Gelezen en gekeurd

Enkel vermelden:
- Het jaar van de olifant 4
- Wolf 14

Gelezen en gekeurd

Oudjes nu pas ontdekken, een schande of een openbaring?
- Arman & Ilva 6
- Arman & Ilva 7
- Als er lucht is moet ge ademen
- Zingari
- Zingari luxe

Gelezen en gekeurd

Play it again Sam:
- Kiekeboe 29
- Sam 7
- Sam 8
- Wolverine Evolution

Gelezen en gekeurd

Moeilijk kiezen, wanneer twee topalbums met elkaar concurreren.
Wat dacht je van: "Een onterecht vergeten album. Schitterend scenario van Legrand samen met die stijlvolle evocatie van Tardi, perfect aanvullend. Een sobere grijsvertelling in een somber New York met daarbij de rode accentuering die Blitz de pagina's overheerst. Een mengeling van Taxi Driver en The Element of Crime, De kakkerlakkenkiller is een claustrofobische thriller van een man ongewild meegezogen in een web vol misdadige intriges."
Of "Bij Baudoin is dat totaal anders. Daar heb je zelfs niet het gevoel een verstripte roman in handen te hebben. Enerzijds door de -ook in het Nederlands overgenomen- krachtige handgeschreven lettering die voor een natuurlijke affiniteit zorgt. Anderzijds door de tekstblokken de tekeningen niet te laten overwoekeren (in tegenstelling tot Poxy Simmonds Gemma Bovery), maar samenvloeiend tot een gevlochten geheel."
Lees de details:
- Dikke Hägar 32
- Kakkerlakkenkiller
- Kat van de Rabbijn 1
- Peper 3
- Pol, Pel en Pingo stripversie 4
- Pol, Pel en Pingo stripversie 8
- Pol, Pel en Pingo stripversie 25
- Vier stromen
Aan de hand van de quotering wint De Kakkerlakkenkiller.

