De beste friet

"Nederlanders kiezen voor frieten van Maison Antoine!" Het stond in de Volkskrant. Een teleurstellende aankondiging, aangezien nergens verwezen wordt naar de selectiecriteria die gehanteerd werden. Je krijgt inderdaad een opsomming waarom deze populaire bakplaats aanslaat, maar echt met vergelijkend studiemateriaal wordt niet uitgehaald. En meteen wordt het op allerlei nieuwssites overgenomen en overdreven bejubeld als zijnde de ultieme waarheid. Zelf ben ik geen aanhanger van de dooddoener "over smaken en geuren valt niet te discussiëren", een letterlijke toepassing zou concluderen dat we zelf moeten uittesten wat ons het beste ligt. Drie kwartier aanschuiven in één van de drie rijen om dan inderdaad een lekkere friet in je handen gestopt te krijgen, het één compenseert het andere niet. Was het de bakker van dienst? Stond net op dat moment het vet te warm? Het was lekker, maar niet lekker om te spreken van Goddelijke frieten. Herhaalde uitprobeersels zouden kunnen uitmaken of de frieten van Antoine je inderdaad niet liggen, ondertussen blijf ik getrouw gaan naar Frituur Fontainas aan de Hallepoort. Lekker vettig en ongeëvenaard.

Mummieficatie: Tomb of the Dragon Emperor

Een keuzemogelijkheid tussen Wall-E, Star Wars - The Clone Wars of de derde aflevering in het Mummy-verhaal. Het werd uiteindelijk de laatste. Wederom slaagt Kinepolis erin je plezier te vergallen met kortzichtige onderbrekingen halfweg de film. Net geen twee uur lang, te lang, en je moet het dan tien minuten langer uitzingen in de zaal. Erger wordt het wanneer je zelfs niet aan de verlokkingen van het snoepgoed kan weerstaan. Beschamend. Een principe moet eraan geloven. De film zelf mist al hetgene waar Spielberg mee uitpakt in Indiana Jones: perfect georkestreerde actie die niet overspoeld wordt met overdadige beelden. De regisseur wil imponeren en vergeet daarbij enig overzicht te bewaren. The Mummy is dan niet meer een special effects-film met weinig diepgang. Brendan Fraser - Maria Bello - Luke Ford, het geslacht O'Connell, trachten wel het vuur te laten branden, hun lont is te dun om voldoende warmte uit te stralen. En broer John Hannah is de grappige, laffe sidekick die over zich heen laat lopen. Meestal met de net niet gepaste dialogen. Michelle Yeoh en Jet Li geven er een authentiek Oosters tintje aan, de herinnering aan hun grote films kunnen ze niet wegwissen.
The Mummy 3: Tomb of the Dragon Emperor. Rob Cohen. 2008.

Sterrenoorlog: Return of the Jedi

Met een minder overtuigende en bij wijlen saaie opener (het geval Jabba en zijn entourage op Mos Eisley) duurt het een tijdje eer dit derde luik van de oorspronkelijke trilogie op gang komt. Maar eens op de planeet van de Ewoks is het hek van de dam en kan je weer volop genieten. Die lieve, kleine beestjes vermurwen je en leveren een belangrijke bijdrage in de strijd tegen het kwaad. Bovendien zijn het uitstekende dragers van de knotsgekke humor die schrijvers Lucas en Kasdance hanteren. Bovendien wordt heel wat extra's onthuld en komt alles in de juiste plooi terecht. Hoe zou George Lucas' Star Wars wereld er hierna uitzien? Wat heeft hij ooit bedacht als opvolging? Je geeft hem met plezier carte blanche om er alsnog aan te werken. May the force be with him. Wist je trouwens dat Lucas eerst Spielberg achter de camera wou. Toen die niet kon vanwege zijn lidmaatschap met de Director's Guild (waar Lucas uitgestapt was), heeft Lucas nog gepolst bij David Lynch en David Cronenberg. Wat zouden zij ervan gebakken hebben?
Star Wars: Episode VI - Return of the Jedi. Richard Marquand. 1983.

