Bijgelezen: Jommeke (3)

En ze leefden nog lang en gelukkig, het romantische einde voor de belangrijkste figuranten in dit verhaal. Superschattig hoe Bella's ogen uitpuilen wanneer ze voor het eerst El Toro ziet. Ook de rijkgevulde arena is een ongwoon schouwspel voor een Jommeke, behoorlijk veel werk gestopt in het decor. Met een muzikale Bella heb je natuurlijk altijd prijs en kan je -steeds blut zijnde- immer een extra duit verdienen. De ene doet dat zonder bijbedoelingen, terwijl de andere zich weer moet opdringen en ontvoert de wonderkoe om er munt uit te slaan. Wat zijn mensen toch wreed! Voor wie gelooft in liefde en romantiek: niet te missen!
- Jommeke 128: De grote zeilrace
- Jommeke 130: Het geheim van Ambiorix
- Jommeke 140: De Chinese kast
- Jommeke 141: De bruid van El Toro
- Jommeke 146: Komkommer in 't zuur

Bijgelezen: Jommeke (2)

Een hypnotiseur, altijd handig om mensen naar je hand te zetten. Alleen doet de deze het niet met mensen, maar met dieren. Wie met vuur speelt, verbrandt natuurlijk zijn vingers. Dus halfweg is de misdadiger al uitgeschakeld. Hoe moet het dan verder? Met een nieuwe twist weet de scenarist de lezer naar koudere oorden te brengen waar Fifi dienst moet doen als lokmiddel. Alvast origineel gevonden. Eén ding moet je zeker beseffen wanneer je Fifi ontvoert: met deze kolos knoei je best niet!
- Jommeke 150: De gestoorde zeereis
- Jommeke 167: De appelvreters
- Jommeke 168: Het heksenbal
- Jommeke 169: De slangengodin
- Jommeke 172: Fifi in de knoei

Bijgelezen: Jommeke (1)

Het spelletje 'de lezer onnodig lang in spanning houden' duurt wel erg lang, overdreven lang zelfs. Zonder dat je echt meegesleept wordt. Je weet dat er iets scheelt met de stalknecht. Zelfs zijn boeventronie verraadt veel, dus de sabotagetrucjes die hij uitvoert zijn zeer voorspelbaar en weinig creatief. Het geheim van De Hoefslag kon véél geheimzinniger zijn, met een echt passioneel mysterie als leidraad. De paardenkop van Hippoliet is wel bijzonder en niet zo diervriendelijk als dat je zou vermoeden.
- Jommeke 173: Het geheim van De Hoefslag
- Jommeke 174: Het zevende zwaard
- Jommeke 175: De verdwaalde vuurtoren
- Jommeke 176: De snoezige dino's
- Jommeke 177: Kwistig kwissen

Glad IJs 15 - Van nature uit 1: Elke dag tegenslag

Van nature uit 1: Elke dag tegenslag.
In zijn natuurlijke habitat thuis voelt Jean-Christophe Chauzy zich relatief veilig. Maar eens hij de wijde wereld intrekt, waant hij zich onbegrepen en schort er hier en daar iets aan. Zowel in lichaam als geest. Is het alter ego van de auteur hypochondrisch en beeldt hij zich onterecht vanalles in? Of moet deze snijboon de langzame aftakeling van zijn lichaam eenvoudigweg aanvaarden? Van nature uit is uit het leven gegrepen, een weerspiegeling van angsten die elk van ons op een bepaalde leeftijd ook oproept. Met het verschil dat Jean-Christophe bijna zijn dagelijkse tegenslag zelf veroorzaakt.
Van nature uit is Chauzy's luchtige kijk op de wereld waarin hij het aandurft om zich in zijn hemd te zetten. Elke dag tegenslag is een mengeling van het fobische Woody Allen-typetje met de vriendelijke zachtheid van Meneer Johan. In de scenario's geflankeerd door succesauteur Zep (van miljoenenverkoper Titeuf) en Lindingre (Tine bij de Walen) bezorgt Chauzy jou als ontdekker van Glad IJS fijnzinnige, herkenbare humor. Zonder tegenslag of stoot.

