscheppingen. Waar hij wel in slaagt na het opsommen van al die geweldige muzikale klassiekers is de goesting om ongewild toch enkele Beatles-klassiekers op de achtergrond te horen. Het kleine boek van de Beatles is een zelfbevestigend boek voor de Beatlesfan, toch prikkelt het op de één of andere manier je oorzintuigen.
- Kleine boek van de Beatles ***
- Marco Pantani - Het einde van de piraat **½
- Randall C 4: Blowjob LA(N)NDSCAPES **

Een Mohicaanse Kathaar

Zo overleefde deel 1: De uitleg van het ene kamp (pagina 11) versus die van het andere (pagina 13), geen enkele strip is ooit zo ver gegaan om de kerkelijke problematiek rond de Katharen zo klaar en duidelijk voor te stellen zonder dat het een saaie geschiedenisles wordt. "Belooft u af te zien van uw rechten op alle bisdommen in uw gebied, de huurlingen uit uw land te verjagen, geen publieke ambten meer aan Joden toe te wijzen en geen ketters meer te beschermen en hen aan de kerkelijke macht uit te leveren." Delalande en Lambert recreëren een spannend avontuur à la De laatste der Mohikanen met een Kathaarse aanhanger als protagonist. De mengeling historie met het avontuur is even fenomenaal dan het tekenwerk. Lambert overtreft zichzelf en wist de slordigheden van Merlijn weg. Gedetailleerde decors, weidse landschappen en zwaar getekende hoofden, realistischer kan haast niet zonder in de fotoreproductieve val te trappen. Knap. En hoe zit het dan met deel 2?
- H.M.S. His Majesty's Ship 6 **
- Kiekeboe 74 **½
- Laatste Kathaar 2 ***½

Een spleet kan leiden tot een barst

Een verrassende, volwassen openbaring waarin Marmus enkele thema's aansnijdt en zoals in het alledaagse leven onopgelost achterlaat. Je voelt je hierin immers niet bedrogen omdat het gegeven verderloopt, omdat er nog zo veel te beleven valt waarnaar je moet gissen. Integendeel, je blijft met extra vraagtekens achter (wat zou jij doen in gelijkaardige situaties?), weliswaar met een positieve noot als afsluiter. Het mag gezegd: in de plot van Barst zit geen enkele barst. De verwevenheid van de gebeurtenissen, de symboliek in de dagelijkse strijd (werk, familie, relaties, passies), de auteur knoopt de levensdraden tot een mooi motief aan elkaar. Stilistisch tekent Marmus onbeholpen met een minimalisme, nogal beperkt in artistiek kunnen. Toch werkt het in deze context. Stel je Bastien Vivès voor die zich hieraan waagt en je hebt een parel in de hand. Desalniettemin is deze Barst zelf al een bijou.
- Barst ***½
- Kiekeboe 71
- Killer 9 ***

Verschrikkelijk, die Paus

Pervers excessief, Jodorowsky gooit alle registers open om de verdorven geest van deze machiavellistische paus in geuren en kleuren te beschrijven. Je walgt van zo veel verschrikking. Maar je kickt dan weer op zo veel schoonheid. Theo is subliem met die masculiene Michelangelo-torso's, hoe hij de (oorsprong van bestaande) kunst in het gegeven incorporeert, te gek. Artistiek een klassebak, hoewel je door Julius II's bloeddorst licht getemperd wordt.
- Claudia 4 **
- Roodkapje redux **
- verschrikkelijke paus 2 ***½

Acriborea

- Acriborea 1 **
- Acriborea 2 **

Op de barbecue

Op groot luciferdoosjeformaat, kleiner dan A6. Je legt hem zoals de naam betaamt dwars en hebt dan bovenaan de eerste helft van de grap, beneden (op de 'rechter'bladzijde) de ontknoping. Sigmund is daar geknipt voor. Mooi, elegant geschenkboekje ideaal om tussendoor te lezen. Een coffeetableboek dat je goed in de gaten moet houden, want voor je het weet ben je het kwijt.
- Dirkjan speciaal BBQ & zo **
- Dwarsligger 1 Fokke & Sukke - Het afzien van de jaren nul **½
- Dwarsligger 2 Sigmunds lachtherapie ***

