Sigur op een strijdRos Jonsi

Welke afgeleide ook, wanneer IJslandse regen het land binnensijpelt moet je niet met een paraplu beschermend staan zwaaien, maar wel je met open armen in de ruimte begeven om alle melodieuze druppels op je gezicht te laten vallen.
Sigur Ros sabbateert vanwege uitbreidende gezinssituaties waardoor de creatieve drieduizendpoot Jonsi vrijelijk persoonlijk werk kan presenteren en op de koop toe ook nog ruimte creëert om dat lijfelijk te promoten allerlande. Totaal onvoorbereid en enkel berustend op het geregeld op de radio huppelende GoDo-hitje, wist je totaal niet waaraan te verwachten.
De verpakking is mooi ingekleed, het decor belooft een zekere visuele interactie. Jonsi begint vrij rustig en probeert de podiumtrucjes van Sigor Ros te vermijden. Geen opwarmer die je van de sokken blaast door op te bouwen naar een overdonderende climax. Eerste vergissing. Niet enkel de verwachtingen van het publiek worden daardoor niet meteen ingelost, de noodzakelijke intro om de zaal compleet klaar te stomen, komt pas na enkele nummers op gang mét versterkende beelden. Met een climax die aan het grote Ros-werk doet denken, zo'n wow-gevoel evocerend waardoor je snakt naar adem. Die rust wordt iets te gewillig ingelost met weer een resem kalme nummers die onvoldoende imponeren. Pas naar het einde toe komt Jonsi weer op de proppen met de echte bezieling.
De man heeft natuurlijk het nadeel een zekere erfenis mee te dragen. Vooralsnog is hij (zelfs met begeleidingsband) te zwak om op dezelfde pied de stal te mogen staan.
Jonsi. Ancien Belgique.

"Bloemen verwelken, scheepjes vergaan, maar Jommeke..."

Verslag op 20 mei 2010 in de Gazet van Antwerpen omtrent de persvoorstelling van het tweehonderdvijftigste album van Jommeke. Wat meteen opvalt, de taalfout in S1ngle net boven het artikel. En dan beweren dat Jommeke verkleutering veroorzaakt! Voor achter-de-schermen-kenners weinig nieuws met vooral Alexis Dragonetti die met de peren gaat lopen. Hij is de handige speler van het Media Participation-imperium geworden die zich onttrok van zijn functie binnen dat bedrijf en het avontuur opzocht met het geld van een bierpartner: familie Moortgat. Of de verkoop nu echt stijgt door de nieuwe campagnes? In andere omstandigheden zou er ook extra media-aandacht verschenen zijn rond dit jubileumalbum. Net zoals dat de dood van Jef Nys gek genoeg extra verkoop genereert. Meer dan een fait divers is het 'verhelderende' artikel niet. Eenvoudige kost voor eenvoudige lezers!

Iron Man 2

Was de pedante Robert Downey Jr vroeger een reden om een film te mijden, door zijn opgekrikte acteerprestaties is hij een te volgen man. Alleen voor hem moet je al naar Iron Man 2 gaan kijken. Dat terwijl Mickey Rourke zich behoorlijk belachelijk maakt als Ivan Vanko. Met een onoverwinnelijke held is het natuurlijk moeilijk strijden, dus dan zoek je naar een surrogaat van de ergste soort. Rourke geeft het tegengewicht gestalte, maar diens overwoekerende présence, zo weggelopen uit The Wrestler, heeft niet de nodige flair en panache dan het karakter van Tony Stark. Misschien was dat ook de bedoeling: de nevenpersonages niet te veel naar voren schuiven zodat Downey alle artistieke pluimen in zijn ijzeren vel kan steken. Want pronken als een pauw doet hij.
De film verglijdt naar een cartoony product door de concentratie op het spektakel en de nadrukkelijke actie. Jammer.
Iron Man 2. Jon Favreau. 2010. Kinepolis. ***