Glad IJs 14 - Vunzige Va 1: zet zijn beste peentje voor

Nog voor flashers of streakers de voetbalvelden, tenniscourts en andere sportaangelegenheden onveilig maakten, was er al één man die er niet voor terugdeinsde om zich totaal bloot te geven: Vunzige Va! Steeds in voor een geintje wapent deze perverse pépé zich met slechts één kledingstuk aan: een lange mantel om alle edele delen te verbergen tot het moment suprême aanbreekt, het uur van de naakte waarheid. En zo wordt een gezegde duidelijk bevestigd. Degene die het hardst lacht, lacht het laatst. Want in de meeste gevallen ben jij dat.
Gotlibs Vunzige Va is een even grote klassieker als Franquins Zwartkijken. Logisch dan ook dat Glad IJs deze cultstrip vanonder het stof haalt, hervertaald (vroeger bekend als Koos Voos) en in haar gerenommeerde fonds opneemt. Zolang jij je kleren maar aanhoudt!

Glad IJs 13 - Blotch 1: De koning van Parijs

Blotch is de gevierde cartoonist die furore maakt in het Parijs aan het begin van vorige eeuw en die werkt voor de satirische uitgever Glad IJs. Als meester in de Kunsten heeft hij natuurlijk oog voor wat echte zielsbeleving is, welke artiesten het in het milieu zullen maken en bovenal wie zich met hem mag meten: niemand. Als volleerde observator kijkt hij de ogen uit en gebruikt deze bevindingen in zijn glorieuze spotprenten. En al wagen sommige ukkies zoals de onervaren Georges Rémi het om zich met hem te meten, Blotchs weerwraak zal zoet en zuur zijn.
Blutch is één van de artiesten die behoort tot de Franse -ondertussen vieux geworden- 'Nouvelle vague' (Trondheim, Sfar, Blain, David B). Weinig uit zijn oeuvre sijpelde door naar het Nederlands, Glad IJs pikt gelukkig dit prijsbeest op (Blotch 1 won in 2000 de Alph Art tijdens het festival van Angoulême in de categorie humor) waarin de auteur het soms hautaine stripmilieu met hem incluis te kijk zet. Wie gecharmeerd is door het werk van de jonge Vlaamse leeuw Simon Spruyt, dit is de bron!

Man, die is GEK! Crazy, Gnarls Barkley

Een nitwit waagde het Gnarls Barkley's Crazy te tokkelen op de piano. Leuk, maar absoluut niet te vergelijken met de dragende daadkracht van Gnarlske zelf. Het nummer is bijzonder door het stemtimbre van Barkley. Meeslepend en door je aders sceurend als een goeie shot opperste gekte. Dat de man bovendien een smaakvol gevoel van humor bezit, merkte je al bij zijn MTV-optreden toen de band zich verkleedde in Star Wars-helden en meneer het podium opkwam als Darth Vader. Goed gek, ja. Maar even straf zijn strapatsen als Gladiator en dan We are the champions onoverwinnelijk roepend, of als volleerde kok Hungry like the wolf bijeenbakkend. Kijk sowieso naar de ritmische marsversie die Barkley presenteerde tijdens Top of the Pops: Crazy Slow version. Oh, en ga zeker deze versie eens bekijken: verbijsterend én hilarisch! Theremin Jam.
I remember when, I remember
I remember when I lost my mind
There was something so pleasant about that place
Even your emotions have an echo in so much space
And when you're out there without care
Yeah, I was out of touch
But it wasn't because I didn't know enough
I just knew too much
Does that make me crazy?
Does that make me crazy?
Does that make me crazy?
Possibly
And I hope that you are
Having the time of your life
But think twice
That's my only advice
Come on now, who do you
Who do you, who do you, who do you think you are?
Ha ha ha, bless your soul
You really think you're in control?
Well, I think you're crazy
I think you're crazy
I think you're crazy
Just like me
My heroes had the heart
To lose their lives out on a limb
And all I remember
Is thinking, I want to be like them
Ever since I was little
Ever since I was little
It looked like fun
And it's no coincidence I've come
And I can die when I'm done
But maybe I'm crazy
Maybe you're crazy
Maybe we're crazy
Probably

Glad IJs 12 - Paul Jester 2: Het familieportret

Paul Jester is volgens het kritische publiek dat de Glad IJs-collectie ontdekte dé winnaar van de eerste lading albums die de uitgever op de markt bracht. Met charmante ontboezemingen herleefde je in Paul Jester ontbloot de mysteries van het genot de krampachtige pogingen van pubers om die waas die rondom sexualiteit hangt, weg te blazen. Bovendien wist Tronchet de trauma's van weleer duidelijk te koppelen aan de drama's van nu.
Ook met Het familieportret graaft Tronchet weer in het archief van zijn alter ego en vertelt met liefde over al de personages die hem omringden tijdens zijn jeugd. Laat je wederom ontroeren door sentimentele gevoelens en bulder het uit van het lachen met alle stoten die Paul uithaalt.