Sterrenoorlog: The empire strikes back

Het keizerrijk slaat terug toe na de hoopgevende overwinning in de vorige episode. Dit is toch ongetwijfeld het beste deel uit de hele reeks met nét dat tikkeltje meer romantiek, avontuur, ontdekking dan in A new hope en een geschikter ritme tov Return of the Jedi. Alleen al de opener met de sneeuwstorm op de planeet Hoth, een verdwaalde Luke en de bezorgde Han Solo die hem alsnog achterna gaat. Luke die door Obi Wan de juiste weg wordt ingefluisterd op zoek naar de grote jedi-meester Yoda! Eens terug onder de levenden gebracht komt de aanval van de Keizerlijke troepen met die immense AT-AT's als indrukwekkende gevaartes. Ondanks de witte beelden overschaduwt de duisternis en zal Het Rijk terugslaan. Een saga zonder weerga.
Star Wars: Episode V - The empire strikes back. Irvin Kershner. 1980.

Sterrenoorlog: A new hope

De uitmuntende beeldkwaliteit zorgt ervoor dat deze film zeker niet gedateerd overkomt. Geen ouderwets SF-gepruts, wel vooruitstrevend en nog immer actueel. Lucas gaat bij de restauratie zelfs zo ver dat hij oneffenheden iets té clean oppoetst om de continuïteit te garanderen. Mos Isley hoefde niet gemoderniseerd te worden. Vetkwab Jabba had gerust zijn oude gedaante mogen behouden. Gadgetmakerij, gelukkig zonder enige weerslag op het resultaat. En dat resultaat is toch nog steeds een klasse hoger dan de wat voorafging-trilogie. Niet zozeer vanwege de nostalgische invulling. Wel de manier waarop Lucas een modern sprookje vertelt. Het bombasme vol spectaculaire scènes, een kinderfilm die door overdaad verzuipt in special effects. Alles is zo eenvoudig, langdradigheid maakt plaats voor een natuurlijke ruimte. Tijd wordt genomen om de karakters net als C3-P0 op te poetsen. Hoe de jonge Skywalker in het avontuur rolt, de groeiende vriendschap tussen Solo en Skywalker, de amoureuze geladenheid in de driehoek Leia-Solo-Skywalker. Nu kijk je met respect terug naar de manier waarop Lucas je in het ootje hield. Alle informatie die later confronterend zou zijn. Mooi.
Star Wars: Episode IV - A new hope. George Lucas. 1977.

Pedrosa vertaald

Het commerciële startschot van GLAD IJS wordt op 15 oktober gegeven, ondertussen borduurt het broederschap Casterman/Fluide aan de toekomst. De volgende titels die vertaald zullen worden voor begin volgend jaar zijn in principe Litteul Kevin 2 van Coyote en Auto-bio van Cyril Pedrosa. Een mengeling van opvolging en vernieuwing. Pedrosa heeft het laatste jaar enorm veel krediet verworven dankzij het wondermooie Drie schimmen. In Auto-bio kijkt de auteur nauwgezet naar zijn eigen gedrag omtrent milieubewustzijn. Ik veronderstel op groen papier gedrukt?

Sterrenoorlog: Revenge of the Sith

Ik herinner me nog goed de voorstelling in het filmtheater. Je probeert enigszins te genieten ondanks al het vee rondom jou. Grazend graspen ze het popcorngras en slurpen uit hun colatrog. Hoera, naar de cinema gaan is een feest. Voor anderen blijkbaar. Ben ik zo asociaal dat ik slechts eenvoud wil tijdens zo'n séances. Of het nu intimistische of spektakelfilms zijn, je verwacht enig respect tov je buur. Hoe durf je ongegeneerd geluid maken alsof je helemaal alleen in de zaal zit. Een behoorlijke verdienste om de rest weg te cijferen. Babbelen, gefiezel, fluisterend geroezemoes. Ondersteund door aanlichtende gsm's, tokkelende sms'ers. Ver reikt mijn inlevingsvermogen niet om deze schare randdebielen te begrijpen. Voor mij is naar de bioscoop gaan vooral visueel genieten, daarvoor hoef ik mij niet vol te proppen. Waarom -buiten veiligheidsmaatregelen- mogen rokers in de zaal niet roken? Ik herinner me nog goed de voorstelling in het filmtheater. De derde episode uit de nieuwe Star Wars-cyclus zou de eindjes mooi aan elkaar knopen. Dus ben je wel verplicht om het gat op te vullen. Twee maal geef je verbale hints om mensen rondom jou er attent op te maken dat babbelen in de zaal toch niet echt noodzakelijk is. Maar bij de dramatische Order 66-scène vond een bende gespuis het zo nodig te giechelen doorheen de pijn die je doorklieft. Ja, na 300 minuten middelmatigheid was ik eindelijk geraakt en wordt mijn leed getorpeteerd door ukkies die enkel zichzelf zien zitten. Ik vloog me daar uit, brullend tijdens een immense stilte. Tja, in hoeverre ik het plezier van de honderd andere kijkers vergalde, excuseer me ervoor. Het deugde alleszins want de bende van de zwarte kous bleef nadien muisstil. Erg trots op mezelf ben ik dan niet. Behalve maanden later toen iemand mij er toevallig over aansprak. "Zeg, je wond je toen behoorlijk op." Met een begrijpend lachje. Had ik dan toch een goede daad verricht?
Star Wars: Episode III - Revenge of the Sith. George Lucas. 2005.