Critici gaan de fog in

Eén van de verrassendste reeksen van de afgelopen jaren is toch wel het schitterende Fog. Al duurde het een tijdje vooraleer ik mijn voorliefde voor het begin van deze reeks daadwerkelijk verklaarde, al vanaf deel één werd de reeks bij vrienden en kennissen aangeprezen en moest ieder -die het waagde enige kritiek te uiten- het ontgelden met boze blikken, artistieke argumenten en aangewakkerde aankopen. "Uitstekend begin voor deze reeks, een eersteling waar iedereen van droomt! Of je nu tekenaar, scenarist of striplezer bent, het menu dat je hier voorgeschoteld krijgt, prikkelt al jouw zintuigen. Spannend, mysterieus, origineel en toch herkenbaar. Aangevuld met een visuele uitwerking die zijn gelijke niet kent. Ook al is dit geen voor 100% realistisch getekende strip, de karikaturaal voorgestelde karakters LEVEN, en da's een hele prestatie. Tevredenheid alom bij de ontdekking van dit moois." Gevolgd door: "Het is dus toch mogelijk: een reeks waarvan het niveau bij het tweede deel NIET meteen ineenstuikt. De opbouw, de ontknoping, het verrassingselement, de originaliteit én die schitterende tekeningen: een pareltje. Spanning én sensatie. En durf dit niet als een cliché te bestempelen. Wat met het derde deel, want dit niveau kunnen ze onmogelijk aanhouden. In ieder geval is het eerste verhaal afgesloten en kunnen ze met een schone lei verder. Onze zegen hebben ze. En die van jullie? Laat je overdonderen door de twist in het verhaal. Dat zag je nu eens niet van mijlenver aankomen." Wél uit het gezegende jaar 2004 de onbetwiste voortzetting met De ogen van de dood: "We prijzen hemel en aarde want in één jaar tijd krijgen we drie delen van deze schitterende reeks voorgeschoteld. Seiter zit als tekstschrijver stevig in het zadel en houdt de teugels strak gespannen. Voortbordurend op delen één en twee volgen we wederom Ruppert en Mary in een nieuwe enquête omtrent het occulte. Hun nieuwsgierigheid creëert ons plezier. Een eerste lezing geeft een verwarde indruk, een zee aan ogenschijnlijk overtollige informatie. Maar bij herlezing kanaliseer je mooi wat absoluut noodzakelijk is. En dat is meer dan je denkt. Wat tekenaar Bonin betreft: die laat zijn talenten ten volle exploderen en weet deze 'gewone detective-strip' te verheffen tot een hoog artistiek niveau. Wordt vervolgd." Kortom, als je het nu niet begrepen hebt, is alle verdere opvoeding reddeloos verloren. 9-10-8-8-8-8-9, het zijn de beoordelingen van de respectievelijke albums. Wie kan zo'n hoog niveau blijven garanderen?
Deze herinnering staat hier niet om het afsluitende tweeluik van Summertime reeds aan te kondigen. Wel om enkele professionele flaters erop te wijzen dat mensen vergisselijk zijn en hun oordeel hopelijk door hun tand des tijds rechtgezet wordt.
Gert Meesters in de Focus Kwack van 10 april 2002. Naast de obligate inhoudsweergave en diens opmerking dat detectives en seriemoordenaars populair zijn in het volwassenenstripgenre de volgende bedenking over Fog 2: "De verrassende ontknoping lijkt origineel, maar is al zo oud als Agatha Christie. Bovendien blijven de personages psychologisch oppervlakkig, ondanks onmiskenbaar goed bedoelde pogingen. Grafisch is het boek interessanter. Bonins tekeningen zijn nog wat houterig, maar doen denken aan Claire Wendling (De lichten van Amalou). Hij heeft zijn kleurenpalet met opzet gelimiteerd tot een klein aantal kleuren, vooral flets groen, donkergeel en bruin. Die keuze versterkt de sfeer van de grauwe en van binnen aangetaste grootstad." Het lot van Jane krijgt twee sterren, de helft van het maximum en heeft Klaartje bij Nacht 8 naast zich en moet op dezelfde pagina De Chninkel 3 Het oordeel met 3 sterren vooraf laten gaan. Claire -Amehoela- Wendling? Alsjeblieft. Vakjesdenkerij noodzaakt tot verheerlijking van een weinig producerende artieste. Houterig? Dat je zoiets beweert van Pinokkio, tot daar aan toe, maar om Bonins vloeiend vlekwerk, als betreft het oude monotypes gecombineerd met fijnzinnig etswerk, zo te bestempelen, bah!
Artieste Erika Raven drukt haar stempel door Fog 1 één ster toe te dienen in de Kiosk van april 2002. "Dit sfeervolle album, getekend met fijne penseelstreken en ingekleurd met aquareltinten, doet me een beetje denken aan het werk van André Benn (reeks Mic Mac Adam). Magie is het sleutelwoord in dit verhaal, ..." Door Zwarte Olijven 2 te overladen met **** en Canardo 12 met **, buitelt de Tumulus naar de laagste regionen, niet meer dan een hoop mysterie, mystiek begraven onder middelmaat. De pen van Benn die je er in terugvindt? Magie als sleutelwoord? Oké, dat laatste kan je haar nog vergeven, want uiteindelijk verklaart pas het tweede deel de bestaande realiteit. Om echter naar gevoel de strip lager in te schatten dan voornoemde, mag dan berusten op persoonlijke voorkeur, net van iemand uit het milieu verwacht je een onmiddellijke er- en herkenning van kwaliteit. Niet dus.