Arme Gibrat. Eens dat meesterwerk gemaakt, wordt hij daar voortdurend mee afgerekend. Het uitstel is compleet, af, bijna onmogelijk om er iets op aan te merken. Elke raaf pikt was de kopie, de herhaling; het doorslagje. En met Mattéo bewandelt Gibrat hetzelfde oorlogspad. Eén groot verschil, dit keer wil de protagonist -in tegenstelling tot de antiheld uit Het uitstel- wel absoluut naar de oorlog om zichzelf (ten opzichte van de vrouw die hij liefheeft) te bewijzen. Door de kribbelige slordigheid in de tekeningen bezorgt de artiest de lezer een onaf gevoel. De zogezegde levendigheid die normaal met potloodtekeningen in het oog springt, is hier eerder eentje van vluchtig afwerken, zowel in woord als in beeld. De tekstuele ondersteuning is vaak zeurderig en niet poëtisch genoeg. Terwijl de tekeningen vaak te weinig te vertellen hebben. De beperktheid in kaders op een pagina maakt dat duidelijk. Zelfs met vierenzestig bladzijden heb je geen gevuld gevoel. Gibrat kan beter! En wie weet lukt dat eens hij het oorlogsgewoel volledig ontvlucht is.
- Mattéo
- Zentak compleet
- Zentak 2
- Zentak 3

Een fantastische lotsbestemming: Amélie Poulain

Je zou welhaast denken dat heel chauvinistisch Frankrijk gestemd heeft op IMDB om Le fabuleux destin d'Amélie Poulain zo hoog in de top 250 aller tijden te krijgen. Voor één keer hebben ze gelijk.
Deze waaier van levenspantonen straalt zo'n gelukzaligheid uit dat je er triest van wordt. Liefde en verliefdheid worden op handen gedragen, het meest intense plezier dat leven het genietbaarst maakt. De ode aan goedgezindheid en het uitdragen daarvan, het genot van anderen te zien glunderen, het versterkt je menszijn.
Waarom dan triest?
Triest vanwege de zoektocht naar het ongrijpbare. Het verlangen om in eenzelfde roes te belanden en voortgestuwd te kunnen worden. Het herbeleven van een utopie?
Stel je voor dat niet Audrey Tattou maar Emily Watson haar plaats in nam, waar de rol in eerste instantie voor bestemd was. Stel je voor dat Michael Nyman met strakke ritmiek de soundtrack overheerste en niet nu de luchtige, levenskrachtige klanken Yann Tiersen.
Jeunet heeft de geknipte alternatieven gevonden om zijn ijzersterke scenario aan te vullen. De film is zo detaillistisch rijk en inhoudelijk diepzinnig dat even wegkijken genadeloos afgestraft wordt. Blijf bij de pinken en bovenal: voel je goed.
Ja, je voelt je goed.
Le fabuleux destin d'Amélie Poulain. Jean-Pierre Jeunet. 2001.

Een paar dagen pulp samen

Een paar dagen samen, een album dat nogal dwarsligt. Behoorlijk bejubeld omdat het hartverscheurend is, je niet onberoerd achterlaat. De vraag die steeds bleef hangen: in hoeverre is het boek oprecht? Is het echt en zijn de emoties niet gefaket? Wanneer je steeds achterdochtig bent en het met een vals gevoel weglegt, moet je genadeloos toeslaan. Effectbejag. Net zoals deze inleiding.
- Een paar dagen samen (Vrije Vlucht)
- Een vrijmoedige zomer 1 (Vrije Vlucht)
- Lois 4
- Nederland is mijn fantasie
- Plunk! 3
- Pulpman 1
- Pulpman 2
- Vae Victis 15 HC
- Vae Victis 15 SC
- Zentak 1

Een Bisou voor Bizu

Wat een genietbare dag. Andere zijn dat ook hoor. Maar vandaag had een streepje voor. Al was het maar door de stadswandeling en het verschafte leesgenot op een bank in het park naast de Albertina-bibliotheek. Vier prachtig geklede dames stonden op verschillende in hetzelfde stofmotief omzoomde sokkels viool te spelen. Elegantie alom. En tijdens rustpauzes liet de dj klassieke muziek vanop de kunstberg schallen. Pellejero lezen tijdens Satie, kunst kruist kunst.
- Bizu 4
- Insiders 7
- Jommeke 125
- Legende van het Wisselkind 1
- Legende van het Wisselkind 2
- Wisher 3

De aanlokkelijke lokroep!