Een vogel te water gelaten: De Zeemeeuw

Het was duidelijk de dag van Fred de Heij. Kijklustig heb ik genoten van zijn pikante stijl, maar ook getemperd brengt hij het er absoluut niet slecht vanaf. Neem nu De zeemeeuw: Toch wel een erg surreële cover met twee meisjes die tijdens de Gouden Eeuw bij een (ogenschijnlijk) metalen archiefkast poseren. Laat je niet misleiden: dit is een klassiek avonturenverhaal met twee meisjes in de hoofdrol. Het werk van Fred de Heij puilt immers niet altijd uit van de erotiek. Deze opdrachtstrip voor het weekblad Tina grabbelt uit de inspiratievolle ton met twee sterke meiden die hun mannetje kunnen staan. Ondanks de episodische vertelling in korte afleveringen, vormt het verhaal een mooi geheel met jammer genoeg het niet bereiken van de eindbestemming. De Heij is voldoende creatief om het verhaal niet te laten ontsporen en stopt er geregeld kwajongensstreken in, zij het uitgevoerd door de meisjes, die op hun beurt geparadeerd worden door de 'volwassenen'. De Heij illustreert hiermee alvast dat hij verschillende genres aankan. Dat een Franse uitgever snel zijn klasse ontdekt en hem koppelt aan een uitstekend scenarist. Onderhoudend.
- AmeriKKKa 1
- AmeriKKKa 2
- Frans en Suzanne maken het goed
- Rataplan 12
- Schetsboek Een net meisje
- Schroot
- Sergeï Wladi 2 HC
- Sergeï Wladi 2 SC
- Spaanders
- Zeemeeuw

Sterrenoorlog: Attack of the Clones

Vanaf het moment dat je de nu volwassen Anakin Skywalker op het scherm ziet verschijnen, is het om zeep. Van een acteur gesproken met een babyface die absoluut niet de draagkracht heeft om dat personage gestalte te geven. Hoe kwam Lucas tot deze keuze? Dat geldt zowat voor alle houten poppen die hierin ronddraven. Samuel -Mace Windu- Jackson, Ewan -Obi-Wan Kenobi- McGregor brengen minder leven in de brouwerij dan R2D2 en C3PO. Voor Christopher Lee is het dan ook een makkie om met zijn strakke gezicht de verraderlijke Count Dooku emotieloos te spelen. Hij is wel geknipt voor de job. De nieuwere films lijken volgens een strak schema geschreven te zijn: zoveel minuten actie, zoveel minuten opbouw naar de psychologische over/ondergang van Anakin, het spektakelgehalte hoog houden (de pod race in deel 1 tegenover de aanslagachtervolging in deel 2). De liefde en emoties die hoog oplaaien sterven weg door de houterige acteerprestaties overspoeld met stroperige John Williams-muziek. Niets goed? Natuurlijk wel: het houdt de mythe in leven en je ziet een enorm leger Stormtroopers opdraven, vechtend aan de goede zijde. Imposant.
Star Wars: Episode II - Attack of the Clones. George Lucas. 2002.

Zinloos, kortom ongeïnspireerd

Soms maal je d'r enkele door de besprekingsmolen en word je behoorlijk verveeld door de middelmaat. Enkel wat ouder werk van Cromwell haalt enig niveau, mede door de ontdekkingstocht van zijn rebelse tekenstijl. Oud, daarom niet slecht: Uitgeverij Blitz lijkt na zo vele jaren de vergaarbak van verloren talenten. Cromwell in combinatie met Riff Reb's is bijna de reïncarnatie van het anarchistische duo Yann & Conrad. In deze Sergeï Wladi slagen zij ook in de ondermijnende krachtmeting met het lot. Straf tekenwerk, bij wijlen losser en beter dan Conrad, afgezwakt door de inkleuring en het slordige scenario. Ralph wil liever tegen de schenen schoppen en een realistische afhandeling vermijden. Erg jammer, want binnen een rechtvoorderaap-avonturenkader had dit een topper kunnen worden. Anekdotes alleen redden een strip immers niet, je hebt samenhang nodig. tenzij je kiest voor kortverhalen, genre All alone. Daarin lukt het wel. Eindbalens: straf tekenwerk, zwak verhaal.
- F.C. de Kampioenen 20
- Hara Kiwi 4
- Inu Yasha 01
- De passanten van het Maanlicht 3
- De passanten van het Maanlicht set 1-2-3
- Sergeï Wladi 1 HC
- Sergeï Wladi 1 SC
- Urbanus 89
- Urbanus Special 1
- William Panama set 1-2-3