Gelezen en gekeurd

Eindelijk nog eens een Dragonball van formaat. Dat je daar 80 delen op moet wachten!
Dé strip van de dag, volgende week te horen op FM Brussel: "Je zou haast hopen dat Pad, Mol en consoorten verder de wijde wereld intrekken zodat Plessix de gebruiken van andere culturen op natuurlijke wijze in onze eenzijdige wereld kan integreren. Da's natuurlijk overdreven, maar de pracht en vanzelfsprekendheid waarmee hij een eenheid vormt, kweekt enorme bewondering. Het is even aanpassen om de dieren op gelijke voet -hun afmetingen niet te na gesproken- met de mensen te zien leven. Toch vormt dat geen enkel probleem, tenzij je hen tegen de borst stoot. Vreemdelingen vervreemd voelt levensecht aan: de onvoorzienigheden die je planten in onwaarschijnlijke situaties, de grootse reis zal uiteindelijk de paddenogen verbijsteren. De auteur neemt alle tijd om kenmerken uit de Arabische cultuur breed uit te smeren zonder dat het nadrukkelijk wordt ingepeperd. Het eten met de rechterhand, het ontbreken van WC-papier, de in alle geuren en kleuren beschreven markt. Enkel echte geurkrabbertjes ontbreken in het boek om de zintuiglijke verovering te completeren. Snuif de sfeer op van een wonderlijk land!" Rara.
Nog gelezen en gekeurd:
- De avonturen van Boro 2
- Dragonball 80
- De Killer 6
- De Kriegels 4
- De magische berg
- De wind in de Woestijn 2

Gelezen en gekeurd

Licht herstel na een zware dip:
- Heldorado 2
- De Kleine Robbe 13
- Nana 3
- Pardon lul 0
- Poezekat 1
Winnaar van de dag: Heldorado 2.

Gelezen en gekeurd

De keuze was ruimer én beter:
- Geheimen Schimmenwals 2
- High Security 1
- High Security 2
- Kobijn 2
- Kobijn 3
Strip van de dag: Kobijn 2.

Gelezen en gekeurd

Vooral het vierde Avatar deel viel op:
- Avatar 3
- Avatar 4
- Humor in beroepen 3

Gelezen en gekeurd

Eentje maar. Weinig zin.
- Het laatste station 1

Gelezen en gekeurd

De strip van de dag:
"Je wist al zo veel over Warren Wednesday, wat kon Brunschwig er dan aan toevoegen? Duidelijk een hele boterham. Een man die tot waanzin gedreven wordt en dankzij sjaminisme d'r ook nog in slaagt een vloek over te brengen op degenen die hem naar de gaskamer hebben geleid. Morele vragen worden jammergenoeg niet gesteld, want je verwacht toch enigszins een veroordeling van Warrens moordlustige gedrag, zelfs al heeft hij daar een pijnlijke reden voor. Wederom steelt Servain met zijn dynamische vertelvorm de show. De legende van de nieuwe man is een overgangsalbum, net zoals Warrens geest een rite ondergaat." Kortom: De geest van Warren 2 SC.

Nog gelezen en gekeurd:
- Ambrosius 9
- Jommekes grote spelletjesboek
- Papyrus 11
- Smurfen 8
- Sus & Wis Luxe De vergeten vluchtelingen
- Sus & Wis Luxe Het rinkelende raderwerk
- Sus & Wis Luxe De microkomiek
- Vrouwen 1