Wat hebben Multatuli's Max Havelaar, Hugo Claus' Het jaar van de kreeft, Elsschots Kaas, Paul van Ostaijen, Van de Vos Reynaert, Guido Gezelle, Louis Couperus en tal van anderen, zelfs Nausicaä, V for Vendetta en zelfs Leonard Cohens The guest met elkaar gemeen? Welke van de vijf (of dat kunnen er in dit geval ook twee zijn)?
- Jommeke 46
- Lokroep van de palingen
- Lokroep van de palingen luxe
- Lowietje 2
- Lowietje 2

Een verhaal van de Piccolo Robbedoes

Arme Yann en Schwartz, te moeten concurreren met deze loftuiting: "De reeks Een verhaal van Robbedoes en Kwabbernoot leverde voorlopig leuke strips op. Door ervaren artiesten gemaakt die hun talenten slechts gedeeltelijk wisten aan te wenden. Mooi ogend (Tarrin), avontuurlijk (Vehlmann), tijdreizend (LeGall), allen hadden ze wel een interessante karaktertrek, geen ervan was volledig geslaagd. Emile Bravo daarentegen gooit alle registers open en levert een schitterend en alomvattend grafisch boek af. Die grafiek druipt meteen van de voorkaft. In het midden een groot crèmegelig vlak waarin Robbedoes verdwaasd staat, de grote dreiging van alle kanten voelend. Twee dunne banden met links opkomend een zwarte zee van hakenkruizen en rechts een rode vloed van hamers en sikkels. Politiek in 't spel om subtiel de Belgische tricolore weer te geven. Zo stijlvol kan Bravo zijn strip niet vullen. Echt niet? Al in het eerste sfeervolle kadertje met de licht ontploffende portier die luchtige wolkjes van ergernis stoomt en de latere schreeuw om Robbedoes op dezelfde bladzijde, geeft een inleidende stand van zaken weer. Waar is Robbedoes? Niet waar hij moet zijn. Opgetrommeld door een Morris-achtige kwajongen (de tekenaar van Lucky Luke) wordt hij naar het speelplein om de hoek geleid waar een slagveld aan de gang is. Kan Robbedoes de gemoederen bedaren? Da's nog maar pagina drie! Bravo steekt zo in elke bladzijde wel een of meerdere leuke anekdotes, charmante tekeningetjes, kolerieke figuren, op zich al een lust voor het oog. Daarnaast de ijzersterke plot met de sensatiebeluste Kwabbernoot die (bijna) een wereldoorlog ontketent, de politieke hoogspanningen, Robbedoes' opkomende verliefdheid, dat allemaal geplaatst in het historische kader toen Duitsland Polen volledig wou inpalmen. Met gepast sentiment en grappige humor. Hoogtepunt is de manier waarop Bravo het element Kuifje zo realistisch maakt. Voor wie de concurrentiestrijd kent tussen de twee helden, het is een hilarische knipoog. Maar zelfs zonder levert Emile een bravourestuk af. Klasse!" Doen Yann & Schwartz het even goed?
- Hé, meisjes! 1
- Kruis van Cazenacs 10
- Marsupilami 22
- Een verhaal van Robbedoes en Kwabbernoot 5
- Verre werelden 1