The Fab Four

Kort en bondig samengevat: goed en niet goed. The Beatles in stripvorm werkt aanstekelijk net als indertijd de geweldige documentaire The Beatles Anthology uit 1995. Toen volgestouwd met bewegend beeld- en vooral muziekmateriaal, de geschiedenis en de kracht van de groep vanzelfsprekend ondersteunend. Deze stripversie heeft beperktere middelen: geen interviews, geen getuigenissen, geen bijgevoegde cd om te beluisteren tijdens deze magical mystery tour-trip. Toch is de opzet bevredigend: de inleidende uitgeschreven hoofdstukken halen journalistiek aan hoe het er toen aan toeging. Weliswaar vanuit een licht Frans perspectiefje, de manier van vertellen is een speelse, taalvaardige (re)constructie. OP zich al amusant om door te snuisteren. De luie lezer kan zich beperken tot de uitgetekende passages. Deze zijn immers de verkorte visualisering van hetgeen je net gelezen had. En ja, je hebt zin om The Beatles weer in huis te halen. Om Sgt Pepper's lonely heartclub band weer bezig te horen schallen, Revolver uit te pluizen. The Beatles in stripvorm is een dikke klepper die je intrigeert en interesseert in het oeuvre van één der belangrijkste popbands. Het tekenwerk is kwalitatief zéér wisselvallig. Dat neem je erbij.
- Beatles in stripvorm
- Rode Ridder 14: De galmende kinkhoorns
- Rode Ridder 15: De zwarte wolvin
- Smurfen 4: Het ei en de Smurfen
- Smurfen 7: De leerlingsmurf
- Smurfen 9: Smurfe koppen en koppige Smurfen
- Smurfen 11: De Olympische Smurfen

Wee de overwonnenen

Af en toe een vermakelijke portie van de tandem Rocca-Mitton leest wel lekker weg. Door een slaafse welwillendheid blijf je geïntrigeerd door het onwaarschijnlijke avontuur dat deze vrijgevochten vrouw doorheen het grootse Romeinse Rijk ondergaat, annex onderneemt. Van de ene ontbering duikelt ze in de andere. En zelfs ondanks al die robuuste mannen aan haar zijde wordt ze voortdurend geketend, niet enkel om de wellustige ogen van de lezende kijker te bevredigen. Rauwe pulp in een historische context. Uitgever Saga verbetert het slechte vertaal- en letterwerk van Talent, al blijft het resultaat gelijken op een vluggertje.
- Vae Victis 7: Yorc HC
- Vae Victis 7: Yorc SC
- Vae Victis 7 Talent HC
- Vae Victis 7 Talent SC
- Vae Victis 8: Sligo HC
- Vae Victis 8: Sligo SC
- Vae Victis 8 Talent HC
- Vae Victis 8 Talent SC

Kuifje gelauwerd

Onvoorstelbaar dat deze strip dateert uit 1947. Wat een rijkdom vol gek gekleurde personages, een exotische bestemming, een bubbelend en adembenemend onderwateravontuur, de esthetische accuraatheid en de introductie van de kierewiete -maar o zo belangrijke- professor Zonnebloem. Dankzij de gevarieerde avontuurlijke inslag en de weinig beschrijvend passages, leest de strip -in tegenstelling tot andere Kuifjes- ontzettend vlot. Met Jansen en Jansens als variant op de dikke Hardy en de dunne Laurel krijg je Haddocks overgesticulerend dronkemansgedrag komische noten die melodieus klinken. Enkel Zonnebloems gehoorprobleem irriteert na verloop van tijd, toch zeker aangezien zijn reacties meestal geen gevolg is van hetgeen voorheen gezegd werd. De schat van Scharlaken Rackham is mooi met die warme kleuren en het accurate tekenwerk. Een groots avontuur uit de oude doos dat in deze facsimilé-uitgave volledig tot zijn recht komt!
- Kuifje kleuren-facsimilés 11: Het geheim van de Eenhoorn
- Kuifje kleuren-facsimilés 12: De schat van Scharlaken Rackham
- Kuifje 11 HC
- Kuifje 11 SC
- Kuifje 11 A5
- Kuifje 12 HC
- Kuifje 12 SC
- Kuifje 12 A5

Pijnlijk: Kermits leed

Trent Reznor is het genie die de prachtige song Hurt creëerde, Johnny Cash vereeuwigde het net voor zijn dood. Dat ook Kermit het pijnlijke leed van deze song weet te dragen, merk je op in deze bijzondere clip: Kermit's Hurt.