Sterrenoorlog: The Phantom Menace

Onvergetelijk, dat was hij bij het uitkomen zeker niet. Nu, zovele jaren na datum, kan je de bittere pil beter doorslikken omdat het een deel uitmaakt van een nostalgisch universum. Deze middelmatige trilogie blijft tenslotte de aanloop naar de bron die je moet overbruggen. Eerst de gadgetfilms herkauwen om dan het (herwerkte) origineel te kunnen beoordelen. Jar Jar Binks is al minder irritant dan bij zijn eerste verschijning, hoewel hij nog steeds overbodig is. Lucas doodt letterlijk zijn darlings met Darth Maul uit te schakelen. De interessantste figuur die het kwaad vertegenwoordigt schakelt zelf een belangrijke pion uit, toch had hij dienst kunnen doen om extra spanning en actie annex confrontaties in de volgende delen uit te voeren. Al krijg je veel informatie in dit eerste deel, het blijft weinigzeggend.
Star Wars: Episode I - The Phantom Menace. George Lucas. 1999.

Le Morte d'Arthur

Bij één reeks tracht ik steeds lyrisch te beschrijven waarom die zo'n overweldigende indruk nalaat. Nu het negende en afsluitende deel verscheen, was het tijd om alles nog eens netjes te recapituleren: "Chauvel en Lereculey eindigen hun epos zoals het begon: majestatisch en met absolute klasse. Het grootse verhaal van koning Arthur met diens op- en ondergang is een pareltje in het genre van de historische fantasy. Waarom? Ten eerste vanwege het originele uitgangspunt. Veelal baseren auteurs zich op de Arthur-kroniek om er dan ofwel een komisch spektakel uit te beelden ofwel er een geromantiseerde versie van te maken. Ten tweede door de authenticiteit waarmee het onderwerp wordt uitgespit. De Keltische mythologie is de bron, niet de gevulgariseerde uitlopers die gekender zijn. Ten derde door de gewaagde gelaagdheid. Met de vertellingen van Taliesin krijg je bovenop de ministrip in de strip, de verborgen boodschap die het verhaal symbolisch reproduceert. Eerder een voorafspiegeling van wat komen gaat. En ten slotte Lereculeys tekeningen die perfect passen bij de Arthur-kroniek. Bombastisch en toch verfijnd. Eigenlijk hoort daar nog een vijfde punt bij, die voor Simons sfeervolle inkleuring. Door de automatische samenvloeiing van die twee beschouw je ze als één. Arthur is een verheven strip die zijn gelijke niet kent."
- Arthur 9
- Arthur Box 3
- Death Note 9
- Garfield 50
- Kenya 5
- Rode Taiga 1
- Slum Nation 3
- Spervuur 4
- Urbanus 74
- Witte Tijgerin 5

Mannen maken het mooie weer: The weather man

"Dave Spritz richt zich helemaal op... een beter leven. In de geest van films als American Beauty en About Schmidt probeert The Weather Man ons te tonen hoe je in deze snelle wereld toch een betekenisvol leven kunt leiden." De film is een allegaartje van ideeën die in zijn totaliteit de juiste snaren niet raakt. Je blijft afstandelijk toekijken naar Spritz' lot, dat reeds veel bepaald heeft, waar de weerman zich moeilijk bij kan neerleggen. Vader-zoon, vader-dochter, man-ex, zoon-vader. Een veelheid van relationele spanningen gekoppeld aan zijn werk en je ziet dat elk afzonderlijk behandelen in 90 minuten haast onmogelijk is. Gelukkig is meneertje-de-koelheid-zelve Michael Caine de drager van intelligentie en weet hij geregeld de vinger in de wonde te steken in Caines leven. Is er nog hoop?
The Weather Man. Gore Verbinski. 2005.