Onze Heilige Maagd der Moordenaars: Our Lady of the Assassins

Eén van mijn favoriete strips is ongetwijfeld Cuervos, een keiharde straatthriller in het Columbiaanse drugsmilieu. Cidade de Deus brengt heel die sfeer tot leven en blaast je totaal van je sokken met tumultueus geweld dat pijnlijk mooi is om zien. De uitzichtloosheid van geboren worden op de verkeerde plek. Sinds een filmcriticus bij de beschrijving van Cuervos' inhoud er La virgen de los sicarios bijhaalt, stond dat op het te ziene verlanglijstje. Het beeld dat ik me over deze film dan ook voorstelde, had ondertussen mythische proporties aangenomen. Volledig onterecht. Barbette Schroeder moet het technisch duidelijk met beperkte middelen uitbeelden en wil hiermee de homorelatie tot het diepst (what's in a name) uitspitten met treurwilgengemoed. Our Lady of the Assassins is een Vlaamse huiskamerfilm waarvan de inhoud het amateurisme niet overstijgt. Ik schreeuw om Cidade de Deus terug te zien.
Our Lady of the Assassins. Barbette Schroeder. 2000.

Kentucky fried chicken

"Zij heet Garcia en ze is geen katje om zonder handschoenen aan te pakken. Sergeant Garcia is het zwaailicht dat deze reeks vaart zal geven... Hij is officer Pepper, net klaar met zijn opleiding aan de politieschool. Maar zou hij ook geslaagd zijn als zijn vader geen gouverneur was? Het heeft hem alvast geholpen. Een 'rookie' vol goeie wil, dat wel, maar zo verschrikkelijk onhandig! Dit onwaarschijnlijk duo moet voortaan (het móét van de sheriff) een team vormen en de veiligheid in Kentucky (de kippenstaat) waarborgen. En ze krijgen snel met de meest uiteenlopende gangsters te maken: van kippendieven tot serial killers." Da's de inhoud. Nu de bespreking lezen!
- Bob Morane 45
- Cédric 23
- Jommeke 246
- Jommekes grote spelletjesboek 4
- Kippen van Kentucky

Bloed-stollend: There will be blood

Tergend trage films, ze moeten al behoorlijk van goeden huize zijn om je voortdurend mee te slepen. Voor There will be blood is dat geen enkel probleem. Want ondanks de oogstrelende, panoramische beelden en het rustig voortkabbelende leven zonder al te veel sensatie (noem het concreet actie), zit er een gedrevenheid in het verbeten karakter van Daniel Plainview (een uitstekende Daniel Day-Lewis) wies acteerprestatie je met open mond gadeslaat (de manier waarop hij spreekt!). Eén ding mag je niet over het hoofd zien als dé bijdrage die ervoor zorgt dat je zo'n minutenvreter zonder problemen uitzit: de sublieme soundtrack van Jonny Greenwood. Door verscheurende tracks boezemen sommige landschappen angst in, stralen ze een dreiging uit waar je mee rekening moet houden. En al gaat Plainview met succes het gevecht met de natuur aan, het is zijn eigen immorele natuur waarmee hij overhoop ligt en die ervoor zorgt dat hij onmenselijk -zonder scrupules- over lijken loopt. Ten top gedreven door de confrontatie met zijn zoon en de overdreven waanzin van het geloof. There will be blood is beklijvend vies en blijft nazinderen. Jammer dat de vader-zoon-relatie relatief oppervlakkig blijft. Heb je tijd over, kijk dan naar de 15-minuten durende "15 minutes"-documentaire. Het legt authentieke foto's naast filmfragmenten en toont hoe dicht Anderson de realiteit recreëerde.
There will be blood. Paul Thomas Anderson. 2007.

Lezers in opstand: Ythaq 6

Een goed jaar geleden verscheen het eerste deel van Ythaq, met enig enthousiasme onthaald. Wat blijft er na zes delen over? "Floch is de perfecte kruising tussen Tarquin en Tota, een bewuste keuze om in hun voetsporen een gelijkaardige fantasystripreeks à la Lanfeust van Troy te produceren die hetzelfde doelpubliek moet bekoren. Produceren, want Ythaq voelt aan als een commercieel verlengstuk met dezelfde ingrediënten, dezelfde geplogendheden, dezelfde humor, dezelfde schrijfstijl. Maar van alles een ietsje minder. Het vergezochte scenario mist de panache van Lanfeust en mist de originaliteit van Trollen van Troy. Arlestons ideeënbron lijkt opgedroogd. Ondanks het volstouwen met ditjes en datjes, weetjes en watjes, de noodzakelijke overzichtelijkheid wordt overwoekerd door een overdaad aan feiten. Lekker languit lezend, zonder volledig te kunnen genieten."
- Bizu 2
- Bizu 3
- Roel en zijn beestenboel 7
- Ythaq 6 HC
- Ythaq 6 SC