Haas-je over

Met het schaamrood op de wangen lees je de verkoopsbrochure: "een grafische roman op literair niveau". Wanneer zelfs de Nederlanders beginnen te goochelen met zo'n boude uitspraak om een gewone avonturenstrip te omschrijven, is het hek van de dam. Dit eerste deel van Haas is behoorlijk voorspelbaar. Je hebt zelfs geen zevenmijlslaarzen nodig om van ver de plot te zien kantelen. Enkel de verrassende twist op het einde kan je extra bekoren, al vraag je je af hoe zoiets onopgemerkt kan gebeuren. Valt het de Duitsers immers niet op dat een bepaalde cruciale rol plotsklaps door iemand anders gespeeld zal worden? Rob van Bavel sleutelt best aan de plot om extra kinken in de kabel te vermijden. Bovendien zou een literaire bijscholing geen kwaad kunnen, wil de strip aan de grafische romanpretenties voldoen. Gelukkig is er Fred de Heij die weet van welk oorlogshout pijlen te maken. Dit keer zonder een spat bloot, noch gevuld met overdreven geweld. Haas is zo'n heroïsche Soldaat van Oranje-poging. Alleen werd het budget van de superproductie beperkt.
- Elvis - De getekende biografie
- Haas 1
- Humor in beroepen 18
- In het land van Horus 3 HC
- In het land van Horus 3 SC
- Verwey 2 - Alles op straat
- Wilson

Lie to me 2.4 - Honey

Op zich een weinig opmerkelijke aflevering ware er niet de uitstekende acteerprestaties van Tim Roth en Kelli Williams. IJzersterk hoe die twee in je vel kruipen en na een beperkt aantal afleveringen je raken. Lie to me is dan ook niet zo maar een vrijblijvende amusementsreeks. De karakters zijn geloofwaardig en bespelen de juiste snaar, zonder pathetisch te zijn.
"A man holds Dr. Lightman hostage, claiming that he did not kill his wife and demanding that The Lightman Group help him find the killer."
Lie to me. Seizoen 2. Aflevering 4. Honey. 2009.

Swing is the thing

Hoe klassiek is recente klassieke muziek wanneer je plukt uit West side story of met jazzy ritmes flirt in Lollapalooza?
Het symfonieorkest Vlaanderen swingt uit de pan met een zeer gevarieerd repertoire plukkend uit de Amerikaanse muziekgeschiedenis. De programmering werd om technische redenen door elkaar gehaspeld, Ives' Firemen's Parade on Main Street was de bevreemdende opener. Een leuk slagspel waarbij niet alledaagse instrumenten doorheen de Leboeufzaal klonken. Menig oudje fronste de wenkbrauwen. Meer vaart kwam er dankzij Adams' Lollapalooza. Je zou welhaast Mack the knive meezingen, hoewel de elementaire stijfheid dat verbiedt.
In deze ode aan de Amerikaanse componisten verwachtte je evenzeer een Pennsylvania 6-5000 of iets anders van Glenn Miller, om het rijtje te vervolledigen. Toch zou je niet teleurgesteld afdruipen. De bombastische afsluiter Symphonic Dances uit West Side Story klonk dan wel bekend in de oren, het waren de naspelingen van Gershwin en Barber die je een traan lieten wegpinken.
Het is Woody Allen die de grijze onsterfelijke beelden van Manhattan koppelt aan de blauwgekleurde Rhapsody in blue. Pocher Tharaud speelt iets te speels om alle ogen op hem te laten richten.
Even later speelt er wederom een andere film doorheen het onderbewuste. Barbers Adagio for strings die Georges Delarue recycleerde in Oliver Stones Platoon. Herkennen is lachen. In dit geval evoceert het herkennen eerder verdriet. Het verscheurende afscheid van de geofferde oorlogsheld Willem Dafoe.
Mooi is het om al die strijkers harmonieus te zien bewegen, met elkaar interageren, de expressies op hun gezicht. Zo blijft het naast een hoorspel ook een kijkspektakel. Als je tenminste lekker dichtbij zit.
Bozar. Swing! Siebens - Tharaud.