Wat ik mezelf wens: Wisher

"Nigel is de man die in Londen alle wensen in vervulling kan laten gaan, mits zijn klant contant betaalt en niet al te veel vragen stelt. Maar op een dag krijgt hij geheimzinnige, in het zwart geklede mannen achter zich aan, die vastbesloten zijn om hem te doden. Zonder het te beseffen heeft de jongeman een beslissende wending gegeven aan de duizendjarige oorlog tussen fantasiewezens en rationele mensen..."
- Flor de Luna 2
- Garfield Pocket 51
- P@per 6
- Piraten 2 HC
- Piraten 2 SC
- Rode Ridder 218
- SAS 5
- Say hello to Black Jack 11
- Shuriken School 1
- Wisher 1

Op resto: La papaye verte

Een 3-gangen-menu genomen met vegetarische groentensoep, een rijstschotel opgevuld met enig verhakkeld visoverschot en een ijsje voor 12,50 euro. Het hoofdgerecht had veel weg van een opgewarmde brok Uncle Ben's, uit de verpakking gehaald en matig opgewarmd met halfrauwe erwten. Duidelijk een plek om (nooit) te vergeten.
La Papaye Verte. Antoine Dansaertstraat 53, 1000 Brussel.

Een doelwit: Point Blank

"In zijn wereld van woede leven slechts twee soorten mensen: zijn slachtoffers en zijn vrouwen. En soms kun je ze niet uit elkaar houden." Een duidingszin door de studiobonzen aan de film gekoppeld. Het klopt niet helemaal. Marvin houdt met beiden geen rekening. Vrouwen zijn slechts het instrument van wraak. Al laat het hardgekookte ei Walker (Marvin) zich wel vermurwen door het vrouwelijk schoon Dickinson. Point Blank is een ruwe thriller met de bolster die uit is op vergelding. Totdat zijn doel bereikt wordt en het hem weinig kan schelen. Het meest memorabele zijn de voetstappen. Welke dreiging hiervan uitgaat, een enorme spanning die claustrofobische proporties aanneemt. Boorman had hier gerust nog meer uit mogen puren. Bovendien is de ontknoping typisch. Zo'n twist van ik neem je in de maling. Daar maalt Marvin niet om. Opzienbarende verschijningen in een bijrol: Ned Beatty in de nachtclub en Ryan O'Neill in een café. De film is trouwens gebaseerd op Donald Westlakes The Hunter, de auteur wiens De Balabomo Smaragd Lax verstripte voor uitgeverij Casterman.
Point Blank. John Boorman. 1967.

Helemaal Alleen

"Vijf kinderen worden op een ochtend wakker en merken dat alle inwoners van de stad op een mysterieuze wijze zijn verdwenen. Waar is iedereen gebleven?" Fabien Vehlmann zal het ons vertellen. Gejubel alom in 2007: anny Boyles 28 Days later krijgt een papieren tegenhanger. Meer naar jongeren gericht, minder bloederig, maar bij wijlen even angstaanjagend of verwonderlijk. Geen horrorstrip, deze alleen, wel een beklemmende zoektocht van vijf jongeren naar hetgeen ze voorheen als vanzelfsprekend achtten: een onderkomen, gezelligheid, geborgenheid. Hoe zou jij reageren als je 's morgens wakker wordt en je bent (bijna) alleen op de wereld. Dit gezien vanuit een kindperspectief, een leeftijd waarop je afhankelijker bent dan anders. Gazzotti en Vehlmann buiten die gevoelens sterk uit. Het is nog maar een aanzet, deze versnelde opstap naar de volwassenheid. Hoe zit het met de vervolgen?
- Alleen 3
- Bankgeheimen 3.2
- Black Bank 1
- Drakenbloed Box 1
- En daarmee basta! 8
- Exterminator 17 2
- Exterminator 17 3
- Galop 1
- Humor in beroepen 8
- Humor in beroepen 9

De fillem van Ome Willem: ohee, Killing Zoë

Ooit al gezien en toen geen overweldigende indruk nagelaten. De uitvergroting van Tarantino's naam op de dvd-hoes wekt de nodige argwaan op. Heeft zijn bijdrage ervoor gezorgd dat de film een internationaler succespotentieel zou hebben? Probleem is dat deze prent eenvoudigweg niet goed is. Je voelt de wens van regisseur Avari om in de nouvelle geweld-vague opgenomen te worden via gore scheldpartijen, enorme drugtrips en de ultieme mislukte kraak die eerder de afspiegeling is van een wanhoopsdaad van een man die stervende zou kunnen zijn. Eric versus Zed, een grootse psychologische confrontatie komt er niet. Neen, voor wie de grootsheid van Bessons Leon verwacht of Reservoir Dogs van Tarantino, komt bedrogen uit. Al situeren ze zich in dezelfde tijdsgeest. En Eric Stoltz is zeker geen Gary Oldman. Vlug eens Lola rennt herbekijken.
Killing Zoë, Roger Avary, 1994. **