Geen vuiltje aan de lucht? Een wolkeloze toekomst

"Nolan Ska arriveert uit de toekomst om de huidige wereld te waarschuwen voor de toekomst die haar te wachten staat. De vooruitzichten die hij beschrijft zijn in materieel opzicht zonniger dan ooit, maar de vuilnismannen dreigen verzwolgen te worden door een vloedgolf van afval en om hun magere uitkeringen aan te vullen laten werklozen zich als proefkonijnen gebruiken voor de nieuwe medicijnen die door farmaceutische instituten zijn ontwikkeld. Hij voorspelt ook een maatschappij met een overvloed aan vrije tijd, waarin de virtuele wereld echter hoger wordt aangeslagen dan de realiteit en waarin de gedetineerden in de gevangenissen worden afgestompt met grote doses soap-opera’s. In de toekomstige wereld die hij beschrijft, zijn de mogelijkheden van lichaam en geest schier onbegrensd, maar worden de Olympische Spelen gesponsord door fabrikanten van stimulerende middelen en weten de genetisch gemanipuleerde kinderen niet langer wie hun ware ouders zijn. Aan de oorsprong van deze voorgeprogrammeerde evolutie van de mensheid staat één machtige multinational: Techno-Lab! Nolan Ska is echter in staat om te voorkomen dat deze gebeurtenissen zich werkelijk voordoen. Dat is dan ook de reden waarom hij is teruggereisd in de tijd. Zijn doel: F.G. Wilson vinden, de toekomstige baas van Techno-Lab, voordat hij het hele proces in werking stelt!"
- Een wolkeloze toekomst
- Smurfen 14
- Smurfen 18
- Smurfen 20
- Smurfenstreken 3

Porphyriaans bloed

Het Bloed van de Porphyres vist uit hetzelfde vijvertje als De Herberg aan het eind van de Wereld en tracht dezelfde poëtische romantiek te evoceren als Over de grenzen van de tijd. Een synthese die gevoed wordt met de Bretoense angst voor de dood, het opdringerige en beklemmende aspect van de kerk en een onontwarbaar familiegeheim. De sfeervolle kleurtekeningen van Parnotte dragen ertoe bij dat het niet enkel leuk lezen is, oogstrelend paait hij ons visueel vermogen. Hier wil je meer over weten. Zelfs van wat er na twee delen overblijft.
- Bloed van de Porphyres 3
- Ghost in the Shel 1
- Marmalade Boy 5
- Twins 2
- Twins 3

Een man om OXO mee te spelen: Malcolm

Voor wie zich wat dichter bij de ideeën en idealen van Malcolm X wil nestelen, verwacht geen filosofisch tractaat. De strip wordt duidelijk omschreven als een grafische biografie en dat is het ook. Een biopic die uitstekend verteld wordt aan de hand van de belangrijkste sleutelelementen in Malcolms leven, een bewijs dat het zonder een Spike Lee Joint en de acteerprestatie van Denzel Washington ook kan. Duburke & Helfer tonen de verandering aan van een verloren jongen tot gedreven man. Een zwendelaar die tot inkeer komt en uiteindelijk een hele natie wil veranderen met zijn geloof. Extreme standpunten horen daarbij, standpunten die hem niet bij iedereen geliefd maken. Malcolm was geen wereldverbeteraar, hij had al vrij jong het geloof in de mensheid verloren, toch zeker die van de blanken. Volg de op- en ondergang van een charismatische kerel, een strijdvaardig vechter voor een betere zwarte wereld. Tekenaar Randy Duburke weet de stormvloed van feiten mooi in te kaderen in een fotoreproductieve stijl. Vergelijk het document van de ontmoeting tussen Malcolm X met Martin Luther King (pagina 110) met de gestileerde versie van de artiest (89). Zo moet je zwart gebruiken. En da's niet racistisch bedoeld.
- Bizu
- John Difool 2
- John Difool 2 - Auteurreeks
- Malcolm X
- Sterrenjagers 3