Nog voor het konvooi opdook

Koppel deze jongerenreeks zeker volledig los van het Konvooi-origineel, anders ben je totaal ontgoocheld en dat doet deze afgeleide oneer aan. Dit derde deel uit De jeugdjaren van Nävis is immers een prachtige weergave van het kinderlijke gedachtegoed. De speelsheid waarmee Morvan de onschuld vastlegt, is accuraat. Goedgelovigheid, koppig zijn, het zichzelf ontdekken, confrontaties met de ouder. Het volwassenwordingsproces van deze meid gaat gestaag en levert een uitstekende vingerwijzing naar de overdreven betutteling. De kleuren zijn jammer genoeg vaak iets te abstract, alsof je in een Johnny Depp annex Tim Burtonachtig verzadigd snoepparadijs ronddwaalt. Maar voor de rest, om je vingers mee af te likken.
- Cassio 3
- Flo gebundeld 2
- Flo gebundeld 3
- German en Wij 6
- Hun verdiende loon!
- Konvooi - De jeugdjaren van Nävis 3
- Zack en Willie

Bloederige wachters

Na het babbelzieke introductiedeel weet Convard zich te herpakken en krijgt de lezer hierin een gebalanceerdere mix van woorden met daden, met nieuwe, verrassende onthullingen. Juillards bijdrage (de pagina's 42 tot en met 53) is opmerkelijk. Diens vertelvorm en open beelden scheppen ruimte. De inkleuring van Paul kan die verrijking niet volledig optimaliseren.
- Geheime Driehoek - De Wachters van het Bloed 1
- Geheime Driehoek - De Wachters van het Bloed 2
- Golden City 8
- Legenden van Troy - Tykko 2 HC
- Legenden van Troy - Tykko 2 SC
- Ythaq 7 HC
- Ythaq 7 SC

Goede tijden, slechte tijden

Jaime Martins tweede Vrije Vlucht doet onmiddellijk denken aan die andere Grote Depressiestrip Miltons dromen. Door het gelijkaardige kleurgebruik word je ondergedompeld in de broeierige sfeer van een troosteloze, droge en harde miserie. Hard Times leest als een aaneenschakeling van anekdotes, korte levensbeschrijvingen verteld door passanten die het niet lang meer zullen trekken. Hoe gelukzalig is de trektocht van Tom? Zijn overlevingsdrang zorgt steeds de ontsnapping op het juiste moment. Zijn medestanders hebben vaak minder geluk. Hard Times blinkt uit in schoonheid. Was Wat de wind brengt doordrenkt van de kou, hierin schijnt de zon aan de loodzware hemel. Veel ruimte voor optimisme is er niet. Jammer dat de ontmoetingen van Tom snel en oppervlakkig behandeld worden. Het laat weinig ruimte over voor enig inlevingsvermogen. Is dit een even verontrustende Hellevaart? Ondanks de hardheid is er toch ruimte voor een sprankeltje hoop. Dat getuigt de laatste zin: "Ik weet dat ik niet meer alleen ben. En dat 't goed is om niet alleen te zijn."
- German en wij 4
- Hard times
- Mazdabende 7
- Nico 1
- Ravian 2
- Rooie Oortjes 39
- Sigmund 19

Zeven op een rij

Dorison laat de superheld binnen de Europese strip sluipen, een onoverwinnelijke soldaat die ervoor moet zorgen dat Frankrijk niet totaal ten onder gaat tijdens de Eerste Wereldoorlog. De fascinerende zoektocht naar de ultieme vechtmachine levert een goeie thriller op. Toch leest dit eerste deel nogal zwaar omdat Dorison het niet kan laten alles zeer beschrijvend voor te stellen. Dat geldt evenzeer voor Enrique Breccia's tekenwerk. Met de voortdurende close-opnames krijg je weinig ruimtelijkheid, laat hij de beelden niet ademen. Alsof je voortdurend met de neus op de feiten wordt gedrukt. Die saturatie zit ook in de kleuren. Interessant, voorlopig echter geen wow-gevoel.
- Corto Maltese - Onder de piratenvlag
- Endurance
- H.M.S. 5
- Nachtuil 2
- Vasco 22
- Verborgen geschiedenis 14
- Wachters 1

Lie to me 2.3 - Control Factor

Lightman op vakantie, is het wel mogelijk dat deze workaholic zijn werkverslaving opzij schuift? En hoe kan de controlefreak het lot van de firma in iemand anders' handen -hoe capabel ook- overlaten? Hij is alvast geweldig als overschouwende spion die zelfs vanop afstand als een big brother toekijkt!
"While on vacation in Mexico, Lightman and Emily become involved in the case of a missing American woman. Back home, Foster investigates tainted blood in D.C.-area hospitals with Lightman's rival, Jack Rader."
Lie to me. Seizoen 2. Aflevering 3. Control Factor. 2009.