Revolutionaire gedachten

Waarom Quintos zo'n genietbaar boek is? Anders dan anders schrijft Andreas voor een keer een vrij open en zeer toegankelijk verhaal. De tien kleine internationale negers die deelnemen aan deze revolutionaire campagne vertellen stelselmatig de beweegredenen waarom ze zich voor deze nobele zaak inzetten. Vrij pessimistisch en fatalistisch gaan ze ten onder. Andreas is niet echt gul betreffende de hoop op een betere toekomst, laat staan een goede afloop. Het verdwijnen van de Belg is nogal lullig bedacht, terwijl Dolores' verlies wél inslaat als een bom. Vlot weglezend met niet al te veel doordrammende oorlogskritiek, Andreas houdt het rustig en toont wat vreemden onder elkaar in broederschap kunnen bewerkstelligen. Knappe cinematografie, Andreas' handelsmerk.
- Quintos oneshot ***½
- Rode Ridder 20 Herdruk
- Rode Ridder 45 Herdruk

Integraal

Naast het reeds eerder gescheiden gepubliceerde
Het boze oog, De heilige inquisitie en Het bloed van Parijs vervolledigt Dark Dragon Books eindelijk de reeks door de twee resterende delen te bundelen als één geheel. Op het kleine formaat na (met als voordeel dat de prijs gedrukt blijft) krijg je een uitstekende portie wat als-fantasy voorgeschoteld. Uit de geschiedenisboeken puurt scenariste Mangin constant historische mo(nu)menten die ze koppelt aan een andere tijdsgeest. Je las het reeds met de grote Khan tegenover de Romeinen in een science fiction-kader bij De gesel Gods, Griekse mythologie evenzeer in een interstellair perspectief bij De laatste trojaan. En hierin dus Robin Hood verstrengeld met de Inca-mythe. Haar uitgangspunten zijn steeds origineel, inventief en bieden een creatieve kijk op wat gebeurde. Alleen koppelt ze daar een onhebbelijke waas van mythisch imperialisme aan. Je hebt natuurlijk een superschurk nodig om te bestrijden, echter die figuren zijn allesbehalve exotisch en geloofwaardig. Hun kwaadaardigheid biedt geen enkel perspectief. De onoverwinnelijke held daarentegen is eerder een schimfiguur die zich moeilijk kan kwijten van diens taak. Heeft hij in de introductiepagina's een leidende rol, dan is hij naderhand slechts de speelbal, een begeleider van gebeurtenissen. Waar blijft dat heroïsche waar je naar hunkert? De Errol Flynn die zich zonder verpinken manifesteert? Zolang je daar geen zicht op hebt, blijf je met een onbehagen gevoel achter. Gelukkig meandert het scenario met een duidelijke klemtoon op de onmogelijke voorspelling van wat komen gaat. Zelfs al heb je de almachtige die aan de touwtjes trekt, uiteindelijk is het het individu dat de richting bepaalt. Naarmate de strip vordert, wordt Mangin iets te prekerig en ontneemt e lezer die verwondering waarmee ze eerst uitpakte. Het avontuurlijke verdwijnt, het spektakel, om plaats te maken voor beredeneerde lotsbestemmingen en filosofische traktaten. Het einde bevredigt gelukkig voldoende. Ruizgé overdondert steeds met schitterende covers, net als het inleidende verhaal. Daarna tekent hij met een knap realisme deze schrijnende geschiedenis waarin de oorspronkelijke veroveraar in eerste instantie (?)overwonnen wordt. Een klassebundel voor relatief weinig geld!
- Luxley Integraal ****½
- Rode Ridder 49 Herdruk **
- Rode Ridder 50 Herdruk **½