Gelezen en gekeurd

De strip van de dag:
In sneltempo brengt uitgever Bee Dee twee delen van Nicky Saxx uit, een inhaalbeweging na de stilte die groeide bij Boumaar. Het is weer genieten om Nicky haar lijf te zien geven aan Leif of dat ze in Ierland op een dwaalspoor wordt gezet. Het leuke aan Saxx is het reële karakter dat er in gestopt wordt. Nicky neemt een bad. Nicky eet. Nicky vrijt. En rekening houdend met haar stemmingswisselingen, kan je vermoeden dat ze ook wel ’s ongesteld is. De verhaaltjes zijn over het algemeen vluchtige niemendalletjes: een zoektocht naar een verborgen schat; een detective; een thriller; een actieavontuur met een vleug fantasie. Ritstier gaat er alle kanten mee uit. Met een waarachtige eenvoud laat hij het hoofdpersonage –al dan niet geruggesteund door de paranormaal begaafde Elja Steiner- zich uit netelige situaties verlossend en mysteries oplossend, door het verhaal walsen zonder er een schrammetje aan over te houden. Onvoorstelbaar dat deze krantenstrip ook in albumvorm overeind blijft. Het pulpgehalte wordt verstevigd door de postmoderne retrostijl van Minck Oosterveer. Die glooiende lokken van de langharige Nicky, netjes welvoeglijk haar sensuele tepels bedekkend, krullen sierlijk over het blad. Het spel rond zwartwitschakeringen blijft jammer genoeg beperkt door de strookuitvoering. Toch ziet geen enkele pagina er verbleekt kaal of doemdenkend doods uit, steeds mooi uitgebalanceerd. Het is altijd genieten wanneer Ritstier en Oosterveer hun heldin in ongewone avonturen katapulteren. Het resulteert in gekke vragen als of ze ooit zwanger zal worden met al die safe sex (?). Wie weet lichten de auteurs hierin met veel humor een tip van de sluier. Kortweg Nieuwe avonturen van Nicky Saxx 3.

Ook nog gelezen en gekeurd:
- Fokke & Sukke 0
- Franka 7 of Franka 7 HC
- Franka 7 Luxe
- Franka 8 of Franka 8 HC
- Franka 8 Luxe
- Gus 1
- Hermanus 1
- Nieuwe avonturen van Nicky Saxx 2
- Olga 2
- Timo 1
- Tobbe 1
- Trunk 1

Gelezen en gekeurd

De strip van de dag:
Voor de niet doorklikkende medemens: "Je hebt geen Hollywood Bananas nodig om te swingen op de dansende tonen van Julien Neels poëtische lyriek. Lou leeft. Lou beleeft. Lou lijdt. Lou strijdt. Lou lacht. Lou huilt. Tekenaar/scenarist Neel maakt het zichzelf niet makkelijk door één groots verhaal te vertellen en toch elke pagina afzonderlijk te versterken met een gag, een knipoog, een traan, een lach. Ook tekentechnisch, door dan eens voor een bladzijde in te delen in 48 kleine kadertjes volgestouwd met een woordloze sequentie, of door één grote tekening te kiezen (pagina 34) die een intense emotie weergeeft. Jammer dat de indringende, hippe computerinkleuring de intensiteit afzwakt." Kortom Lou 3.

Verder gelezen en gekeurd:
- Cordelia 8
- Esther Verkest 5
- Flo 8
- Jaar van de Olifant 3
- Rechter Tie 1
- Rechter Tie 2
- Schat van de Tempel 1
- Tir Nan Og 1
- Uier 3
- Violine 5

Gelezen en gekeurd

Hoe mooi Gouden eeuw ook is, het blijft een moeilijk te vatten boek om constant op te hemelen. Waarschijnlijk door de karakters die in eerste instantie vaag tot je doordringen. Ondanks Alphonses heroïsche optreden heb je weinig affiniteit met de boer; net als de zigeuners die bijna als één man achter hun nieuwe gezellen staan; net als de gemarkeerde Jean die blijkbaar van kamp wisselt in de loop van het verhaal? Nochtans is het een boeiend verhaal en geeft Andriveau in de luchtige pagina's veel prijs. Reden is dan ook het enorm opslorpende tekenwerk. Niet wars van detail, wel zo lyrisch mooi. Afgeleid door die karikaturale koppen, door die bosrijke decors, door die schitterende lichtinval (pagina 9, de zon doorheen het gebladerte), door het kolkende water (pagina 11) en de statische brug(11 & 12). Het kijkboek van Andriveau eist al je aandacht op waardoor je concentratievermogen afglijdt. Benoît die tegen Paulo met houten stok schermt (39)de soldaten die chargeren (44). Verbluffend. Gouden eeuw 1.