De reis naar Parijs

Met een vergadering die gelukkig voor een keer niet uitliep en het lezen van enkele nieuwigheden (hoera voor Alleen en Kenya), bleef er weinig tijd over om een heleboel te bespreken. De illusie om er dagelijks tien toe te voegen aan de site, blijkt een illusie. Gelukkig ving ik 's morgens mijn reis al aan: Baudoins De reis is een interessante stijloefening. Het is fascinerend om te ontdekken wat een artiest bedenkt om één van zijn beste verhalen te herschrijven voor een andere markt, in dit geval de Japanse. Een veel weidser, opener verhaal met een logica die je brengt van punt a naar punt b en uiteindelijk zelfs na veel alfabetische omwegen terug bij punt a. Toch mist deze remake de kracht van het origineel. Het explosieve van Simons belevenissen worden vrij snel afgezwakt en afgebakend in een reis waardoor de hoofdpersoon op een andere manier inzichten verwerft in het leven. De reis is te uitgesponnen en bij wijlen zelfs langdradig om diezelfde vat op je te hebben als De eerste reis. Door het identieke uitgangspunt vergelijk je en da's nefast voor deze strip. Van Baudoin ben je beter gewend. Goed is zelfs al niet goed genoeg meer. De te onthouden les: "Of je nou de wereld rondreist of door je dorp wandelt, de reis is 'tzelfde. 't Hangt van je instelling af."
- Bakelandt 2
- Bakelandt 3
- Bakelandt Trilogie 1
- Parijs 24/44
- De reis

Een bekentenis: Confessions of a dangerous mind

De eerste door Clooney geregisseerde film is geen hoogvlieger, wel een leuke spoof die je doet twijfelen aan de waarheidsgetrouwheid van het gegeven. In hoeverre leidde Chuck Barris een dubbelleven als TV-producer en spion? De bekentenissen van deze gevaarlijke man geven geen uitsluitsel. Het blijft een ambiguë interpretatie van de ons toevertrouwde geheimen. De CIA beweert alleszins van niet. Sam Rockwell is hilarisch als de man wiens ondergang versneld wordt door een verbijsterend TV-succes. Eerst ploeterend, daarna -wanneer hij zich al geëngageerd heeft voor een moordenaarsjob- overvalt het geluk en krijgt alles op een bord voorgeschoteld. Of beter nog: in de schoot geworpen. Hoe tweeslachtig kan je zijn? Hoe dubieus de verwachtingen? Echt-vals? Vals-echt? Wat telt is het showelement met een prachtscenario wederom van Charlie Kaufman, de overtuigende acteerprestaties met voorbijflitsende cameo's van buddies Matt Damon en Brad Pitt. Clooney's gereserveerde acteerprestatie plukt hij zo weg uit de spionagefilms met Omar Sharif. De enige emotie die hij toont komt voort uit de beweging van zijn zware snor en donkere wenkbrauwen. Dat Clooney oog heeft voor het visuele merk je aan de gestyleerde flashbacks met een bijzonder kleurenpallet. Een swingende film.
Confessions of a dangerous mind, George Clooney. Met Sam Rockwell, Clooney zelf, Julia Roberts en Drew Barrymoore. 2002.

Hilariteit alom: een boucquet van prado.