Heb geen lak aan Aslak

In een periode dat de stripmarkt overspoeld wordt door Lanfeust-eenheidsworst, springt deze nieuwkomer er meteen uit. Da's niet enkel de verdienste van Hub en Weytens die een fris en vrolijk scenario hebben bijeengeschreven, ook het prachtige, rijke werk van Michalak vult met plezier de pagina's. Wat maakt deze Aslak zo speciaal? De intereacties tussen de personages, de situatiehumor en het originele gegeven zorgen al voor een uitstekende uitvalsbasis. Het gebrek waar Almarik de woesteling mee worstelt is expleciet aanwezig, maar wordt geen enkele keer vermeld. Subtiel. De extreme wreedheid wordt verdoezeld door de sympathie voor de positieve karakters. Niet iedereen is door en door slecht (de tegengestelde broederpolen). Michalaks stijl is fris, vrolijk en open van geest, de perfecte aanvulling. Wat een aanwinst!
- Aslak 1 ****
- Willems wereld 12 HC **
- Willems wereld 12 SC **

Zidrou vertelt verhalen

En plotsklaps als een duiveltje uit een doosje verschijnt daar een klein, bescheiden pareltje vol wonderlijke beelden en ideeën. Wanneer Zidrou 'volwassener' uitpakt, lukt het hem uitstekend om zich staande te houden in de grote-mensen-wereld. Dromerig en poëtisch brengt de schrijver van komische (jeugd)gagstrips een sprookje dat tijdloos rondzweeft. Over idealen die voortdurend gefnuikt worden, maar die uiteindelijk toch overwinnen op het kwade. En hoe onwezenlijk ook, de Afrikaanse legenden lezen als een ver van mijn bed-show, de verwondering waarmee het spektakel je aangrijpt en in de ban houdt, is één en al pure magie. Fantasierijk, droevig, hoopgevend, sadistisch, vernietigend, fascinerend, alle sensaties hebben hun bestaansrecht in deze mooie parabel. Raphaël Beuchot is de spits die constant de perfecte voorzetten van Zidrou in de goal keilt.
- Suske en Wiske 313 ***
- Suske en Wiske 313 luxe ***
- Verhalenverteller ****

De wedergeboorte van de Durfal

Een maximum lijkt onterecht wanneer je rekening houdt met de extreem gedateerde comicachtige inkleuring die door de drukbeperkingen van het toenmalige stripmedium gefabriceerd werd. Geactualiseerd (het hemelse verschil met de zachte covertekening) zou Mazzuchelli's werk pas compleet tot zijn recht komen. Wedergeboorte is niet alleen een inhoudelijke mijlpaal voor de evolutie van de superheldenstrip (de psychologisering van de karakters met meer menselijke inhoud), het is bovendien een visueel en vertelkundig pareltje. Traditioneel is het uitgangspunt van de held die van zijn sokkel wordt geblazen, de dieperik in geduwd om alles te verliezen en als eenzaat over te blijven. De pionnen rondom hem verliezen stelselmatig het geloof in de protagonist, de held zelf verliest zijn credibiliteit. Waar vindt hij reddding? Wie kan hem bijstaan? Met welhaast religieuze symboliek (de piëta) is er letterlijk dat beeld van 'salvation'. Die wisselwerking tussen Miller en Mazzuchelli is subliem. Het inleven in de verschillende personages, goed en kwaad (zelfs de Kingpin), het herbeleven van Matt Murdocks ongeval, de doorstane crisis. Jammer dat Miller naar het einde toe een toegeving doet aan het superheldenconsortium. Waarom moet Captain America hier plots komen aandraven? Dat had deze Wedergeboorte immers niet nodig (al is het om een fascistoïde instelling te bekritiseren). Absolute aanrader.
- Barelli 5 ***
- Daredevil Wedergeboorte
- Ralph Azham 1 ***
- Suske en Wiske 130 ***