Ook nog gelezen en gekeurd:
- Alim de leerlooier 2
- Appie Happie 9A-10A

Gelezen en gekeurd

De wereld blijft ronddraaien met als resultaat dat het dolgedraaide werk zich blijft opstapelen. Veel nieuwigheden eisen de aandacht op.

De strips van de week:
- Verborgen Grenslijn 1:
Juszezak: voorlopig weinig groots in onze herinnering geplant. Parras: het genie van De Haas van Mars. Eindelijk zie je hem weer aan het werk. Ook al is de steampunk-uitleg op de openingspagina niet noodzakelijk (het is niet de drijfveer van het verhaal), het plaatst deze cyclus correct in een toepasselijk perspectief. Net nu twee andere reeksen met dezelfde thematiek meer ophef maken: het zwakke Hauteville House en het uitgekiend knappe Empire. Toch wint De verborgen grenslijn het van de twee. Antonio Parras verbluft door de sierlijkheid waarmee hij het Victoriaanse vernuft grillig weergeeft. In schril contrast met de zwoele Hemingwayaanse Afrika-scènes, wanneer we voor het eerst kennismaken met de grote gids Coleridge. Waar Parras tijdens zijn Mars-missies wel eens door vluchtigheid uit de bocht vloog, zo zwoegt hij extra zwetend op elke pagina om accuraat uit de hoek te komen. Juszezak herkauwt niet zo maar de zoveelste Ripper-psychopaat. Hij brouwt er een heerlijke kroes smakende confrontatiebier mee. Jager en slager tegenover elkaar. En al is dit eerste deel netjes afgerond, je wil weten wie boven aan de touwtjes trekt.
- Monster 5:
De zeven geneugten van Monster:
Ten eerste: de prijs. 7,50 euro voor 219 pagina’s is belachelijk weinig voor de opgediende kwaliteit.
Ten tweede: het wegtikken van de klok. Een goed uur sluit je je af en word je in beslag genomen door de adembenemende evolutie.
Ten derde: de mix van emoties. Betrokkenheid, verlies, opwinding, een glimlach.
Ten vierde: het continu schrijven naar een climax. Elke verhaallijn eindigt met een cliffhanger.
Ten vijfde: de complexiteit. De auteur legt de lat steeds hoger en puzzelt er op los, nieuwe personages introducerend en geregeld teruggrijpend naar oude bekenden.
Ten zesde: de doorzichtigheid. Urasawa houdt dan wel cruciale informatie achter, de plotwendingen zijn open en eerlijk, geen gekonkelfoes die je in de waan laat.
Ten zevende: de verslindende thriller vol monsterlijke mensen en menselijke monsters. De psychologie wordt uitgediept en tracht voortdurend de beweegredenen van de personages te achterhalen.
De vlotte schrijfstijl van Urasawa is geenszins repetitief en is het toonbeeld van wat de allerbeste manga’s zijn. In tegenstelling tot Death Note, waar de auteur geregeld verzandt en zich vertrappelt in herhalingen, is Monster levensecht en uiterst geloofwaardig. Urasawa is onbetaalbaar.
- Geest van Warren 1 HC of Geest van Warren 1 SC:
Slik. Een ongenaakbaar album waarop je niets kan aanmerken? Vraagtekens rijzen: in het begin, midden of einde. Brunschwig is de potentaat die de informatie met mondjesmaat vrijgeeft. Ze is wel accuraat. De twijfels en bedenkingen waarmee je rondloopt, lost hij op. Voor alles is een verklaring. Wie is Warren? Waarom worden deze en gene personen uitgeschakeld? Wat heeft Johnny Rowland op zijn kerfstok? De constructie, het systematisch loslaten van informatie, de psychologische diepgang (ieder lijkt wel iets op zijn kerfstok te hebben of getekend te zijn door het leven). Brunschwig heerst en dirigeert meesterlijk. Met een intelligent, diep scenario levert hij een adembenemende thriller af. Niet enkel hij draagt De geest van Warren. Net als Hirn die De macht der Onschuldigen verbeeldt, zorgt Servain voor de accurate, realistische omkadering. Getekend met een ongeëvenaarde precisie, het perfecte verlengstuk. Superlatieven alom. Om het helemaal af te maken: de prachtinkleuring van Guth. Kijk gewoon naar de lichtschaduw op de doktersmantel in het tweede kadertje van pagina 31 en je merkt dat hij zorgt voor een natuurlijke opvulling. Zonder opdringerig te zijn extra glooiing aanbrengen. Da's klasse. Slik.