Naar aanleiding van de 'Andere Strip'-actie bij Boek.be en de Humo, ook eens gezocht naar andere beeldromans die in de vergetelheid raakten, maar nog representatiever zijn dan de zogezegde klassiekers die ons gepresenteerd werden. Onderweg, Salto's van het grauw, Seizoen van de palingen, Pedagogie van het trottoir én Woestijnkoorts. Te ontdekken parels. Dat uit zich onder andere in de volgende lofrede:
Dat niet enkel Amerikanen een patent hebben op road-movies, bewijst Baru (en daarnaast ook Etienne Davodeau met zijn schitterende De Stroman). Hij levert een ingetogen spektakel af rond verschillende fait divers die de twee hoofdpersonages beleven terwijl ze naar elkaar op zoek zijn tijdens een grote verzoeningsreis. De opvoering van André als gezichtsloze protagonist doet je denken aan de beste filmnoirs. In zijn voetstappen zijn we de subjectieve getuige van tal van onheil die wel eens kan leiden tot zijn ondergang. Iets afstandelijker qua cameraregie volgen we Edith en de kleine drama's die zij onderweg meemaakt. Het zijn kleine, hilarische (in de zin van schrijnende) onbelangrijk lijkende puzzelstukjes die je kan situeren in een marginaler milieu. Uiteindelijk valt alles mooi samen en beperkt het drama zich. Onderweg is een schitterende beeldroman die subliem bewijst hoe je beelden met woorden moet of kan vermengen. De razende retro-openingspagina's over het jeugdig bal met de zinderende ouvertures en knokpartijen is zo summier en toch accuraat, dat je net met details een algemeen beeld kan vormen. Een hoogstaande strip.
- Bakelandt 1
- Carland Cross 1
- Carland Cross 2
- Detective Conan 5
- Detective Conan 6
- Drakenbloed 3
- Jump 4
- Onderweg
- Pedagogie van het trottoir
- Salto's van het Grauw
- Seizoen van de palingen
- Woestijnkoorts

The sun always shines on TV: 30 days of night

Om de tijd te verdoen tijdens het steppen: filmpje kijken. Het voordeel met dat skwiekende geluid is dat je tijdens een horrorfilm minder angstvallig toekijkt uit vrees opgeschrikt te worden door een hels geluid links, een sprong in het beeld rechts of andere aanvallen die je hartslag automatisch doen verhogen. Dat blijft me dus bespaard. Vandaar dat 30 Days of Night te overleven viel. Spanning, spanning en spanning terwijl het zweet van je lijf druipt, verfrissend zou je kunnen zeggen. Om mezelf niet meteen te overtrappelen na een uur gestopt terwijl de dvd het bloedzuigende gespuis verder op mij af laat komen. Toen had ik de hoop al opgegeven om dit stadje, dat één maand lang in de duisternis vertoeft, levend te verlaten...
30 Days of Night, naar de comic van Steve Niles en Ben Templesmith. 2007.

Het schaakspel volgens Fabien M

En plots waren ze daar, de twee broertjes Stalner. Met een reeks over twee boefjes in het Parijs aan het begin van de twintigste eeuw. Oliver Twist in een Franse locatie, waar je vlucht voor het leed en zelf aan een betere wereld tracht te bouwen, al moet je daar schurkenstreken voor uithalen. Maar is het buiten dat verderfelijke weeshuis wel beter dan erbinnen? Voor Fabien en zijn broertje wordt het knokken om te overleven. Eric & Jean-Marc Stalner weten dat beeldend te vertellen. Bovendien verzwaren ze de plot via de intrige van het mysterieuze schaakspel. De eerste pionnen staan op het bord. Tijd voor een reconstructie in Fabien M 1.
- Avonturen van Nicky Saxx 4
- Bakelandt 26
- Fabien M 1
- F.C. de Kampioenen 53
- Humor in beroepen 7
- Humor in beroepen 10
- KGB 1
- Kriegels 6
- Mieleke, Melleke, Mol 5
- Vixit 1 HC
- Vixit 1 SC

Museumnacht Antwerpen

"Na het grote succes van vorig jaar pakten de Antwerpse musea opnieuw uit met hun niet te missen Museumnacht. Op 16 augustus kon u van 19u tot 1u terecht in maar liefst 15 musea. ‘Ongekende schatten’ was dit jaar het spannende centrale thema. In de avondlijke uren bezocht u vaste collecties en tentoonstellingen én boden de musea u allerlei pittige extra’s aan: verrassende rondleidingen, bijzondere verhalen, een dj, speciale drankjes, een concert, film… De onthulling van topstukken, blikken kon u werpen achter de schermen en stralende diamanten, het stond allemaal op het nachtelijke programma." Angstvallig liep ik er toch voorbij. Twee jaar geleden heb ik toen een zeer interessante rondleiding gekregen, absoluut de moeite waard en voor herhaling vatbaar. Edoch, dit jaar wijselijk ontweken en gekozen voor een verfrissende drink in enkele cafés. Een andere cultuurbesteding.