Weinig origineels: X-Men Origins - Wolverine

Een van de interessantste personages uit het Marvel-universum is toch wel Wolverine. Net zo gestoord als Batman, net zo ruig, net zo apart, net zo donker. Marvel kon zich dan ook rehabiliteren door het verleden te laten zijn voor wat het is en met deze nieuwe film een obscuurder pad te bewandelen. Zoals ze met Batman deden in Batman begins en The Dark Knight. Het mocht niet zijn want de uitvoering neigt enkel naar goedkoop entertainment. Voor wie verwachtte dat Hugh Jackman wél verstand had van de betere Wolvie-comics (Meltdown, Inner Fury en Killing), zal teleurstellend moeten afdruipen. Als producer is hij immers meeverantwoordelijk voor de inhoudloosheid van dit verhaal. Een hele resem karakters (met elk hun 'mankement') wordt opgevoerd, de klemtoon ligt echter op Stryker die Wolverine creëert zoals hij nu is. De beginbeelden (Wolverines en diens broer Victor inzet tijdens verschillende oorlogen: de secessie-, 1ste-, 2de- en Vietnamoorlog) zijn ijzersterk en hadden gerust verder uitgediept mogen worden. Helaas blijven enkel de ontploffingen, supergespierde torso's, flitsende achtervolgingen en de vechtscènes over. Professioneel, maar zonder ziel.
X-Men Origins - Wolverine. Gavin Hood. 2009.

Moeilijke keuze

Sterrenjagers zal nooit een cultstatus bereiken door de zwakke verkoop en het onbekende karakter. Luuk Sterrekers heeft met hetzelfde probleem te kampen. Ondanks de schitterende vondsten en originele uitgangspunten, was deze jeugdreeks te goed voor een algemeen strippubliek. En onbekend is onbemind, dus... John Difool daarentegen, da's van nog een ander kaliber. Met hun spirituele SF-thriller schreven Moebius en Jodorowsky geschiedenis.
- Amiante 2
- Amiante 3
- Black Cat 3
- John Difool 1
- John Difool 1 - Auteurreeks
- Luuk Sterrekers 4
- Luuk Sterrekers 5
- Roel en zijn Beestenboel 8
- Sterrenjagers 2
- Twins 1

Wederom Soderbergh: Traffic

Ongetwijfeld mijn favoriete Soderbergh. Vanwege de dramatische rijkdom, vanwege de verhaalstructuur én vanwege de fotografie. Vier hoofdpersonages die elkanders pad ongewild kruisen. Te beginnen met Benicio del Toro, waarvan je je voortdurend afvraagt hoe corrupt hij is? Don Cheadle die koste wat het kost zijn doel wil bereiken, even verslaafd (aan zijn werk weliswaar) dat hij alle drugsfantomen najaagt. Michael Douglas die in hetzelfde straatje zit en de verrotting binnen het eigen gezin niet waarneemt. Des te succesvoller in zijn werk, des te vernietigender de relatie met zijn dochter. En Catherine Zeta-Jones die haar droomwereld in elkaar ziet stuiken en uiteindelijk uit zelfbehoud tot het ergste overgaat. De manier waaop Soderbergh deze verhaallijnen met elkaar verweefd, geeft je koude rillingen. Zorgvuldig gemonteerd (verspring eens via de dvd naar de volgende scènes, steeds beginnend in Mexico) krijg je de brokjes toegeworpen. Totdat alles op zijn pootjes terechtkomt. Traffic is zeker niet vrijblijvend: het toont wat gedrevenheid kan bieden, hoe je jezelf in de vernieling kan spuiten, hoe je verveling niet moet aanpakken, hoe je offers moet leveren om een doel te bereiken. De tol is vaak hoog! Wat sterk opvalt is het derde element waardoor de film visueel aantrekkelijk is: de gebruikte filters. Alle Mexicaanse scènes zijn in een warme, gele gloed ondergedompeld. De broeierige sfeer voorspelt weinig goeds. Michael Douglas beweegt zich voortdurend in een blauw spectrum. Een Amerikaanse, zakelijke kilte die toch warm is. Om de film niet volledig stylistisch te kleuren en het artyfarty-gehalte te beperken, geeft hij in de nog reëlere passages de realiteit ongefilterd weer! Trouwens, ook zo van Cliff Martinez' muziek genoten?
Traffic mag gerust beschouwd worden als trendsetter voor multiple storytelling. Crash, 21 Grams, Babel (hoewel Iñárritu het ook al deed in Amores Perros). Het leverde het bewijs dat het publiek wel meer aankon dan voorheen voorgekauwd werd.
Traffic. Steven Soderbergh. 2000.