Ook nog gelezen en gekeurd:
- Afrika Luxe
- Boeddha 5
- Charly 1 HC of Charly 1 SC
- Cosa Nostra 4
- Dagboek van een bos 4 HC of Dagboek van een bos 4 SC
- Death Note 4
- Duivels van Alexia 4
- Fatal Jack 1 HC of Fatal Jack 1 SC
- Fatal Jack 2 HC of Fatal Jack 2 SC
- Geheimen Samsara 1
- Jommeke 112
- Jommeke 118
- Jommeke 171
- Kraai 1
- Kraai 2
- Kraai 3
- Kruis van Cazenac 8
- Meneer Das en Mevrouw Vos 2
- Messenger 2
- Messenger 3
- Nefesis 2
- SAS 3
- STEVE 2
- Stoppeltje 2
- Terug naar Aarde 1
- Terug naar Aarde 2
- Thorgal 30 HC of Thorgal 30 SC
- Yakari 33

Menomena - Craig Thompson

Stuurden ze afgelopen zondag in Studio Brussels Duyster het meest toegankelijke en minimalistische stuk Menomena de ether in, een breng-ons-in-bekoring-verleiding waar je überhaupt niet aan kon weerstaan. Oorspronkelijk leek het Múm. Maar niet zij, wel voornoemde stond met Dog Day op de affiche van de Botanique op dinsdag 2 oktober. Vermeldde een blog trouwens niet dat ook Craig Thompson aanwezig zou zijn als extra performer op het podium? De man die romantische wereldroem vergaarde met zijn stroperige Blankets, in onze regionen oogenblikkelijk vertaald als Een deken van sneeuw die menig meisjeshart deed wegsmelten, die man stond bescheiden te wezen op de achtergrond.
Eerst kreeg Dog Day een speeldriekwartiertje om zich te bewijzen. Heftig, luid en onverstaanbaar. Jeugdig geweld dat overdonderend wou imponeren.
Menomena ging het daarin beter af. Hier en daar kon je zelfs een flard tekst verstaan. Het trio voldeed aan de verwachting: "de originele composities en energieke ritmes gemengd met de zachte stem brengen prachtige nummers". Alternatief, experimenteel én explosief. Drummer Seim zat duidelijk op hete kolen en sloeg gehard alsof zijn muzikale leven ervan afhing. Een roes die zich verderzette met Harris' sexy sax en Knopfs glockenspiel.
Hét spektakel vormden natuurlijk Craig Thompsons visuele bijdrages. Op twee supergrote flipcharts van wel 2 meter hoog mocht de artiest zich gratuit uitleven. Op trompetventielen tekende hij op de linkerflank bovenaan twee gekke figuurtjes en eindigde gelijktijdig met het eerste nummer door onderaan FRIEND toe te voegen. De tegenpool FOE kon je naderhand lezen op de rechterhelft. Meteen was de toon gezet en de albumtitel kreeg een gezicht. In Chunky Rice-stijl spuide deze hedendaagse surrealist voortdurend incoherente beelden op het witte vel. Totdat je anderhalf uur later moest vaststellen dat elke bizarre illustratie verstrengeld werd in één groot geheel. Hemel en hel tegenover elkaar, een boom zo ontsproten uit de tuin van Eden, Eva sippend aan een appel, lo(n)kkende slangen kronkelen naar verleidelijke tepels. De man synthetiseerde in verkorte versie de beelden die hij reeds opgeroepen had tijdens het maken van de frivole CD-hoes. Harris plaagde Thompson d'r tussendoor mee: 'Leg het ons eens uit?' wetende dat de zo bescheiden tekenaar niet van schijnwerpers