Screwball comedy: Leatherheads

Clooney heeft absoluut smaak. Met paradeoptredens in O brother where art thou en Intolerable cruelty voelde je al enige verbintenis met die typische jaren dertig-veertig-komedies waar relaties een enorm belangrijke rol in speelden. De wreedheid waarmee Zita Jones en Clooney verbaal en fysiek tekeer gingen, was spek voor de bek van de Coens. Nu graaft Clooney nog dieper en keert helemaal terug in de Spencer Tracy versus Katherine Hepburn-era. Sterker nog, hij eigent zich de absolute Cary Grant-charme toe en is de lieve held van het witte scherm, op veroveringstocht naar de begerenswaardig deerne. Zijn rivaal Carter Rutherford is in tegenstelling tot originelere werken minder een watje. Een echte man van de wereld, behoorlijk naïef dat wel, maar nog steeds rechtgeaard. Anders dan de tegenstrevers die Tracy en Grant moesten bevechten. Zelfde ziekte hier als bij Intolerable: de moeilijkheidsgraad om dé geschikte vrouwelijke tegenstrever te vinden. Zita Jones noch Renée Zellweger kunnen aan Hepburns rokken tippen. Een Geena Davis in hoogdagen in A league of their own, een Kathleen Turner in Romancing the Stone. Laat je verwennen door acteur én regisseur George Clooney: hij weet van wanten met sprongen in de tijd. Voor nostalgici en liefhebbers van feelgoodmovies.
Leatherhead. George Clooney. 2008.

Paul Jester, nu ook in Japan

Veel voorvallen uit Paul Jester lijken vergezocht en slechts een goedkope manier om onze sensatiezucht te bevredigen. En toch blijkt dat sommige scènes die zich in de jaren zeventig van Tronchet afspeelden nu nog steeds voorkomen. Of ontdekte Xing net de eerste pagina's van Paul Jester bij Glad IJs?
In Hongkong werd de politie in de nacht van 8 op 9 augustus gealarmeerd door de 41-jarige Xing, die wist te vertellen dat hij in het Lan Tian stadspark in een benarde situatie was terechtgekomen. Eens de politie daar was, zagen ze dat Xing met zijn penis vastzat in een van de gaatjes van een stalen zitbank. De eenzame -en goed gestoorde- Xing vond het waarschijnlijk opwindend om zijn geslachtsdeel in zo'n gaatje te stoppen. Maar eens zijn hoogtepunt naderde, kon Xing zijn inmiddels gezwollen penis niet meer uit het veel te kleine gaatje trekken.
Zitting bank eruit
De politie trof Xing, met zijn gezicht naar beneden, al kreunend van de pijn aan. Omdat ze hem niet meteen konden helpen werd een ambulance gebeld en probeerden de meegekomen artsen hem uit zijn benarde positie te bevrijden door wat bloed af te tappen. Tevergeefs, want de penis bleef gezwollen. Waardoor er geen andere oplossing restte dan de zitting van de bank eruit te zagen.
Vier pijnlijke uren
Xian werd in het ziekenhuis pas na vier pijnlijke uren bevrijd van de stalen zitting. Van de doktoren kreeg hij te horen dat als het nog een uur langer had geduurd, ze genoodzaakt waren zijn penis te verwijderen.
Dé infromatiebron: Het Laatste Nieuws op 12/08/2008.

Vroeger en nu: aan het kruis genageld

Geschilderd ongeveer in 1510, nu nog invloed hebbend op hedendaagse artiesten. Waaruit komt deze vette knipoog naar Jeroen Boschs Kruisdraging? En zeg niet: proost, ik drink nog 'n Stassen!

Gezocht

Gezocht: de betere amusementsfilm. Ik had er geen goed oog in. Een beetje tegendraads naar de cinema gaan en je toch laten verrassen, daar hoop je op. Wederom een comic-verfilming, waarom niet? Wederom Morgan Freeman na The Dark Knight, waarom niet? Wederom Angelina Jolie na Kung Fu Panda, waarom niet? Achteraf stel je vast: waarom wel? Veel verbaal en visueel geweld: geroep, getier, explosieven en rondvliegende kogels. Dat het nogal Matrix-surreëel begint met een knallende actiescène, da's de opbouw. Je verwacht meer van hetzelfde. Echter krijg je de verveelde levenswandel van hoofdpersoon Wesley in beeld, die duidelijk weinig om handen heeft. Meteen is het zoeken naar de precieze toon van de film. Satire? Actie? Avontuur? Humor? D'r zit vanalles wat in zonder enige coherentie. En dat blijft voortdurend aanslepen. Wanted: niet de betere amusementsfilm.
Wanted. Kinepolis. Brussel.