houdt. Craig knikte bescheiden en wachtte het inzetten van het volgende nummer af terwijl hij zijn verfborstel in de inktpot liet wegzinken. Toen de twee bisnummers het leven uit de muzikanten blies, vermoedde je over voldoende tijd te beschikken om het amalgaam van ideeën op foto te vereeuwigen. Mis poes. De snoodaards scheurden de vellen in stukken en deelden beetjes links en rechts uit. Van originele souvenirs gesproken! En je kan raden: wie stond in het midden?
De meet & greet heb ik dan maar net als Thompsons interactieve contributies zelf geïmproviseerd. Over het concept en de groei van het verdwenen kunstwerk. De methodologie. Zoek er niets achter. Het komt gewoon voor ogen. Niets voorafgesproken. Niets vastberaden. Een kenner vroeg 'm of hij nog van die illustraties maakte, een reden om Een deken van sneeuw boven te halen en die onwetendheid uit de wereld te helpen. Een signeerbezoek aan B-confrater Erik zat er dit jaar niet in, had hij vanwege een overvol uitgeversschema op voorhand mailsgewijs al te kennen gegeven. Maar dat belette hem niet bij het vertonen van het album zijn pen persoonlijk te laten vloeien. Aangezien hij nu aan tweehonderd bladzijden zit en éénderde van zijn nieuwe magnum opus Habibi heeft afgewerkt, kunnen we pas in 2009 de release verwachten. Top Shelf werd naar de onderste lade verwezen, het is de respectabele uitgever Pantheon Books die hem (naast Burns, Clowes) in zijn rangen heeft opgenomen. Casterman (Fr) en Oog & Blik (Nl) zijn de geïnteresseerde vertalers. Welkom over twee jaar terug in Brussel. Da's afgesproken.

The Bourne Ultimatum

Wanneer je naar The Ultimatum afzakt, voel je jezelf als Jason Bourne: met een enorm gat in je geheugen betreffende alles wat voorafging. Je krijgt hier en daar wel een flard uit het verleden voorgeschoteld. Gelukkig kunnen we ons ook beroepen op een degelijke XIII-kennis, van Hamme durfde wel eens elders in de inspiratiepot te roeren en wie weet haalde hij de mosterd bij Ludlum vandaan? D'r is maar één man die daar nooit op zal antwoorden. Of toch, Jean? De Franse Wikipedia laat duidelijk "est inspiré de plusieurs romans de Robert Ludlum" neerschrijven, op haar beurt geronseld van de niet-officiële XIII-site. Paul Greengrass maakte enorm veel indruk met United 93. Een pakkende weergave van een heroïsche interventie, behoorlijk chaotisch gefilmd alsof je zelf op de eerste rij zat. Omgekeerd evenredig met The Bourne Supremacy. Actie zo gefilmd dat je absoluut geen overzicht kan bewaren. In het derde luik is het niet anders. De vechtscène in het kamertje te Tangiers is spectaculair, maar wie slaat wie, op welke manier, wie lijdt er het hardst onder? Niet dat ik kennis wil opdoen om in de boksring van me af te kunnen bijten, wel om te begrijpen waar je vijf minuten naar hebt gestaard. Bovendien smeek je bijna dat de steadycam terug zijn intrede doet. Na vertoning voelde ik me koning Albert, schokgewijs knikkend...